Πολύς ο λόγος τον τελευταίο καιρό για την επιθετικότητα των τούρκων. Διφορούμενες έως παραπλανητικές με πολλά ερωτηματικά οι δηλώσεις των διάφορων «ειδικών» σχολιαστών, επιστημόνων, συμβούλων, πρώην στρατιωτικών, πολιτικών κ.λ.π.
Πάρα πολύ το μελάνι που έχει χυθεί για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, την επιθετική συμπεριφορά που επιδεικνύει η Τουρκία και ο σουλτάνος της με τους υπουργούς του, είναι πάρα πολλοί οι συστημικοί «ταγοί» της υποτέλειας και της φοβίας, που με τα λόγια ή τα γραφόμενά τους διασπείρουν τις φοβίες/τη δειλία τους στον λαό.
Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια η Τουρκία βρίσκεται συνεχώς σε πόλεμο: μετά τους Κούρδους και τη Συρία, έφτασε και μέχρι τη Λιβύη στην προσπάθειά της να κερδίσει κάτι παραπάνω. Αποτέλεσμα των βίαιων επιλογών του στρατοκρατικού καθεστώτος της, είναι η πληθώρα των φέρετρων με τα οποία επιστρέφουν οι νεκροί στρατιώτες στην τουρκία.
Ομολογώ πως η εικόνα ενός και μόνο φέρετρου σκεπασμένου με τη σημαία μου προξενεί οδύνη και με ταράζει η σκέψη ότι εμείς που δεν ζήσαμε τέτοιες εποχές (όπως οι γονείς μας) θα υποχρεωθούμε να τις περάσουμε επειδή απλά έτσι, κάποιοι το θέλουν.
Θεωρώ, όμως, ότι το θέμα που προκύπτει δεν είναι θέμα σύγκρισης, ποσοτικής ή ποιοτικής (τι δυναμικό, πλεονεκτήματα διαθέτουμε εμείς και τι αυτοί). Είναι καθαρά ζήτημα Σθένους, Υπερηφάνειας, Ψυχής, δηλαδή ΘΕΜΑ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ.
Η ιστορία έχει αποδείξει ότι σε δύσκολους καιρούς και καταστάσεις ο Έλληνας ενώνεται (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, αυτών που την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια),αφήνει πίσω διχασμούς και όλα τα κακά του Γένους, σηκώνει Λάβαρα και Σημαίες, προχωρά με τον Σταυρό και την ευχή της Μάνας!
Ξαναβάζω ντοκιμαντέρ από την εποχή του 1940…και την Εθνική Αντίσταση, διαβάζω κείμενα άρθρα εφημερίδες, βλέπω το σθένος, τον ζήλο, τη φιλοπατρία, την αυτοθυσία…
Ο Έλληνας είναι πάντοτε έτοιμος να πεθάνει για την Πατρίδα. Ο Έλληνας έχει Αξιοπρέπεια και κάτι που οι άλλοι λαοί δεν κατανοούν, την όμορφη «τρέλα» του… που τον οδήγησε να μεγαλουργήσει, να σταθεί όρθιος, να αντισταθεί (όταν οι άλλοι παραδίδονταν).
Με τρέλα αγαπά την Πατρίδα και θυσιάζεται για αυτήν «με το χαμόγελο στα χείλη». Με την ίδια τρέλα του Άγρα, του Μελά, του Λοχία Ίτσιου που κράτησε μέχρι την τελευταία σφαίρα· με την ίδια τρέλα που είχε ο Παπαφλέσσας και οι σύντροφοί του στο Μανιάκι ή οι αγωνιστές στο Σούλι και στη Νάουσα· με τη ίδια τρέλα του Ισαάκ, του Σολωμού, του Κατσίφα… είναι γεμάτη τρέλα η Ελλάδα μας…
Ο Έλληνας όμως έχει και κάτι άλλο, πιο ισχυρό, την Ορθόδοξη Πίστη… την ίδια που είχε ο Κολοκοτρώνης, ο Κανάρης, ο Γερμανός Καραβαγγέλλης και τόσοι άλλοι… Έχει τα αιματοβαμμένα ράσα που του δείχνουν τον δρόμο… Έχει και την Αγια-Σοφιά που τον περιμένει…
Γι’ αυτό και είμαι βέβαιος ότι και σήμερα θα πράξει το ίδιο. Ιδιαίτερα αισιόδοξος είμαι για τα σύγχρονα Ελληνόπουλα (αυτά που καμιά φορά υποτιμητικά περιγράφουμε ως παιδιά της ηρεμίας, της καλοπέρασης, του κινητού και του tablet), πως όταν χρειαστεί δεν θα διστάσουν να δώσουν και την ζωή τους ακόμα για την Πατρίδα!
Μπορεί τα παιδιά μας να μην είναι γαλουχημένα να «σφάζουν» λαιμούς «απίστων», ή να μην είναι μαθημένα στην απαξίωση της ζωής του άλλου… Όμως, στο DNA τους υπάρχει η ψυχή των ηρώων του 21, του Μακεδονικού Αγώνα, της Εποποιίας του ’40,του Αγώνα της Κύπρου…
Έχουμε DNA,αδέρφια, δεν φοβόμαστε… Με τον Χριστό και τον Σταυρό Του θα πάμε μπροστά…
(αυτό άλλωστε δεν κάναμε χρόνια τώρα;)
Το δίλλημα στο οποίο μας βάζει σήμερα η Τουρκία είναι πάντοτε το ίδιο. Έχουμε ιερή υποχρέωση να δώσουμε τη μία, την ίδια σωστή απάντηση:
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Η ΘΑΝΑΤΟΣ!
Πέτρος Γ. Γώγος
