ΟΛΑ ΧΙΟΝΙΣΜΕΝΑ
Όλες τις εκπλήξεις μας τις επιφυλάσσεις μες στο μουντό και ήσυχο σύθαμπο του βραδυνού σιγαλά, αθόρυβα, κλεφτά και ξυπνάς με τ’ άσπρα σου! μισοκοιμισμένη…
Να παραφράσω λίγο το Βαλαωρίτη: «Η Φλώρινα κοιμώτουνε στα χιόνια τυλιγμένη» νύφη ντυμένη, -ανήμερα Φώτων 2016- φαντάζομαι σκηνές στο ποτάμι- και κάτω από το αφράτο της παλτό χτυπούσε δυνατά και γιορτινά η καρδιά της, μαζί με την καμπάνα, ενώ η ζωή της έπαλλε στον ίδιο ζωηρό ρυθμό και το αίμα της ζεστό της θέρμαινε το «σώμα» και τις σκέψεις.
Ούτε πουλάκια στα κεραμίδια, στα κλαδιά ούτε ζωάκια στις αυλές και τους δρόμους. Μέχρι, που κάποια στιγμή, όταν η αυτοσυντήρηση τα «διατάξει» να ξεφυτρώνουν μαύρα σταχτιά ή καφέ σημαδάκια, με μικρά πηδηματάκια στις παχύστρωτες στέγες και την κατάλευκη γη, ν’ αναζητήσουν τροφή.
Οι πεταλουδίτσες τινάζονται και πέφτουν απ’ το ουράνιο κόσκινο ανάλαφρα ρινίσματα πάγου και πασπαλίζουν μ’ αγάπη και λεπτότητα τη φύση ασταμάτητα! Όμως πέφτοντας, ενώ πρέπει ν’ ακολουθούν καθοδική πορεία, αλλάζουν κάποτε κατεύθυνση. Στροβιλίζονται στην ανεπαίσθητη πνοή τ’ αέρα, μα περισσότερες είναι αυτόβουλες κι αυτοκίνητες. Νικούν τη βαρύτητα και μετά από έναν απαλό παιχνιδιάρικο χορό, θαρρείς ζωντανεύουν και άσπρες μυγούλες ξεφεύγουν και κατευθύνονται στον τόπο επιλογής και προσγείωσής τους.
Υπάρχουν προνομιούχες γωνιές και εκτάσεις, που φοράνε πιο πλούσια και χνουδωτή άσπρη γούνα!
Αυτές τις απολαυστικές εντυπώσεις κρατώ και τις πάναγνες εικόνες θαυμάζω, ξεχνώντας προσωρινά τις δυσμενείς επιπτώσεις και τα κακά επακόλουθα αυτής της λευκής εφόδου κι αβρής, εκπληκτικής οπτικής πανδαισίας.
Ζω με τον τρόμο του λεπιδιού του μείον -20, του ολικού παγετού και την αδύνατη μετακίνησή μου στην πόλη, την κίνηση και τη ζωή, σ’ επιφυλακή. Εύχομαι να είναι ευεργετικό κι ακίνδυνο, για να επιβεβαιωθή και η λαϊκή παραδοσιακή ρήση: Ο Σταυρός πρέπει να παγώσει! Πρωτάγιαση χθες, η παραμονή με ολική νηστεία.
Παροιμία: «Χαρά στα Γέννα τα σεγνά, τα Φώτα χιονισμένα και η Λαμπρή βρεχούμενη, μ’ αμπάρια γεμισμένα».
Ευφορία και προκοπή προμηνύοντας σαν δώρο το χιόνι. «Ίδωμεν».
Πόσο ζηλεύω αυτούς που κυλάνε, πηδάνε, πετάνε πάνω σ’ αυτή τη θαυμαστή παγωμένη απεραντοσύνη. Η αδρεναλίνη ανεβαίνει στα ύψη και η απόλαυση τους ωθεί στα ουράνια, νικητές του ιλίγγου, της βαρύτητας και της αντίστασης τ’ αέρα. Κι αν προκύπτουν κάποτε ατυχήματα, είναι «παράπλευρες» απώλειες. Πληρώνεις την ηδονή και την εκπληκτική εμπειρία μ’ αυτή την άτυχη και άδικη θυσία.
Σήμερα, που ξεστολίζουν το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, ο ουρανός στόλισε μυριάδες άλλα, ελεύθερα, ωραία, φυσικά, καμαρωτά, κατάφορτα μ’ αληθινές στοίβες χιόνι, για να τιμήσουν την ημέρα και να Τον δοξάζουν ακόμη, ενώ και τα καμπαναριά και οι καμινάδες καθυστερημένα λίγο, φόρεσαν τους ολόλευκους σκούφους τους, οι στέγες τη μεγαλόπρεπη, πλούσια, αστραφτερή φορεσιά τους, όπως και τα δέντρα και τα φυτά τις εξεζητημένες εσάρπες τους.
Χιλιάδες χιόνι, σαν άσπρο σεντόνι
σε πεδιάδες, σε πλαγιές και ψηλές
βουνοκορφές, θα μας φέρουν πρασινάδες
λουλουδένιες, ομορφάδες, πρόσχαρες τις πασχαλιές!!!
Μηνά ο ποιητής, τονώνοντας την αντίθεση, την προσμονή και την ελπίδα μιας πιο πρόσχαρης κι ευχάριστης εποχής. Στρώματα – στρώματα, φουσκωτό, στιλπνό, πουπουλένιο έχει μεταμορφώσει τ’ αντικείμενα σε πασπαλισμένους υπερβολικά με άχνη, λαχταριστούς χιονάτους κουραμπιέδες. Πάλι στα παραπέτα του μπαλκονιού, όρθιο πολύ, 30 πόντους και…αφράτο, προκλητικό, σου δημιουργεί έντονη την όρεξη και την επιθυμία να το αγκαλιάσεις, να το γευτείς σαν παγωτό, να δροσιστείς, να νοιώσεις το τρυφερό του χάδι και τη δροσερή επαφή του στο στόμα.
Παρατηρούσα όλες τις φάσεις και σε διαφορετικές ώρες κι ένοιωθα ανάλογο θαυμασμό, συγκίνηση, ενθουσιασμό και δέος το βράδυ. Παντού βασίλευε γαλήνη, ηρεμία, άκρα σιωπή, επειδή συντελεί και σαν ηχομονωτικό. Δεν ακούεται ο παραμικρός θόρυβος, ενώ ο χαριτωμένος ανάερος, αχνιστός πεταλουδοχορός συνεχίζεται και στοιβάζεται πάνω στην επιβλητικά στρωμένη αβρή λευκότητα. Τα δέντρα τυλιγμένα σε ζεστή περιβολή, καμαρώνουν περήφανα την καινούρια εντυπωσιακή παρουσία τους, φιγούρες ποικίλες και σχήματα ζωγραφισμένα και σμιλεμένα τεχνουργήματα, που η μεγάλη καλλιτέχνιδα φύση μόνο, μπορεί να τους χαρίζει τέτοια υπόσταση και εικόνα.
Δε σαλεύει ούτε φύλλο, δεν ακούεται ούτε ήχος στου Γενάρη τη νυχτιά, γιατί η Φλώρινα κοιμάται στους χιονιού την αγκαλιά…
Ξημέρωσε η μέρα με μείον και συννεφιά και η φύση στολισμένη με νυφιάτικη φορεσιά! Ενώ οι νιφάδες αραιά της ρίχνουν «κουφέτα» και «ρίζια»…
6-11-2017. Πρέπει με κάποιον να μιλήσω. Να μοιραστώ αυτό, που με συγκινεί και με πλημμυρίζει. Όμως τέτοια ώρα, άλλοι κοιμούνται, προσπαθώντας να κρατήσουν για λίγο, ακόμα τη ζεστασιά, κόντρα στην πιο ψυχρή νύχτα και ημέρα της Πατρίδας μας. Άλλοι ευσεβείς και θαρραλέοι εκτελούν μ’ ευλάβεια, πίστη και δύναμη τα θρησκευτικά τους καθήκοντα. Βοήθειά τους!
Ήταν Κυριακή, ημέρα των Θεοφανείων! Συνέχεια της άγριας επέλασης του χιονιά, που μας είχε τυλίξει σ’ ένα κατάλευκο σάβανο, χωρίς να φαντάζεται, πως εμείς από κάτω του είμαστε ζωντανοί, με θερμή ψυχή, κοχλαστό αίμα και θα τον νικήσουμε. Θα το ξεσχίσουμε και θα προβάλουμε «σαν πρώτα αντρειωμένοι», ζωντανοί και ενεργοί.
Έχω ακούσει να λέγεται πως οι ωραίες και οι ωραίοι είναι ψυχροί, απόμακροι, φαντασμένοι και ναρκισσιστές. Αυτό δεν ισχύει για τη Φλώρινά μας, που σήμερα είναι θεόψυχρη, αστραφτερή και πανέμορφη, ίσως πιο παγωμένη, σ’ όλη την επικράτεια. Γιατί μέσα της κρύβει και κυοφορεί τη ζωή, την υπομονή, την αντοχή, την έμπνευση και ακτινοβολεί λάμψη, μαγεία, πληροί αισθητική απόλαυση –όχι αισθησιακή- και σαγήνη. Κι αν εμείς οι βαρειές δεκαετίες κρυφτήκαμε στο καβούκι μας, σαν τη χελώνα, στ’ αγκάθια μας σαν το σκαντζόχοιρο, στο όστρακό μας σαν τον σαλίγκαρο, στο ζεστό –όσοι δύνανται- και γλυκό μας σπιτάκι, τα νιάτα, η άνοιξη της ζωής, τα ευλογημένα, τ’ ατίθασα, τα ζωηρά κι ατρόμητα με ορμή και δυναμισμό χαίρονται αυτόν τον καιρό, απολαμβάνουν τις δυσκολίες, παιγνίδι, γι’ αυτούς, τις μοναδικές ομορφιές τους, κλέβοντας στιγμές κι εμπειρίες, που μπορεί να ξαναεμφανιστούν, ίσως σε άλλο σκηνικό, διαφορετική οπτική και διακόσμηση ο τόπος και ο κήπος.
Τη μόνη ευχαρίστηση, που θα μπορούσα να γευτώ, είναι να βγω στο μπαλκόνι με προσοχή μήπως γλυστρήσω και κανένα σύμπλεγμα κρυστάλλων μου τρυπήσει το κρανίο, να αγκαλιάσω αυτή την απαστράπτουσα ολόλευκη ομορφιά, να τη φιλήσω, να τη δαγκάσω, γιατί ο ζωοδότης την κάνει πολύ ευαίσθητη, εύθραυστη και γκρεμίζονται άδοξα τα πυργωτά της μετερίζια και τα δαντελωτά λαμπερά καλύμματα των κάγκελων του μπαλκονιού, των κλάδων των δέντρων, των σκούφων των καμινάδων, που έντονα δουλεύουν, φοβερά καπνίζουν και διαγράφεται πάνω στις στέγες, ανεβαίνοντας στο διαυγή ουρανό άσπρος καπνός, ενώ η ατμόσφαιρα αποπνέει τη βαρειά δυσωδία του πέλλετ και του μαζούτ λιγότερο.
Το, ότι το χιόνι διαλύεται, είναι καλό σημάδι, λέει ο λαός. Αν κρατήσει και παγώσει πάνω στις επιφάνειες και δεν πέφτει από τα δέντρα, θα φέρει κι άλλο. Αν λειώνει, γκρεμίζεται, τινάζεται, πέφτει και διαλύεται, θα σταματήσει και ίσως σιγά-σιγά ν’ αρχίσει να λειώνει, αν και η Ε.Μ.Υ. μας πρόφτασε κακά μηνύματα άγριων τέτοιων επισκέψεων, επιδρομών χιονιά και παγετού για Φλεβάρη και Μάρτη, δυστυχώς με τις αμοιβές μισές, τα καύσιμα κυρίως και γενικά τ’ αναλώσιμα στο Έβερεστ!
Καταπαγωμένη, πληττόμενη κι απ’ το Θεό Ελλαδίτσα, κατεψυγμένη Φλώρινα, συνεσταλμένη ψυχή μας, ΚΟΥΡΑΓΙΟ…
Τις θύελλες, τις θεομηνίες, τις φουρτούνες ακολουθεί γαλήνη και τους παγερούς Χειμώνες διαδέχονται τα Καλοκαίρια. Ομόνοια, αλληλεγγύη, πίστη κι ελπίδα για το περπάτημα του καινούριου χρόνου. Υπομονή κι αντοχές! «Θαρσείν χρη, ταχ’ αύριον έσετ’ άμεινον» (αρχαίο ελληνικό σοφό απόφθεγμα). Φρούδα ελπίδα αλλά, δεν έχει αλλοιώς. Οι σκλάβοι δεν πρέπει να ελπίζουν. «Una spes victis nullam sperare salutem» (λατινικό ρητό). Μία ελπίς τοις ηττημένοις, ουδεμίαν να ελπίζωσι σωτηρίαν» και «Ουαί τοις ηττημένοις».
Όμως την καρδιά, τους λογισμούς, τα συναισθήματα, τη διαμαρτυρία μας, την επανάσταση της ψυχής και του νοός μας, την άρνηση, το θαυμασμό της ομορφιάς, δεν μπορεί κανείς να μας τα ρυθμίσει, να τα περιορίσει, να τα στερήσει. Σ’ αυτά δεν μπαίνουν μνημόνια, χαράτσια, φανεροί και κρυφοί φόροι. Στο στομάχι ναι και στην υγεία, τιμωρώντας το σώμα. Το πνεύμα είναι αδέσμευτο κι αδούλωτο κι όσους αντιρατσιστικούς-ρατσιστικούς για τους Έλληνες νόμους και πολυνομοσχέδια κι αν περάσουν, «όζοσι λυχνίας». Γίνονται ύπουλα και κρυφά. Σε όσους ανόσιους, ανίερους, προδοτικούς συμβιβασμούς κι αν προβούν ΟΛΟΙ!!!
Αντιπαθώ, όσους καταδυναστεύουν κι εκμεταλλεύονται τη χώρα μου και καταδικάζω, όσους «Έλληνες» συμπράττουν ή συνέπραξαν μ’ αυτούς. Γογγύζω και για τ’ ακραία φυσικά-καιρικά- φαινόμενα, που επιμένουν, μας καθήλωσαν, ασχήμηναν την πόλη και μας ξεπάγιασαν… Το χιόνι μα και ο πάγος είναι σε τέτοια φάση γλυστερή, που φοβάσαι. Δε μπορείς να τα θαυμάσεις πλέον, παρά να τα βαρεθής και να τ’ αηδιάσεις…
Ελένη Ζώλη
