ΟΜΙΛΙΑ ΡΟΜΠΟΛΗ ΣΑΒΒΑ ΣΤΟ ΕΚΦ –
Η πολιτική υπερίσχυσε της επιστήμης
«Αυτή τη στιγμή με τους υπολογισμούς που έχουμε κάνει, από τα 100 προϊόντα που καταναλώνουμε στην Ελλάδα, τα 27 τα παράγουμε στην Ελλάδα και τα 83 τα εισάγουμε. Είναι αδύνατο να ζήσει έτσι μία χώρα.
Για να λύσουμε διαρθρωτικά το πρόβλημα και όχι συγκυριακά πρέπει να υπάρχει παραγωγή. Η οικονομία δεν είναι μαγεία αλλά επιστήμη και όταν κάποιος δεν ακολουθεί τους κανόνες τον βάζει κάτω και τον χτυπάει αλύπητα όπως γίνεται αυτή τη στιγμή», επεσήμανε ο Διευθυντής του Ινστιτούτου της ΓΣΕΕ και καθηγητής οικονομίας στο Πάντειο πανεπιστήμιο Σάββα Ρομπόλης, προσκεκλημένος του Εργατικού κέντρου Φλώρινας την Παρασκευή 9.2.2013.
-Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι «πρόβλημα είναι ευρωπαϊκό. Δεν είναι ελληνικό ή νότιο. Και το πρώτο θέμα που βάζουμε είναι αποκατάσταση του μοντέλου της άνισης ανάπτυξης Βορά-Νότου. Εάν δεν λυθεί αυτό το πρόβλημα η Ευρώπη θα διαλυθεί».
-Για το «αν υπάρχει φως για τη χώρα μας» είπε ότι επειδή «έχει αποδυναμωθεί η εισοδηματική και φοροδοτική ικανότητα των πολιτών, φοβάμαι ότι η μερική στάση πληρωμών που έχουν κάνει οι επιχειρήσεις προς το κράτος και τα νοικοκυριά μήπως γίνει γενική και θα επαναληφθεί ένα μοντέλο που είχαμε το 1932 με την κρίση του 1929, που έλεγε το κράτος δεν μπορώ να πληρώσω τα 1000 ευρώ σύνταξη θα πληρώσω τα μισά. Και τα υπόλοιπα θα δούμε. Τότε έδωσε στους δημόσιους υπαλλήλους και συνταξιούχους ομόλογα και τους είπε δεν θα πληρώνετε εισφορές. Από τότε και μέχρι το 1982 δεν πληρώνανε εισφορές. Επειδή το κράτος τους χρώσταγε λεφτά.
Εάν συμβεί κάτι τέτοιο, που το βρίσκω πολύ πιθανό, αντιλαμβάνεστε ότι τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Άλλωστε η τρόικα λέει ότι αυτό που δεν έχεις ως έσοδα θα μειώνονται αντίστοιχα μισθοί και συντάξεις
Το πρόβλημα θα λυθεί μόνο σε συνολικό ευρωπαϊκό επίπεδο. Μόνοι μας δεν μπορούμε. Και το δεύτερο είναι για να πάρει μετά μπροστά η οικονομία θέλει επενδύσεις δημόσιες και ιδιωτικές για ανάπτυξη. Τα λεφτά που ξοδεύουμε να προέρχονται από την παραγωγή και όχι από την επιδότηση».
-Η κρίση οφείλεται στις πολιτικές που εφαρμόστηκαν. Η πολιτική υπερίσχυσε της επιστήμης. Όταν είχαμε συναντηθεί με την τρόικα το 2009 παρουσιάσαμε τις συνέπειες σε αριθμούς, σε μεθόδους, χρησιμοποιώντας ένα πολλαπλασιαστή 1,5 %. Δηλαδή όταν μειώνονται οι δαπάνες 1 ευρώ δημιουργείς ύφεση 1,5 ευρώ. Η τρόικα χρησιμοποιούσε έναν πολλαπλασιαστή 0,5%.
– για την επιστροφή στην ανάκαμψη και στα επίπεδα ανεργίας του 2008, επεσήμανε ότι χρειάζεται να δημιουργηθούν 800.000 θέσεις εργασίας. Κι όταν η Ελληνική οικονομία από το 2000 μέχρι το 2008 δημιούργησε 320.000 αντιλαμβάνεστε τι σημαίνει για να δημιουργήσεις 800.000 θέσεις εργασίας. Χρειάζονται πολλές επενδύσεις».
Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
ΜΠΙΡΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ: χαιρετίζω με ιδιαίτερη χαρά τον φίλο τον Σάββα Ρομπόλη Διευθυντή του Ινστιτούτου της ΓΣΕΕ, έναν επιστήμονα που έχει βοηθήσει τα μέγιστα στην ανάδειξη των προβλημάτων των εργαζομένων με επιστημονική τεκμηρίωση με μελέτες που έχουν την αποδοχή της κοινωνίας συνολικά.
Γνωρίζουμε όλοι ότι τα προβλήματα και η συνοχή της κοινωνίας βρίσκονται σε οριακό επίπεδο. Η ανεργία στο νομό μας ξεπερνάει το 35%. Πρέπει να υπάρξουν πολιτικές που θα βοηθήσουν και να δώσουν μια ώθηση στην οικονομία ώστε να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και κοινωνική συνοχή. Εμείς όλα αυτά τα χρόνια προσπαθούμε να συμβάλουμε με όλες μας τις δυνάμεις, προβάλλοντας τα δίκαια των εργαζομένων και φυσικά να προωθήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο και προγράμματα τα οποία είναι προς όφελος της κοινωνίας ‘όπως της κοινωφελούς εργασίας από το οποίο ωφελήθηκαν πάνω από 500 εργαζόμενοι.
Είναι πολύ σημαντικό που την περίοδο αυτή οι εργασιακές σχέσεις με νομοθετικές πράξεις της κυβέρνησης καταστρατηγεί και καταργεί τα εργασιακά δικαιώματα.
Το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας βρίσκεται σε οριακό επίπεδο, κι όλα αυτά συντελούν σε ένα εργασιακό περιβάλλον ιδιαίτερα προβληματικό.
Ως συνδικαλιστικό κίνημα εδώ και τρία χρόνια βρισκόμαστε στις επάλξεις του αγώνα. Όπως γνωρίζετε η ΓΣΕΕ έχει προκηρύξει πάνω από τριάντα απεργιακές κινητοποιήσεις κι εμείς ως εργατικό κέντρο ήμασταν παρόντες σε όλες τις κινητοποιήσεις.
Θεωρούμε ότι η πολιτική πρέπει να αλλάξει, πρέπει να δώσουμε στην κοινωνία τη δυνατότητα να αναπτυχθεί και να δώσει προοπτική στον τόπο.
Στον τομέα αυτό η συμβολή του Ινστιτούτου της ΓΣΕΕ θα είναι σημαντική.
ΚΑΡΑΚΟΛΗΣ ΜΙΧΑΛΗΣ: Γραμματέας του ΕΚΦ
Χαιρετίζω την παρουσία του καθηγητή και φίλου Σάββα Ρομπόλη στον τόπο μας όπου η ανεργία έφτασε στο 40%.
Ο ακριτικός νομός μας βρίσκεται πολύ μακριά από την κεντρική εξουσία νη οποία μας έχει απ[αξιώσει.
Είναι τιμή για το Εργατικό Κέντρο και το νομό μας η σημερινή σας παρουσία εδώ, δίνοντας τη δυνατότητα στην τοπική κοινωνία να σας ακούσει, να ακούσει μια διαφορετική φωνή, ου την επιβεβαίωσαν οι εξελίξεις.
ΡΟΜΠΟΛΗΣ ΣΑΒΒΑΣ: καθηγητής οικονομικών κοινωνικής πολιτικής του Τμήματος Κοινωνικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, επιστημονικός διευθυντής στο Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ και διδάκτορας οικονομικών επιστημών του ΙΧ Πανεπιστημίου των Παρισίων
Οι συναντήσεις και οι ενημερώσεις στα Εργατικά Κέντρα όλης της Ελλάδας, είναι ένας κύκλος στον οποίο συζητάμε με τους εργαζόμενους κυρίως για τις οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις, πολλοί λένε της κρίσης, εμείς λέμε των πολιτικών που έχουν επιλεγεί για να αντιμετωπίσουν την κρίση. Γιατί αν είχε υιοθετηθεί η πρόταση των συνδικάτων από το 2008 και αργότερα το 2010 που είχαμε καταθέσει στην κυβέρνηση και την τρόικα, νομίζω ότι η ελληνική οικονομία δεν θα είχε φτάσει στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα, ούτε σε οικονομικό ούτε σε κοινωνικό επίπεδο.
Αυτό που μπορώ να σας πω ποια είναι τα δεδομένα με τα στοιχεία που έχουμε στο Ινστιτούτο και πως θα εξελιχθεί η ελληνική οικονομία τα επόμενα χρόνια.
Τα δεδομένα είναι ότι από το 2009 ως το 2012 έχουμε μια μείωση του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος γύρω στο 22%. Το 2013 ο κρατικός προϋπολογισμός θα μειωθεί το ΑΕΠ 4,5%. Τα δικά μας στοιχεία λένε ότι θα κινηθεί ανάμεσα στο -4,5 με -5,5,%. Θα έχουμε μία συνέχιση της ύφεσης η οποία σε όρους κατά κεφαλή ΑΕΠ στην Ε.Ε. μας φέρνει 20 χρόνια πίσω. Δηλαδή μας φέρνει στο 1982.
Το δεύτερο δεδομένο είναι ότι σε όλη αυτή την περίοδο παρά την συνεχή λιτότητα η οποία έχουμε υπολογίσει ότι από το 2009 ως το 2016 έχουν αφαιρεθεί ή θα αφαιρεθούν 65 δις ευρώ, περίπου 30% του ΑΕΠ σε μισθούς συντάξεις, κοινωνικές και δημόσιες δαπάνες. Έχουμε μία συνεχή αύξηση του χρέους από 29,3% το 2009 θα πάει στο 166%, δηλαδή 335 δις, .το 2013 θα πάει στο 189%, το 2014 192% κι αυτό δείχνει όπως το λένε και διεθνείς οργανισμοί, ότι δεν μπορεί να είναι στο 120% το 2020, εάν δεν γίνει ένα πολύ σοβαρό κούρεμα στο χρέος.
Το τρίτο δεδομένο είναι ότι τώρα έχουμε 6 και με τα μέτρα του 2012 επτά διαδοχικές μειώσεις μισθών και συντάξεων στα επίπεδα του -40% και σε όρους αγοραστικής δύναμης όλη αυτή την περίοδο ένα παράδοξο φαινόμενο από άποψη οικονομικής ανάλυσης ότι ενώ έχουμε μείωση μισθών και συντάξεων έχουμε αύξηση τιμών. Αυτό μας δείχνει ότι η αγοραστική δύναμη του μέσου μισθού βρίσκεται στα επίπεδα των αρχών της δεκαετίας του 1980. Και αν θέλουμε να υπολογίσουμε την αγοραστική δύναμη του νέου κατώτατου μισθού, των 586 ευρώ, τα δικά μου στοιχεία λένε ότι βρισκόμαστε στη δεύτερη πενταετία της δεκαετίας του 1970. Το βιοτικό επίπεδο έχει υποστεί ένα πισωγύρισμα.
Σ’ ότι αφορά την ανεργία το 2008 ήτανε 7,8%. Το 2009 είχαμε προβλέψει ότι η ανεργία μέχρι το 2012 θα αυξηθεί 164%. Βέβαια όπως αντιλαμβάνεστε όλοι είχανε πάθει ένα σοκ, ακόμα και οι συνδικαλιστές. Εάν δούμε το πρόγραμμα της τρόικα είχε τελείως διαφορετικές προβλέψεις.
Η πολιτική υπερίσχυσε της επιστήμης. Όταν είχαμε συναντηθεί με την τρόικα το 2009 παρουσιάσαμε τις συνέπειες σε αριθμούς, σε μεθόδους, χρησιμοποιώντας ένα πολλαπλασιαστή 1,5 %. Δηλαδή όταν μειώνονται οι δαπάνες 1 ευρώ δημιουργείς ύφεση 1,5 ευρώ. Η τρόικα χρησιμοποιούσε έναν πολλαπλασιαστή 0,5%.
Εμείς στην ανεργία έχουμε επαληθευτεί μέχρις σήμερα και τις προβλέψεις που έχουμε κάνει μέχρι το 2014, γιατί η βάση δεδομένων που έχουμε στο ινστιτούτο παρακολουθώντας την οικονομία της χώρας είκοσι χρόνια, μπορούμε να δούμε τα μεγέθη πως εξελίσσονται.
Επομένως αυτό που είχαμε διαπιστώσει είναι ότι όταν μειώνεται το ΑΕΠ 1% στην Ελλάδα αυξάνεται η ανεργία ανάλογα με τον κλάδο οικονομικής δραστηριότητας από 0,8-1%. Η τρόικα έχει υπολογίσει ότι αυξάνεται η ανεργία 0,3%. Και γι’ αυτό δεν έχουν επαληθευτεί οι προβλέψεις εκείνων αλλά οι δικές μας.
Με βάση τις προβλέψεις μας είχαμε εκτιμήσει ότι το 2011 θα φτάσει το 18%, δηλαδή στις 940.000 άτομα κι έτσι έγινε και για το 2012 έχουμε προβλέψει ότι θα είναι 24%.
Αυτό που ακούσατε από την Eurostat και την εθνική στατιστική υπηρεσία για 26,8%, αφορά την στατιστική ανεργία. Αν μιλήσουμε για την πραγματική ανεργία πρέπει να προσθέσουμε σ’ αυτό το νούμερο ένα 5 με 6% επί πλέον. Τα δικά μας στοιχεία αναφέρουν ότι τον Δεκέμβριο θα πάει στο 29%.
Η πρόβλεψη για το 2013 είναι ότι θα φτάσει το 29%, δηλαδή 1.450.000 άτομα. Σ’ ότι αφορά το 2014 η εκτίμηση μας είναι ότι θα φτάσει στο 31,5%.
Επομένως υπάρχει αυτό που λένε συντριβή της κοινωνικής συνοχής, κατάρρευση του κοινωνικού κράτους, το οποίο δεν μπορεί να στηρίξει αυτή την ανεργία, με την έννοια ότι στο 1.200.000 ανέργους αυτοί που πήρανε επίδομα ήταν 185.000. Επομένως όλοι οι υπόλοιποι δεν έχουν καμία εισοδηματική στήριξη εκτός από τη οικογένεια τους, κι όλη αυτή την κοινωνική αλληλεγγύη που αναπτύσσεται στις διάφορες περιοχές της χώρας.
Στους νέους από 15-24 ετών η ανεργία έχει φτάσει στο 58%.
Αυτό που είναι αξιοπαρατήρητο είναι ότι τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της ανεργίας αρχίζουν αρχίζουν να γίνονται όλο και πιο σοβαρά. Μας δίνει και κάποιες σηματοδοτήσεις για το μέλλον για το οποίο έχουμε κάνει κάποιες μελέτες ως ινστιτούτο.
Ένα ποιοτικό στοιχείο δεν είναι μόνο ότι η ανεργία των νέων είναι μεγάλη 58%, είναι και στις άλλες ηλικίες 25-35, 35-45. Εκεί είναι 35%. Αλλά αυτό που έχει σημασία είναι ότι όπως εξελίσσεται η οικονομία, το 2020 αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να μην ξαναεπιστρέψουν στην εργασία. Κι αυτό όπως αντιλαμβάνεστε είναι πολύ σοβαρή παράμετρος για την οικονομία να έχει παραγωγικούς πόρους και να μην μπορεί να τους χρησιμοποιεί.
Το δεύτερο ποιοτικό στοιχείο είναι ότι μέχρι το 2012 είχαμε ρυθμό μεταβολής ανεργίας στις φθίνουσες οικονομικά περιοχές. Μέσα στο 2012 παρατηρούμε ότι έχουμε ένα ρυθμό μεταβολής της ανεργίας στα δύο βασικά οικονομικά και κοινωνικά κέντρα της χώρας, δηλαδή τη βιομηχανική ζώνη της Θεσ/νίκης στο Κιλκίς και το νομό Αττικής και τη βιομηχανική ζώνη στα Οινόφυτα. Και βλέπετε στα τελευταία στοιχεία του 2012, οι περιφέρειες που είναι πολύ υψηλά στην ανεργία είναι σ’ αυτές τις δύο. Που σημαίνει δηλαδή, ότι στον πέμπτο χρόνο της ύφεσης ισχυρές οικονομικά επιχειρήσεις σ’ αυτές τις δυο βιομηχανικέ ς περιοχές δεν μπόρεσαν ναντέξουν την ύφεση και την πίεση που ασκήθηκε.
Τα πρώτα χρόνια της ύφεσης είχαμε μικρά μαγαζιά που έκλεισαν μετά βλέπουμε ότι κλείνουν και μεγαλύτερες επιχειρήσεις. Γι’ αυτό βλέπουμε στα τελευταία στοιχεί της ΕΛΣΤΑΤ υψηλή ανεργία στην Αττική και την Κεντρική Μακεδονία. Αυτό δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο από άποψη ποιοτική. Αυτά τα δύο βιομηχανικά κέντρα παράγουν το 75% του ΑΕΠ της χώρας. Δηλαδή εάν έχουμε το 2012 ένα ΑΕΠ 200 δις το 75% παράγεται σ’ αυτά τα βιομηχανικά κέντρα. Αντιλαμβάνεστε τι σημαίνει αυτό για το μέλλον.
Ένα τρίτο είναι ότι η ελληνική οικονομία την περίοδο 2000-2008 δημιούργησε 320.000 θέσεις εργασίας, και την περίοδο 2009-2012, χάθηκαν 835.000 θέσεις εργασίας. Αντιλαμβάνεστε μια οικονομία με πόσο κόπο δημιούργησε μέσα σε 8 χρόνια 320.000 θέσεις εργασίας και πολλαπλάσιες θέσεις, περίπου 2,5 φορές πάνων, χάθηκαν σε τρία χρόνια.
Αυτά τα ποιοτικά χαρακτηριστικά αρχίζουν και γίνονται ανησυχητικά και προβληματικά.
Ενώ το 2008 οι απασχολούμενοι ήταν περισσότεροι από τους μη απασχολούμενους κατά 800.000 άτομα, σήμερα οι μη απασχολούμενοι από τους απασχολούμενους είναι περισσότεροι κατά 1.000.000 άτομα. Δηλαδή αυτή τη στιγμή έχουμε 3.800.000 που δουλεύουν και αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να ταΐσουν τριπλάσιο αριθμό απ’ αυτούς, παιδιά από 1-15 ετών, συνταξιούχους και ανέργους. Αυτή η ανισορροπία δεν μπορεί να συνεχιστεί. Απ’ αυτούς που εργάζονται όλο τον μισθό να τον δίνουν σε φόρο δεν μπορούν να συντηρηθούν οι υπόλοιποι. Εννοώ φόρο που θα γίνουν νοσοκομεία, πεζοδρόμια, εκπαίδευση, υποδομές.
Και ένα τελευταίο. Σε ένα σημείο του μνημονίου λέει ότι στην Ελλάδα θα συζητάμε για αύξηση των μισθών όταν η ανεργία φτάσει κάτω από το 10%.
Με τα δικά μας στοιχεία σε ένα αισιόδοξο σενάριο αυτό θα συμβεί το 2025 και σε ένα πιο απαισιόδοξο αυτό θα συμβεί το 2027. Επομένως σε μία χώρα όπου από το 2010 μέχρι το 2025, δεκαπέντε χρόνια εάν δεν υπάρξει αύξηση των μισθών και οι τιμές αυξάνουν, που θα πάει η αγοραστική δύναμη. Αξιολογώντας το πάγωμα των μισθών στη Γερμανία από το 2000-2010 έφερε τη Γερμανία στα επίπεδα του 2003. Εφτά χρόνια πίσω μέσα στη δεκαετία.
Το 2025 με το μισθό που θα παίρνουμε θα αγοράζουμε προϊόντα που αγοράζανε οι γονείς μας το 1960.
Στα δικά μας στοιχεία η ανάκαμψη αρχίζει το 2015 και μετά. Οριακή όμως 0,5%. Αυτή η ανάκαμψη όμως θα απορροφήσει την ανεργία αργά. το διεθνές γραφείο εργασίας το λέει για όλη την Ευρώπη.
Το φαινόμενο αυτό το βαφτίσαμε άνεργη ανάκαμψη. Μπορεί να υπάρχει ανάπτυξη αλλά ο τεράστιος όγκος των ανέργων δεν μπορεί να απορροφηθεί από την ανάκαμψη. Αυτό γιατί οι νέες επενδύσεις που θα γίνουν θα είναι υψηλής τεχνολογίας. Και στην Ευρώπη και παντού. Και η νέα τεχνολογία δεν δημιουργεί λίγες θέσεις εργασίας.
Θα πρέπει λοιπόν να βρούμε τον τρόπο να εξισορροπήσουμε αυτή την κατάσταση. Κάναμε παλιότερα διάφορες μελέτες, που εφαρμόστηκαν στη Γαλλία για την μείωση του χρόνου εργασίας. Αν δεν θέλουμε να καταστρέψουμε τις επιχειρήσεις η μείωση του χρόνου εργασίας καλόν θα είναι να εφαρμόζεται σε κλάδους που έχουν υψηλό επίπεδο παραγωγικότητας.
Για να επιστρέψουμε σύντομα στα επίπεδα της ανεργίας του 2008 χρειάζεται να δημιουργηθούν 800.000 θέσεις εργασίας. Κι όταν η Ελληνική οικονομία από το 2000 μέχρι το 2008 δημιούργησε 320.000 αντιλαμβάνεστε τι σημαίνει για να δημιουργήσεις 800.000 θέσεις εργασίας. Χρειάζονται πολλές επενδύσεις.
Ένα προϊόν που παράγεται στη Γερμανία έχει μισθούς συντάξεις, αποσβέσεις τα πάντα. Κι αυτό έρχεται και πουλιέται σε μας πέντε. Από τα πέντε ο έμπορας θα κρατήσει το ένα και τα τέσσερα θα πάνε πίσω στη χώρα παραγωγής. Επομένως το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου σε μία αναπτυσσόμενη χώρα στο εμπόριο και στη δραστηριότητα πηγαίνει στον παραγωγό.
Πριν 15 χρόνια κάναμε μια μελέτη με τι ποσοστό χρηματοδοτούμε το ασφαλιστικό σύστημα των χωρών από τις οποίες εισάγουμε προϊόντα από τις βόρειες χώρες.
Αυτή τη στιγμή με τους υπολογισμούς που έχουμε κάνει, από τα 100 προϊόντα που καταναλώνουμε στην Ελλάδα, τα 27 τα παράγουμε στην Ελλάδα και τα 83 τα εισάγουμε. Είναι αδύνατο να ζήσει έτσι μία χώρα.
Για να λύσουμε διαρθρωτικά το πρόβλημα και όχι συγκυριακά πρέπει να υπάρχει παραγωγή. Η οικονομία δεν είναι μαγεία αλλά επιστήμη και όταν κάποιος δεν ακολουθεί τους κανόνες τον βάζει κάτω και τον χτυπάει αλύπητα όπως γίνεται αυτή τη στιγμή. Στην Ευρώπη και την Ελλάδα δεν ακολουθήσαμε τους κανόνες που έπρεπε και σε βαράει αλύπητα. Δεν μπορεί μία χώρα να θέλει να κρατήσει ένα αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο μόνο με τουρισμό τρεις μήνες, μόνο με πολυκατοικίες και με τράπεζες. Πρέπει να παράγει κάτι. Πρέπει να παράγει να παράγει προστιθέμενη αξία. Δεν γίνεται διαφορετικά.
Το πρόβλημα είναι ευρωπαϊκό. Δεν είναι ελληνικό ή νότιο. Και το πρώτο θέμα που βάζουμε είναι αποκατάσταση του μοντέλου της άνισης ανάπτυξης Βορά-Νότου. Εάν δεν λυθεί αυτό το πρόβλημα η Ευρώπη θα διαλυθεί.
ΕΡΩΤΗΣΗ(Τριανταφυλλίδης): Πως νοείται η ισόρροπη ανάπτυξη, γιατί για την κάθε χώρα είναι διαφορετική. Άλλη για τις νότιες και άλλη για τις βόρειες. Άλλη για τη Γερμανία και την Ολλανδία και άλλη για μας.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Εμείς έχουμε κάποια πλεονεκτήματα όπως στον αγροτικό τομέα και πρέπει να πούμε στην Ευρώπη ότι θα τα αναπτύξουμε, σύμφωνα με την μελέτη για την περιφερειακή ανάπτυξη. Δεν είμαστε μια ισοπεδωμένη χώρα. Πάμε στις διάφορες περιφέρειες και κάνουμε μελέτες για την περιφερειακή ανάπτυξη. Υπάρχουν δυνατά και αδύνατα σημεία. Πρέπει να τα αναδείξουμε.
Παρέμβαση (Τριανταφυλλίδης): Μπορεί η Ελλάδα να έχει δυνατά σημεία στην κτηνοτροφία;
ΡΟΜΠΟΛΗΣ: Μπορεί.
Παρέμβαση (Τριανταφυλλίδης): Όχι
ΡΟΜΠΟΛΗΣ: Γιατί;
Παρέμβαση (Τριανταφυλλίδης): Διότι το κόστος παραγωγής ενός κτηνοτροφικού προϊόντος είναι κατά πολύ μικρότερο απ’ ότι στην Ελλάδα. Γι’ αυτό και βλέπουμε π.χ. στο ράφι το νωπό γάλα από τη Γερμανία να είναι φτηνότερο από το Ελληνικό.
ΡΟΜΠΟΛΗΣ: Αυτό συμβαίνει γιατί επί σειρά ετών έχουν επιλέξει αυτόν το κλάδο και τον έχουν φέρει στη δημιουργία αυτών των προϋποθέσεων που περιγράφετε. Αυτό που λέτε είναι μια πραγματικότητα. Αλλά όταν εγώ πηγαίνω στη Δανία σε ένα κτηνοτροφικό χωριό και έχει φτιάξει μια δεξαμενή και πηγαίνετε και πατάτε το ρολογάκι σας και χύνεται μέσα το γάλα και με ένα σωλήνα 100 χιλιομέτρων πηγαίνει στο εργοστάσιο και δεν έρχεται το φορτηγό να το πάρει. Οι κτηνοτρόφοι μας Εάν ένας συνεταιρισμός θέλει να προσφέρει υπηρεσίες στα μέλη του, αξίζει να επισκεφτούν τις χώρες αυτές για να δουν την οργάνωση της παραγωγής.
Δεν μπορεί σήμερα να μου λέει δεν θα βάζεις καπνό και να μου δίνει από πάνω και λεφτά. Επιδότηση για να μην παράξεις. Δεν μπορεί να υφίσταται όλα αυτά σήμερα ο νότος. Δεν μπορεί να συνεχίσει έτσι η Ε.Ε. για να υπάρξει ένα αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο αυτό θα γίνει μετά το 2030.
ΟΙ ΕΡΓΑΣΙΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ
Στο θέμα των εργασιακών σχέσεων έχουμε την πλήρη κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Μιλάμε πια για ατομικές συμβάσεις εργασίας. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν 600.000 εργαζόμενοι με ατομικές συμβάσεις εργασίας. Ακόμα και η εθνική συλλογική σύμβαση εργασίας έγινε με πράξη υπουργικού συμβουλίου. Αυτή η πράξη υπουργικού συμβουλίου μείωσε τους μισθούς από τα 750 ευρώ στα 586 και τα παιδιά που είναι κάτω των 25 ετών άλλο ένα 10% έχει παραβιάσει και τη διεθνή σύμβαση εργασίας 87 και 98.
Σήμερα υπάρχει μια σχέση εξάρτησης όπως στη φεουδαρχία.
Τριανταφυλλίδης: Υπάρχει ευθύνη του συνδικαλιστικού κινήματος με τα μαξιμαλιστικά αιτήματα που είχε;
ΡΟΜΠΟΛΗΣ: Το συνδικαλιστικό κίνημα νομίζω ότι δεν είχε ποτέ μαξιμαλιστικά αιτήματα.
Τριανταφυλλίδης: Όταν δίνεται επίδομα «έγκαιρης προσέλευσης» ή «επίδομα σημαίας», αυτά τι ήταν;
ΡΟΜΠΟΛΗΣ: Αυτό όμως έρχεται και από την πλευρά του εργοδότη. Ξέρετε ότι ακόμα και σήμερα εμείς παίρνουμε επίδομα διδασκαλίας; Αφού είμαι καθηγητής και έχω υποχρέωση να διδάξω πως μου δίνεις επίδομα διδασκαλίας;
Αυτό γιατί το έκανε ο εργοδότης, ο δημόσιος ή ο ιδιωτικός. Του ζητάς μια αύξηση για την παραγωγικότητα και τον πληθωρισμό κι σου τα δίνει με αυτή τη μορφή επιδόματος, για να μην αυξηθεί ο μισθός , οι ασφαλιστικές εισφορές.
Τριανταφυλλίδης: Όταν παίρνετε εσείς επίδομα διδασκαλίας δεν συμμετέχετε στη στρέβλωση της οικονομίας;
ΡΟΜΠΟΛΗΣ: Εγώ πηγαίνω συλλογικά σαν σωματείο και ζητάω αύξηση. Και μου λέει αυτό που μου ζητάς σαν αύξηση θα σου τα δώσω έτσι.
Τριανταφυλλίδης: Και το δέχεσαι.
ΡΟΜΠΟΛΗΣ: Εγώ δεν διοικώ. Δεν διοικούν τα συνδικάτα.
Τριανταφυλλίδης: Δεν είναι έτσι. Υπάρχει και η ευθύνη των σωματείων για το μέλλον.
Ρίχνετε στα μαλακά τους συνδικαλιστές ενώ έχουν τεράστια ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση. Το συνδικαλιστικό κίνημα είναι συμμέτοχο στη στρέβλωση της οικονομίας.
Δεν μπορούμε να λέμε τι να κάνουμε μας το έδωσε ο υπουργός. έτσι λένε και όσοι παίρνουν τα «φακελάκια». Τι να κάνω μου το έδωσε.
Υπάρχει ο ευθύς δρόμος που δεν ακολουθήθηκε.
ΡΟΜΠΟΛΗΣ: Δεν θα έβαζα τη λέξη «τεράστιες».
ΟΙ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ
Πήγα στη βουλή για το φορολογικό και τους είπα ότι τον Απρίλη οι συντάξεις θα κοπούνε για τι δεν θα μπορείτε να πληρώσετε. Και μου λέει ο Στουρνάρας γιατί αυτό ρε Σάββα; Τις συντάξεις γιατί τις κόβουμε, για να χρηματοδοτήσουμε τις επόμενες. Να υπάρχει αποθεματικό. Τα όποια χρήματα εξοικονομούμε από την μείωση των συντάξεων η αύξηση της ανεργίας τα απορροφάει. Και τον Απρίλη θάμαστε πάλι στο σημείο μηδέν. Και πρέπει να κόψουμε ξανά, για αν εξοικονομήσουμε κάποια λεφτά για να πληρώσουμε.
Έχουμε περιέλθει σε ένα φαύλο κύκλο που δεν μπορούμε να βάλουμε πάτο.
Αυτά όμως σε όλες τις άλλες χώρες γίνανε νωρίτερα. Είκοσι χρόνια νωρίτερα. Αυτά δεν τα κάνει στη Ελλάδα η διοίκηση. Θεωρώ ότι είναι από τα σοβαρότερα ζητήματα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε.
ΕΡΩΤΗΣΗ (Τριανταφυλλίδης): Φως βλέπετε κ. Ρομπόλη;
ΡΟΜΠΟΛΗΣ: Επειδή την ελληνική οικονομία μέσα από το ασφαλιστικό την πήγανε πολύ μακριά, αυτή η ιστορία δεν βγαίνει εύκολα.
Τον Ιανουάριο είχαμε μία μείωση των εσόδων του κράτους. θα έχουμε και τον Φεβρουάριο, γιατί έχει αποδυναμωθεί η εισοδηματική και φοροδοτική ικανότητα των πολιτών, φοβάμαι ότι η μερική στάση πληρωμών που έχουν κάνει οι επιχειρήσεις προς το κράτος και τα νοικοκυριά μήπως γίνει γενική και θα επαναληφθεί ένα μοντέλο που είχαμε το 1932 με την κρίση του 1929, που έλεγε το κράτος δεν μπορώ να πληρώσω τα 1000 ευρώ σύνταξη θα πληρώσω τα μισά. Και τα υπόλοιπα θα δούμε. Τότε έδωσε στους δημόσιους υπαλλήλους και συνταξιούχους ομόλογα και τους είπε δεν θα πληρώνετε εισφορές. Από τότε και μέχρι το 1982 δεν πληρώνανε εισφορές. Επειδή το κράτος τους χρώσταγε λεφτά.
Εάν συμβεί κάτι τέτοιο, που το βρίσκω πολύ πιθανό, αντιλαμβάνεστε ότι τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Άλλωστε η τρόικα λέει ότι αυτό που δεν έχεις ως έσοδα θα μειώνονται αντίστοιχα μισθοί και συντάξεις.
Το πρόβλημα θα λυθεί μόνο σε συνολικό ευρωπαϊκό επίπεδο. Μόνοι μας δεν μπορούμε. Και το δεύτερο είναι για να πάρει μετά μπροστά η οικονομία θέλει επενδύσεις δημόσιες και ιδιωτικές για ανάπτυξη. Αλλά δεν μπορεί αυτό να γίνει όπως γινόταν μέχρι τώρα ατάκτως ειρημένες επιχειρήσεις στο χώρο και πηγαίνετε τώρα στη βιομηχανική ζώνη της Κομοτηνής ή της Αλεξανδρούπολης και βλέπετε 100 κουφάρια και δύο επιχειρήσεις να λειτουργούν.
Τα λεφτά που ξοδεύουμε να προέρχονται από την παραγωγή και όχι από την επιδότηση.
Η οικονομία δεν είναι μαγεία, είναι επιστήμη. Κι αυτά που ξοδεύουμε πρέπει να προέρχονται από την παραγωγή.
