Πώς κυλούν τα χρόνια
Πώς κυλά το νερό της νιότης
Μέσα στον μυλαύλακα της ζωής
Πώς του χρόνου η μυλόπετρα αλέθει
Βιώματα, εμπειρίες, αναμνήσεις
Και γίνεται το αλεύρι που φτιάχνει
Με όλα τα υλικά του βίου ανακατεμένα
Τον άρτο τον καλοζυμωμένο
Ο χρόνος σαν επιδέξια υφάντρα
Παίρνει όλα τα κομμάτια της ζωής
Και τα υφαίνει στον αργαλειό του
Σε πολυποίκιλτο υφαντό
Σαν την χρυσοχέρα κεντήστρα
Παίρνει τις πολύχρωμες κλωστές
Από της ζωής μας τις διαφορετικές στιγμές
Και κεντά το πιο όμορφο κέντημα
Που σαν τον καιρό είναι γεμάτο με
Φουρτούνες και καταιγίδες
Νηνεμία και γαλήνη
Ο ήλιος μετά την καταιγίδα θριαμβεύει
Μετά την μπόρα και την βροχή
Βγαίνει πάντα το ουράνιο τόξο
Που υπόσχεται την γαλήνη μετά την καταιγίδα
Και μετά πάλι καταιγίδα και φουρτούνα
Και βροχή και μπόρα
Και ξανά ουράνιο τόξο και ήλιος και κάλμα
Έτσι κυλά η ζωή μέσα στο αυλάκι, στου χρόνου τον νερόμυλο
Και συνεχίζει να κυλά μέχρι το τέλος του δρόμου της
Ήσυχα και αθόρυβα τώρα πιά
Ενώ παλιότερα ορμητικά και ατίθασα και δυνατά
Στην αέναη διαδρομή της ζωής μας
Που τα νιάτα παραχωρούν την θέση τους στην ωριμότητα
Τα άγουρα νιάτα που δίνουν την θέση τους
Στην μεστή ωριμότητα
Και γίνονται χρυσά στάχυα στο χωράφι της ζωής
Και ο χρόνος
Καθώς οι εποχές διαδέχονται η μία την άλλη στην φύση
Όπως και στην ζωή
Εμπνέεται σαν τον καλλιτέχνη
Πιάνει τον χρωστήρα του και
Σαν τον ζωγράφο ζωγραφίζει
Παίρνοντας από την παλέτα του
Τα πιό όμορφα και ζωηρά χρώματα
Και με τις αναμνήσεις μας
Συνθέτει τον πιο ωραίο πίνακα
Τον πίνακα της ζωής μας
Και σαν τον δυνατό άνεμο
Μαστιγώνει αλύπητα το πρόσωπο και την ψυχή
Αφήνοντας τις αυλακώσεις του πάνω τους
Ρυτιδώνοντάς τα βαθειά
Σφυρηλατώντας πάνω στο αμόνι του
Τον άνθρωπο που γινόμαστε
Ζούμε χαρές, λύπες,
Επιτυχίες, απογοητεύσεις
Έρωτες, αγάπες
Φτιάχνομε, δημιουργούμε
Χαλάμε, καταστρέφομε
Ξαναχτίζομε, ξαναφτιάχνομε, ξαναδημιουργούμε
Ξαναχαλάμε, ξανακαταστρέφομε
Αφήνομε το αποτύπωμα μας
Το χνάρι μας
Την σφραγίδα μας
Σε ό,τι ζήσαμε
Σε ό,τι μοιραστήκαμε
Σε ό,τι δημιουργήσαμε
Σε ό,τι καταστρέψαμε
Γράφομε την δική μας
Μοναδική ιστορία
Κάνομε την διαφορά
Ζούμε μία ζωή γεμάτη
Που αξίζει να την ζήσομε
Την ζωή μας
Την δική μας ζωή
Και όταν έρθει η ώρα μας να φύγομε
Ο πανδαμάτωρ χρόνος
Μας ρίχνει στην λήθη
Σκεπάζει όλα τα ίχνη μας
Και αν δεν ζούμε πιά ακόμα μέσα σε κάποιες καρδιές
Που μας αγάπησαν και τις αγαπήσαμε
Μέσα σε κάποιες καρδιές
Που ακόμα μας θυμούνται
Ώσπου να αφήσουν και αυτές την τελευταία τους πνοή
Ξεχνιόμαστε
Χανόμαστε στην απεραντοσύνη
Και είναι σαν να μην περάσαμε ποτέ από τούτον εδώ τον κόσμο!
Από την ποιητική συλλογή μου «Καλειδοσκόπιο»
Ρίτα Ρώμπαπα
