Συμμετέχουν με σειρά εμφάνισης:
Φάντασμα : Ξενίδου Λιλιάννα
Φρόγκι (Μάγειρας) : Δαγκλής Αστέριος
Κάθυ (Μαγείρισσα ): Γκόλνα Χριστίνα
Ίνκε (Κόρη): Καλαϊτζή Σίσσυ
Μπρέκ (Υπηρέτρια) : Παφύτου Κυριακή
Γκρούντερ (Υπηρέτρια) : Λαζαρίδου Μαρία
Λαέρτης (Ευγενής) : Μητσόπουλος Δημήτριος
Άμλετ (Πρίγκιπας): Ταμουτσέλης Νικόλαος
Οράτιος (Ευγενής) : Μαυρόπουλος Νικόλαος
Βασίλισσα : Φραγκιαδάκη Κρυσταλλία
Έλιος (Θεατρίνος-Ψευτοβασίλισσα) : Πολατίδης Ηρακλής
Οφηλία (Αδελφή του Λαέρτη) : Παραστατίδου Μαγδαληνή
Σκηνοθεσία : Ξενίδης Ιωάννης
Μουσική : Κούλης Λαέρτης.
Υποβολέας : Κασκαμανίδου Κική
Σκηνικά – Αφίσα – Πανοπλία : Ταμουτσέλης Νικόλαος
Κουστούμια – Αξεσουάρ: Προσωπική γκαρνταρόμπα ηθοποιών
Βεστιάριο 1ου ΓΕΛ Φλώρινας
Σωματείο Ξιφασκίας «Φοίνικας» Φλώρινας
Ευχαριστούμε θερμά το ξενοδοχείο «Φαίδων» για την φιλοξενία και την διάθεση επίπλων και την κα Βαγγελάκη Κωνσταντίνα για την κατασκευή των τροφίμων.
Συνδιοργάνωση: Δήμος Φλώρινας, ΕΛΜΕ Φλώρινας
Άμλετ του Γουίλιαμ Σαίξπηρ
Ο πατέρας του Άμλετ δολοφονείται από τον αδελφό του τον Κλαύδιο που παντρεύεται τη γυναίκα του σφετεριζόμενος το θρόνο της Δανίας. Το φάντασμα του νεκρού βασιλιά αποκαλύπτει στον Άμλετ την αλήθεια. Ο Άμλετ οργισμένος και δυσαρεστημένος από την μητέρα του, την Γερτρούδη, σχεδιάζει να αποκαλύψει την ενοχή του θείου του ανεβάζοντας μια παράσταση. Από την άλλη η Οφηλία, κόρη του αυλικού Πολώνιου, τρελαίνεται γιατί ο Άμλετ δεν ανταποκρίνεται στην αγάπη της και πνίγεται σε ένα ποτάμι. Ακολουθούν δολοπλοκίες, μονομαχίες, δηλητήρια! Στο τέλος όλοι πεθαίνουν, μένει μόνο ο Οράτιος, πιστός φίλος του Άμλετ, ο οποίος αφηγείται τα γεγονότα στον Φορτεμπράς, ένα Νορβηγό πρίγκιπα που έρχεται εναντίον της Δανίας, διατάζει ωστόσο να αποδοθούν τιμές στον νεκρό Άμλετ. Οι Θάνατοι στο τέλος της τραγωδίας, «ξεπλένουν» την κοινωνική σαπίλα στο βασίλειο της Δανιμαρκίας αφήνοντας να πλανιέται μια ερώτηση:
Να Ζεις, και να αντέχεις μια μοίρα που σε ταπεινώνει
Ή να μην Ζεις. Ιδού η Απορία.
Πηγή: https://www.gnomionline.gr Σίσσυ Καλαϊτζή
Άμλετ με Πικάντικη Σάλτσα του Νικολάι Άλντο
Πάνω στον καμβά της διαχρονικότητας του Άμλετ, έργο του μεγάλου θεατρικού συγγραφέα, κι όχι μόνο, Σαίξπηρ, ο Νικολάι Άλντο τολμάει και δημιουργεί, παρωδεί. Προβάλλει και φωτίζει τους χαρακτήρες του κλασσικού έργου, από μιαν άλλη σκοπιά, επινοεί νέους χαρακτήρες, εντυπωσιακά επίκαιρους στις μέρες μας. Κάτι σαν παλίμψηστο, θα τολμούσα να πω.
Ο Νικολάι Άλντο σύμπτωση; Ηθοποιός κι αυτός, σεναριογράφος, και δημοσιογράφος, στοιχεία που προκύπτουν από έρευνα στο διαδίκτυο, μας μιλάει με αυτό το έργο. Μας λέει ότι υπήρξε δεινός μελετητής του Σαίξπηρ. Κι αυτό προκύπτει γιατί παρώδησε το έργο με απαράμιλλη εξυπνάδα, αλλά και σεβασμό, μέσα από το κάδρο μιας κουζίνας, εκεί εξελίσσονται τα πράγματα στο έργο του Άλντο, ιλαρά, αλλά και απαρέγκλιτα από την υπόθεση του έργου του μεγάλου κλασσικού Άγγλου δραματουργού.
Άμλετ, Οφηλία, Κλαύδιος, Λαέρτης, Οράτιος, είναι ρόλοι παρόντες, και ίδιοι με το κλασσικό αριστούργημα. Αλλά και νέοι ρόλοι για τις ανάγκες αυτής της παρωδίας δημιουργούνται από τον εμπνευστή της, όπως Φρόγκι, Έλιος, Κάθυ, Ίνκε, Μπρέκ, Γκρούντερ, και βασίλισσα.
Ο Φρόγκι ο μάγειρας της παρωδίας, περσόνα τόσο επίκαιρη στις μέρες μας, κατέχει τα σκήπτρα του έργου. Μέσα από την κουζίνα του, περνάει και προβάλλεται παρωδημένο το έργο του Σαίξπηρ. Μέσα στην κουζίνα, η αρχή, το τέλος, τα πάθη, κι η εξέλιξη αυτού του έργου. Ο βασιλιάς , η βασίλισσα, ο Άμλετ, ο Λαέρτης, έρχονται και φεύγουν. Ο μάγειρας ο Φρόγκι διαμένει και παραμένει!
Πιστός στην τέχνη του, μοιραία τσαπατσούλης για τους άλλους, βγάζει εκτός μάχης τους κυρίαρχους ρόλους. Αυτός παραμένει βασιλιάς στο βασίλειο του, αυτό της κουζίνας, έτοιμος να προσφέρει τις υπηρεσίες του, εύκολα κι αβασάνιστα, στους εχθρούς του κρατιδίου της Δανίας, αρκεί να μην διασαλευτεί το δικό του βασίλειο, αυτό της κουζίνας! Αξίζει να αναφερθεί, πως ο Άλντο φωτίζει έξυπνα τον ρόλο της βασίλισσας, πράγμα που δεν το βλέπουμε στο κλασσικό αριστούργημα. Ψυχογραφεί ιλαρά μια υπόφωτη περσόνα του κλασσικού έργου, της δίνει αυτά που της αναλογούν, την σφάζει με το γάντι. Ο ρόλος των θεατρίνων στην παρωδία αυτή, φωτίζεται κι αυτός, μέσα από τον ρόλο του Έλιο, με πτυχές που πολλές από αυτές ανακαλύπτουμε στις μέρες μας.
Στο παλίμψηστο έργο του Άλντο, φωτίζονται όλοι οι υπόφωτοι χαρακτήρες του κλασσικού αριστουργήματος του Σαίξπηρ. Η υπόθεση όπως προαναφέρθηκε, δεν αλλάζει, απλά δίνεται διαφορετικά, ιλαρά, ιλαρά υποφώσκουν διαχρονικές αλήθειες.
Φραγκιαδάκη Κρυσταλλία.
