Του Δημ Δημόπουλου
ΑΝΤΙ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ
ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ Η ΦΛΩΡΙΝΑ
ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΛΑΖΑΡΟ ΑΝΑΣΤ. ΜΕΛΛΙΟ
Τρεις Οκτωβρίου 2017, μέρα χωρίς διάβασμα, χωρίς γράψιμο, μέρα μνημονική, μέρα περισυλλογής. Πέρασαν τρία χρόνια, που ορφάνεψε η ΦΛΩΡΙΝΑ, από τότε, που μας άφησε Ο ΛΑΖΑΡΟΣ ΑΝΣΤ. ΜΕΛΛΙΟΣ και είναι σαν νάταν χτες.
Μετέφερα τον εαυτό μου στο Σεπτέμβριο του 1977 στη Θηριόπετρα Αλμωπίας Πέλλης, όπου πρωτογνωριστήκαμε, εγώ νεοδιόριστος δάσκαλος και Ο ΛΑΖΑΡΟΣ Αναπληρωτής Επιθεωρητής Δ. Ε. . Στη κουβέντα μας του είπα κάποια στοιχεία για τη Θηριόπετρα. Βρήκε το στοιχειό του Ο ΛΑΖΑΡΟΣ. Από τότε έγινα Ο ΜΗΤΡΟΣ του και πάντα η ίδια φράση, όπως ορθά κοφτά μου έλεγε στις ατέλειωτες συζητήσεις μας.
<<ΜΗΤΡΟ ΓΡΑΦΕ>>. Αυτό και έκανα συνεχίζοντας μέχρις ότου μου το επιτρέψει ο θεός. Τότε ήδη είχα εκδώσει την πρώτη μου Ποιητική Συλλογή με τίτλο ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΜΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΑ. Ατέλειωτες συζητήσεις ακόμη και στο αμπέλι του παππού του, που το δούλευε ο αδελφός του ο Στέφανος και εμείς πίναμε τα τσιπουράκια μας, τη κουβέντα μας. Στις ΒΡΑΒΕΥΣΕΙΣ μας, πηγαίναμε πάντα μαζί, είτε δική του, είτε δική μου και συνεχιζόταν η συζήτηση στη ταβέρνα. Πάντα οι συζητήσεις μας γύρω από τα διαφέροντά μας. Ήταν ο ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΟΣ όλων των έργων μου ΠΟΙΗΤΙΚΩΝ και ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ.
Στον καφενέ του Παύλου μας περίμενε πάντα το ίδιο τραπέζι, απέναντι από τα κανόνια στην κεντρική πλατεία της Φλώρινας, πότε με καφέ και πότε τα τσίπουρά μας, από αυτό το τραπέζι έφυγε για το ταξίδι της αιωνιότητας. Το κουζινάκι το μικρό γεμάτο βραβεία, στο αρχοντικό άλλα τόσα. Έχει και ο μεγάλος κάποια, εννοούσε τον αδελφό του τον Στέφανο.
Ο ΛΑΖΑΡΟΣ έφυγε, τα βιβλία του όμως περίπου 45 (σαράντα πέντε ) θα μείνουν στους αιώνες και τα βραβεία του αν δε συγκεντρωθούν, θα σκορπίσουν θα χαθούν.
Όπου νάναι φτάνουν τα ελευθέρια της πόλης του και θα εμφανιστεί στο γυαλί, Ο ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ,αλλά και τα Χριστούγεννα Ο ΛΑΟΓΡΑΦΟΣ ΛΑΖΑΡΟΣ ΑΝΑΣΤ. ΜΕΛΛΙΟΣ.
Αμύνταιο 13 – 10 -2017
