Η θεατρική ομάδα του Συλλόγου Κιουταχειωτών – Μικρασιατών Φλώρινας “Ο Άγιος Μηνάς”, παρουσιάζει την παράσταση του έργου «Ο Βυσσινόκηπος» του Άντον Τσέχωφ.
Ολέθριοι έρωτες, καταστροφικά πάθη, τραγικές απώλειες, συγκρούσεις και νοσταλγία συνθέτουν ένα σκηνικό όπου κυριαρχεί η έννοια της μετάβασης, από την μια εποχή σε μια άλλη, καθώς μια αριστοκρατική οικογένεια της Ρωσίας, που διαμένει στο Παρίσι, γυρίζει στο πατρικό σπίτι, στην Ρωσία, καθώς αναγκάζεται να βγάλει σε πλειστηριασμό ένα τεράστιο κτήμα με βυσσινιές, εξαιτίας των χρεών της. Αν και σε κατάσταση πλήρους ένδειας, κατεστραμμένοι οικονομικά, αδυνατούν (ή αρνούνται) να π αντικρύσουν και να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα, συνεχίζοντας να ζουν σύμφωνα με τον παλιό τρόπο ζωής τους. Και, αν και η λύση υπάρχει και βρίσκεται μέσα στα χέρια τους, εκείνοι απλά εθελοτυφλούν και το τίμημα είναι αμείλικτο: o όλεθρος… Το φόντο όλων αυτών, ή μάλλον ο καμβάς όπου όλα απεικονίζονται δεν είναι άλλο από την δυναμική, (αλλά και συντριπτική!) έννοια της ανατροπής… Το αριστούργημα του Τσέχωφ, γραμμένο το 1903, υπαινίσσεται την αλλαγή από την εποχή των Τσάρων σε εκείνη όπου η αστική τάξη θα κρατά δυναμικά τα ηνία της οικονομίας, διαδραματίζοντας έναν ενεργο ρόλο στο κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι. Ο “Βυσσινόκηπος” μοιάζει να αντανακλά κατ’ αναλογία την σημερινή κατάσταση της κρίσης, όπου όλοι αναγκαζόμαστε να προσαρμοστούμε σε μια κατάσταση ανέχειας από μία κατάσταση ευμάρειας, χωρίς αυτή η μετάβαση, όμως, να γίνεται πάντα συνειδητά αντιληπτή τόσο σε θεωρητικό όσο και, πολύ περισσότερο σε πρακτικό επίπεδο.
Ο Άντον Τσέχωφ, εκτός από θεατρικός συγγραφέας ήταν γιατρός, αλλά θα μπορούσε να πει κανείς ότι με την πένα του ανατέμνει αριστοτεχνικά την ανθρώπινη ψυχή, με ευαισθησία, αλλά και κυνισμό… Πώς γίνεται αυτό; Μέσα από την αποστασιοποίηση που διατηρεί απέναντι στους χαρακτήρες που ο ίδιος πλάθει με μαεστρία… “Κωμωδία” χαρακτήριζε το συγκεκριμένο έργο, που μόνο χαρακτηριστικά τραγωδίας φέρει, ειρωνευόμενος τους ήρωες του που στρουθοκαμηλίζουν και παραμένουν “κλινικά ανώριμοι”, χωρίς να συνειδητοποιούν τί στ’ αλήθεια τους συμβαίνει και χωρίς να προτίθενται να το αντιμετωπίσουν… Μοιάζουν περισσότερο με “τύποι”, παρά με χαρακτήρες, καθώς φαντάζουν κωμικοί μέσα στην τραγικότητά του και τραγικοί μέσα στην ανικανότητά τους να ανταπεξέλθουν σε αυτό που πολύ απλά λέγεται “ζωή”… Το γκροτέσκο στοιχείο λάμπει υπογείως, μέσα από το διεισδυτικό βλέμμα του Τσέχωφ, εκεί που η ψυχρή σκληρότητα συναντά την αφοπλιστική τρυφερότητα της ρώσικης ψυχής… Παράνοια και ιδιοφυία φυτρώνουν εκεί ακριβώς όπου οι μνήμες της παιδικής ηλικίας, που αντιπροσωπεύει το σπίτι αυτό δεν είναι παρα το ασφαλές καταφύγιο μιας χαμένης νιότης, η “σαπουνόφουσκα”, όπως έλεγε και ο Σοπενχάουερ για τη ζωή, “μέσα στην οποία καραδοκεί ο θάνατος”… Αν και ήρεμη, φαινομενικά η δράση του έργου, στην πραγματικότητα κυριαρχείται από υπόγειες δυνάμεις που το κινούν, πράγμα το οποίο χαρακτηρίζει και όλα τα έργα του Τσέχωφ.
Ο “Βυσσινόκηπος” είναι το δεύτερο θεατρικό έργο που παρουσιάζει η θεατρική ομάδα του Συλλόγου Κιουταχειωτών – Μικρασιατών, κάνοντας το ντεμπούτο της τον Οκτώβριο του 2016 με την παράσταση του “Προμηθέα Δεσμώτη”. Την σκηνοθεσία και διασκευή του έργου υπογράφει η Δήμητρα Ξενάκη.
Παίζουν οι ηθοποιοί:
Nίκος Γώγος, Στέλλα Θεοδουλίδου, Γιώτα Μπομπότα, Στέλιος Δόντσιος, Αθηνά Μανουκάκη, Άννα Βέργου, Νίκος Κηπουρόπουλος, Σίσσυ Κωφίδου, Μαίρη Δανιηλίδου, Σοφία Γώγου, Αγνή Καπουλίτσα, Γιάννης Μπισδούνης, Στέφανος Ζαραλής και Γιώργος Κωτόπουλος.
Μουσική επιμέλεια και σύνθεση μουσικής:
Αργύρης Λάζου
Σκηνικά:
Δήμητρα Ξενάκη
Κοστούμια:
Η ομάδα ενηλίκων του Συλλόγου Μικρασιατών – Κιουταχιωτών Φλώρινας
Χορηγοί:
Δήμος Φλώρινας, Βιβλιοπωλείο “η γωνία”, Ξενοδοχείο Λύγκος, Λιγνιτωρυχεία Αχλάδας Α.Ε.
Ο “Βυσσινόκηπος” θα ανοίξει τις αυλόπορτές του στο κοινό το Σάββατο 24 Μαρτίου και την Κυριακή 25 Μαρτίου, στις 20:00 στην αίθουσα πολλαπλών χρήσεων του Δήμου Φλώρινας.
Η είσοδος θα είναι ελεύθερη.
