Η 25η Νοέμβρη έχει καθιερωθεί ως παγκόσμια μέρα για την εξάλειψη της βίας ενάντια στις γυναίκες. Μια επέτειος που θα έπρεπε να φαίνεται αδιανόητη στον 21ο αιώνα της «ισότητας». Και όμως είναι όσο ποτέ επίκαιρη.
Κωνσταντίνα, Καρολάιν, Γαρυφαλλιά: 13 γυναικοκτονίες μόνο για το 2021. Εκατοντάδες καταγγελίες για περιστατικά έμφυλης βίας. Παράλληλα ο εξαναγκαστικός εγκλεισμός του επιβαλλόμενου lockdown στο πλαίσιο της πανδημίας έφερε και ραγδαία αύξηση -σύμφωνα με επίσημα στοιχεία- των περιστατικών ενδοοικογενειακής και έμφυλης βίας. Η τελευταία χρονιά σημαδεύτηκε από την ένταση παραβιαστικών και κακοποιητικών συμπεριφορών που είχαν στόχο τις γυναίκες και τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα, αλλά ταυτόχρονα και από τις φωνές των επιζωσών που βγήκαν στο προσκήνιο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το ελληνικό #metoo που εμφανίστηκε με αφορμή την καταγγελία της Σοφίας Μπεκατώρου και οδήγησε σε ένα ντόμινο καταγγελιών που βρήκαν επιτέλους χώρο για να ακουστούν.
Τα φαινόμενα έμφυλης βίας δεν είναι κάτι καινούργιο, ωστόσο όσο βαθαίνει η εκμετάλλευση τόσο εντείνεται και η καταπίεση. Ζούμε σε μια περίοδο πολύμορφης καπιταλιστικής κρίσης όπου οι γυναικοκτονίες, οι βιασμοί, οι σεξουαλικές και άλλες κακοποιήσεις αυξάνονται. Παράλληλα, η εργασιακή εκμετάλλευση εντείνεται ιδιαίτερα για τις γυναίκες, όπως και οι κάθε είδους αποκλεισμοί για τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα. Οι καταγγελίες για κακοποιητική συμπεριφορά στους εργασιακούς χώρους πυκνώνουν. Ο αντεργατικός νόμος Χατζηδάκη που υποτίθεται ότι ενσωματώνει οδηγία της ΕΕ για την αντιμετώπιση της έμφυλης βίας στους χώρους εργασίας, επί της ουσίας ανοίγει το δρόμο για απολύσεις όσων καταγγέλλουν τέτοια περιστατικά, ενώ συνολικά η αύξηση του εργάσιμου χρόνου μέσω της αύξησης της υπερεργασίας και της πρακτικής κατάργησης του 8ωρου πλήττει διπλά τις γυναίκες που ως επί το πλείστον αναλαμβάνουν το φόρτο της αναπαραγωγικής εργασίας στο σπίτι.
Την ίδια στιγμή που οι κυβερνήσεις προσπαθούν να μας πείσουν για το «δημοκρατικό» και υπέρ των δικαιωμάτων πρόσωπο του καπιταλισμού λέγοντας μας να «μιλήσουμε», δε χάνουν ευκαιρία να συγκαλύψουν, να τρομοκρατήσουν, να πνίξουν τις φωνές των καταπιεσμένων. Ενδεικτική είναι η θεσμοθέτηση της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας, η ένταση της κρατικής καταστολής σε όλα τα επίπεδα που οδήγησε και σε συλλήψεις φεμινιστριών στην περσινή συγκέντρωση στο Σύνταγμα για την 25η Νοέμβρη, ο σεξισμός των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους, η δολοφονία του Ζακ που ακόμη δεν έχει βρει δικαίωση και χιλιάδες άλλα παραδείγματα.
Ο καπιταλισμός για να ξεπεράσει την κρίση του και να αυξήσει τα κέρδη του επιτίθεται σε κάθε κατακτημένο δικαίωμα. Εμπορευματοποιεί και αντικειμενοποιεί το γυναικείο σώμα, πρώτα απ’ όλα, διαμέσου της βιομηχανίας της μόδας και του θεάματος προβάλλοντας έμφυλα καταπιεστικά πρότυπα και ρόλους. Ταυτόχρονα, στο έδαφος της κοινωνικής βαρβαρότητας που προκαλεί, εντείνονται νεοφασίζουσες, σεξιστικές και πατριαρχικές σχέσεις, αντιλήψεις και πρακτικές. Αναπαράγονται νεομεσαιωνικές αντιλήψεις της γυναίκας «ιδιοκτησίας» του συζύγου, της γυναίκας αντικειμένου επιβολής συγκεκριμένων συμπεριφορών και τρόπων ζωής που οδηγεί από επικίνδυνες νεοπουριτανικές συμπεριφορές μέχρι κτηνώδεις πράξεις βίας, βιασμών ακόμα και δολοφονιών. Αυτές αποτυπώνονται και σε νομοθετικές προσπάθειες όπως η απαγόρευση των αμβλώσεων σε μια σειρά χώρες του κόσμου, ο νόμος για τη συνεπιμέλεια στην Ελλάδα, αλλά και οι προσπάθειες κύκλων του αστικού πολιτικού συστήματος, μεγάλων επιχειρήσεων και της εκκλησίας να «νουθετήσουν» τη γυναίκα για το ρόλο της.
Απέναντι σε όλη αυτή τη βαρβαρότητα που οξύνθηκε και εξαιτίας της καταστροφικής διαχείρισής της πανδημίας του covid 19 από τις αστικές κυβερνήσεις, αναπτύσσεται ένα πολύμορφο, ζωντανό, ριζοσπαστικό φεμινιστικό κίνημα που επιχειρεί να αντιπαλέψει κάθε μορφή βίας ενάντια σε γυναίκες και ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα. Η ανάπτυξη αυτού του κινήματος και στη χώρα μας ενθάρρυνε τις καταγγελίες των επιζωσών της έμφυλης βίας και προκάλεσε μια πληθώρα κινητοποιήσεων και αντιδράσεων απέναντι σε τέτοια φαινόμενα. Η σιωπηρή οργή έγινε δυνατή κραυγή και σύνθημα ενάντια στην καπιταλιστική και έμφυλη βία.
Ο αγώνας ενάντια στη βία και την έμφυλη καταπίεση δεν μπορεί παρά να έρχεται σε σύγκρουση με τον πυρήνα της ίδιας της εκμετάλλευσης και συνολικά με τον ίδιο τον ολοκληρωτικό καπιταλισμό της εποχής μας που αναπαράγει και εντείνει την έμφυλη βία και τις διακρίσεις, επιδιώκοντας παράλληλα να διχάσει την εργατική τάξη και τους καταπιεσμένους. Το ΝΑΡ για τη Κομμουνιστική Απελευθέρωση και η νΚΑ αντιτάσσουμε τη κοινή πάλη των καταπιεσμένων, ανεξαρτήτως φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού, ενάντια στις σεξιστικές διακρίσεις, την έμφυλη βία, τις πατριαρχικές αντιλήψεις, σχέσεις και πρακτικές. Αυτή η διάσταση της πάλης αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα ενός σύγχρονου προγράμματος για τη κομμουνιστική απελευθέρωση και ενός αντίστοιχου κινήματος που θα σπάσει τα δεσμά και των έμφυλων διακρίσεων. Για μια νέα ποιότητα στις σχέσεις των ανθρώπων βασισμένη στην ισοτιμία, τον αλληλοσεβασμό, την αυτοδιάθεση του σώματος και συνολικά της ανθρώπινης προσωπικότητας. Για μια κοινωνία χειραφέτησης και ελευθερίας.
Η πάλη ενάντια στην έμφυλη βία και καταπίεση μπορεί και πρέπει να αποτελέσει σήμερα αναπόσπαστο κομμάτι της πάλης του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος στην προσπάθεια του να ανασυγκροτηθεί ταξικά, αγωνιστικά και πολιτικά, σε αλληλεπίδραση με τα ριζοσπαστικά και ταξικά τμήματα του φεμινιστικού κινήματος. Για σωματεία, Φοιτητικούς Συλλόγους και συνολικά φορείς του κινήματος που θα έχουν στα διεκδικητικά τους πλαίσια και στη πρακτική τους το χτύπημα των έμφυλων διακρίσεων.
Απαιτούμε:
- να δοθούν εδώ και τώρα λεφτά για να ανοίξουν ξενώνες φιλοξενίας επιζωσών έμφυλης βίας.
- να ανοίξουν ιατροδικαστικά κέντρα σε κάθε νομό.
- την παροχή δημόσια δωρεάν ιατρικοφαρμακευτική, νομική, ψυχολογική και οικονομική υποστήριξη στα επιζώντα άτομα έμφυλης βίας.
- να σταματήσει η απαράδεκτη πρακτική της αστυνομίας που όταν δεν αδιαφορεί για καταγγελίες έμφυλης βίας δυσκολεύει τα θύματα να καταγγείλουν αυτά που έχουν βιώσει.
- να αναγνωριστεί νομικά ο όρος της γυναικοκτονίας.
Ο συλλογικός δρόμος είναι ο μόνος νικηφόρος! Καμία μόνη – καμία λιγότερη!
