(1204-1453. δυο Αλώσεις…οι συμπτώσεις τότε και σήμερα…)
*Απο τον Πέτρο Γ. Γώγο
Όπως μας διδάσκει η ιστορία, απο τη στιγμή που δημιουργήθηκαν οι πρώτες κοινωνίες-ομάδες, βασικό μέλημά τους ήταν η ασφάλεια και η προστασία των μελών τους: προστατευτικά τείχη χτίζονται για τις οικογένειες, τη φυλή, τις πόλεις – κράτη, ενώ αργότερα παρατηρούμε τη δημιουργία ολόκληρων οχυρωματικών κατασκευών για την προστασία των πολυπληθών πόλεων, ακόμα και υπερκατασκευών (σινικό τείχος), με μόνο σκοπό τους την ασφάλεια και την προστασία του λαού! Τα τείχη όμως, δεν μπορούσαν να προστατεύσουν τον Λαό και τις πόλεις χωρίς την παρουσία του Ανθρώπου, του Φύλακα Στρατιώτη.
Χιλιάδες τα αφηγήματα για τις επικές αναμετρήσεις των Υπερασπιστών των πόλεων, άλλες τόσες οι ιστορίες των αλώσεων πολλών από αυτές, με πιό ξακουστές και χιλιοτραγουδισμένες, την πτώση της Τροίας και της Κωνσταντινούπολης. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο πως και οι δυο περιπτώσεις (όπως και πολλές ακόμη) εμφανίζουν ένα κοινό σημείο: η Άλωση γίνεται εκ των έσω!
Στη μεν Τροία, το τέχνασμα του δούρειου ίππου χρησιμοποιείται για παραδειγματισμό χιλιάδες χρόνια τώρα: φοβοῦ τοὺς Δαναοὺς καὶ δῶρα φέροντας…
Στην περίπτωση της Κωνσταντινούπολης έχουμε δύο Αλώσεις (το 1204 από τους Δυτικούς σταυροφόρους και το 1453 από τους Οθωμανούς), με κοινό παρανομαστή:
Πρωτίστως η οικονομική δυσχέρεια και τα άδεια ταμεία της βασιλεύουσας με συνεπακόλουθο την αδυναμία, την ανυπαρξία ικανοποιητικής στρατιωτικής δύναμης που θα υποστήριζε τα τείχη και την πόλη. Σημαντικότερο όμως όλων, η «σήψη» η οποία είχε εισχωρήσει μέχρι το μεδούλι των τότε πολιτικών που είχαν αναλάβει την διαχείριση της εξουσίας (η ηρωική στάση του τελευταίου των Παλαιολόγων, Κωνσταντίνου, δεν αναιρεί τον κανόνα…).
Έχει καταγραφεί ότι οι (βολεμένοι) υψηλόβαθμοι της εποχής σκέφτονταν μόνο τον εαυτό τους, πώς θα σώσουν τα τομάρια τους -γι’ αυτό άλλωστε πολλοί εξ αυτών κατέφυγαν σε ασφαλή μέρη και πολιτείες. Κάπως έτσι, την κρίσιμη ώρα, οι υπερασπιστές της Πόλης ήταν λίγοι…
Πολλές οι «συμπτώσεις» των εποχών…Φαίνεται πως τα παλιά «παθήματα» δεν έχουν γίνει «μαθήματα».
Σήμερα η Ελλάδα έχει καταστεί οικονομικά υποτελής και εξαρτημένη από τις ορέξεις των ανά τον κόσμο αρπακτικών, αδηφάγων κέντρων αποφάσεων (αυτών που με ένα τηλέφωνο, με μία δήλωση εξαφανίζουν από ανθρώπους, λαούς, έως και χώρες!), περικυκλωμένη από εχθρούς που επιβουλεύονται την εδαφική της ακεραιότητα.
Σήμερα η υπεράσπιση της Ελλάδας επαφίεται στον ηρωισμό την ανιδιοτέλεια μα και την αυτοθυσία των «χειρότερα» αμειβομένων ελλήνων, των απλών στρατιωτικών και των παιδιών που υπηρετούν τη θητεία τους. Η πολιτική ηγεσία έχει καταντήσει τον στρατό «υπηρέτη» των κάθε είδους ΜΚΟ, τα Αρματαγωγά και τα στρατόπεδα ξενοδοχεία των λαθροεποίκων, με βάση τα σχέδια του ΟΗΕ, που μόνο την Ελλάδα δεν συμφέρουν. Ταυτόχρονα οι πολιτικοί ψηφίζουν νόμους… για παχυλά μπόνους στα χρυσά κομματικά παιδιά (goldenboys), για έξτρα κονδύλια… και λιμουζίνες, οικογενειακά ταξίδια αναψυχής και τραπεζοευκολίες ενώ οι καναδέζες κυκλοφορούν ακόμα…
Σήμερα, όπως και στην πρώτη άλωση (1204), το προπύργιο της Ορθοδοξίας, η Ελλάδα, έχει καταληστευθεί ξανά από τους απογόνους εκείνων των Φράγκων, από τα διάφορα δυτικά funds-όπως τότε…
Άλλη μιά μεγάλη ομοιότητα είναι το γεγονός ό,τι οι σημερινοί “Συβαριτιστές” (κατά τον Νικήτα Χωνιάτηβυζαντινό ιστορικό του 1204) έχουν παραδώσει «γην και ύδωρ» ως δείγμα υποταγής και πίστης, αποφεύγοντας να «χαλάσουν» το στρωμένο με ροδοπέταλα κρεβάτι τους…Από καιρό έχουν προνοήσει με τις οικογένειές τους για “ασφαλή λιμάνια” ψάχνοντας, την δικιά τους “Σηλιβρία” ξεχνώντας όμως, ότι τελικά και εκείνη αλώθηκε…
Οι συμπτώσεις όμως δεν σταματούν εδώ. Στις δύο αλώσεις, μισθοφορικός στρατός φυλούσε τα τείχη. Σήμερα μιά πανσπερμία αλλογενών της frondex, έχει αναλάβει την επιτήρηση των συνόρων, ενώ μιά άλλη φράξια (Μ.Κ.Ο.-Ο.Η.Ε.-Ε.Ε.), προωθεί συστηματικά την εισροή χιλιάδων αλλοδαπών (ιδιαίτερα μουσουλμάνων), επιβάλλει τη μόνιμη εγκατάστασή τους στην Ελλάδα -τον εποικισμό της…
Να μήν μακρηγορώ; περισσότερο από ποτέ είναι αναγκαίο να διαβάσουμε Ιστορία, να διδαχθούμε από Αυτή, να παραδειγματιστούμε από τα λάθη και τα πάθη, τις ήττες και τις νίκες, να καλλιεργήσουμε τις αρετές που κράτησαν στα δύσκολα το Γένος, να βιώσουμε την ελληνορθόδοξη παράδοση, μήπως και αποφύγουμε τη …νέα Άλωση, που βρίσκεται προ των τειχών.
Κανένας πλέον δεν έχει το δικαίωμα να πεί “δεν ήξερα”, “δεν το φανταζόμουν” “μας πρόδωσαν οι φίλοι”…
Στη διαχρονική του πορεία το έθνος μας πορεύονταν πάντοτε μόνο του, αντιμετωπίζοντας τις φουρτούνες μέσα στην ασφαλή κιβωτό της Ορθοδοξίας.
Άλλος δρόμος δεν υπάρχει…
