Και όταν τα παιδιά έμαθαν να φτιάχνουν μπάλες από παρτάλια, το ποδόσφαιρο άρχισε να γίνεται ο βασιλιάς των παιχνιδιών των νέων. Σε λίγα χρόνια όλα ήταν έτοιμα για την ίδρυση μιας ποδοσφαιρικής ομάδας. Χρήματα όμως δεν υπήρχαν, ούτε και καμιά οικονομική ενίσχυση από το κράτος. Από αυτό το οικονομικό αδιέξοδο βγήκαν με την βοήθεια των εμπόρων. Οι καταστηματάρχες της πόλης πρόσφεραν στην ομάδα χρήματα για να αγοράσουν φανέλες, παντελονάκια, κάλτσες, παπούτσια και μπάλα. Έγιναν μερικές συνεδριάσεις και αποφάσισαν στην πρώτη ποδοσφαιρική ομάδα της Φλώρινας να δοθεί το όνομα «Μέγας Αλέξανδρος», προς τιμή του αήττητου και μεγάλου στρατηλάτη όλων των εποχών. Νίκες και μόνο νίκες ευχήθηκαν όλοι, και στις 10 Σεπτεμβρίου 1923, ο «Μέγας Αλέξανδρος» αναγνωρίστηκε ως ποδοσφαιρική ομάδα. Τα χρώματα της ομάδας ήταν μαύρο και κίτρινο. Οι φανέλες είχαν οριζόντιες ρίγες μαύρου και κίτρινου χρώματος, ενώ τα παντελονάκια και οι κάλτσες είχαν μαύρο χρώμα.
Ο πρώτος επίσημος ποδοσφαιρικός αγώνας έγινε το Φθινόπωρο του 1923. Ο αείμνηστος συμβολαιογράφος Γεώργιος Θεοδοσίου μου αφηγήθηκε ό,τι θυμόταν για τον πρώτο ποδοσφαιρικό αγώνα, από όσα είχε ακούσει από τον πατέρα του, τον Ιωάννη Θεοδοσίου. Ο πρώτος αγώνας ήταν ένας φιλικός αγώνας μεταξύ του «Μεγάλου Αλέξανδρου» Φλώρινας και του «Ερμή» Αμυνταίου. Οι Αμυνταιώτες είχαν έρθει με το τρένο, μέχρι τον σταθμό του Αρμενοχωρίου. Γεμάτοι ενθουσιασμό οι παίκτες και οι φίλαθλοι, άλλοι σε άμαξες και άλλοι περπατώντας, πέρασαν από τα δρομάκια της πόλης και κατευθύνθηκαν στον χώρο όπου θα γινόταν ο αγώνας, σε ένα λιβάδι κάτω από το τότε ξενοδοχείο «Ακρόπολις» στην περιοχή του Αγίου Γεωργίου. Εκεί, όπου σήμερα οι Μακρίνες, ήταν μια παράγκα, το καφενεδάκι του Γιώργου του Μπολσεβίκου, όπου οι φίλαθλοι μπορούσαν να πιουν τον καφέ τους και να ξεδιψάσουν. Σε αυτό το λιβάδι, κοντά στο καφενεδάκι του Γιώργου, οι διοργανωτές του αγώνα είχαν πρόχειρα τοποθετήσει ξύλινα δοκάρια στα τέρματα, και είχαν τραβήξει γραμμές με ρευστή ασβέστη. Έτσι το λιβάδι έμοιαζε με γήπεδο. Οι φίλαθλοι, Φλωρινιώτες και Αμυνταιώτες, άλλοι όρθιοι και άλλοι καθισμένοι στην πλαγιά παρακολούθησαν τον αγώνα. Μερικοί τον απόλαυσαν καθισμένοι στις καρέκλες του Γιώργου πίνοντας καφέδες ή τσίπουρο. Πρώτη φορά έβλεπαν αθλητική περιβολή και τα χρώματα των ομάδων τους. Ο Γ. Θεοδοσίου δεν θυμόταν το αποτέλεσμα, και δεν γνωρίζομε αν νίκησε το Αμύνταιο ή Φλώρινα. Η αρχή όμως είχε γίνει και αυτό έχει σημασία.
Με την πάροδο του χρόνου ιδρύθηκαν και άλλες ομάδες, όπως ο «Αστήρ» το 1926, η «Ένωση Μοναστηριωτών» το 1927, η «Προποντίς» το 1927, ο «Νικηφόρος» το 1932 και ο «ΠΑΟΚ» το 1933. Άλλες τόσες μικρές ομάδες ιδρύθηκαν, που ήταν ομάδες της γειτονιάς, όπως «Αστραπή», «Φουρτούνα», «Απόλλων», «Αετός», «Ακρόπολις», «Αναγέννηση», «Ατρόμητος» και άλλες. Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1930 η πόλη της Φλώρινας ζούσε στο ρυθμό του ποδοσφαίρου. Το 1934 όμως, με πρωτοβουλία του Λεωνίδα Παπαδόπουλου, Διευθυντή της Εμπορικής Τραπέζης, διαλύθηκαν οι μεγάλες ομάδες «Μέγας Αλέξανδρος», «Ένωση Μοναστηριωτών», «Προποντίς», «Νικηφόρος» και «ΠΑΟΚ» και ιδρύθηκε η θρυλική ομάδα «ΕΛΛΑΣ», αξιόλογη ομάδα, που έγινε γνωστή στο πανελλήνιο.
Ο τελευταίος αγώνας της «ΕΛΛΑΔΑΣ», λίγο πριν τον πόλεμο, έκλεισε την πρώτη περίοδο του ποδοσφαίρου στη Φλώρινα. Ο Ιωάννης Μπούτζιος θυμόταν τον τελευταίο αγώνα, το 1939. Ο αγώνας έγινε στο γήπεδο της Φλώρινας, ένας φιλικός αγώνας μεταξύ ΠΑΟΚ Θεσσαλονίκης και «ΕΛΛΑΔΑΣ». Νίκησε ο ΠΑΟΚ με 6-1. Προς το τέλος του αγώνα μπήκε στο γήπεδο ένα ΤΑΧΙ από την κάτω είσοδο του γηπέδου. Πάνω στη σχάρα του αυτοκινήτου στεκόταν ο Σκνίπας ντυμένος Σαρλό. Ο Σκνίπας έκανε όλες τις κινήσεις του Σαρλό, καθώς το ΤΑΧΙ έκανε τον γύρο του αγωνιστικού χώρου και τράβηξε την προσοχή των φιλάθλων. Ο Σαρλό χειροκροτήθηκε από τους φιλάθλους. Ο αγώνας συνεχιζόταν, και λίγο πριν λήξει κατάφερε ο Χατζηβαρδέας (Σίμος Παπαλαζάρου) να βάλει ένα και μοναδικό γκολ, με κεφαλιά. Ήταν ο τελευταίος ποδοσφαιρικός αγώνας, καθώς λίγο αργότερα, τον Αύγουστο του 1939, οι νέοι κλήθηκαν στα όπλα, κατά την πρώτη επιστράτευση. Την επόμενη χρονιά κηρύχτηκε ο πόλεμος του 1940. Η περίοδος του Μεσοπολέμου είχε τελειώσει και μαζί της η πρώτη περίοδος του Φλωρινιώτικου ποδοσφαίρου.
Δημήτρης Μεκάσης
