ΥΠΟΣΤΟΛΗ ΣΗΜΑΙΑΣ – ΕΠΑΡΣΗ ΓΡΑΒΑΤΑΣ
Του είχα υποσχεθεί να το καταγράψω και δεν τήρησα την υπόσχεσή μου. Μου διηγήθηκε την ιστορία πρίν 20 χρόνια και κάθε φορά που τον συναντούσα ένιωθα άβολα. Ευτυχώς έφυγε πριν μερικούς μήνες από τη ζωή για να συναντήσει τους προγόνους του και δεν πρόλαβε να δει τα χάλια μας.
«….Το 1919 ήρθε στο χωριό Κρατερό χαρτί για επιστράτευση. Παλιές πατριαρχικές οικογένειες με τον «γέρο» να κάνει κουμάντο σε γιούς νύφες κι εγγόνια. Από το σπίτι έφυγαν 3 παιδιά για τη Μικρασία. Δυο χρόνια μετά το ένα γύρισε με κομμένα και τα δυο πόδια κάτω απ το γόνατο. «Δόξα τω Θεώ ήρθε, άλλα δεν γύρισαν ποτέ» έλεγε ο «γέρος» . Ένα χρόνο μετά την καταστροφή, ο ταχυδρόμος έφερε ένα χαρτί. Ό γέρος δεν ήξερε γράμματα, φώναξε τον γραμματέα του χωριού να διαβάσει. Το χαρτί έλεγε ότι απονέμεται στο «παιδί» αριστείο ανδρείας και να στείλει χαρτιά για πολεμική σύνταξη.»
Ήταν δίκαιο αλλά δεν έγινε πράξη.
«…..Ο «γέρος» πήρε το χαρτί και το έσκισε. Από την πατρίδα δεν παίρνομε είπε δίνομε (το αγράμματο εθνίκι κατά τον καρανίκα, ο σλαβομακεδόνας κατά την «εφημερίδα των συντακτών»). Όταν ο γέρος κατέβηκε την άλλη μέρα στο καφενείο όλοι σηκώθηκαν όρθιοι.
Από την πατρίδα δεν παίρνομε είπε δίνομε !
Τα χρόνια πέρασαν, οι «γέροι» πέθαναν μετά τον εμφύλιο, η οικογένεια σκόρπισε σε Καναδά και Αυστραλία και στο χωριό έμεινε το «παιδί» μόνο του . Το ΄53 ήρθε στο χωριό η Φρειδερίκη να δεί τα σπίτια των ανταρτόπληκτων που χτίστηκαν μετά το κάψιμο του Κρατερού για 3η φορά. Κάποιος της ανάφερε την περίπτωση και βγάλαν σύνταξη στο «παιδί» για να μπορέσει να ζήσει………….»
Ευτυχώς ο θείος μας άφησε πριν μερικούς μήνες και δεν πρόλαβε να δεί τον Αλέκση με τη γραβάτα του Ζάεφ στο χέρι.
Ευτυχώς δεν χρειάστηκε να καθίσει στην πλατεία να πιεί καφέ μαζί με «το 80% των γηγενών» που πανηγυρίζουν κατά τον κ. Λιάνη. Ευτυχώς δεν πρόλαβε να δεί τη γραβάτα το Ζάεφ να ανεμίζει στον ιστό της σημαίας……………..
Υ.Γ.(πραγματική ιστορία που διαβάστηκε στην συγκέντρωση)
I.Π.
