Το βράδυ της Παρασκευής πραγματοποιήθηκαν τα εγκαίνια της έκθεσης με τον τίτλο ΑΠΟΡΡΕΩ με έργα της Χριστίνας Παπαγρηγορίου και της Πέγκυς Ρόμπη. Έχοντας μια συνομιλία πραγματική, αλλά και εικαστική, οι δύο καλλιτέχνιδες παρουσιάζουν την ροή αλληλεπίδρασης μεταξύ του τόπου, του χώρου, των συζητήσεων, της διατήρησης της προσωπικότητας και της υλοποίησης. Δουλεύοντας ένα μήνα πάνω σε αυτήν την συνθήκη αλληλεπίδρασης, με την επιρροή της ίδιας της διαδικασίας, της προσωπικής αναζήτησης και την έκφραση αυτής, η Χριστίνα Παπαγρηγορίου με ζωγραφική και η Πέγκυ Ρόμπη με εγκατάσταση… απορρέουν. Πολλοί φίλοι και φιλότεχνοι επισκέφτηκαν τους χώρους στη διάρκεια των εγκαινίων, συνεχάρησαν τις δύο καλλιτέχνιδες και αντάλλαξαν απόψεις. Παράλληλα, η πιανίστρια Βιβιάνα Σπύρου συμμετείχε με μία μουσική παράσταση – διάλογο με τα έργα και εμπλούτισε με ήχο την ατμόσφαιρα της έκθεσης. Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 7 Ιουνίου και θα ανοιχτή στο κοινό 19.00 με 22.00 (Μ. Αλεξάνδρου 83-84-85-86).
Χριστίνα Παπαγρηγορίου Ευχαριστώ όλους όσους ανταποκρίθηκαν σ αυτό το εικαστικό κάλεσμα, αλλά και όσους πρόσφεραν βοήθεια και όμορφες στιγμές. Την Βιβιάνα που με το πιάνο της έδωσε ήχο στα έργα μας. Η Πέγκυ και εγώ συνεκθέτουμε με τον τίτλο απορρέω που είναι κομμάτι από την σειρά εκθέσεων που ονομάζονται ΤΟΠΙΚΕΣ ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ. Απορρέω λοιπόν, πηγάζω από κάτι, προέρχομαι, είμαι αποτέλεσμα ή συνέχεια μιας ροής. Έχοντας μια συνομιλία πραγματική αλλά και εικαστική παρουσιάζουμε την ροή αλληλεπίδρασης μεταξύ του τόπου, του χώρου, των συζητήσεων, της διατήρησης της προσωπικότητας, της ιδέας και της υλοποίησης. Δουλεύουμε ένα μήνα και οι δύο συγχρόνως (περάσαμε υπέροχα πρέπει να το πω) με έντονη την επιρροή της ίδιας της διαδικασίας. Η προσωπική αναζήτηση και η έκφραση αυτής αναδιαμορφώθηκε αρκετές φορές… Νομίζω ότι ουσία και το ζητούμενο της δικιάς μας απορροής ήταν ο διάλογος. Ένας διάλογος ο οποίος επιτρέπει στην προσωπική μας ροή με ότι αυτή περιέχει να οργανώνεται για να πραγματωθεί. Προσωπικά τα ζωγραφικά μου έργα κινούνται γύρω από μια κεντρική ιδέα με γενικό τίτλο “τα απογεύματα ο Σακουλέβας ονειρεύεται θάλασσες…”, με αυτή την σκέψη και την έντονη συναισθηματική επιρροή του τόπου και του χώρου προσπαθώ να συνομιλώ με εμένα με εσάς και τα κύματα της Πέγκυς. Τα χόρτα που έχω διασκορπίσει στο χώρο της έκθεσης είναι παρμένα από της όχθες του Σακουλέβα στην πίσω μεριά του Αγίου Νικολάου, για μένα ένα μπαρόκ σημείο της πόλης. Αυτά τα κομμάτια γης δίνουν στον χώρο μια αίσθηση ρεαλισμού, άλλοτε παραμυθιού ή υπερρεαλισμού ή αφαίρεσης, το ίδιο και ο ζωγραφικός μου τρόπος, όπως και να έχει πρόκειται για μια γη που με ταξίδεψε και την ταξίδεψα. Καλή προσωπική ανάγνωση λοιπόν. Η έκθεση κατά την διάρκεια της θα φιλοξενήσει καλλιτέχνες που θα εμπλουτίσουν τον διάλογο με τα έργα μας και το κοινό.
Πέγκυ Ρόμπη Αγαπώ την τέχνη και αγαπώ κάθε της μορφή… Εκτιμώ και ευχαριστώ και όλους εσάς που σέβεστε, αγαπάτε την τέχνη και μας τιμήσατε με την παρουσία σας. Στην έκθεσή με τίτλο “Απορρέω”, κομμάτι των Τοπικών Αφηγήσεων που με ιδιωτική πρωτοβουλία ξεκίνησε η Χριστίνα Παπαγρηγορίου τον Αύγουστο του 2023, συμπράξαμε και πάλι, μόνο οι δυο μας αυτή τη φορά, μέσα στα ιδιαίτερα αυτά κτίρια της πόλης μας, που μας έδωσαν έμπνευση κι εμείς ως αντάλλαγμα θελήσαμε να τους δώσαμε πνοή. Μέσα σε αυτά μιλήσαμε, γελάσαμε, ευαισθητοποιηθήκαμε, δουλέψαμε πολύ, εγκεφαλικά και χειρονακτικά για ένα μήνα, με πάθος, με ιδέες ανατρεπτικές, ίσως τρελές κάποιες φορές και πραγματικά περάσαμε τέλεια!!! Έτσι μέσα από την τέχνη μας, με ενωμένη ματιά συνομιλούμε για πολλά… όπως για τον κύκλο της ζωής, το χρόνο, τη φύση, τον κόσμο. Συναντάμε στοιχεία της φύσης σε κάθε χώρο της έκθεσης, κάποια από αυτά δημιουργούν οικείες εικόνες που έχουν κάτι από τον τόπο μας μέσα τους αλλά και κάποια απορρέουν εκεί που δεν το περιμένεις τονίζοντας το απρόβλεπτο μα και το επιθυμητό, το όνειρο… Η δική μου αρχική έμπνευση για τη συγκεκριμένη εγκατάσταση, ήρθε από ένα υλικό, το πλέγμα αλουμινίου, το οποίο και φαντάστηκα να απορρέει, τρισδιάστατα μέσα στο χώρο με τη μορφή νερού και να ενώνεται με διάφορα υλικά, φυσικά ή και όχι, αλλά κυρίως με την πανέμορφη ζωγραφική της Χριστίνας που δημιούργησε μέσα στη δική μου ροή τη δική της κι έτσι αλληλεπιδράσαμε και απορρέουμε μαζί!!! Στο σύνολο αυτό που δημιουργήσαμε με ιδιαίτερη έμφαση σε λεπτομέρειες, εγώ προσωπικά παρομοιάζω το πλέγμα με την κοινή, ανθρώπινη ύλη μας, (όπως έλεγα στη Χριστίνα “όλοι από την ίδια στόφα είμαστε…”) η οποία μέσα στο διάβα της ζωής συναντά διαρκείς ροές, που ανάλογα με τα χαρακτηριστικά και την προσωπικότητα του καθενός τον οδηγούν, στην εξέλιξη, την πραγμάτωση και την ενσωμάτωσή του στον φυσικό και συναισθηματικό κόσμο. Με την πορεία μέσα στο χρόνο και την απορροή στιγμών, συναισθημάτων και την εναλλαγή βιωμάτων, το “ανθρώπινο πλέγμα” μεταλλάσσεται συνεχώς, άλλοτε παίρνει εύκαμπτη κι άλλοτε σκληρή μορφή, αποκτά διαφάνειες, σκιές, σχήμα και χρώμα, αλλάζει, εξελίσσεται με αποτέλεσμα τη διαφορετικότητα του καθενός μα και την αναπόσπαστη σύνδεσή του με την ολότητα. Επιθυμία μου είναι, με καθαρά δικό του βλέμμα ο θεατής να αναγνώσει αυτά που συμβαίνουν γύρω του, να μπει μέσα τους, να εμβαθύνει στο συναίσθημα, να “καθρεφτιστεί” δηλαδή και να ερμηνεύσει με τις αισθήσεις του τη δική του ξεχωριστή ροή. Ταξιδέψτε μέσα στις ροές που με πάθος, δημιουργήσαμε μαζί με τη Χριστίνα, έναν υπέροχο άνθρωπο και μοναδική, υπερταλαντούχα καλλιτέχνιδα, την οποία και ευχαριστώ πολύ ειλικρινά, που πιστεύει σε εμένα κι έτσι καταφέρνουμε μαζί να υλοποιούμε τις ιδέες μας και να ζούμε πολύ όμορφες στιγμές. Επειδή απορρέουμε, όλα απορρέουν, πηγάζουν από κάπου, οδηγούνται κάπου και πάλι από την αρχή… * Για τα έργα μου χρησιμοποιήθηκαν συνολικά 170 τετραγωνικά μέτρα πλέγμα αλουμινίου, 22 κιλά χρώμα πλαστικό, 1.100 κιλά ποταμίσιας άμμου, 7 τ.μ. καθρέπτη, ακατέργαστες πέτρες λευκού όνυχα και βότσαλα.
