Γράφει ο Μιχάλης Ραμπίδης Πτολεμαΐδα 10-6-2021
Λίγοι Έλληνες κυβερνήτες διαπίστωσαν την ανάγκη πριν από τους δυο μεγάλους πολέμους να χτίσουν ένα δίκαιο κοινωνικό κράτος. Η ανάγκη να στερεωθεί πρώτα το ίδιο το κράτος, υπερτερούσε των αναγκών της κοινωνίας και ως ένα σημείο δικαίως.
Από τους αγώνες για το δικαίωμα χρήσης γης, την κατάκτηση της 8ωρης εργασίας και το τέλος του εμφυλίου πολέμου, το εργατικό κίνημα άρχισε να σηκώνει το κεφάλι και να διεκδικεί. Στο μεσοδιάστημα έως την μεταπολίτευση (1974) με βήματα μπρος και πίσω.
Η επιθυμία εισόδου της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ υποχρέωσε τις κυβερνήσεις να θεσπίσουν νομοθετώντας την αναγνωρισμένη δομή του Ευρωπαϊκού Συνδικαλιστικού Κινήματος (Σ.Κ.) με τριτοβάθμιες οργανώσεις (ΓΣΕΕ,ΑΔΕΔΥ) τις Ομοσπονδίες και τα πρωτοβάθμια Σωματεία.
Οι βασικοί νόμοι της μεταπολίτευσης είναι δυο. Ο ν 330/1976 επονομαζόμενος και «νόμος Λάσκαρη» και ο ν 1264/1982 του Απ. Κακλαμάνη που με τις τροποποιήσεις του ισχύει μέχρι και σήμερα.
Στην πορεία της μεγάλης αυτής χρονικά διαδρομής, αποδείχθηκε περίτρανα ότι οι φιλεργατικοί νόμοι αντέχουν στο χρόνο διασφαλίζοντας παράλληλα και εργασιακή ειρήνη, σε αντίθεση με τους εργατικούς νόμους που ψηφίζουν οι κυβερνήσεις για να διασφαλίσουν τα συμφέροντα κυρίως των μεγάλων εργοδοτών και ανατρέπονται «αυθημερόν»!
Τον φιλεργατικό νόμο 1264/82 δεν τον πίστεψαν ούτε οι κυβερνήσεις που τον θέσπισαν (εξαίρεση Ανδρέα Παπανδρέου & Κώστα Καραμανλή) και προσπάθησαν να τον «διεμβολίσουν» με αλχημιστικές τροπολογίες. Βασικά καμία από τις τρεις εξουσίες (Εκτελεστική, Νομοθετική, Δικαστική) δεν μπόρεσε να «χωνέψει» την ύπαρξη της τέταρτης (Συνδικαλιστικής), με αποτέλεσμα οι υπόγειες διαδρομές των τριών εξουσιών να υποσκάπτουν τα θεμέλια του Σ.Κ.
Μέγιστη είναι η ευθύνη και του ίδιου του Σ.Κ. που παρερμήνευσε και καταχράστηκε με την πάροδο του χρόνου, τις δυνατότητες διεκδίκησης και τις συνδικαλιστικές ελευθερίες του Ν 1264/82.
Είναι λογική και τεκμηριωμένη η άποψη ότι κάθε νόμος, ο καλύτερος, υπόκειται στους νόμους της επικαιροποίησης και της προσαρμογής στις σύγχρονες ανάγκες.
ΑΛΛΟ ΟΜΩΣ Η ΕΠΙΚΑΙΡΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΑΛΛΟ Η ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΗ
Η επικαιροποίηση και η προσαρμογή των νόμων βοηθάει συνήθως το «σύστημα» να πορεύεται ομαλά, διασφαλίζοντας εργασιακή ειρήνη και μέσω αυτής την κερδοφορία (θεμιτή) και την αισχροκέρδεια.
Η κατεδάφιση αργά ή γρήγορα οδηγεί στην ανάγκη της ανακατασκευής, της ανέγερσης ενός νέου οικοδομήματος, σίγουρα πιο δυνατού και πιο «άνετου» από το προηγούμενο …..
Πιθανότατα ο Κωστής Χατζηδάκης, η κυβέρνηση, ο ΣΕΒ και οι μεγαλοεργοδότες προβλέπουν και φροντίζουν πολύ νωρίτερα από το Εργατικό και Συνδικαλιστικό Κίνημα την ανάγκη κατεδάφισης τους και την ανέγερση ενός νέου οικοδομήματος, που θα στεγάζει τις σύγχρονες ευρωπαϊκές ανάγκες του Σ.Κ. αναγεννημένου μέσα από τις στάχτες του.
Διευκρίνηση: Δεν πρόκειται περί προφητείας, η πεπατημένη διαχρονική διαδρομή το Εργατικού Κινήματος είναι ανιστόρητοι ……
