Συμπληρώνονται σαράντα ημέρες από τότε που έφυγε ο Λευτέρης Σαββίδης, ο μικρότερος σε ηλικία από τα παιδία τουαείμνηστου Λάζαρου Σαββίδη.
Και λέω του αείμνηστου, γιατί αποτελούσε ξεχωριστή προσωπικότητα στην περιοχή Αμυνταίου, πρόσφυγας που εγκαταστάθηκε με τους συγγενείς του στην Αγραπιδιά – Φλώρινας το 1917.
Ο Λευτέρης, ζωηρός νέος προ της στρατεύσεως του, του άρεζε να ακουμπά στον τοίχο του σχολείου της Αγραπιδιάς και να ξαποσταίνει, μετά το παιχνίδι με τους συνομήλικους του.
Η μνήμη μου ανατρέχει στα παιδικά μου χρόνια, όπου σύμφωνα με έθιμο της εποχής, οι κάτοικοι κατέβαιναν στη στάση του χωριού για να αποχαιρετήσουν τους νέους που στρατεύονταν. Έτσι αποχαιρετήσαμε τον Λευτέρη Σαββίδη, τον Δημήτρη Γκαγκούτη και τον Γιάννη Γκόλνα. Μάλιστα εμείς τα παιδιά τους συνθέσαμε και τραγούδι, καθώς ήσαν τα παλικάρια του χωριού.
Όταν πηγαίναμε στα πανηγύρια ή τις Κυριακές στου Πασπάλη,τον θυμάμαι με την σύζυγο του Χρυσάνθη να μας φροντίζουν σε όλα!
Μας συμβούλευε και παράλληλα μας προστάτευε, ήταν μοναδικός!
Δεν θυμάμαι να αρνήθηκε βοήθεια σε κανέναν, πάντα φιλότιμος και πρόθυμος!
Αγωνιστής, κτηνοτρόφος, ταπεινός ξωμάχος της γης.
Σκληρή δουλειά!
Φιλότιμος, ανιδιοτελής και ιδιαίτερα φιλόξενος!
Θυμάμαι πολύ καλά πως ανέβασε στο τρακτέρ τον αγροτικό γιατρό Ιωάννη Ψαράκη, ο οποίος περίμενε στην πλατεία του Αετού με την οικογένεια του και τις βαλίτσες στο χέρι. Τον πήρε στο σπίτι του και τον φιλοξένησε για αρκετές ημέρες και δεν ήταν το μοναδικό περιστατικό σε ζητήματα φιλοξενίας!
Όταν επέστρεψε από την επιστράτευση του 74′, μας διηγείτο διάφορα περιστατικά με γλαφυρό ύφος και ‘μεις τον ακούγαμε με προσοχή!
Όταν αποχαιρέτησε τα μεγαλύτερα αδέλφια από τη ζωή, έδωσε υπόσχεση να προστατεύει τα παιδιά τους!
Ο Λευτέρης ήταν σταθερός σε όλα είχε τον λόγο της τιμής που έλεγαν οι παππούδες. Αυτό δεν άλλαζε για κανέναν λόγο!
Ήταν τυχερός στον γάμο του και δημιούργησε μια θαυμάσια οικογένεια, αποκτώντας δυο αξιολάτρευτα αγόρια, τον Λάζαρο και τον Μενέλαο, οι οποίοι συνεχίζουν να ακολουθούν τις αρχές του Λευτέρη και της Χρυσάνθης!
Έτσι θα τον θυμάμαι πάντα,άρχοντα, αγωνιστή, περήφανο, φιλόξενο και εργατικό!
Στέκομαι με ευλάβεια στη μνήμη του!
Θεοχαρίδης Χρόνης
