Ο μήνας Οκτώβρης είναι παγκόσμια αφιερωμένος στην υγεία του μαστού και συνοδεύεται από πλήθος εκδηλώσεων, με σκοπό την αφύπνιση των γυναικών για τη σπουδαιότητα της πρόληψης. Ο Σύλλογος Καρκινοπαθών Αμυνταίου και Περιχώρων «Μαζί για τη Ζωή» σε συνεργασία με τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών Αμυνταίου, το 3ικαστικό 3ργαστήριο της Σχολής Καλών και Εφαρμοσμένων Τεχνών Φλώρινας, τον Αθλητικό Πολιτιστικό Σύλλογο Ελπίδες Χάντμπολ Αμυνταίου, τις Μαίες του Κέντρου Υγείας Αμυνταίου, το Δ.Τ. Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός- Περιφερειακό Τμήμα Φλώρινας και την υποστήριξη του Δήμου Αμυνταίου συμμετέχουν ενεργά στις παρακάτω συμβολικές δράσεις τη Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2020
11:00-13:00 Διανομή έντυπου ενημερωτικό υλικό στα εμπορικά καταστήματα και τις Δημόσιες Υπηρεσίες
20:00 Συμβολική φωταγώγηση του Παλαιού Πρώτου Δημοτικού Σχολείου Αμυνταίου
26 έως τις 30 Οκτωβρίου «Οι εκ γενετής νεκροί» και το ένα» εικαστική παρέμβαση αντιγραφειοκρατίας και αντιρουτίνας στον προθάλαμο του Δημαρχιακού κτηρίου Αμυνταίου.
Στηρίζουμε την πρόληψη και μαθαίνουμε να ακούμε και να σεβόμαστε τους άλλους !
«Η καμπάνια για τον καρκίνο του μαστού αποτελεί πλέον μια βαθιά υποχρέωση και φροντίδα για όλες τις κοινότητες που προϋποθέτουν το ανήκειν και το μοίρασμα ευθυνών. Ο προσυμπτωματικός έλεγχος είναι η φροντίδα και η συνέπεια μιας ποιότητας ζωής.
Ο καρκίνος που αναπτύσσεται στους ιστούς του μαστού, συνήθως στους πόρους (που μεταφέρουν γάλα στη θηλή) ή στους λοβούς (αδένες που παράγουν γάλα). Απαντάται τόσο σε άντρες, όσο και σε γυναίκες, παρόλο που στους άντρες είναι σπάνιος.
Το μεγαλύτερο μέρος του μαστού είναι λιπώδης ιστός. Ωστόσο, περιέχει επίσης ένα δίκτυο από λοβούς που αποτελούνται από μικροσκοπικές δομές που μοιάζουν με σωλήνες και ονομάζονται βολβοί, οι οποίοι περιέχουν γαλακτοφόρους αδένες. Μικροί αγωγοί συνδέουν τους αδένες, τους λοβούς και τους βολβούς και μεταφέρουν γάλα από τους λοβούς στη θηλή. Οι περισσότεροι καρκίνοι του μαστού εμφανίζονται στα κύτταρα που καλύπτουν τους γαλακτοφόρους αγωγούς και ονομάζονται πορογενές καρκίνωμα. Ο δεύτερος συνηθέστερος τύπος αρχίζει στους λοβούς και ονομάζεται λοβιακό καρκίνωμα.
Η ιστορία και οι ιστορίες που γεννά η όποια πάθηση είναι σημαντικό να την μοιραζόμαστε και να την ακούμε. Ο καρκίνος του μαστού έχει την ιστορία του. Ξεκινά από την αρχαία Αίγυπτο το 1600 πχ με μια πιθανολογική αναφορά. Ο Ιπποκράτης περιγράφει παρατηρήσεις για μια μορφική νεοπλασία που θυμίζει κάβουρα στο στήθος γυναικών. Η ιστορία και οι ιστορίες πρέπει να ακούγονται και να αφηγούνται. Η βιοπάθεια είναι συμπωματική και μέσω της παρατήρησης και της γνώσης του σώματος γίνεται αντιληπτή. Η ικανότητα να παρατηρούμε το σώμα μας και το σώμα του άλλου μας εμπλέκει και μας απεμπλέκει με το περίπλοκο κομμάτι μιας ζωής γυμνής και ανυπόφορης. Η πρωτοπλασματική λειτουργία και οι νεοπλασίες της ενήλικης ζωής συνδέονται τόσο πολύ με την ενδιάμεσο ζωή ,μικρές καθημερινές τέρψεις ,που οδηγούν τα ανοργάνωτα κύτταρα σε μια πορεία απόρριψής από το σώμα και σε μια ανεξέλεγκτη αδιάκριτη χειρουργικοποίηση του σώματος. Ιατρικές ιστορίες απλώνονται σε όλη την κοινωνική ζωή, θεωρίες περί λοιμώξεων, συγκινησιακών διαταραχών, αλλοιώσεων του κυτταρικού μεταβολισμού, την παρατεταμένη λίμναση της βιολογικής ενέργειας του οργανισμού, την σημασία της απλής εκ τομής μεγάλων όγκων, την αποθεραπεία ως θαύμα αλλά και απλές ιστορίες καθημερινές αφηγήσεις που δεν ακούμε, δεν ακούγονται δεν αφηγούνται.
Στην εποχή της άμεσης διάθεσης πληροφορίων εμφανίζεται μια επιδημιολογική ανικανότητα να μοιράζονται οι κοινότητες ιστορίες και αφηγήσεις.
«Οι εκ γενετής νεκροί και το ένα » είναι μια από τις ιστορίες της Χριστίνας Κοντούλη
-Βαρέθηκα Σιμόν, βαρέθηκα
-Θέλω να σταθείς στα πόδια σου
-Εύκολο νομίζει μου ’ναι;
-Όχι, θέλω όμως να μάθω να μου πεις
-Σιμόν, γεννήθηκα λίγος, ή πολύς δε ξέρω, αλήθεια κουράζομαι. Μέσα σαυτό το κεφάλι τόσα γιατί, κι ούτε μία, τόσο δα απάντηση..
Ανοίγει η αυλαία, τα χέρια της σαν προέκταση των καλωδίων πίσω από τα παρασκήνια τεντώνονται στον αέρα φωνάζοντας καθώς η φωνή μικραίνει, απομακρύνεται, λιγοστεύει και τελικά χάνετε.
Δεν μάθαμε να περπατάμε, μόνοι μας, μόνοι μας ήταν πάντοτε αδύνατο, περπατούσαμε πάντα πάνω στα χνάρια των άλλων, στα βήματα που ήδη κάποιος άλλος άφηνε πίσω του, σηκωνόμασταν τινάζοντας λίγο το περίγραμμά μας κι ύστερα βιαστικά και προσεκτικά βάζαμε το ένα πόδι σε κάποιο σκονισμένο καρέ και μπαίναμε μέσα.
Το παλιό θέατρο ανακαινισμένο από τις διάφορες πολεμικές απόψεις τις εποχής μας περιβάλει σαν αγριεμένη μήτρα. Στα σπλάχνα της πονεμένης λύκαινας ξεφυσούσαμε όλοι μαζί κάρβουνο, απελπισία και μια ανεξήγητη τρέλα. Απόψε δεν ήταν η σειρά της, δεν ξέρω τι την έκανε να σηκωθεί.. ίσως έφταιγε που είχε μάθει στα μπουλούκια κι έτσι οι γνώσεις τις ήταν ελλιπείς για το πως λειτουργεί μια παράσταση, ίσως πάλι ακριβώς επειδή έμαθε στα μπουλούκια να μην την ενδιέφεραν καθόλου οι κανόνες μας κι αυτή να μην ήταν μια πράξη άγνοιας ή κακοτροπιάς μα μια πράξη αλήθειας. Ίσως ακόμη να έφταιγε που δεν τρώγαμε πρωινό τον τελευταίο καιρό και να είχε αρχίσει να τα χάνει από την πείνα.
Η Αλίκη στη χώρα των γευμάτων, αυτό ήταν το πραγματικό όνομα της παράστασης. 3 και τέταρτο δίναμε αίμα, έπειτα περνούσαν οι γιατροί και κοίταζαν τα μάτια μας, στις 5 μάζευαν τους απείθαρχους και στις έξι τους έφερναν να δουν μια τελευταία φορά να ανοίγει η αυλαία. Έπειτα τους απομάκρυναν συνοπτικά κι εμείς μέναμε μόνοι ακούγοντας καλλίγραμμα βαλσάκια στο μεσοδιάστημα του ταΐσματος. Κι έπειτα πάλι για ύπνο. Άλλη μια σκληρή μέρα είχε περάσει ή μήπως ήταν μια ώρα;
Ο ύπνος δεν ήταν εύκολος, άλλοι έπαιρναν χάπια για να κοιμηθούν, άλλοι χτύπαγαν ρυθμικά τα δάχτυλα στα σανίδια των παρασκηνίων, άλλοι κρυφά αγκάλιαζαν κάτι ή κάποιον κι άλλοι έμεναν ξάγρυπνοι γιατί φοβόταν και δεν ήταν σίγουροι πια αν ξύπναγαν ή αν κοιμόταν με τον εφιάλτη…
Η αφήγηση δεν τελειώνει εδώ. Ποιος θα αναζητούσε θα λαχταρούσε ολόκληρο το παραμύθι ποιος θα έψαχνε όλες τις ιστορίες ή τις εκφωνήσεις της Χριστίνας Κοντούλη. Ένα αντιγραφειοκρατικό προτζεκτ αντιρουτίνας, θα εξελιχθεί στο κτήριο Δημαρχείου Αμυνταίου με την συμμετοχή του Α.Π.Σ. Ελπίδες Αμυνταίου Ελπίδων της γυναικείας ομάδας χειροσφαίρισης, του προπτυχιακού καλλιτέχνη Σάββα Παπαδόπουλου και της επί πτυχίω καλλιτέχνη Χριστίνας Κοντούλη. Την αλληλεπιδραστική λειτουργία της εγκατάστασης «Οι εκ γενετής νεκροί και το ένα» στον προθάλαμο του Δημαρχείου θα επιμεληθεί ο εικαστικός και αναπληρωτής καθηγητής στη Σχολή καλών τεχνών Φλώρινας Κοντοσφύρης Χάρης. Τη δράση συντονίζει ο Σύλλογος καρκινοπαθών Αμυνταίου και περιχώρων» και η «Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών Αμυνταίου». (Κοντοσφύρης Χάρης Εικαστικός, Αναπλ. Καθηγητής ΤΕΕΤ. Σ.Κ.Τ Π.Δ.Μ , 21/10/2020, Σκοπιά Φλώρινας).
Αφηγήσεις της Χριστίνας Κοντούλη:
https://soundcloud.com/user-949025551-757704291
ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ
ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΑΜΥΝΤΑΙΟΥ
