ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΚΚΕ
ΓΙΑ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΣΕ ΟΦΕΛΟΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ
«Η κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα η χώρα δεν είναι τα μνημόνια αλλά οι πολιτικές που ακολουθήθηκαν μέχρι σήμερα από την από Ε.Ε. όλα αυτά τα χρόνια», τόνισε το μέλος του γραφείου περιοχής Δυτικής Μακεδονίας Αντώνης Τσάκωνας, στη συζήτηση του ΚΚΕ εν όψει του 19ου συνεδρίου, στη Φλώρινα την Τετάρτη 3 Απρίλη 2013, στο πλαίσιο της ενημέρωσης του λαού για τις πολιτικές εξελίξεις και την πρόταση του ΚΚΕ για την έξοδο από την κρίση.
Είναι, είπε, οι συγκεκριμένες συνθήκες που είχαν υπογραφεί, ξεκινώντας από το Μάαστριχτ, τη στρατηγική της Λισσαβόνας και την Ατζέντα 2020 που υπάρχει σήμερα.
Ο κ. Τσάκωνας επεσήμανε ότι ο δρόμος είναι ένας αυτός της ρήξης και της ανατροπής και ζήτησε την ανασύνταξη του λαϊκού κινήματος. «Η κατάσταση είναι μία. Ότι πλέον χωρίς γραμμή ρήξης και ανατροπής, τίποτα φιλολαϊκό δεν πρόκειται να υπάρξει. Καμία θετική εξέλιξη για τα λαϊκά στρώματα. Ότι μπορεί να γίνει θα είναι από τον ίδιο το λαό από την ίδια την λαϊκή τάξη. Τα λαϊκά στρώματα που θα αποφασίσουν να συγκρουστούν με αυτές τις πολιτικές μέσα από ένα δυνατό λαϊκό κίνημα που πρέπει να ανασυνταχθεί».
Σότι αφορά τις συμμαχίες ξεκαθάρισε πως «όταν μιλάμε για συμμαχίες δεν λέμε με ποιά κόμματα θα συνεργαστούμε αλλά με όλα τα λαϊκά στρώματα, τη λαϊκή τάξη, τους μικρομεσαίους, τους αγρότες. Όλος αυτός ο κόσμος μέσα από λαϊκές επιτροπές και μέσα από συντονισμένο αγώνα, να οδηγήσει με γραμμή ρήξης, ανατροπής και σύγκρουσης στην ανατροπή αυτής της πολιτικής. Άλλοι δρόμοι δεν υπάρχουν».
Η ΔΗΛΩΣΗ
Στη δήλωση του ο κ. Τσάκωνας είπε:
«Στη σημερινή συγκέντρωση θα συζητήσουμε τόσο για τις θέσεις του 19ου συνέδριου όσο και για τις πολιτικές εξελίξεις.
Είναι στα πλαίσια της προσπάθειας που κάνουμε να ενημερώσουμε τον κόσμο σε σχέση με τις θέσεις και τις απόψεις μας.
Η κατάσταση είναι μία. Ότι πλέον χωρίς γραμμή ρήξης και ανατροπής, τίποτα φιλολαϊκό δεν πρόκειται να υπάρξει. Καμία θετική εξέλιξη για τα λαϊκά στρώματα. Ότι μπορεί να γίνει θα είναι από τον ίδιο το λαό από την ίδια την λαϊκή τάξη. Τα λαϊκά στρώματα που θα αποφασίσουν να συγκρουστούν με αυτές τις πολιτικές μέσα από ένα δυνατό λαϊκό κίνημα που πρέπει να ανασυνταχθεί. Και ακριβώς αυτά τα προβλήματα που παρουσιάζονται στο συνδικαλιστικό κίνημα είναι αυτά που έχουν οδηγήσει σε αυτή την κατάσταση.
Η κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα η χώρα δεν είναι τα μνημόνια αλλά οι πολιτικές που ακολουθήθηκαν μέχρι σήμερα από την από Ε.Ε. όλα αυτά τα χρόνια. Είναι οι συγκεκριμένες συνθήκες που είχαν υπογραφεί, ξεκινώντας από το Μάαστριχτ, τη στρατηγική της Λισσαβόνας και την Ατζέντα 2020 που υπάρχει σήμερα.
Ο στόχος όλων αυτών των μονοπωλιακών πολιτικών , όλων αυτών των πολιτικών της ΕΕ ένα στόχο έχουν, πως θα μειώσουν το κόστος της εργατικής δύναμης, προκειμένου να ανταποκριθούν στους ανταγωνισμούς που εξελίσσονται μέσα στην ΕΕ αλλά και σε παγκόσμια κλίμακα.
Αυτή η ένταση των ανταγωνισμών έχει οδηγήσει σε τσάκισμα κάθε εργατικού δικαιώματος προκειμένου να αντέξουν σε αυτή την κατεύθυνση. Απ αυτή την άποψη κινδυνεύουμε ιδιαίτερα με πολύ χειρότερες καταστάσεις, πόλεμος και ανακατατάξεις που εγκυμονούν τεράστιους κινδύνους. Ο λαός πρέπει να είναι ενήμερος , πρέπει να εμπιστευτεί το ΚΚΕ και να μην αποσπάται από την πραγματικότητα, δηλαδή να μην διαχωρίζει το χθες από το σήμερα και το αύριο. Αλλά σε μια λογική το πώς εξελίσσεται η κατάσταση να βγάλει ο ίδιος τα συμπεράσματα και να μην παρασύρεται από τα ιδεολογήματα που βάζει η αστική τάξη.
Η πίεση που έρχεται και σε μας και το ΚΚΕ είναι η άμεση λύση αύριο. Τέτοια λύση δυστυχώς στα πλαίσια της ΕΕ δεν υπάρχει στο πλαίσιο των πολιτικών που εφαρμόζονται.
Το θέμα είναι ότι αυτή η πίεση είναι από τους ίδιους τους εργαζόμενους, οι οποίοι δεν κατανοούν ότι αν δεν αλλάξει ο στόχος της παραγωγής, από την παραγωγή του κέρδους των καπιταλιστών στην παραγωγή για την ικανοποίηση των αναγκών, αντικειμενικά η κατάσταση θα οδηγήσει σε εξαθλίωση τους λαούς στο σύνολο τους. και δεν είναι μόνο η Ελλάδα.
Τα ίδια τραβάνε όλοι οι λαοί της Ευρώπης από τη Γερμανία μέχρι την Κύπρο.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Η κατάσταση αυτή μπορεί να οδηγήσει τους λαούς σε εξέγερση;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Από μόνη της όχι. Η οργή, η αγανάκτηση που συσσωρεύεται δεν οδηγεί αυτόματα στις εξεγέρσεις σε επαναστατική κατεύθυνση. Επανάσταση σε κατεύθυνση φιλολαϊκή. Εξεγέρσεις άλλες μπορεί να έχουμε. Θα έχουμε και αγώνες σε απλήρωτη δουλειά, για καλυτέρευση δουλειά ή κάποιων άλλων πραγμάτων. Αν δεν αμφισβητηθεί η πορεία και η κατεύθυνση, όλοι αυτοί οι αγώνες δεν μπορούν να δώσουν αποτελέσματα. Από την άλλη μεριά το βλέπουμε στους ίδιους τους εργαζόμενους, που παρεμβαίνουμε στα διάφορα προβλήματα τους. έρχονται οι απλήρωτοι εργαζόμενοι όπως στη ΔΕΗ. Κάνουμε προσπάθειες για απλήρωτα μεροκάματα. όταν ο εργοδότης τους δώσει κάποια ψίχουλα σκορπάνε. Τους μαζεύεις, δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις το πρόβλημα λόγω αντικειμενικών δυσκολιών, πάλι σκορπάνε από απογοήτευση.
Η μόνη λύση είναι ότι πρέπει να αποφασίσει ο λαός ότι η άμεση και προφανώς η αλληλεγγύη όχι με τη μορφή της φιλανθρωπίας που κατεβάζει τον πήχη των απαιτήσεων. Θέλει μία αλληλεγγύη μέσα από τα συνδικάτα, μέσα από τους μαζικούς φορείς και τους συλλόγους, που θα απαιτούν μέτρα ριζικά, για να μπορέσει να ανακουφιστεί αυτή η κατάσταση.
Εμείς σε αυτή την κατεύθυνση προσπαθούμε και οργανώνουμε την αλληλεγγύη, προκειμένου να ανακουφιστούν τα λαϊκά στρώματα που καταπιέζονται ιδιαίτερα. Ήδη αυτέ τις μέρες συζητιέται η πρόταση του κόμματος για την ανακούφιση των υπερχρεωμένων νοικοκυριών όλων των ανθρώπων που βρίσκονται σε δύσκολη θέση. Τι πρέπει να γίνει, πως εμείς βλέπουμε αυτή την κατάσταση. Δεν φτάνει όμως από μόνο του αυτό, αν δεν υπάρχει κίνημα από τα κάτω. Κι αυτό είναι το ανησυχητικό. Εκεί υπάρχει μεγάλη δυσκολία. Πρέπει να αντιληφθεί η εργατική τάξη ότι η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη και το δίκιο της θα το πάρει με τα ίδια της τα χέρια. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Αυτό που λένε το όλοι μαζί να πάμε, είδαμε που έχουν οδηγήσει αυτοί οι συνασπισμοί του όλοι μαζί να πάμε, μέσα στα πλαίσια της ΕΕ. Δείτε το πιο πρόσφατο παράδειγμα την Κύπρο. Υποτίθεται ότι είχαν κομουνιστή πρόεδρο. Και όταν λέμε διαπραγμάτευση τι μεγαλύτεροι όπλο από το όχι που είχε στα χέρια του. υποτίθεται ότι το όχι της Βουλής είναι το κυρίαρχο. Και είδαμε που οδηγήθηκε η κατάσταση.
Γι’ αυτό η θέση του ΚΚΕ που έλεγε ότι δεν μπορούμε να συμμετέχουμε σε μια τέτοια κυβέρνηση, και την πλήρωσε στις εκλογές, δικαιώνεται απόλυτα πριν περάσουν μερικοί μήνες.
Νομίζουμε ότι σε αυτή τη γραμμή πρέπει να ακολουθήσει. Όταν μιλάμε για συμμαχίες δεν λέμε με ποιά κόμματα θα συνεργαστούμε αλλά με όλα τα λαϊκά στρώματα, τη λαϊκή τάξη, τους μικρομεσαίους, τους αγρότες. Όλος αυτός ο κόσμος μέσα από λαϊκές επιτροπές και μέσα από συντονισμένο αγώνα, να οδηγήσει με γραμμή ρήξης, ανατροπής και σύγκρουσης στην ανατροπή αυτής της πολιτικής. Άλλοι δρόμοι δεν υπάρχουν. Κι αυτό απαιτεί σύγκρουση με την ΕΕ, αποδέσμευση, που είναι μια ολοκληρωμένη πρόταση απέναντι σε αυτή που υπάρχει. Γιατί όλες οι άλλες προτάσεις κι αυτή του ΣΥΡΙΖΑ είναι επικίνδυνες πολιτικές. Αρκεί να θυμίσουμε ότι στους βομβαρδισμούς της Σερβίας το γαλλικό κόμμα συμμετείχε στους βομβαρδισμούς. Τι περιθώρια μπορεί να έχει μία αριστερή κυβέρνηση και δεν το λέμε μόνο για τον ΣΥΡΙΖΑ, σε μια τέτοια πολιτική της ΕΕ. Δεν υπάρχουν περιθώρια μέσα σε αυτή τη λυκοσυμμαχία. Η όλη συμμαχία τους αλλά και η κόντρα τους είναι πως θα μοιράσουν τη λεία».
