ΤΑ ΖΩΑ ΑΦΗΝΟΥΝ ΤΗΝ ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ
ΜΠΕΡΝΑΡ ΣΩ
Ο διάσημος Ιρλανδός δραματικός συγγραφέας σοκάρει και εκπλήσσει συγχρόνως κάθε άνθρωπο που εν έχει δεχθεί πολλές φορές αχαριστία από συνανθρώπους του. Οι έμπειροι με περίσσια πείρα- παθήματα από χαστούκια αχαριστίας-έλλειψης στοιχειώδους ανθρωπιάς που έγιναν αποδεκτές περισσότερες της μιας φοράς δεν εντυπωσιάζονται, γιατί το θεωρούν ως συνήθεια όχι σπάνια που συναντάμε φυσιολογικά στην καθημερινή κοινωνική ζωή όλων μας. Μόνο όταν προσφέρουμε καλοσύνη με έργα και όχι με λόγια και δεν εκτιμήσουν οι άλλοι την προσφορά μας, πίνουμε το πικρό ποτήρι της ανθρωπιάς-παλιανθρωπιάς κάποτε. Δεν ξέρουμε εκ των προτέρων από πού θα μας έρθει η λαβωματιά-ψυχικό τραύμα που αφήνει τα σημάδια του μέσα μας για πολύ καιρό , ακόμη και εφόρου ζωής δεν σβήνει καμιά φορά, όσες φορές θυμάστε όσα προσφέραμε και πήραμε απάντηση αναλγησίας κάποτε αντί ευχαριστίας και ευγνωμοσύνης που έπρεπε να λάβουμε φυσιολογικά. Δεν έχω πρόθεση να υπερβάλλω-φουσκώσω τα «πράγματα» , αλλά να παρουσιάσω ανάγλυφα-ρεαλιστικά στις πραγματικές τους διαστάσεις για να γίνω έτσι πιστευτός-πειστικός στους αγαπητούς μας αναγνώστες . Επειδή θα υπενθυμίσω με παραδείγματα απλά-χειροπιαστά τη «φιλοτιμία»ζώων, προκαταβολικά δηλώνω, ότι δεν ανήκω σε καμιά φιλοζωϊκή οργάνωση που είναι και της μόδας τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότεροι συνάνθρωποι μας περιφέρονται με ζώα-σκύλους στην πόλη ή σε περιπάτους στην εξοχή. Πρώτο και πολύ συχνό και γνωστό σε όλους παράδειγμα ο σκύλος, που είναι ζώο πολύ πιστό στον αφέντη του. Είτε το μαλώνει είτε το απειλεί το αφεντικό του ακόμη και οποιοσδήποτε καμιά φορά άγνωστος. Κουνάει την ουρά του και κοιτάει ευσπλαχνικά στα μάτια του το αφεντικό του. Προστατεύει και φυλάγει πιστά το σπίτι του νοικοκύρη και απειλεί κάθε ξένο επισκέπτη, που τολμάει να μπει στην αυλή ή στο σπίτι-διαμέρισμα του αφεντικού του. Δεν θα αναφερθώ σε άλλα οικόσιτα ή κατοικίδια, γιατί το πιο αντιπροσωπευτικό ζώο, που όλοι γνωρίζουν είναι ο σκύλος. Ο λόγος στο σημερινό μας δημοσίευμα, που ενδιαφέρει όλους είναι η αχαριστία, που εισπράττουμε από κάποιον ή κάποιους, ενώ τους φερθήκαμε με τον καλύτερο τρόπο ανθρωπιάς και γνήσιας καλοσύνης και στο τέλος όχι μόνο δεν είπαν ένα ευχαριστώ, αλλά όλα τα «ποδοπάτησαν» με τον χειρότερο τρόπο. Κάνεις καλό και στο ανταποδίδουν με το κακό, όχι όλοι βέβαια, αλλά μερικοί πολλές φορές και γνωστοί «φίλοι» ή «συγγενείς» δυστυχώς για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Στην αρχή της καλοσύνης μας όταν επιτελούμε έργο και όχι λόγια επαναλαμβάνω, όλα είναι ρόδινα και χαμογελαστά. Όταν ολοκληρωθεί το έργο ή τα έργα, αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση, δεν ακούμε ούτε ένα ευχαριστώ ούτε μας συμπεριφέρονται με καλό τρόπο. Η αχαριστία δεν διώκεται ποινικά με νόμο, αλλά υπάγεται στους κανόνες τους άγραφους της καλής-κόσμιας συμπεριφοράς στην κοινωνία, που υπαγορεύει η συνείδηση μέσα μας, ως ο καλύτερος κριτής των πράξεών μας. Εξυπακούεται ότι όσο πιο έντιμος και ανθρωπιστής είναι ο καθένας μας, τόσο είναι και το βάθος της στέρεης ανθρωπιάς με θεμέλια ολοκληρωμένης μόρφωσης ή και λιγότερης εγγράμματης γνώσης, αλλά γνήσιας καλοσύνης πολλές φορές απλοϊκής- αυθεντικής, που μας συγκινεί περισσότερο όταν τη συναντάμε στην πράξη. Επειδή λίγο πολύ όλοι μας έχουμε γευτεί την πολύ πικρή αχαριστία σε κάποια φάση της ζωής απρόσμενα-αναπάντεχα, όσοι είναι κάποιας ηλικίας δεν χρειάζονται ούτε παραινέσεις ούτε συμβουλές, οι νέοι όμως, ιδίως οι νεότεροι, είναι εκτεθειμένοι στους κινδύνους συνάντησης-αντιμετώπισης ωμής αχαριστίας νωρίτερα ή αργότερα στη ζωή τους. Κλείνοντας το σημερινό μας άρθρο δεν θα διατυπώσω συμπέρασμα που απορρέει από την αχαριστία, αλλά από την καλοσύνη, που δεν λυγίζει ποτέ: Καλοσύνη θα πει να προσφέρεις αγάπη ανιδιοτελή- χωρίς συμφέρον συνέχεια, ακόμη και όταν σου ανταποδίδουν την αχαριστία.
Πέτρος Πρ. Γούλιος Φλώρινα
