Η μεγάλη ανεργία, οι μειωμένες αμοιβές, το ελαστικό ωράριο, τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα ο λαός, δεν είναι ικανά να ενώσουν τα συνδικάτα σε έναν κοινό αγώνα, εναντίον αυτών που καθημερινά δρουν εις βάρος τους. Οι δύο ξεχωριστές συγκεντρώσεις για την πρωτομαγιά δείχνουν το βαθύ ρήγμα ανάμεσα τους. Κι ας κατηγορούν και καταγγέλλουν την κυβέρνηση και τα μνημόνια, κι ας επικαλούνται την ανατροπή τους, με κοινό αγώνα και παλλαϊκή συμμετοχή.
Στο εργατικό κέντρο Φλώρινας η εκδήλωση των περισσότερων φορέων και συνδικάτων, στην πλατεία του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ.
Στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο Εργατικό Κέντρο Φλώρινας χαιρέτησαν οι:
ΜΠΕΛΤΣΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ, ΑΝΤΙΔΗΜΑΡΧΟΣ ΦΛΩΡΙΝΑΣ
ΝΑΟΥΜ ΧΡΗΣΤΟΣ, ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ
ΛΥΠΙΤΚΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ, ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ ΑΔΕΔΥ
ΣΑΜΑΡΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ , ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΠΑΣΟΚ
ΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΣ, ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΝΔ
ΓΕΡΜΝΑΝΙΔΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ, ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΣΥΡΙΖΑ
ΣΑΠΑΛΙΔΗΣ ΣΑΒΒΑΣ, ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΕΒΕ
ΚΕΧΑΓΙΑΣ ΑΝΔΡΕΑΣ, ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΝΟΜ. ΠΑΣΟΚ
ΜΠΟΥΤΟΥΛΟΥΛΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ, ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΕΛΜΕ
ΣΙΑΚΟΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ , ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΕΜΠΟΡΟΥΠΑΛΛΗΛΩΝ
ΔΕΛΗΓΙΩΡΓΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ, ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΛΥΓΚΗΣΤΙΣ
ΜΟΥΡΑΤΙΔΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ, ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ
ΙΕΡΕΑΣ ΣΩΤΗΡΙΟΣ ΠΑΡΔΑΛΗΣ, ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ Σ ΦΛΩΡΙΝΑΣ
Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΕΚΦ
ΜΠΙΡΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ
Κυρίες και κύριοι
Συναδέλφισσες, Συνάδελφοι,
Η 1 Μάη 2012 βρίσκει τους έλληνες εργαζόμενους αντιμέτωπους με την πιο σφοδρή επίθεση στα βασικά εργασιακά και θεμελιώδη κοινωνικά τους δικαιώματα.
Μισθοί, συντάξεις καθημερινά υπόκεινται σε μειώσεις.
Οι συλλογικές συμβάσεις καταργούνται.
Κοινωνικές δομές περικόπτονται.
Όλα όσα είχαμε κερδίσει με αγώνες εδώ και 10ετίες χάνονται.
Δυστυχώς οι πολιτικές αυτές που εφαρμόζονται στη χώρα μας, είναι τόσο άδικες, αδιέξοδες και σκληρές που μας οδηγούν στην εξαθλίωση και τη φτώχεια.
Ένα εκατομμύριο και πλέον είναι οι άνεργοι στη χώρα μας, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία.
Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές στο βωμό του κέρδους καταπατούν και περιφρονούν κάθε έννοια δικαίου και ανθρωπιάς, κάθε εργατικό δικαίωμα.
Απέναντι σε αυτές τις πολιτικές έχουμε υποχρέωση όλοι οι εργαζόμενοι να είμαστε ενωμένοι, γιατί μόνο ενωμένοι μπορούμε να διεκδικήσουμε και να κερδίσουμε τη μάχη αυτή.
Η 1η Μάη είναι ημέρα μνήμης αλλά και αγώνα για έναν κόσμο δικαιότερο χωρίς φτώχεια, εκμετάλλευση, καταπίεση και εξαθλίωση.
Για ένα κόσμο ισότητας, ευημερίας, αλληλεγγύης και κοινωνικής δικαιοσύνης.
Αυτή την ιστορική ημέρα οφείλουμε να αποθέσουμε φόρο τιμής στους χιλιάδες επώνυμους και ανώνυμους συναδέλφους μας που θυσιάστηκαν, φυλακίσθηκαν, βασανίστηκαν και υπέφεραν για να μπορούμε εμείς να έχουμε μια δίκαιη κοινωνία.
Δυστυχώς η χώρα μας στοχοποιήθηκε. Αυτό έγινε διότι οι πολιτικές και οι πολιτικοί μας σε μια φιλελεύθερη κοινωνία σπατάλησαν ασύστολα τον τεράστιο πλούτο που διαθέτουμε και κερδοσκόπησαν σε βάρος των πολιτών και της ευημερίας του λαού μας. Επί 10ετίες εφάρμοζαν πολιτικές που υπηρετούσαν το κεφάλαιο και το κέρδος.
Η κοινωνία μας βρίσκεται πλέον στα όρια της. Αν ενώσουμε τις δυνάμεις μας, μπορούμε να διεκδικήσουμε και να κερδίσουμε όλα αυτά που μας στέρησαν τα τελευταία χρόνια.
Το αξίζουμε και το δικαιούμαστε.
Πρέπει να αγωνιστούμε όλοι μαζί και σε τοπικό επίπεδο για να δώσουμε όραμα και ελπίδα στην κοινωνία μας και στο λαό της Φλώρινας σε συνεργασία με όλους τους φορείς.
Χρειαζόμαστε ανάπτυξη και νέες θέσεις απασχόλησης.
Δυστυχώς τα τελευταία δέκα χρόνια η ανάπτυξη είναι άγνωστη λέξη για μας. Όμως η οπισθοδρόμηση και η αφαίρεση ζωτικών παραγωγικών μονάδων είναι πλέον η καθημερινή πρακτική κυβερνήσεων και υπουργείων.
• Η τιμή του πετρελαίου ανέβηκε και η κάθε οικογένεια έχει επιβαρυνθεί πολύ περισσότερο από το αντίστοιχο περσινό διάστημα. Η εξίσωση της τιμής του πετρελαίου θέρμανσης με του πετρελαίου κίνησης θα είναι η τελειωτική βολή για κάθε νοικοκυριό του νομού μας. Η Φλώρινα δικαιούται να έχει μειωμένη τιμή στο πετρέλαιο θέρμανσης και θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε έως ότου το πετύχουμε.
• Στο σχεδιασμό σχετικά με τις αποκρατικοποιήσεις και την πώληση των ΔΕΚΟ, περιλαμβάνεται και η ΔΕΗ ΑΕ, με την οποία η τοπική κοινωνία και οι κάτοικοι του νομού Φλώρινας, υπέγραψαν ένα άτυπο κοινωνικό συμβόλαιο για τη διατήρηση του δημόσιου και κοινωνικού χαρακτήρα της επιχείρησης. Οι τρεις μονάδες της Φλώρινας αποφασίστηκε να εκποιηθούν, να πουληθούν σε ιδιώτες επιχειρηματίες που θέλουν να μετέχουν στην παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από λιγνίτη, με αποτέλεσμα να διαταραχθεί η σχέση εμπιστοσύνης που είχε οικοδομηθεί με την ελληνική πολιτεία. Δηλώνουμε κατηγορηματικά ότι δε θα επιτρέψουμε και θα αγωνιστούμε να μην υλοποιηθούν τα σχέδια που αποφάσισαν για εμάς χωρίς εμάς οι κυβερνώντες των Αθηνών και ειδικότερα ο Υπουργός Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, ο οποίος πλέον θα αποτελεί ανεπιθύμητο πρόσωπο στο νομό μας. Επίσης το μέγεθος της διαπλοκής φαίνεται ότι επιλεκτικά επέλεξαν από της 4 μονάδες που πρόκειται να πουληθούν στην Ελλάδα οι τρεις να είναι της τη Φλώρινας γιατί μας θεωρούν αδύναμους να υπερασπίσουμε τα συμφέροντα του τόπου μας. Εμείς όμως θα τους διαψεύσουμε και θα τους αποδείξουμε το αντίθετο.
• Οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι μας εξαιτίας των άγριων καιρικών συνθηκών τον χειμώνα αντιμετωπίζουν σωρία προβλημάτων στην προώθηση των προϊόντων τους βλέποντας το εισόδημα τους συνεχώς να συρρικνώνεται.
• Το νοσοκομείο μας υποβαθμίστηκε.
• Το τρένο καταργήθηκε. Γιατί άραγε μόνο στη Φλώρινα;
• Η Τράπεζα της Ελλάδος υπολειτουργεί και κοντεύει να γίνει θυρίδα.
• Ο Στρατός έφυγε τόσο από τη Φλώρινα όσο και από το Αμύνταιο.
• Στο οδικό δίκτυο η Φλώρινα παραμένει ο μόνος νομός της Δυτικής Μακεδονίας που δεν έχει κάθετο άξονα να τον συνδέει με την Εγνατία. Καίτοι έχει διπλά δοκιμαζόμενα σύνορα με τη FYROM και την Αλβανία.
• Τα ΤΕΙ και τα Πανεπιστήμια καθημερινά υποβάλλονται σε δοκιμασία με το κλείσιμο των σχολών και την υποβάθμιση τους.
Η ανικανότητα των κυβερνόντων στο χρόνιο πρόβλημα του ορυχείου Κλειδείου και Βεύης δείχνει την διαπλοκή που υπάρχει στην κάθε εκάστοτε κυβέρνηση.
Ο πλούτος και οι δυνατότητες της περιοχής μας πρέπει οπωσδήποτε να αξιοποιηθούν όσο γίνετε ταχύτερα για να βοηθηθεί η τοπική μας οικονομία και να καταπολεμηθεί η ανεργία που δυστυχώς καθημερινά αυξάνετε και οδηγεί τους συμπολίτες μας στην απόγνωση.
Αυτή την ιστορική ημέρα οι εργαζόμενοι της χώρας μας, πρέπει να ενώσουμε την φωνή μας με τους εργαζόμενους σ’ όλο τον κόσμο που παλεύουν ενάντια στις αδικίες, τον πόλεμο, τις κοινωνικές διακρίσεις, τις ανισότητες, την ξενοφοβία, το ρατσισμό, τη φτώχεια και την εξαθλίωση.
Η λαοθάλασσα των καταπιεσμένων εργαζομένων που εκείνη την περίοδο δούλευαν σε συνθήκες εξαθλίωσης, ξεχύθηκε στους δρόμους διεκδικώντας ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς, ισότητα, κοινωνική δικαιοσύνη, μια καλύτερη ζωή.
Συνάδελφοι
Βρισκόμαστε στην πιο κρίσιμη καμπή της ιστορίας του εργατικού κινήματος, όποιος δεν το αντιλαμβάνεται αυταπατάται. Όλα τα δικαιώματα των εργαζομένων, κατακτήσεις πολλών γενεών καταργούνται. Η τιμή και η αξιοπρέπεια μας είναι υπό αμφισβήτηση.
Μπορούμε να ανεχθούμε την σύνθλιψη την οποία μας οδηγούν; Ή θα υψώσουμε τις φωνές μας και θα υπερασπιστούμε μέχρι τέλους ότι ιερό έχουμε κατακτήσει;
Η ιστορία μας κοιτάει. Όπως και τα θύματα στο Σικάγο τον Μάιο του 1886, που έπεσαν κάτω από τις σφαίρες βάφοντας με το αίμα τον αγώνα που έδωσαν οι εργαζόμενοι για την αξιοπρέπεια της εργατικής τάξης.
Το 1886, μπορεί να φαίνεται μακρινό και ακόμα πιο μακρινές οι συνθήκες που επικρατούσαν την εποχή εκείνη, όμως η συνεχής προσπάθεια του παγκόσμιου κεφαλαίου για την κατάργηση δικαιωμάτων και κατακτήσεων των εργαζομένων και του λαού, επαναφέρουν δυστυχώς σιγά – σιγά εκείνη την τραγική πραγματικότητα! Αμφισβητούνται βασικές κατακτήσεις και κανόνες εργασίας και ασφάλισης.
Συνάδελφοι
Παραλάβαμε ένα εργασιακό κίνημα με δικαιώματα που αποκτήθηκαν με σκληρούς αγώνες, ιδρώτα και αίμα. Έχουμε ιερή υποχρέωση να το παραδώσουμε ακέραιο στα παιδιά μας.
Δεν υπάρχει άλλη επιλογή παρά η σύγκρουση και η άρνηση να δεχτούμε τον υποβιβασμό μας σε σύγχρονους σκλάβους.
Πρέπει όλοι μαζί να αγωνιστούμε για να ανατρέψουμε όλα αυτά.
Ζήτω η Εργατική Πρωτομαγιά
Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΣΙΑΚΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Προέδρου του Σωματείο Ιδιωτικών Υπαλλήλων και Εμποροϋπαλλήλων Φλώρινας
Μια ακόμη Εργατική Πρωτομαγιά ξημέρωσε και οι αγώνες των απανταχού εργαζομένων ανά την υφήλιο έρχονται και πάλι στη μνήμη μας. Ηρωικές αναμνήσεις που πάντα θα συμβολίζουν τον αγώνα για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Η πρώτη του Μάη , μέρα συμβολικής απεργίας και όχι απλώς αργίας, είναι μέρα ορόσημο για το μόχθο των εργατών και τη συνεισφορά τους στην πρόοδο της ανθρωπότητας.
Όλα αυτά που μέχρι πρόσφατα φάνταζαν ως δεδομένα, κάποτε δεν υφίσταντο. Χιλιάδες άνθρωποι ανάμεσά τους και πολλοί συμπατριώτες μας αγωνίστηκαν για να μπορούμε σήμερα να μιλάμε για αξιοπρέπεια στην εργασία και την απασχόληση. Με το σύνθημα « Οχτώ ώρες δουλειά, οχτώ ώρες ανάπαυση και οχτώ ώρες ύπνο» τα εργατικά συνδικάτα στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού ξεσηκώθηκαν διεκδικώντας το αυτονόητο : να δουλεύουμε για να ζούμε και όχι να ζούμε για να δουλεύουμε. Αλλά και η χώρα μας γνώρισε πολλές ματωμένες Πρωτομαγιές αρχής γενομένης από το 1892, όταν οι εργαζόμενοι ζήτησαν οχτάωρο, κυριακάτικη αργία και κρατική ασφάλιση στα θύματα των εργατικών ατυχημάτων. Οι δεκαετίες διεκδικήσεων που ακολούθησαν ήταν καθοριστικής σημασίας για την οικοδόμηση ενός σύγχρονου κράτους δικαίου με τα εργασιακά δικαιώματα να τίθενται πάντα στην πρώτη γραμμή των αγώνων.
Φέτος όμως ο εορτασμός της επετείου αυτής, μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε ότι όλα αυτά που κατακτήθηκαν με θυσίες και προσπάθειες αιώνων τείνουν να καταρρεύσουν . Τα εργασιακά δικαιώματα οδηγούνται με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου στην αποσάθρωση και τη παρακμή καταφέροντας ένα σημαντικό πλήγμα στην ζωή και τη καθημερινότητα όλων μας. Όλα αυτά εξαιτίας της κρίσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος που έχει οδηγήσει στην ανέχεια εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο αλλά και εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες εργαζομένους. Η Ελλάδα υποδέχτηκε την κρίση ανέτοιμη έχοντας υψηλά ελλείμματα και διογκωμένο χρέος. Η κρίση συντάραξε την παραγωγικότητα και την απασχόληση και εξανάγκασε το εργατικό κίνημα να δίνει καθημερινά μάχες « οπισθοφυλακής».
Την ώρα που οι εργάτες, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι συνέδραμαν στη διάσωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, μέσω των εγγυήσεων των κρατών, σήμερα, παρακολουθούν αποσβολωμένοι τα κερδοσκοπικά συμφέροντα να «οργιάζουν» σε βάρος τους με τέτοιο τρόπο ώστε δικαιολογημένα να αναρωτιέται κανείς πως είναι δυνατόν να αντιμετωπίζουν τους εργαζομένους μόνο σαν αριθμούς και όχι σαν ανθρώπους. Γι ΄ αυτό πιστεύω άλλωστε ότι η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική αλλά και αξιακή.
Αυτό είναι που φανερώνει τα αδιέξοδα του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Αυτό είναι που καταδεικνύει την αναγκαιότητα μιας πιο φιλολαϊκής πολιτικής που θα αντιμετωπίζει τον πολίτη και τον εργαζόμενο με ανθρωπιά και σοβαρότητα. Χρειάζεται συσπείρωση και όχι πόλωση και διάσπαση, χρειάζεται αγώνας και διεκδίκηση σε διεθνές πεδίο, για έναν κόσμο που δεν θα καθορίζεται από τους αριθμούς αλλά από τις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων για ευημερία και κοινωνική δικαιοσύνη.
Η Ελλάδα είναι ένα από τα κράτη που βάλλονται περισσότερο από τα κερδοσκοπικά παιχνίδια. Οι αδιάκοπες προσπάθειες που καταβάλλονται, έχουν οδηγήσει την κυβέρνηση σε μια σειρά επώδυνων και κοινωνικά άδικων μέτρων. Αλλά και η Ευρώπη στάθηκε υποδεέστερη των περιστάσεων αδυνατώντας να δώσει λύση στο πρόβλημα της κρίσης χρέους. Η παρατεταμένη λιτότητα και οι περικοπές σε μισθούς στο όνομα μιας δήθεν ανταγωνιστικότητας έχει εξαθλιώσει τους Έλληνες εργαζομένους καθώς παρατείνει την ύφεση και αυξάνει την ανεργία. Τα δικαιώματα που με τόσο κόπο το εργατικό κίνημα κατάφερε να κατακτήσει, χαρακτηρίστηκαν από τους δανειστές μας ως προνόμια και περικόπηκαν.
Οι αθρόες απολύσεις και η παραγκώνιση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας τρομάζουν ακόμη περισσότερο τους εργαζομένους και απογυμνώνουν το εργατικό κίνημα κάνοντάς το μαριονέττα του συστήματος. Η θέση όμως αυτή δεν αρμόζει στο εργατικό κίνημα που το μόνο που έχει να κάνει είναι να διεκδικεί μια αξιοπρεπή εργασία .
Είναι αλήθεια ότι το συνδικαλιστικό κίνημα πέτυχε παγκοσμίως πολλά γιατί οργανώθηκε σωστά. Στην Ελλάδα, ωστόσο, που δυστυχώς οι στρεβλώσεις είναι πολλές φτιάχτηκε ένα συνδικαλιστικό κίνημα κρατικοδίαιτο και αμιγώς κομματικό που υπερασπίστηκε κατά κύριο λόγο τον δημόσιο τομέα που ούτως η άλλως έχει την ασφάλεια του κράτους – εργοδότη, αφήνοντας έτσι απροστάτευτο τον πολύ σπουδαίο ιδιωτικό τομέα. Με την πάροδο του χρόνου εμπεδώθηκε στη χώρα μας ότι έχουμε έναν συνδικαλισμό, εντελώς αδιάφορο για τα τεκταινόμενα εκτός δημοσίου, γεγονός που αποδεικνύεται και σήμερα μέσα από τις ατελείωτες συζητήσεις που γίνονται για τους υπεράριθμους δημοσίους υπαλλήλους.
Για τους ιδιωτικούς υπαλλήλους «ουδέν σχόλιο».
Όμως πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι μόνο ο ιδιωτικός τομέας μπορεί να τονώσει την παραγωγικότητα και την ανταγωνιστικότητα και να εγγυηθεί την ομαλή έξοδο από την κρίση. Για να γίνει όμως αυτό πρέπει οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα να μπορούν να εργάζονται με αξιοπρέπεια και ασφάλεια. Αντ ‘ αυτού οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, αυτοί οι «αφανείς και αόρατοι» ήρωες της κρίσης , πλήττονται περισσότερο από κάθε άλλο εργαζόμενο και γι αυτό χρειάζονται περισσότερο τη στήριξή μας.
Όλα τα παραπάνω καταδεικνύουν ότι το συνδικαλιστικό κίνημα έχει χάσει την αξιοπιστία του και την αποδοχή του από τη κοινή γνώμη. Το ερώτημα είναι : δικαίως ή αδίκως ;
Είναι γεγονός ότι οι ευθύνες των συνδικαλιστών είναι πολλές . Σήμερα που η εργατιά βάλλεται από παντού, το συνδικαλιστικό κίνημα έπρεπε να είναι συσπειρωμένο και να τυγχάνει ευρείας αποδοχής . Αυτό, όμως, δεν συμβαίνει γιατί ο συνδικαλισμός έπαψε να αποτελεί αξιόπιστο κοινωνικό υποκείμενο, ικανό για οποιαδήποτε ουσιαστική παρέμβαση ή πρωτοβουλία σε μια πράγματι πολύ δύσκολη οικονομική συγκυρία για ολόκληρο τον κόσμο της εργασίας. Ο συνδικαλισμός έχασε την πραγματική του αξία και υποβαθμίστηκε από τους ίδιους τους εκπροσώπους του που χαρακτηρίστηκαν από αντιφάσεις και ανακρίβειες.
Δεν πρέπει να κλείσουμε τα μάτια σ αυτό το σημαντικό εύρημα. Βασικό ζήτημα είναι η αυτοκάθαρση των συνδικάτων από πρόσωπα, συμπεριφορές και πρακτικές που το έχουν πληγώσει. Το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει άμεσα να απεγκλωβιστεί από τη λογική της συντεχνίας και της εξυπηρέτησης μεμονωμένων συμφερόντων σε βάρος του κρατικού προϋπολογισμού και να κινηθεί με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον προς τη προάσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων για το καλό όλων. Ένα πρώτο βήμα αυτής της προσπάθειας είναι σίγουρα η αυτοκριτική. Γιατί αν δεν συνειδητοποιήσεις τα λάθη σου δεν θα μπορέσεις να τα διορθώσεις. Αλλά και η διαμόρφωση ενός κανονισμού δεοντολογίας από το ίδιο το συνδικαλιστικό κίνημα είναι μια κίνηση προς τη σωστή κατεύθυνση που θα μπορέσει να ενισχύσει το αίσθημα ευθύνης των συνδικαλιστών. Σίγουρα πάντως και η ανανέωση σε επίπεδο στελεχών θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να αποτελέσει μια προσπάθεια αυτοκάθαρσης.
Το μεγάλο θύμα της οικονομικής κρίσης αλλά και της ίδιας της κρίσης του συνδικαλισμού είναι η εργασία. Ως συνδικαλιστικό κίνημα οφείλουμε να προασπίσουμε την εργασία, που αποτελεί την πεμπτουσία του κοινωνικού κράτους δικαίου. Ο σκοπός της συνδικαλιστικής δράσης είναι συγκεκριμένος και αυτόν πρέπει να υπηρετήσουμε. Σκοπός είναι η διαφύλαξη των οικονομικών και γενικά των εργασιακών συμφερόντων των εργαζομένων. Οτιδήποτε πέρα και λιγότερο από αυτό είναι περιττό και ανούσιο.
Όσο πιο γρήγορα αντιληφθούμε ότι οι εξελίξεις είναι καταιγιστικές και ότι πρέπει να σταθούμε στο ύψος των απαιτήσεων των πολιτών και κυρίως των εργαζομένων που εκπροσωπούμε, τόσο πιο ουσιώδεις θα είναι οι κινήσεις μας.
Το συνδικαλιστικό κίνημα δεν πρέπει να χαθεί. Ο «αποσυνδικαλισμός» θα είναι ένα βήμα προς τα πίσω. Η συνδικαλιστική δράση είναι πολύ χρήσιμη αρκεί βέβαια να γίνουν οι απαραίτητες διορθώσεις. Οι άνθρωποι, άλλωστε, πρέπει να αγωνίζονται ενωμένοι ώστε να κατακτούν. Κάνοντας την αυτοκριτική μας θα μπορέσουμε να αποδεσμευτούμε από τη μιζέρια και την επιλεκτική απραξία. Πρέπει συσπειρωμένοι και σε ένα ενιαίο πλαίσιο να προστατέψουμε τα κεκτημένα δικαιώματα που μας έχουν απομείνει.
Και όλες αυτές οι παρατηρήσεις έχουν ακόμα μεγαλύτερη σημασία αν αναλογιστεί κανείς ότι σε 6 μέρες θα κληθούμε ως πολίτες να εκλέξουμε αυτούς που θα μας εκπροσωπήσουν στην επόμενη Βουλή. Όλοι συνομολογούν πως οι επερχόμενες εκλογές θα είναι οι πιο κρίσιμες των τελευταίων δεκαετιών και οι πιο καθοριστικές για το μέλλον της χώρας. Το ρευστό πολιτικό σκηνικό έρχεται να ενισχύσει η δικαιολογημένη οργή και αγανάκτηση των πολιτών που καλούνται μέσω των εκλογών να εκφράσουν τη βούλησή τους και να αναδείξουν την επόμενη κυβέρνηση. Οι πολίτες, ωστόσο, οφείλουν να παραμερίσουν το θυμικό τους και να προχωρήσουν σε μια λελογισμένη ψήφο, που θα εξασφαλίσει την πολιτική ομαλότητα. Είναι χρέος μας, όμως, να αναδείξουμε μόνο τα υγιή εκείνα στοιχεία των κομμάτων, που μπορούν να εγγυηθούν με το πολιτικό τους εκτόπισμα και την ισχυρή προσωπικότητά τους μια σοβαρή εκπροσώπηση στο κοινοβούλιο. Είμαι βέβαιος ότι οι πολίτες αυτή τη φορά θα αναδείξουν εκείνους τους πολιτικούς που με περίσσιο πολιτικό θάρρος αποφάσισαν να κατέλθουν στην πολιτική την ώρα που άλλοι υποχώρησαν φοβούμενοι το πολιτικό κόστος.
Αυτή την ώρα που το πολιτικό τοπίο είναι ρευστό και οι απειλές για τα εργασιακά μας δικαιώματα υπαρκτές , οφείλουμε ως συνδικαλιστικό κίνημα να είμαστε σε επαγρύπνηση και έτοιμοι να αρνηθούμε την οποιαδήποτε νέα προσπάθεια φαλκίδευσης του εργασιακού μας μέλλοντος.
Ας γίνει η φετινή Πρωτομαγιά η αφετηρία για έναν διαφορετικό συνδικαλισμό. Για έναν συνδικαλισμό σύγχρονο, φιλοευρωπαϊκό, διεκδικητικό και καινοτόμο, που δεν θα φοβάται όπου και όποτε χρειάζεται να έρχεται σε σύγκρουση με τα κέντρα εξουσίας και να αποτελεί πραγματικό μοχλό πίεσης της εκάστοτε κυβέρνησης. Αυτό που ζητάμε είναι ένα συνδικαλιστικό κίνημα αρραγές χωρίς κομματικές πολώσεις που θα σέβεται τους εργαζομένους και πάνω απ όλα θα σέβεται τον θεσμικό του ρόλο. Αυτή η Πρωτομαγιά μπορεί να μην είναι κυριολεκτικά ματωμένη όπως αυτές των προηγούμενων δεκαετιών αλλά έχει μια μεγάλη συμβολική σημασία. Μας ζητάει να αλλάξουμε τα κακώς κείμενα και να προχωρήσουμε μπροστά ενωμένοι…. Εμείς θα την ακούσουμε;
