Του Δημ. Δημόπουλου
ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ
(Ένα αγιοκέρι, μνήμης για το ΜΕΓΑΛΟ αδελφό ΛΑΖΑΡΟ ΑΝΑΣΤ. ΜΕΛΛΙΟ)
Τρεις Ιουνίου 2017. ΨΥΧΟΣΑΒΒΑΤΟ. Όλοι μας θυμόμαστε τα αγαπημένα πρόσωπα, αλλά και αυτούς, που μας αγάπησαν στο πέρασμα της ζωής τους και ταυτόχρονα αγαπήθηκαν. Ο δρόμος της αγάπης, της εκτίμησης, του αλληλοσεβασμού ήταν αμφίδρομος.
Σαν χθες 2 Ιουνίου 1992 κήδευα τον πατέρα μου. Και είναι σαν νάταν χθες.
Πρώτη Οκτωβρίου 2014 βρισκόμασταν με το ΛΑΖΑΡΟ στην πλατεία της Φλώρινας, στο καφενέ του Παύλου, απέναντι από τα κανόνια της Φλώρινας, της πόλης, που ερωτεύτηκε, αγάπησε και παντρεύτηκε Ο ΛΑΖΑΡΟΣ .Πίνοντας τσίπουρο και συζητώντας διάφορα θέματα, που μας άγγιζαν.
Άλλωστε οι συζητήσεις μας ήταν για σαράντα περίπου χρόνια ειλικρινείς και προπάντων γόνιμες με δείγμα αλληλοσεβασμού, γιατί ο καθένας μας είχε τη δική του προσωπικότητα και ταυτότητα. Η δική μου ήταν πολύ πιο μικρή, ανεξάρτητα αν αυτός με ήθελε της εμβέλειας της δικής του. Η διαφορά ηλικίας ήταν τέτοια του ΔΑΣΚΑΛΟΥ ΠΡΟΣ ΜΑΘΗΤΗ -ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ.
Ήταν ο κριτικός όλων των έργων μου και των βραβείων μου, πάντα καλοπροαίρετα και ο σύμβουλός μου για τα επόμενα βήματα. (έργα μου ή βραβεία).
Δέκα μέρες περίπου πριν, ύστερα από τσιπουροκατάνυξη, είχαμε καταλήξει στα κουζινάκια του, εκεί, που έγραφε, έμενε κι είχε το κελάρι του.
-Μήτρο έλα να δεις. Κρεμασμένα, χωρίς καμιά σειρά, άτακτα αμέτρητα ΒΡΑΒΕΙΑ χάλκινα, αργυρά, χρυσά.
-Ένας θαυμασμός! ΜΠΡΑΒΟ ΛΑΖΑΡΕ. Πάτησες στη γη και σε αφουγκράστηκε! και η πόρτα του κελαριού έκλεισε. Πρώτη Οκτωβρίου 2014 δυο μέρες πριν από το ΑΙΩΝΙΟ ΤΑΞΙΔΙ, βρισκόμαστε στο καφενέ του Παύλου.
-Μήτρο πάμε στο αρχοντικό:(το πατρικό του έτσι το έλεγε). Το μόνο σπίτι, που έγινε γραμματόσημο από τα παραποτάμια σπίτια.
Και δεν πάμε κερδίζουμε και δε χάνουμε.
Πήγαμε παρέα κουβεντιάζοντας.
Ο ΛΑΖΑΡΟΣ, όσο πλησιάζαμε, τόσο πιο κόκκινος γινόταν, ήθελε να εκφραστεί, είχε τη διαίσθηση και διορατικότητα, πως ο δικό του ΜΗΤΡΟΣ, κάποτε θα τα αποτύπωνε αυτά στο χαρτί.
Στην αρχοντική τραπεζαρία του σαλονιού, κάπως επιμελώς τοποθετημένα ΒΡΑΒΕΙΑ-ΒΡΑΒΕΙΑ-ΒΡΑΒΕΙΑ…
-Τις προάλλες τα είδα!
-Όχι, αυτά άλλα είναι!
-Ένα σούρσιμο, κλωτσιές,σκόρπισμα.
-Ευλαβικά, έσκυψα να τα μαζέψω.
-Άστα Μήτρο, ορθά κοφτά, δεν έχουν καμιά αξία αυτά. Μόνο οι συμπεριφορές των ανθρώπων έχουν αξία!
-Ποτέ δεν έμαθα γιατί! Γιατί μετά από δυο μέρες, τρεις Οκτωβρίου 2014 Ο ΛΑΖΑΡΟΣ ΑΝΑΣΤ. ΜΕΛΛΙΟΣ, Ο ΣΤΥΛΟΣ ΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΑΣ άφησε την τελευταία του πνοή στην πλατεία της Φλώρινας, στο καφενέ του Παύλου, στο τραπέζι, που πίναμε το καφέ μας και τα τσίπουρά μας και κάναμε ατέλειωτες συζητήσεις. Εκεί ψηλά που βρίσκεσαι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα ΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΙΩΤΙΚΗΣ ΓΗΣ που σε σκεπάζει.
ΑΠΟΨΗ: ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΤΟΥ- ΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΟΥ- ΟΙ ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΕΣ ΤΟΥ(μαζί με τα βιβλία)-ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ ΤΟΥ, καλό θα είναι, σε συνεννόηση με την οικογένεια να τοποθετηθούν σε μια αίθουσα του ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ, τον οποίο υπηρέτησε από τα γεννοφάσκια του και θα φέρει το όνομά του .
ΑΙΘΟΥΣΑ ΛΑΖΑΡΟΥ ΑΝΑΣΤ. ΜΕΛΛΙΟΥ.
Αμύνταιο 3 Ιουνίου 2017
