Τοποθέτηση στην 3η συνεδρίαση της Διαρκούς Επιτροπής Παραγωγής & Εμπορίου της Βουλής για το σχέδιο νόμου του Υπουργείου Ανάπτυξης σχετικά με την υποβολή εκθέσεων βιωσιμότητας από τις εταιρίες, τις προσαρμογές των κριτηρίων μεγέθους για τις πολύ μικρές, τις μικρές, τις μεσαίες και τις μεγάλες επιχειρήσεις ή ομίλους και το καθεστώς των εμβληματικών επενδύσεων
«Είναι προφανές ότι στηρίζουμε το εγχείρημα της εμπέδωσης μιας κουλτούρας λογοδοσίας σε ζητήματα περιβαλλοντικής και κοινωνικής υπευθυνότητας στον ιδιωτικό τομέα», υπογράμμισε στην αρχή της τοποθέτησής της η Βουλεύτρια Φλώρινας και Γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας (Κ.Ο.) της Νέας Αριστεράς.
«Εδώ και μια πενταετία τουλάχιστον, έχει ξεκινήσει να εφαρμόζεται από τους διεθνείς χρηματοδοτικούς οργανισμούς, και, παρά τα λάθη, τις παραλείψεις και τις, ουκ ολίγες, περιπτώσεις ‘green washing’, αυτό δεν αλλάζει το θετικό πρόσημο της αλλαγής. Άλλωστε, τέτοιες πρακτικές έχουν συρρικνώσει το χώρο δραστηριοποίησης εταιριών του πετρελαϊκού συμπλέγματος, που δυσκολεύονται, σήμερα περισσότερο από παλιά, να βρουν χρηματοδοτικά ιδρύματα για τις επενδύσεις τους και, όταν βρίσκουν, το κόστος δανεισμού τους είναι δυσθεώρητο. Ενώ η συγκεκριμένη πρακτική μπορεί να ερμηνευθεί και ως μια μορφή ‘προστατευτισμού’ από μέρους της Ευρώπης, σε μια προσπάθεια να δυσκολέψει την πρόσβαση στην αγορά της σε χώρες που δεν ακολουθούν πρότυπα περιβαλλοντικής και κοινωνικής ευαισθησίες.
Είναι λοιπόν προφανές ότι η λογική της ενσωμάτωσης της Οδηγίας μας βρίσκει σύμφωνους. Αυτό που συζητάμε όμως σήμερα είναι αν η ενσωμάτωση που έχει επιλέξει η κυβέρνηση της ΝΔ είναι η βέλτιστη. Και αν είναι λογικό, πίσω από αυτό το επιφανειακά ‘θεάρεστο’ νομοσχέδιο για τις εκθέσεις βιωσιμότητας, ο Υπουργός να φέρνει ένα ‘τραίνο’ από ρουσφετολογικές διατάξεις και σωρεία εξυπηρετήσεων επιμέρους ειδικών συμφερόντων».
Αναφερόμενη στη σχετική Οδηγία για τις Εκθέσεις Βιωσιμότητας, επανέλαβε την εκπρόθεσμη κατά δύο έτη ενσωμάτωσή της, αλλά και ότι ψηφίζεται έναν μόλις μήνα πριν τη λήξη της τρέχουσας διαχειριστικής περιόδου, χωρίς να είναι ξεκάθαρο τι θα πρέπει να περιλαμβάνουν οι εν λόγω Εκθέσεις. Στάθηκε σε συγκεκριμένα Άρθρα του νομοσχεδίου, το οποίο βρίθει από ασάφειες και απροσδιοριστίες, θέτοντας συγκεκριμένα ερωτήματα και ζητώντας διευκρινίσεις από τον Υπουργό.
Σε ό,τι αφορά τα Άρθρα που αναφέρονται στις πολύ μικρές και μικρές επιχειρήσεις, επανέλαβε την κάθετη αντίρρηση της Νέας Αριστεράς για την αύξηση των ορίων. «Η Ελλάδα πλέον θα έχει τα υψηλότερα όρια, με εξαίρεση την Ολλανδία και τη Γερμανία. Οι ίδιοι προβληματισμοί εκφράστηκαν και κατά την ακρόαση των φορέων από τον Πρόεδρο του Συλλόγου Ορκωτών Λογιστών, ο οποίος μίλησε για «κίνδυνο αδιαφάνειας».
Για εμάς, η ουσία βρίσκεται στην προβληματική αυτή ιδέα της κυβέρνησης. Όπως ανέφερε ο κ. Κορκίδης, πλέον το ποσοστό των επιχειρήσεων που λογίζονται ως μικρομεσαίες θα γίνει 99,9% έναντι του 99,7%. Επαναλαμβάνω, αν όλες οι εταιρίες είναι μικρομεσαίες, τότε καμία δεν είναι μικρομεσαία. Αν όλες είναι μικρομεσαίες, τότε η Πολιτεία δεν μπορεί να σχεδιάζει εργαλεία tailor-made για τις ανάγκες χρηματοδότησης, αδειοδότησης, κ.ο.κ. των πραγματικά μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Γι’ αυτό και θεωρούμε ότι όλο το μέρος αυτό πρέπει να αφαιρεθεί από τον νόμο».
Αφού χαρακτήρισε τις διατάξεις που αφορούν στην υποχρέωση των Ενεργειακών Κοινοτήτων να εγγράφονται στο ΓΕΜΗ ως «ξήλωμα και του τελευταίου θετικού κίνητρου για τη δημιουργία αυτού του διαφοροποιημένου θεσμού ενεργειακής δημοκρατίας», έκλεισε με το σκέλος του νομοσχεδίου για τις διατάξεις για τις Εμβληματικές Επενδύσεις.
«Το συγκεκριμένο καθεστώς είναι εντελώς προβληματικό, αφού δεν προσδιορίζονται σαφή κριτήρια για την ένταξη μιας επιχείρησης σε αυτό. Είναι μια πολιτική απόφαση που εξ’ αντικειμένου ευνοεί την πολιτική ευνοιοκρατία. Επ’ αυτής της κριτικής, ο κ. Υπουργός δεν ανέφερε τίποτα· κανένα περιφερειακό κριτήριο, κανένα κριτήριο για τις πολλαπλασιαστικές επιπτώσεις μιας επένδυσης στην ελληνική οικονομία και καμία υποχρέωση σε επενδύσεις, απασχόληση κ.ο.κ.
Ακόμα περισσότερο όμως, μας φαίνεται προβληματική η επιλογή των κλάδων των εξορυκτικών και ναυπηγικών δραστηριοτήτων. Για τις μεν ναυπηγικές, το κράτος δεν έχει λόγο να κάνει και άλλα για να ευνοήσει την συγκεκριμένη εταιρία. Σας θυμίζω ότι στον πρόσφατο νόμο για την εταιρία ONEX, ο προκάτοχος του κυρίου Υπουργού, ο κύριος Γεωργιάδης, με περηφάνεια μας έλεγε ότι οι παρεμβάσεις του δημοσίου σε σχέση με ασφαλιστικές οφειλές και τα άλλα προνόμια που έδινε το ελληνικό δημόσιο θα ήταν οι τελευταίες, καθώς από τούδε και εφεξής η εταιρία θα ‘έπλεε στα πελάγη’ του ελεύθερου ανταγωνισμού ελεύθερη. Σήμερα μαθαίνουμε ότι το ελληνικό δημόσιο δύναται να της δώσει και έναν πακτωλό χρημάτων, πέρα από την προίκα που εξασφαλίστηκε με την εξαγορά».
«Πολύ περισσότερο προβληματισμένοι είμαστε όμως με την επιλογή των εξορυκτικών επιχειρήσεων. Πέρα από τις γενικές κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τις σπάνιες γαίες και τα συναφή, το ελληνικό Σύνταγμα προστατεύει το υπέδαφος της χώρας μας και διασφαλίζει ότι η όποια εξορυκτική δραστηριότητα συνοδεύεται και με την ενίσχυση της μεταποίησης. Γι’ αυτό και ο πόρος αυτός ανήκει στο κράτος. Για να διασφαλίσει το δημόσιο πως ό,τι εξορύσσεται, υφίσταται και διαδικασία επεξεργασίας, ώστε η χώρα να μην είναι ένας εξαγωγέας ακατέργαστων πρώτων υλών, αλλά επεξεργασμένων προϊόντων υψηλής προστιθέμενης αξίας. Μόνο υπό αυτούς τους όρους έχει νόημα να συζητάμε τέτοιες επενδύσεις, με δεδομένο τις τεράστιες καταστροφικές περιβαλλοντικές επιπτώσεις τους.
Αυτή ήταν και η μορφή της διένεξης της ελληνικής Πολιτείας, από την προηγούμενη κυβέρνηση, με την εταιρία Ελληνικός Χρυσός. Η εταιρία είχε την υποχρέωση να παράγει επεξεργασμένο χρυσό. Αυτό ήταν αδύνατο να γίνει με τρόπο τέτοιο, ώστε να τηρηθούν οι περιβαλλοντικές υποχρεώσεις που εκπορεύονταν από το ευρωπαϊκό δίκαιο. Και, αντί να τηρεί τις υποχρεώσεις της, και μόλυνε το περιβάλλον και εξήγαγε μη επεξεργασμένες πρώτες ύλες, με μηδενικό όφελος για το ελληνικό δημόσιο. Αυτή την υποχρέωση, η κυβέρνηση Μητσοτάκη την αφαίρεσε. Και νομιμοποίησε την παρανομία και τα περιβαλλοντικά αίσχη της εταιρίας στην περιοχή.
Προς τι όμως η σπέκουλα; Επειδή το Άρθρο που συζητάμε λέει επακριβώς ότι εντάσσονται στις Εμβληματικές Επενδύσεις, όσες αφορούν εξόρυξη, όχι εξόρυξη με σκοπό τη μεταποίηση. Όπως έγινε ακριβώς και στις Σκουριές. Μια επιχείρηση που θα επιλέξει να εξάγει χώμα στην Κίνα, με μηδενικά οφέλη για την ελληνική οικονομία, όπως ακριβώς γίνεται στις Σκουριές, δύναται να ενταχθεί στο καθεστώς των Εμβληματικών Επενδύσεων. Μέχρι και η διάταξη για την οριοθέτηση ρεμάτων ειδικά για τις εμβληματικές επενδύσεις μοιάζει ρουσφετολογική.
Η συγκεκριμένη διάταξη μοιάζει να παίρνει τις Σκουριές ως παράδειγμα προς μίμηση και να θέλει να το γενικεύσει. Γι’ αυτό θεωρούμε ότι πρέπει να αφαιρεθεί από το σχέδιο νόμου. Οι Σκουριές αποτελούν ακραίο παράδειγμα περιβαλλοντικής καταστροφής, αλλά και δείγμα τριτοκοσμικού τύπου οικονομικής δραστηριότητας, με μηδενικά οφέλη για την ελληνική οικονομία.
Δείτε εδώ τοvideo: https://youtu.be/H1sVceyGg3I
