Χιονονιφάδα πάλλευκη, αγνή, απαλή
Πρωτοκόρη του χιονιού
Διάφανη, κρυστάλλινη, αστραφτερή
Χειμώνας σε γεννά
Κρύο σε συντροφεύει
Παγωνιά σε θρέφει
Μικρό θαύμα είσαι!
Από του Βοριά την παγερή ανάσα
Παίρνεις πνοή
Χιόνι λευκό η δημιουργία σου
Χιονιάς σε φέρνει
Στον χιονισμένο ουρανό
Σαν διαμάντι λάμπεις
Στροβιλίζεσαι σε τρελό χορό
Και ξαναστροβιλίζεσαι
Και σκορπίζεις
Στου μανιασμένου Βόρειου ανέμου
Την παγερή αγκαλιά
Λικνίζεσαι με χάρη απαλά
Κρατάς όσο πιο πολύ μπορείς
Την εντυπωσιακή κίνηση σου
Και στροβιλίζεσαι και ξαναστροβιλίζεσαι
Χορεύοντας τον τρελό χορό σου
Και παρατείνεις την όμορφη μα σύντομη ζωή σου
Όσο πιο πολύ βαστάς
Προτού πέσεις κάτω στο βρώμικο έδαφος
Για να το στολίσεις
Για να το καθαρίσεις
Για να το εξαγνίσεις
Ω, θυσία υπέρτατη
Θυσία όμορφη, ευγενική
Η πρόσκαιρη ύπαρξη σου
Η εφήμερη ομορφιά σου
Που χάνεται, διαλύεται, εξαφανίζεται
Μόλις αγγίξει το χώμα
Έστω και για μία στιγμή
Καθαρίζεις την βρωμιά, την ασχήμια
Με την λευκή, αγνή, καθαρή ομορφιά σου
Σαν πολύτιμο αστραφτερό πετράδι
Που λάμπει για λίγο
Και μετά χάνεται στην βρωμιά
Μία αναλαμπή
Μία μαγική στιγμή στην αιωνιότητα!
Ρίτα Ρώμπαπα
Από την Ποιητική Συλλογή μου «Καλειδοσκόπιο»
