Στέκονται αγέρωχα
Στο αδυσώπητο πέρασμα του χρόνου
Απομεινάρια άλλων εποχών
Σιωπηλοί μάρτυρες
Περασμένων μεγαλείων
Χαμένα στου χρόνου την αχλή
Έρημα, ερειπωμένα
Τα παλιά εκείνα αρχοντικά
Λείψανα βουβά
Κάποτε έσφυζαν από ζωή
Πόσες ζωές φιλοξένησαν
Πόσες ιστορίες έχουν να διηγηθούν
Κάποτε αντηχούσαν από
Γέλια, χαρές, τραγούδια, μουσικές
Τοίχοι ποτισμένοι με
Δάκρυα, όνειρα, ελπίδες
Σπίτια με ψυχή
Την ψυχή αυτών που εκεί μέσα έζησαν
Που αν μπορούσαν να μιλήσουν
Θα είχαν τόσα να πουν
Τόσα να μαρτυρήσουν
Για ζωές που έφυγαν
Μα οι ψυχές τους ρίζωσαν μέσα τους
Άδεια, ερημωμένα
Έχουν, όμως, την δική τους ψυχή
Κρατούν ζωντανή την μνήμη
Όσων έζησαν εκεί
Αυτών που άφησαν τα αχνάρια τους
Το αποτύπωμα τους σε αυτά
Σπίτια που μαρτυρούν
Ιστορίες ευτυχισμένες
Ιστορίες τραγικές
Ιστορίες αξέχαστες
Ιστορίες ανθρώπινες
Μένουν ακόμα όρθια
Και πάντα θα μαρτυρούν
Τις ξεχωριστές ιστορίες τους
Που ποτέ δεν θα αφήσουν να ξεχαστούν!
Από την Ποιητική Συλλογή μου «Καλειδοσκόπιο» – Ρίτα Ρώμπαπα
