Άρχων Άνθρωπος (μνήμη Στέφανου Δόντσιου)
Σαν να παραγεμίζει το απουσιολόγιο τον τελευταίο καιρό.
Μεγαλώνουμε, και μαζί μας μεγαλώνει, δυστυχώς, και ο αριθμός των οικείων, των φίλων και των γνωστών που κάθε λίγο και λιγάκι είμαστε αναγκασμένοι να αποχαιρετούμε.
Το να αποχαιρετήσω τον Στέφανο Δόντσιο ισοδυναμεί με αναπόφευκτο αποχαιρετισμό σε ένα κομμάτι της ζωής μου, ένα κομμάτι πενήντα και πλέον χρόνων φιλίας, μαθητείας και συνδιακονίας στο ιερό αναλόγιο.
Λένε συχνά πως ουδείς αναντικατάστατος. Μπορεί και να ‘χουν δίκιο. Μπορεί, πράγματι, να βγουν ισοδύναμοι, ακόμη και ανώτεροι ιεροψάλτες από τον Στέφανο. Δόντσιος όμως δεν είναι και δεν θα γίνει κανείς, όχι για κάποιον άλλο λόγο αλλά απλώς και μόνο επειδή ο Στέφανος, όπως κάθε άνθρωπος, υπήρξε μοναδικός και ανεπανάληπτος σε αυτό που με ιερό πάθος και αφοσίωση υπηρέτησε επί μισόν αιώνα.
Και, αληθινά, δεν έχει καμία απολύτως σημασία αν αναδείχθηκε Άρχων Πρωτοψάλτης ή Άρχων Μουσικοδιδάσκαλος ή δεν ξέρω τι άλλο. Αυτό που πιο πολύ μετράει είναι πως ανοίγει την θύρα της επουρανίου Βασιλείας ως πραγματικός Άρχων Άνθρωπος με όλα τα Α κεφαλαία, για να συνεχίσει να υμνεί τα μεγαλεία του Θεού, μαζί με τον χορό όλων των μεγάλων της ιερής τέχνης του, λουσμένος στο λαμπρό φως της θεϊκής μακαριότητας και αγάπης.
Δημήτριος Ταουσάνης
Συνταξιούχος δάσκαλος
Από τους πρώτους μαθητές
του αείμνηστου Στέφανου
