Η ατομική εικαστική έκθεση ”Απ’ αγορεύω”, σε συνεργασία με το Αρχαιολογικό Μουσείο Φλώρινας, την Εφορεία Αρχαιοτήτων Φλώρινας και τον Δήμο Φλώρινας θα πραγματοποιηθεί κατά το διάστημα από 15 Δεκεμβρίου έως 30 Ιανουαρίου στο Αρχαιολογικό Μουσείο Φλώρινας, με εγκαίνια την Κυριακή 15 Δεκεμβρίου και ώρα 11π.μ.
Αλέξανδρος Καπετάνου, Εικαστικός
Η εικαστική μου εργασία έχει διττό περιεχόμενο και έκφραση. Αφενός
μέσα από τη ζωγραφική, αφετέρου μέσα από τις κατασκευές και τις
εγκαταστάσεις.
Η εικαστική ενότητα «απ’ αγορεύω», που παρουσιάζεται με την παρούσα
έκθεση στο Αρχαιολογικό Μουσείο Φλώρινας σε συνεργασία του Δήμου
Φλώρινας και της Εφορείας Αρχαιοτήτων Φλώρινας, αφορά σε
installation έργα με χρήση της ασπροκόκκινης απαγορευτικής ταινίας
σήμανσης, τα οποία πραγματεύονται την έννοια και τα πλαίσια της
«απαγόρευσης». Οι έννοιες που εξετάζονται εντοπίζονται σε αυτές της
απομάκρυνσης, της προστασίας, του εγκλωβισμού, της ματαίωσης και των
ορίων. Η έννοια των ορίων εξετάζεται διαλεκτικά στο διττό εικαστικό
έργο. Μέσα από εμμονικές και ατέρμονες επαναλήψεις χειροναξίας,
άλλοτε με τη μορφή κόμπων ύφανσης και άλλοτε με το σύμβολο της
κουκίδας, εξετάζεται η χρήση του σημείου, η τυχαιότητα και μη που αυτό
φέρει και η ενεργοποίηση της αφής στα εικαστικά τοπία. Η ενεργοποίηση
του διπόλου ανάμεσα στο σημαίνον και το σημαινόμενο, αποδομεί και
επανανοηματοδοτεί τα όρια, επιχειρώντας να διευρύνει και να διερευνήσει
την ερμηνεία τους.
Η επανάχρηση του γνώριμου υλικού της ταινίας σήμανσης που συλλέγεται
ως αστικός ρύπος απ’ τα αστικά κέντρα και η αξιοποίηση της
μορφοπλαστικής ιδιότητας του, οδηγεί σ’ ένα παιχνίδισμα μέσα από τη
μετατροπή του σε γεωμετρικές και αφαιρετικές φόρμες, σαρκάζοντας την
έννοια της απαγόρευσης. Η παρακολούθηση παραδοσιακών τεχνικών
πλέξης σε ασφυκτικές θηλιές με χρήση τσιγκελάκι και χειροποίητης
ύφανσης σε ατέρμονους κόμπους πάνω σε κοτετσόσυρμα, μαρτυρά το
βιωματικό και επίπονο ασκητικό χαρακτήρα των έργων, που αριθμούν
πάνω από 650.000 κόμπους.
Η αποκαθήλωση των ανθρώπινων ορίων, εκφράζεται μέσα από το σχήμα
του κύκλου, άλλοτε μέσα από τη μετουσίωσή του σε κουκίδα και άλλοτε
σε κόμπο, διαγράφοντας ένα σύμβολο αναφοράς, τραυμάτων και
αποκλεισμών που απαντώνται στην εικαστική γλώσσα των έργων. Το
συνδυαστικό και αναρίθμητο άθροισμά τους επιτελεί μια καλλιτεχνική
ώσμωση ανάμεσα στη σημασία που φέρουν τα όρια στην απλή
καθημερινότητα και την ανθρώπινη ύπαρξη, εξετάζοντας το πλαίσιο της
καθολικής απαγόρευσης και της απόλυτης ελευθερίας.
