8 Μάρτη: Ελευθερία – Ισότητα – Αλληλεγγύη
Περισσότερα από 100 χρόνια μετά τον πρώτο εορτασμό της 8ης Μάρτη, ο οποίος καθιερώθηκε το 1910 με πρόταση της Γερμανίδας κομμουνίστριας Κλάρα Τσέτκιν κατά τη διάρκεια της Δεύτερης Διεθνούς, η πάλη για τη χειραφέτηση των γυναικών είναι ακόμα επίκαιρη. Στις 8 Μάρτη του 1857 οι εργάτριες στον τομέα της υφαντουργίας και του ιματισμού στη Νέα Υόρκη κινητοποιήθηκαν ενάντια στις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας και τους χαμηλούς μισθούς τους, απαιτώντας ίση αμοιβή για ίση δουλειά, ένα αίτημα που παραμένει ακόμη επίκαιρο μιας και σύμφωνα με έρευνα της Eurostat, οι γυναίκες στην Ελλάδα του 2021 έχουν 15% μικρότερες αμοιβές σε σχέση με τους άντρες συναδέλφους τους. Μια ακόμα χαρακτηριστική ανισότητα, παρά το ότι όλα τα προηγούμενα χρόνια και στη χώρα μας δόθηκαν μάχες και υπήρξαν κατακτήσεις από το κομμουνιστικό, το εργατικό και το γυναικείο κίνημα για ίσα δικαιώματα στις γυναίκες και συνολικά για τη γυναικεία χειραφέτηση σε σύγκρουση με την κυρίαρχη αστική πολιτική, πουριτανικές θρησκόληπτες και οπισθοδρομικές αντιλήψεις και πρακτικές για το ρόλο της γυναίκας.
Η φετινή 8η Μάρτη βρίσκει την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα σε μια ιδιαίτερα δύσκολη κατάσταση. Η διαχείριση της πανδημίας σε συνθήκες κρίσης του συστήματος πιέζουν αφόρητα τις ζωές των λαϊκών στρωμάτων και ιδιαίτερα των πιο καταπιεσμένων και ευάλωτων μέσα σε αυτά, όπως είναι οι γυναίκες, οι μετανάστριες-προσφύγισσες, οι μειονότητες, άτομα διαφορετικού σεξουαλικού προσανατολισμού.
Οι κυβερνήσεις και η ΕΕ για να περισώσουν τα κέρδη του κεφαλαίου θυσιάζουν κάθε είδους δικαίωμα και κατάκτηση του εργατικού και του φεμινιστικού κινήματος, δημιούργησαν στρατιές ανέργων, ανασφαλών γυναικών, που είδαν το βιοτικό τους επίπεδο να πέφτει ακόμη χαμηλότερα. Η κρίση του ολοκληρωτικού καπιταλισμού και η αντιδραστική επίθεση του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων χτυπούν ιδιαίτερα τα δικαιώματα και τις ανάγκες των γυναικών. Οι γυναίκες αντιμετωπίζουν ακόμη περισσότερο την εργασιακή ανασφάλεια, την ελαστική, μαύρη, ανασφάλιστη και απλήρωτη εργασία, αλλά και τα βάρη της οικογενειακής φροντίδας, του νοικοκυριού, της μέριμνας για τους ηλικιωμένους. Ο σύγχρονος ολοκληρωτικός καπιταλισμός εντείνει τις σεξιστικές διακρίσεις, τις οποίες χρησιμοποιεί για το διχασμό της εργατικής τάξης και την ένταση της εκμετάλλευσης.
Η φετινή 8 Μάρτη έρχεται σε ένα κύμα συγκλονιστικών αποκαλύψεων, όπου δεκάδες θύματα έμφυλης, σεξουαλικής και εργοδοτικής βίας, ξεπερνώντας ένα ολόκληρο πλέγμα εκμετάλλευσης, εξουσιαστικών, πατριαρχικών σχέσεων, αντιλήψεων και πρακτικών, βγαίνουν μπροστά και καταγγέλλουν την κακοποίηση τους δημόσια, αποκαλύπτoντας τις πραγματικές διαστάσεις του φαινομένου και δίνοντας θάρρος σε περισσότερες/ους να μιλήσουν. Το κύμα αυτών των αποκαλύψεων, ξεκίνησε η χρυσή Ολυμπιονίκης Ιστιοπλοΐας, Σοφίας Μπεκατώρου, η οποία κατήγγειλε τον βιασμό της πριν από 23 χρόνια από τον αντιπρόεδρο της Ιστιοπλοϊκής Ομοσπονδίας Αδαμόπουλο Α. και μέλος της Νέας Δημοκρατίας. Με αφορμή τη θαρραλέα καταγγελία της Σοφίας Μπεκατώρου βρήκαν τη δύναμη και άλλες γυναίκες, αλλά και άντρες θύματα κακοποίησης να μιλήσουν και στο προσκήνιο βγήκε ο χώρος του θεάματος. Εργασιακός εκφοβισμός, ταπεινώσεις, σεξουαλική βία, κακοποιήσεις και βιασμοί βρίσκονται πίσω από τα λαμπερά φώτα, όπως καταγγέλλονται από δεκάδες γυναίκες, άντρες, παιδιά, και ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα όλων των φύλων και των ηλικιών. Κοινό χαρακτηριστικό των δραστών ήταν ότι ήταν άντρες σε θέσεις εξουσίας, οι οποίοι όντας κομμάτι του καπιταλιστικού συστήματος και κοντά στην πολιτική εξουσία, δρούσαν χρόνια ανενόχλητοι, απολαμβάνοντας ένα καθεστώς σιωπής και ατιμωρησίας. Οι εργασιακοί εκβιασμοί και ταπεινώσεις σε βάρος ειδικά των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων της εργατικής τάξης και της νέας γενιάς είναι χαρακτηριστικό σύμπτωμα μιας κοινωνίας όπου η ταξική εκμετάλλευση πάει χέρι-χέρι με την έμφυλη βία. Η πραγματικότητα της διπλής – εργασιακής εκμετάλλευσης και κοινωνικής καταπίεσης που βιώνουν οι γυναίκες και τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα της εργατικής τάξης, η αποκρουστική εικόνα του αχαλίνωτου σεξισμού και της προσβολής της ανθρώπινης αξιοπρέπειας είναι αδιάψευστοι μάρτυρες της βαρβαρότητας της σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας. Στόχος μας είναι να σπάσει η σιωπή ακόμα και σε λιγότερο προβεβλημένους κλάδους, όπου οι εργαζόμενες δεν έχουν εύκολη πρόσβαση στο δημόσιο λόγο. Να γίνουν οι φορείς του εργατικού κινήματος ασφαλείς χώροι για κάθε γυναίκα και ΛΟΑΤΚΙ+ που έχει δεχτεί έμφυλη βία στη δουλειά, δημιουργώντας δομές εντός και εκτός σωματείων που προστατεύουν, υπερασπίζονται και αγωνίζονται ενάντια στην έμφυλη βία και τις διακρίσεις.
Να σπάσουμε τη σιωπή και ενάντια στη βία που συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες των σπιτιών! Ένα χρόνο μετά το πρώτο lockdown, ο αναγκαστικός εγκλεισμός του «μένουμε στο σπίτι» εκτόξευσαν τα ποσοστά ενδοοικογενειακών κακοποιήσεων, ενώ η κρατική απουσία από την προστασία των επιζωσών ήταν ηχηρή. Εκτός από τις γυναίκες, με την βία, την καταπίεση, ακόμα και με την περιθωριοποίηση και τον αποκλεισμό -εργασιακό και κοινωνικό- βρίσκονται αντιμέτωπες/οι όσες και όσοι δεν συμπεριλαμβάνονται στα κυρίαρχα πρότυπα σεξουαλικότητας, όπως τα ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα. Καθημερινά αντιμετωπίζουν την ομοφοβία και την τρανσφοβία στο σπίτι, στο δρόμο και στη δουλειά.
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας χρησιμοποιεί αυτή την κατάσταση έκτακτης ανάγκης που έχει επιβάλλει με πρόσχημα την πανδημία για να χτυπήσει δικαιώματα και κατακτήσεις. Σε αυτό το ασφυκτικό κλίμα κατέθεσε και το νομοσχέδιο για την ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ συνεπιμέλεια των διαζευγμένων γονιών, το οποίο παρουσιάζεται ως προστασία των παιδιών και ευκαιρία στους πατεράδες για συμμετοχή στην ανατροφή τους. Στην πραγματικότητα, ενώ κάτι τέτοιο είναι σωστό και υπάρχει ήδη στην υπάρχουσα -μη επαρκή- νομοθεσία, το αναγκαίο είναι να υπάρχει συνεννόηση μεταξύ των γονέων και όχι εξαναγκασμός από το δικαστήριο, ώστε η ανατροφή των παιδιών να μοιράζεται ισότιμα στους δύο γονείς και να μην πέφτει μονόπλευρα στη μητέρα, όπως συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό σήμερα. Αντίθετα, το νομοσχέδιο που έρχεται ενέχει σοβαρό κίνδυνο να εγκλωβίσει τα παιδιά σε κακοποιητικές συμπεριφορές, που πλήττουν κυρίως γυναίκες, αφού εξαναγκάζει σε συνεπιμέλεια ακόμα και με γονείς που έχουν κακοποιητική συμπεριφορά και αναιρεί την δυνατότητα αυτή μόνο μετά από τελεσίδικη δικαστική απόφαση.
Παλεύουμε για την κατάργηση – σε κάθε διάσταση, πολιτική, οικονομική, εργασιακή, αλλά και στο επίπεδο των καθημερινών πρακτικών – κάθε διάκρισης ή ανισότητας που σχετίζεται με το φύλο ή τον σεξουαλικό προσανατολισμό.
Ίση αμοιβή για ίση εργασία. Ίσα δικαιώματα για όλες/ους.
Αύξηση των δημόσιων δαπανών για την Υγεία. Δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες κοινωνικής φροντίδας.
Πλήρη προστασία της μητρότητας. Απαγόρευση της απόλυσης εγκύων και μητέρων. Δυνατότητα αδειών γονικής μέριμνας και για τους 2 γονείς.
Άμεση δικαίωση σε περιστατικά σεξιστικών, εργοδοτικών αυθαιρεσιών, ηθικής και ψυχολογικής παρενόχλησης στους εργασιακούς χώρους.
Καμιά ανοχή στην κουλτούρα του βιασμού.
Ελευθερία, δικαιώματα, ανθρώπινες συνθήκες στέγασης για πρόσφυγες-ισσσες και μετανάστες/στριες. Προστασία των προσφυγισσών στα στρατόπεδα, όχι στον εγκλεισμό και τη γκετοποίηση. Προστασία των ασυνόδευτων παιδιών.
Καμία σκέψη για αντιδραστική αναμόρφωση του οικογενειακού δικαίου. Όχι στην υποχρεωτική επιβολή συνεπιμέλειας σε περιπτώσεις διαζυγίου.
Καλούμε τις γυναίκες της εργατικής τάξης, της νεολαίας, τις αγωνίστριες του σύγχρονου γυναικείου κινήματος και κάθε καταπιεσμένη/ο λόγω έμφυλης ταυτότητας ή σεξουαλικού προσανατολισμού, σε κοινή πάλη για ισότητα και χειραφέτηση.
Παλεύουμε συνολικά για ένα κόσμο ισότητας, χειραφέτησης και ελευθερίας!
ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση
νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση
Οργανώσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ
