ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΦΛΩΡΙΝΗΣ, ΠΡΕΣΠΩΝ & ΕΟΡΔΑΙΑΣ
Ἀριθμ. Πρωτ.: 963
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 121η
«Ὡς ἀγαπητὰ τὰ σκηνώματά σου, Κύριε τῶν δυνάμεων. Ἐπιποθεῖ καὶ ἐκλείπει ἡ ψυχή μου εἰς τὰς αὐλὰς τοῦ Κυρίου …»
Πρός τόν Ἱερό Κλῆρο,
τίς Μοναστικές Ἀδελφότητες
καί τόν εὐσεβῆ λαό
τῆς Μητροπολιτικῆς περιφερείας μας.
Ἀγαπητοί μου.
Ἐκφραστικώτατος εἶναι ὁ ἱερὸς Ψαλμωδὸς μας στὸν 83ο Ψαλμό του, τὸν ὁποῖο ἡ Ἐκκλησία μας διαβάζει κάθε ἀπόγευμα στὴν Θ’ Ὥρα πρὸ τοῦ Ἑσπερινοῦ. Ἐκφράζει σαὐτὸν πλούσιο λυρισμό, ἁγία λαχτάρα, πόθο, ἔρωτα, δίψα, πεῖνα, ἐπιθυμία καὶ ζῆλο γιὰ τὴν παρουσία του μέσα στὸν ἐπίγειο Οἶκο τοῦ Κυρίου. Ἐπιθυμεῖ νὰ βρίσκεται ἐκεῖ μέσα. Κι ἂς εἶναι παραπεταμένος σὰν τὸ τελευταῖο καὶ ἐλάχιστο σκουπίδι σὲ μιὰ γωνιά του. Τοῦ εἶναι ὑπεραρκετὸ νὰ εἶναι σαὐτὸν τὸν ἐπίγειο παράδεισο. Γιὰ μᾶς τέτοιος παράδεισος εἶναι ὁ ἐνοριακὸς Ναός μας! Βέβαια αὐτὰ τὰ γνωρίζουν πολὺ καλὰ ὅλοι οἱ μυημένοι ἢ ἀλλιῶς τὰ νήπια ἐν Κυρίῳ. Δὲν χρειαζόμαστε νὰ μᾶς διαφωτίσουν οἱ ἀμύητοι σοφοὶ τοῦ αἰῶνος τούτου τοῦ ἀπατεῶνος!
Λέγει λοιπὸν ὁ Ψαλμωδός, «Ὡς ἀγαπητὰ τὰ σκηνώματά σου, Κύριε τῶν Δυνάμεων. Ἐπιποθεῖ καὶ ἐκλείπει ἡ ψυχή μου εἰς τὰς αὐλὰς τοῦ Κυρίου. Ἡ καρδία μου καὶ ἡ σάρξ μου ἠγαλλιάσαντο ἐπὶ Θεὸν ζῶντα. Καὶ γὰρ στρουθίον εὗρεν ἑαυτῷ οἰκίαν καὶ τρυγὼν νοσσιὰν ἑαυτῇ, οὗ θήσει τὰ νοσσία ἑαυτῆς… Μακάριοι οἱ κατοικοῦντες ἐν τῷ οἴκῳ σου εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων αἰνέσουσί σε… Ὅτι κρείσσων ἡμέρα μία ἐν ταῖς αὐλαῖς σου ὑπὲρ χιλιάδας. Ἐξελεξάμην παραρριπτεῖσθαι ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ Θεοῦ μου μᾶλλον, ἢ οἰκεῖν με ἐν σκηνώμασιν ἁμαρτωλῶν…» (Ψαλμὸς 83,1-13).
Θεωρῶ ὅτι ὁ παρὼν Ψαλμὸς εἶναι ὁ πιὸ ἐπίκαιρος λόγος, γιὰ νὰ ἐκφρασθοῦν κατὰ τὴν σημερινὴ Κυριακὴ τὰ συναισθήματα ὅλων μας, ἀφοῦ πλέον ἄνοιξαν ἔστω καὶ μὲ ὅρους οἱ ἐνοριακοὶ Ναοί μας. Ζήσαμε μιὰ πρωτόγνωρη ἐξορία, ὅπως ὁ Ἀδάμ, ἐκ τοῦ παραδείσου τῆς πνευματικῆς τρυφῆς μας. «Ἐκάθισεν Ἀδὰμ κατέναντι τοῦ παραδείσου…». Τέτοιοι ἐξόριστοι διατελέσαμε κι ἐμεῖς αὐτὸν τὸν καιρό! Ἄνοιξαν ἐπὶ τέλους οἱ πόρτες τῶν Ναῶν μας κι αἰσθανόμαστε σὰν νὰ ἄνοιξαν οἱ Πῦλες τοῦ Παραδείσου!
Παρῆλθε, καὶ εἴθε νὰ παρῆλθε ὁριστικά, ἡ βαρυχειμωνιὰ ποὺ βιώσαμε καθ’ ὅλην τὴν Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Παρῆλθε, καὶ εἴθε νὰ παρῆλθε ἀνεπιστρεπτεί, ἡ στέρησι ποὺ ζήσαμε ὅλην τὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα. Ἀκόμη καὶ τὴν ἀσήκωτη στέρησι τῆς Μεγάλης Κυριακῆς τοῦ Πάσχα. Μεγάλη Παρασκευὴ στὰ μπαλκόνια; Ἀνάστασι μὲ λαμπάδες καὶ μεγάφωνα στὰ μπαλκόνια; Νὰ ἐπικρέμαται δὲ καὶ ὁ ὑπερβάλλων ζῆλος τῶν ὀργάνων τῆς τάξεως, λὲς καὶ ὅποιοι πῆγαν νὰ κοινωνήσουν ἔστω καὶ στὸ παραπόρτι ἦταν τρομοκράτες καὶ θὰ γινόταν ἡ μεγάλη παρανομία τοῦ αἰῶνος!
Παρῆλθε, καὶ εἴθε νὰ παρῆλθε παγίως, ἡ σκιὰ τοῦ κρατικοῦ νόμου τῆς χάριτος ἐλθούσης. Ὁ κρατικὸς νόμος φύλαξε τὴν ὑγεία μας, ἂν τὴν φύλαξε καὶ ὅσο τὴν φύλαξε, ἀπὸ τὴν ἐπίθεσι τῆς πανδημίας, ἀλλὰ δυστυχῶς, πολὺ δυστυχῶς, ντουφέκισε τὶς καρδιές μας. «Ἐὰν μὴ Κύριος φυλάξῃ πόλιν, εἰς μάτην ἐκοπίασε ὁ φυλάσσων…» (Ψαλμὸς 126,1).
Πόνεσαν οἱ Ναοί μας καθὼς λειτουργοῦσαν αὐτὸν τὸν καιρὸ μὲ ἐλάχιστα πρόσωπα χωρὶς νὰ βλέπουν τὰ ἀγαπημένα πρόσωπα ὅλων σας, ὑμῶν τῶν χριστιανῶν, τῶν παιδιῶν τῶν Ναῶν μας. Ἔλειψαν οἱ πρεσβύτεροι μετὰ τῶν νεωτέρων. Ἔλειψαν καὶ τὰ ἀγγελικὰ προσωπάκια τῶν ἁγίων νηπίων μας σὰν παπαδάκια στὰ Ἱερὰ βήματα τῶν Ναῶν μας, ἀλλὰ καὶ τῶν θηλαζόντων, ποὺ καταρτίζουν ὕμνους γιὰ τὸν Κύριο σὲ ἀκατάληπτες γλῶσσες ἀγγέλων.
Ὁ ἐνοριακὸς Ναὸς μᾶς ὑποδέχεται στὴν ἀγκάλη του, ὅταν μᾶς προσφέρη κατὰ τὸν Σαραντισμό της ἡ μητέρα μας. Ὁ ἐνοριακὸς Ναὸς μᾶς ἀναδέχεται διὰ τοῦ ἀναδόχου καὶ μᾶς πολιτογραφεῖ ὡς πολῖτες τῆς Βασιλείας κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς βαπτίσεώς μας. Ὁ ἐνοριακὸς Ναὸς μᾶς καθιστᾶ μεγαλομετόχους τοῦ πιὸ μεγάλου πλούτου καὶ κοινωνοὺς τοῦ ἁγίου Σώματος καὶ Αἵματος τοῦ Κυρίου μας. Ὁ ἐνοριακὸς Ναὸς μᾶς κατηχεῖ τὸ λόγο τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Ἀληθείας καὶ μυούμαστε στὰ μυστήρια τῆς Βασιλείας. Ὁ ἐνοριακὸς Ναὸς μᾶς ἀγκαλιάζει μὲ ζέστη καὶ δροσιά, ὅταν προσερχώμαστε στὸ μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως καὶ ξεφορτωνόμαστε τὰ βάρη τῶν ἁμαρτιῶν μας. «Δεῦτε πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς» (Ματθαίου 11,28). Ὁ ἐνοριακὸς Ναὸς μᾶς ὑποδέχεται γιὰ τὴν τέλεσι του μυστηρίου τοῦ γάμου ὅπου εὐλογοῦνται τὰ παιδιὰ τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὸ ξεκίνημα τῆς οἰκογενείας τους. Ὁ ἐνοριακὸς Ναὸς τέλος μᾶς ξεπροβοδίζει καὶ στὴν ποθεινὴ καὶ αἰώνια πατρίδα τοῦ παραδείσου. Πέστε μου, σὲ ποιὰ σοφὰ ἐπιστημονικὰ καὶ γήϊνα συγγράμματα νὰ τὰ διαβάσης ὅλα αὐτὰ τὰ ὑπέρλογα καὶ τὶ νὰ μᾶς ποῦν οἱ σοφοὶ καὶ οἱ ἐπιστῆμες ὅλων τῶν αἰώνων; «Οὐχὶ ἐμώρανεν ὁ Θεὸς τὴν σοφίαν τοῦ κόσμου τούτου;» (Α’Κορ 1,20).
Πῶς νὰ μὴν πόνεσε ὁ ἐνοριακὸς Ναός μας αὐτὴν τὴν περίοδο τῆς τόσης στερήσεως τῶν ἀγαπητῶν προσώπων, τῶν ἀγαπημένων χριστιανῶν μας!!! Ποιὸς ἀπὸ ὅλους μας τάχα νὰ μποροῦσε νὰ ἀκουμπήση τὴν ἀκοή του στοὺς τοίχους τῶν ἐνοριακῶν Ναῶν μας καὶ νὰ ἄκουγε τὸν βουβὸ πόνο τους καὶ τὸ πικρὸ παράπονό τους γιὰ τὸν πονηρὸ καιρὸ ποὺ παρῆλθε καὶ νὰ μὴν ξανάρθη;
«Ἕνας εὐλαβὴς Γέροντας στὴν Πτολεμαΐδα ἀφοῦ προσκυνοῦσε τὴν εἰκόνα τοῦ ἁγίου Στεφάνου ὕστερα ἔβαζε καὶ τὸ αὐτί του πάνω της. -Κύριε Εὐτρόπιε, τὶ σοῦ εἶπε ὁ ἅγιος Στέφανος; τὸν ρωτοῦσε ὁ μπαρμπαἈλέξανδρος, ὁ νεωκόρος!» Ὁ ἕνας ἀγαθὸς δοῦλος Κυρίου, ρωτοῦσε τὸν ἄλλο ἀγαθὸ δοῦλο τοῦ Κυρίου! Εὐλογημένες ψυχές! Ἔτσι ζοῦσαν τὴν ἐν Χριστῷ πίστι τους καὶ πορεύονταν ἡ φτωχὴ μέν, ἀλλὰ ἁγία ὕπαρξί τους.
Ποιὸς νὰ ἔβαζε τὴν ἀκοή του στὶς εἰκόνες τῶν Ναῶν μας καὶ νὰ ἄκουγε τὸν πόνο τους γιὰ τὰ ὅσα μυθώδη καὶ ἀσεβῆ γράφτηκαν ἢ εἰπώθηκαν ἀπὸ σπουδαίους καὶ σοφούς, ἀλλὰ ἐντελῶς ἄγευστους καὶ ἀνείδεους γιὰ τὸ μυστήριο τῆς θείας κοινωνίας!!!
Ἀπὸ τὴν ἀκριτικὴ Φλώρινα στέλνουμε ἕνα μέγα ΕΥΓΕ στὴν ἐκλεκτὴ καθηγήτρια κυρία Ἑλένη Γιαμαρέλου, ποὺ ὁμολόγησε δημόσια τὴν πίστι της γιὰ τὴν θεία κοινωνία! Ἀλλοίμονό μας ἂν τὸ Μέγα Φάρμακο, ἡ θεία Κοινωνία, προσβάλλεται ἀπὸ κορωνοϊούς! Οἱ εὐλογημένοι ἱερεῖς μας, ποὺ τελοῦν τὴν θεία κοινωνία ἐπὶ δεκαετίες καὶ στὸ τέλος καταλύουν τὸ ἅγιο Ποτήριο, θἄπρεπε νὰ ἀπέρχωνται πολὺ γρήγορα, ἀφοῦ θὰ κοινωνοῦσαν πάμπολλα μικρόβια… Μακριὰ ἀπὸ τὸ μυστήριο τέτοια σκέψι!
Ἀγαπητοί μου.
«Εὐφράνθην ἐπὶ τοῖς εἰρηκόσι μοι, εἰς οἶκον Κυρίου πορευσόμεθα» (Ψαλμὸς 121,1). Γιαὐτὸ χτυποῦν οἱ καρδιές μας σήμερα μὲ ἀγαλλίασι. Ἂς ἐπαναλάβουμε καὶ τὸν ἄλλο λόγο τοῦ Ψαλμωδοῦ. «Αὕτη ἡ ἡμέρα ἣν ἐποίησεν ὁ Κύριος, ἀγαλλιασώμεθα καὶ εὐφρανθῶμεν ἐν αὐτῇ». Μαὐτὸν προφητεύεται ἡ μεγαλειώδης ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως. Προηγήθηκαν ὅμως τὰ λόγια γιὰ τὸν διασκορπισμὸ καὶ τὴν φυγὴ τῶν ἐχθρῶν, τὴν διάλυσί τους σὰν καπνός, τὸ λυώσιμό τους σὰν κερί, ἡ ἀπώλειά τους, ἀλλὰ καὶ ἡ τελικὴ χαρὰ τῶν δικαίων». Ὅποιος χαίρεται τελευταῖος, αὐτὸς χαίρεται καὶ χαίρεται αἰωνίως!
Αὐτὴν τὴν μεγάλη εὐχὴ εὐχόμαστε σήμερα. Εἴθε νὰ διασκορπισθοῦν, ἂν ὑπάρχουν, ὅσοι σχεδιάζουν κακοτεχνάσματα γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὰ παιδιά της. Ὑπερευχόμαστε γιὰ μιὰ εἰσέτι φορὰ ἀπὸ καρδίας γιὰ ὅλους τοὺς διακόνους τῆς ὑγείας τοῦ λαοῦ μας. Εὐχόμαστε ὑπὲρ τῶν κυβερνητῶν μας καὶ νὰ λαλήση ὁ Κύριος ἀγαθὰ στὴν καρδία τους ὑπὲρ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν παιδιῶν της. Ὅλα τὰ ἀνθρώπινα, ὅσο σπουδαῖα κι ἂν εἶναι, ἔρχονται καὶ παρέρχονται. «Τὸ δὲ ρῆμα Κυρίου μένει εἰς τὸν αἰῶνα!»
Ἀγαπητά μου παιδιά, «ὁ Χριστὸς ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν» καὶ «ἡ εἰρήνη Του νὰ κυριαρχῆ στὶς καρδιές μας» (Κολασσαεῖς 3,15).
Διάπυρος πρὸς Κύριον εὐχέτης ὅλων μετὰ τῶν οἰκογενειῶν ὑμῶν
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ὁ Φλωρίνης, Πρεσπῶν & Ἑορδαίας
ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ
