Ολοκληρώθηκαν το μεσημέρι της Κυριακής στη Φλώρινα, οι εκδηλώσεις τιμής στην ηρωική πάλη του ΔΣΕ, της ΕΠ Δυτικής Μακεδονίας του ΚΚΕ για τη Μάχη της Φλώρινας.
Το πρωί πραγματοποιήθηκε εκδήλωση, στην κατάμεστη αίθουσα πολλαπλών χρήσεων του Δήμου Φλώρινας, όπου απηύθυνε χαιρετισμό ο Γραμματέας της ΕΠ Δυτικής Μακεδονίας Θανάσης Χαστάς, ενώ στη συνέχεια η κεντρική ομιλία έγινε από την Αλέκα Παπαρήγα, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.
Ακολούθησε μαχητική πορεία στους κεντρικούς δρόμους της Φλώρινας, με συνθήματα για την ηρωική πάλη των μαχητών του ΔΣΕ και την τιμημένη Ιστορία του Κόμματος, η οποία κατέληξε στο επιβλητικό μνημείο του ΚΚΕ για τη Μάχη της Φλώρινας. Εκεί πραγματοποιήθηκε κατάθεση στεφάνων, με την εκδήλωση να ολοκληρώνεται με την τήρηση ενός λεπτού σιγής προς τιμήν των μαχητών του ΔΣΕ που έδωσαν τη ζωή τους στη Μάχη της Φλώρινας και θάφτηκαν μαζικά στο χώρο του μνημείου, υπό το άκουσμα του «Πένθιμου Εμβατηρίου» και στη συνέχεια της Διεθνούς.
Στεφάνια κατέθεσαν στο μνημείο ο Ζήσης Λυμπερίδης εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ, ο Θανάσης Χαστάς εκ μέρους της ΕΠ Δυτικής Μακεδονίας του ΚΚΕ και ο Κώστας Ιωσηφίδης εκ μέρους της ΟΠ Δυτικής Μακεδονίας της ΚΝΕ. Λουλούδια επίσης κατέθεσαν και μεμονωμένα πολλοί παρευρισκόμενοι, συγγενείς και απόγονοι των μαχητών του ΔΣΕ.
Η ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα
Νωρίτερα, στην ομιλία της, η Αλέκα Παπαρήγα στάθηκε στην υποχρέωση του Κόμματος στη μελέτη και εξαγωγή συμπερασμάτων από την Ιστορία του, αλλά και τη στάση των αστικών επιτελείων απέναντι στην τρίχρονη εποποιία του ΔΣΕ και συνολικά της περιόδου 1940-50. Μετά από μια αναφορά στα βασικά συμπεράσματα της περιόδου και το πώς αυτά συνδέονται με τις σημερινές επικίνδυνες εξελίξεις, αναφέρθηκε στο πώς ο αγώνας αυτός εμπνέει και διδάσκει στο σήμερα τους κομμουνιστές, στις σύνθετες συνθήκες που το Κόμμα καλείται να δώσει έναν «ενιαίο και αδιαίρετο αγώνα συνολικό για το βιοτικό επίπεδο, την Υγεία, την Παιδεία, το Περιβάλλον, με την πάλη κατά της εμπλοκής της Ελλάδας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο».
Ακολουθούν αποσπάσματα της ομιλίας:
«(…) Μελετάμε το χθες για να μην έχουμε καμία δικαιολογία να μην ανταποκρινόμαστε στον ανώτατο βαθμό σήμερα και αύριο. Για να μπορούμε να απαντάμε στην επιφανειακή εξήγηση ιστορικών γεγονότων και φάσεων, να οπλιστούμε με ετοιμότητα και ικανότητα αξιολόγησης των τάσεων του σήμερα, να πηγαίνουμε πιο μπροστά από τα γεγονότα, ποτέ πίσω από αυτά, όταν αυτά έχουν διαμορφώσει παγιωμένες αντιλήψεις σε αγωνιστές και αγωνίστριες που συμπαρατάσσονται μαζί μας.
Υπήρξε όμως και ένας επιπρόσθετος λόγος για να μελετήσουμε ξανά την Ιστορία μας, διπλός μάλιστα. Ο πρώτος αφορά την ανακοπή της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και τη νίκη της αντεπανάστασης και ο δεύτερος, η κρίση που πέρασε το Κόμμα την περίοδο 1989 – 1991, που οπωσδήποτε είχε σχέση με την επίδραση της αντεπανάστασης, αλλά ήταν απόρροια και εσωτερικών στο Κόμμα παραγόντων, άρα οφείλαμε να ασχοληθούμε με τον υποκειμενικό παράγοντα, δηλαδή το Κόμμα, το επαναστατικό κίνημα και τη στρατηγική του.
Δεν είμαστε οι μόνοι -βέβαια- που ασχολούμαστε με την δεκαετία 1940-50. Αστικά κόμματα, Τύπος, εκδοτικοί οίκοι, σύγχρονα μέσα ηλεκτρονικά και πάνω από όλα δεκάδες εκατοντάδες καθηγητές πανεπιστήμιων, γενικότερα διδακτικού προσωπικού της Εκπαίδευσης είτε από πεποίθηση, είτε με ανταμοιβές, είτε γιατί έτσι διδάχτηκαν, ή γιατί δεν θέλουν ή δεν τολμούν να ψάξουν για την ιστορική αλήθεια, κάνουν οργανωμένη συκοφάντηση της περιόδου της κατοχής, ενώ κύριο στόχο έχουν τις ηρωικές 33 μέρες του Δεκέμβρη του ’44 και τον τρίχρονο αγώνα ΔΣΕ. Περισσεύει η υποκρισία όλων εκείνων που καταγγέλλουν το Δεκέμβρη και τον αγώνα του ΔΣΕ ως αδελφοκτόνους πολέμους, όπου φίλος σκοτώνει φίλο, αδελφός τον αδελφό.
Ποιοι μιλάνε για αδελφοκτόνο πόλεμο;
(…) Αυτοί που οδήγησαν και οδηγούν τους λαούς σε πόλεμο μεταξύ τους μέσα από τους εθνικούς αστικούς στρατούς και τα τελευταία χρόνια με μισθοφορικά στρατεύματα, προκειμένου οι αστικές τάξεις των αντιμαχόμενων πλευρών να κατακτήσουν νέες αγορές, να μοιράσουν με στρατιωτικά μέσα, τα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, τους δρόμους του Εμπορίου. Μιλάνε για αδελφοκτόνο πόλεμο που εξαπέλυσε το ΚΚΕ, αυτοί που εξαπολύουν με παραπλανητικά συνθήματα περί δημοκρατίας και δήθεν καταστροφής των πυρηνικών όπλων, στρατιωτικές επιθετικές βάσεις και πυρηνικά όπλα εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το δικό τους κράτος, όπως οι ΗΠΑ, οργανώνουν πολέμους, πραξικοπήματα, ανατρέπουν και κυβερνήσεις που ήταν φιλικές απέναντί τους. Τα λένε τα κράτη-μέλη της ΕΕ και οι αστικές κυβερνήσεις που έχουν τη δική τους ευθύνη για ό,τι συμβαίνει σήμερα στη Μέση Ανατολή και στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, τα λένε και όλα τα ελληνικά κόμματα που έχουν αποδεχθεί να είναι μέρος του πολέμου, στηρίζοντας τη συμμετοχή στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, τη στρατηγική δήθεν αμυντική συμφωνία με τις ΗΠΑ.
(…) Οι αστοί πολιτικοί και ιστορικοί κατηγορούν το ΚΚΕ ότι πήρε την πρωτοβουλία για να συγκροτήσει τα ΕΑΜ – ΕΛΑΣ όχι από κομμουνιστικό πατριωτισμό, αλλά με ένα μόνο σκοπό, να ανατρέψει την αστική εξουσία. Το αντίθετο, δυστυχώς έγινε, το ΚΚΕ έδωσε τα πάντα για την απελευθέρωση από την ξενική κατοχή, μη συνδέοντας, δυστυχώς, τον αγώνα αυτό με το πρόβλημα της εξουσίας.
Το ΚΚΕ, 100 χρόνια και πάνω δεν παύει να διακηρύσσει την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού – κομμουνισμού. Εκτός από τον αγώνα για τα δικαιώματα της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων συμμάχων της, είναι το μοναδικό και σήμερα κόμμα που κάνει ό,τι μπορεί για την ανάπτυξη μαζικού κινήματος κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, να προετοιμάζει το λαό να πάρει στα δικά του χέρια την υπεράσπιση των συνόρων και των κυριαρχικών δικαιωμάτων αν αυτά απειληθούν σε πλαίσιο ενός λιγότερο ή περισσότερο γενικευμένου πολέμου, μακριά και σε αντίθεση με τα αστικά κόμματα.
Η οπορτουνιστική αντίληψη, προκειμένου να επιτεθεί στη σύγχρονη στρατηγική του ΚΚΕ, χρησιμοποιεί το εντελώς ανάποδο επιχείρημα, εξυμνεί την κατοχική στρατηγική του ΚΚΕ, την φέρνει μάλιστα ως παράδειγμα για σήμερα, καθώς, ανεξάρτητα από τα συνθήματα ή καπέλα που κάθε φορά φοράει, μια δημοκρατία αναγνωρίζει την αστική δημοκρατία, την απολύτως ουτοπική μετεξέλιξη του καπιταλισμού σε δήθεν ανθρώπινο, και εξυγιασμένο. Η εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνησης είναι η πιο δυνατή σύγχρονη απόδειξη σε ποιο κατήφορο περνάει ο οπορτουνισμός, αν και τέτοιες αποδείξεις υπάρχουν σε όλη την Ευρώπη και μάλιστα σε πανίσχυρα και με σημαντική ιστορία κόμματα, όπως το γαλλικό και ο ιταλικό.
Το Κόμμα μας σήμερα δεν ασκεί κριτική στην τοτινή ηγεσία γιατί το θέμα της εξουσίας δεν τέθηκε το 1940, ή το 1941, ή και το 1942, γιατί τότε δεν υπήρξε επαναστατική κατάσταση, αλλά γιατί δεν είχε προβλέψει να συνδέσει τον αγώνα της απελευθέρωσης με την κατάκτηση της εξουσίας στο βαθμό που διαμορφώνονταν επαναστατική κατάσταση, εφόσον αυτή ξέσπαγε, πράγμα που έγινε τον Οκτώβρη του ’44. Η κριτική αναφέρεται στο γεγονός ότι δεν εκτιμήθηκε η ύπαρξη της επαναστατικής κατάστασης».
«Ενιαίος και αδιαίρετος ο αγώνας για το βιοτικό επίπεδο με την πάλη κατά της εμπλοκής της Ελλάδας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο»
Στη συνέχεια, η Αλ. Παπαρήγα σημείωσε πως «όσο και να τσακώνονται ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ και δίπλα τους να παίρνουν μέρος στο τσακωμό τα άλλα κόμματα, υπάρχει ένας πολύ ισχυρός δεσμός μεταξύ τους, η επιλογή να υπηρετήσουν την κερδοφορία του κεφαλαίου, τη δράση των μονοπωλίων, να πάρουν 10′ από τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, την ΕΕ, ως χώρα, τάχα, παράγοντας ειρήνης, ασφάλειας και σταθερότητας στην περιοχή.
Όλοι τους, ανεξάρτητα τι είπαν στη Βουλή, τελικά αποδέχονται τον πολλαπλασιασμό των επιθετικών στρατιωτικών αμερικανοΝΑΤΟικών εγκαταστάσεων στην Ελλάδα.
Καθημερινά ενημερώνουμε τον ελληνικό λαό, ως εκεί που φθάνει η φωνή μας και πρέπει να φθάσει πιο πλατιά, ότι οι τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο, που τώρα επεκτάθηκαν στη ΝΑ Μεσόγειο ως και το Λιβυκό πέλαγος, νότια της Κρήτης, όχι μόνο δεν καταγγέλλονται από το ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ και την ΕΕ, αντίθετα αποτελούν παράγοντα εκβιασμού της Ελλάδας, προκειμένου να διευθετήσουν τα ζητήματα σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων και των συνόρων της, ταυτόχρονα εκβιάζουν και την Τουρκία -υποσχόμενοι ανταλλάγματα- προκειμένου να κόψει τις όποιες γέφυρες συνεργασίας της με τη Ρωσία.
Οι λαοί οφείλουν να ενώνονται κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, κατά των αστικών τους τάξεων που ανταγωνίζονται μεταξύ τους για τη λεία, να μην τις εμπιστεύονται σε τίποτε, ούτε στην υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας.
(…) Η πείρα του 20ού αιώνα και των πρώτων δεκαετιών του 21ου, έχει επιβεβαιώσει πλήρως την κομουνιστική θεωρία, που επεξεργάσθηκε το μπολσεβίκικο κόμμα, ότι ο πόλεμος είναι ιμπεριαλιστικός και από τις δύο μεριές και από την πλευρά των επιτιθέμενων πρώτων κρατών και των αμυνόμενων. Οι μεν θέλουν να επεκτείνουν τις αγορές τους, οι δε να διατηρήσουν τις δικές τους. Δεν υπάρχουν φιλειρηνικές αστικές τάξεις και πολεμικές. Δεν υπάρχουν ιμπεριαλιστικές συμμαχίες υπέρ των λαών.
Με την ευκαιρία, ας ξαναθυμηθούμε την Ιστορία μας. Δυστυχώς, με ευθύνη της ΚΔ, ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος θεωρήθηκε αντιφασιστικός. Μόνο η ΕΣΣΔ δεν είχε ιμπεριαλιστικές βλέψεις, υπερασπίζονταν τη σοσιαλιστική πατρίδα και την απελευθέρωση της Ευρώπης από τον πόλεμο του Άξονα με επικεφαλής τη ναζιστική Γερμανία. Όλοι οι πόλεμοι που διεξάγονται από τα κράτη και τις κυβερνήσεις τους έχουν ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα».
Στη συνέχεια, αναφερόμενη στις ευθύνες των κομμουνιστών, που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των αγώνων της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, για κάθε μικρό ή μεγάλο ζήτημα, τόνισε:
«(…) Όμως δεν έχουμε δικαίωμα να σπέρνουμε αυταπάτες ότι όλα τα προβλήματα μπορούν να λυθούν χωρίς πολιτική εργατικής – λαϊκής συσπείρωσης και αντεπίθεσης, μακριά από αυταπάτες για την πολιτική των κυβερνήσεων. Δηλαδή, Κοινωνικής Συμμαχίας της εργατικής τάξης, της φτωχής αγροτιάς, των φτωχών αυτοαπασχολουμένων της πόλης ΕΒΕ και επιστημόνων. Κοινωνική Συμμαχία που καταφέρνει ρωγμές στη δύναμη του αστικού πολιτικού συστήματος, δυσκολεύει και ακυρώνει με τη μαζικότητά της και τη ριζοσπαστική πανελλαδικά κατεύθυνσή της, τη δράση των μηχανισμών του κράτους. Συμμαχία, που στις κατάλληλες αντικειμενικές συνθήκες κατακτά την ικανότητα ανατροπής της αστικής εξουσίας υπέρ της εργατικής, που θα απελευθερώσει και τα άλλα κοινωνικά λαϊκά στρώματα από κάθε μορφή εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Που θα μετατρέψει σε κοινωνική την ιδιοκτησία των καπιταλιστών.
Αν οι αγώνες για τα οξυμένα προβλήματα δεν εξελίσσονται σε αγώνες κατά του ιδίου το συστήματος, τότε, όχι μόνο δεν θα μπορούν να αποσπάσουν κάποιες κατακτήσεις, αλλά αργά ή γρήγορα θα αφομοιώνονται και θα υπονομεύονται από το αστικό κράτος, τις κυβερνήσεις διαχείρισης, το αστικό κοινοβούλιο.
Σήμερα, ο λαός έχει πολύ περισσότερες εμπειρίες, καθώς πίστεψε στο ΠΑΣΟΚ ως εναλλαγή για τη ΝΔ, πίστεψε στον ΣΥΡΙΖΑ ως την εναλλακτική λύση απέναντι στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, ξαναπίστεψε στη ΝΔ, περιορισμένος στην εναλλαγή φρουράς, υποτιμώντας την ανεκμετάλλευτη δύναμη και δυναμική του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δικαίωσε τις λαϊκές προσδοκίες, γιατί πριν ακόμα γίνει κυβέρνηση είχε πρόγραμμα διαχείρισης των συμφερόντων του κεφαλαίου, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, μόνο που ένα μεγάλο μέρος του λαού, προτίμησε να συγκεντρώσει την προσοχή στις υποσχέσεις ότι θα «σκίσει» το μνημόνιο. Η ΝΔ τρέφει σήμερα με παχιά λόγια ελπίδες ότι οι επενδυτές θα αναπτύξουν την ελληνική οικονομία, ενώ και η ίδια ξέρει και αποδέχεται ότι μια προϋπόθεση υπάρχει: Εργατική, γενικά ανθρώπινη δύναμη φθηνή, χειραγωγημένη, δίχως απαιτήσεις, τρομοκρατημένη.
(…) Ο 20ός αιώνας ήταν αιώνας όπου λαοί πέρασαν και έζησαν στο σοσιαλισμό, με κατακτήσεις που δεν είχε εξασφαλίσει ο καπιταλισμός ούτε στα πιο ισχυρά καπιταλιστικά κράτη. O σοσιαλισμός νίκησε και στη Ρωσία που ήταν συγκριτικά, με άλλα καπιταλιστικά κράτη, πολύ πιο πίσω στην ανάπτυξη. Η πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης έλυσε προβλήματα που δεν έλυσε ο καπιταλισμός και τις πιο καλές μέρες του, παρά τις μεγάλες καταστροφές που είχαν εξαιτίας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η ανακοπή της έγινε κυρίως από υποκειμενικά λάθη, χωρίς να υποτιμάμε την ιμπεριαλιστική περικύκλωση. Ήταν το πρώτο πείραμα, τώρα είμαστε πιο έμπειροι και διδαγμένοι, ο σοσιαλισμός θα νικήσει ξανά στον 21ο αιώνα.
Απευθυνόμαστε στους σημερινούς αγωνιστές, σε μια περίοδο που απαιτεί επίσης θυσίες και ανιδιοτέλεια, ιδεολογική και προσωπική αντοχή σε συνθήκες υποχώρησης του κινήματος, κρίσης και αυξημένων προσωπικών, οικογενειακών αναγκών. Παρά την έλλειψη εμφανών αποτελεσμάτων, είμαστε βέβαιοι ότι οι ανώριμοι καρποί σίγουρα θα ωριμάσουν, απαιτούν ετοιμότητα να ανταποκρινόμαστε στις οποιεσδήποτε εξελίξεις και τα γυρίσματα των καιρών».
Προηγουμένως, από το βήμα της εκδήλωσης, ο Θανάσης Χαστάς, στο χαιρετισμό του καλωσόρισε τους παρευρισκόμενους στην «εκδήλωση τιμής και μνήμης στους μαχητές και μαχήτριες του ΔΣΕ, που έπεσαν στη Μάχη της Φλώρινας το Φλεβάρη του 1949, αλλά και υπόσχεσης, όρκου ότι συνεχίζουμε αταλάντευτα στον ίδιο δρόμο, στο δρόμο της πάλης για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού – κομμουνισμού».
Τόνισε επίσης πως «στη Μάχη της Φλώρινας, παρά την ήττα και τις πολύ μεγάλες απώλειες (πάνω από 800 νεκροί και πάνω από 1.000 τραυματίες), αναδείχθηκε περίτρανα η ηθική, η πολιτική ανωτερότητα και το ακατάβλητο σθένος του ΔΣΕ».
Ακόμα, πρόσθεσε πως δεν είναι καθόλου τυχαίο που τα διάφορα αστικά επιτελεία και στην περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας, πασχίζουν να αμαυρώσουν την ηρωική ιστορική περίοδο της δεκαετίας του ’40 με λυσσαλέο αντικομμουνισμό και αντισοβιετισμό, καθώς το ΚΚΕ και το λαϊκό κίνημα μπροστά στο δίλημμα «υποταγή ή οργάνωση της πάλης και αντεπίθεση», επέλεξαν το δεύτερο δρόμο, με τον ΔΣΕ να αποτελεί την «πιο τρανή απόδειξη ότι οι κοινωνικές αντιθέσεις δεν χωράνε στα ιδεολογήματα της λεγόμενης «εθνικής ομοψυχίας» και της κατάργησης των διαχωριστικών γραμμών».
πηγή κειμένου: 902
