ΣΧΟΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΛΙΓΙΝΕΣΙΑ
Έπεσε στην αντίληψή μου, πολύ προσεγμένη κι εμπεριστατωμένη εργασία, εμπλουτισμένη από ιστορικές πηγές, σχόλια και θερμή φιλοπατρία μιας κυρίας αρθρογράφου. Ομολογώ, ότι είναι το καλύτερο κείμενό της, που έχω διαβάσει. Αναφέρει σχολαστικά και λεπτομερώς πτυχές, αίτια και γεγονότα του αγώνα από πηγές απλών, αλλά αυθεντικών ιστορικών και περισσότερο εξειδικευμένων με περιγραφή γλαφυρή και σύνδεση άρτια με το κείμενό της. Μία παρατήρηση, χωρίς δόση κακίας: το «μάλλον» ακολουθεί επίθετο σε συγκριτικό βαθμό, πχ μάλλον γενναιότερος. Όχι μάλλον γενναιότατος. Ο υπερθετικός τα εκφράζει όλα και δε χρειάζεται έμφαση ή επαύξηση;
Αμέσως θυμήθηκα κάποιο βιβλίο, που αναφέρει, ότι οι Βλάχοι έσωσαν το Έθνος το 5% έσωσε το 95% και την αλαζονεία αυτών όψιμων Ελλήνων- φύλλο, που φύτρωσε – αναδείχτηκε κατά τους Μετά-Ρωμαϊκούς και Βυζαντινούς χρόνους και ο υπερβολικός, άλλα έγκριτος, λίαν αξιόλογος και σοβαρός δημοσιογράφος, ιστορικός σχολιαστής, πρόεδρος του Σωματείου Φίλων Μακεδονικού Αγώνα πανελληνίως αποκλείει ή σμικρύνει τη δόξα, τον αγώνα, τη θυσία και τη φιλοπατρία των υπόλοιπων Ελλήνων. Μα η Ελλάδα είναι τόσο μεγάλη, στην ψυχή μας, μικρή στην έκταση, – μία κουκίδα στο χάρτη- αποτελείται από τόσα διαμερίσματα γεωγραφικά και παντού υπήρχαν αγωνιστές και πρωτοπαλίκαρα, καπεταναίοι, απλοί επιτελείς και μαχητές, και σε καθέναν υπάρχει αποθηκευμένο στα έγκατα του αίμα ελληνικό και στους κατοίκους του ιδέες και λατρεία για την Πατρίδα, άσχετα, αν ύπουλα και καταχθόνια σχέδια επιδιώκουν να την εξαφανίσουν. Άλλοι έχουν κάποιους, να φωνάξουν
και να διεκδικήσουν μερίδιο….. της δόξας, όχι αστεία, που ανήκει στο συμπαγή ελληνικό λαό, τις θυσίες του και τις απώλειες, που υπέστη κάθε τόπος. Να μην υπερβάλλουμε και να μη χωρίζουμε την Ελλάδα σε «φυλές», σε φατρίες ή σε οικογένειες. Είμαστε όλοι Έλληνες, οι περισσότεροι προσφέρανε αίμα και ψυχή, και σε όλους αυτούς ανήκει τιμή και δόξα, μνημόσυνα, σεβασμός και μνήμη αιώνια. Δε μπορεί τόσα τμήματα εκπροσώπησης κάθε ελληνικής περιφέρειας, τόσοι αγωνιστές και καπετανάτα να τα απελευθέρωσαν δυο μπουλούκια.
Παντού είναι φυτρωμένη δάφνη, για να τους στεφανώνει και μνημεία, ολοκαυτώματα, χοροί θανάτου, και πεδία ενδόξων μαχών. Αυτά πρέπει να δοξάζουμε, τους πρωτεργάτες φίλους και τους μπροστάρηδες, τους πρωταγωνιστές και τους άοπλους, αλλά ψυχικά πάνοπλους αποφασισμένους με λεβεντιά και αυτοθυσία, να τα βάζουν μ’ αυτοκρατορίες τότε και αργότερα.
Τώρα στον αόρατο πόλεμο και με αφανή πυρά εχθρό, πώς θα πολεμήσουμε; Ιδού το πρόβλημά μας. Κανένας απ’ αυτούς τους ήρωες σήμερα, δεν μπορεί να μας σώσει, παρά να μας εμψυχώσει και να μας διδάξει υπομονή, καρτερία και ετοιμότητα, για ένα νέο «ντου», για να επιβιώσουμε και να μη μας ομογενοποιήσουνε με εισαγόμενους, μη μας εκφυλίσουνε και μας αφανίσουνε, όπως επιδιώκουν.
Κι άλλο παράπονο: Μόνο για την απελευθέρωση της Καλαμάτας γράφονται διθύραμβοι πολυσέλιδοι και διακηρύσσεται διαπρήσια …… ότι απ΄ εκεί άρχισε η Επανάσταση και αγωνίζονται να το επιβάλλουν σαν Παγκόσμιο Ιστορικό γεγονός και είναι, ενώ τ’ άλλα τα σμικρύνουν, τα ανάγουν στο θρύλο και στο μύθο, για να διαγραφεί από τη μνήμη, των επερχόμενων γενεών, αφού ο υπολογιστής τους έχει διαβρώσει το πνεύμα, τη συνείδηση, και τη βούληση. «Εμείς τους ελευθερώσαμε»! λένε:
Ευτυχώς πολλοί περίεργοι αναζητούν, ψάχνουν, βρίσκουν και μαθαίνουν περισσότερα απ’ ότι η Πολιτεία, οι ηγήτορες, ολίγοι πνευματικοί ταγοί και πολύ αμφισβητίες σχολιάζουν. Και ρωτώ; Μόνο η Καλαμάτα, που έπιασε τους Τούρκους στον ύπνο, βυθισμένους στην αλαζονεία της δύναμής τους, στη σιγουριά της στρατιωτικής οπλικής και πληθυσμιακής υπεροχής τους και την εξαθλίωση του ραγιά ελευθέρωσε την Ελλάδα;
Οι άλλοι Έλληνες κοιμούνταν; Δεν έγιναν αλλού μάχες στα χωριά, στις πόλεις και τη λοιπή Ελλάδα, δεν υπήρξαν ήρωες καπεταναίοι, αγωνιστές, παρά χρησιμοποίησαν οι Καλαματιανοί το μαγικό ραβδάκι και διαλύσανε από την υπόλοιπη Ελλάδα το βραχνά του κατακτητή; Δεν υπήρξε Τριπολιτσά «κακομοίρα», που σφαγιάσθηκαν αρκετοί Τούρκοι. Πέντε αιώνες σκλαβιάς, μόνο τριάντα χιλιάδες Έλληνες υπόδουλοι και κακομοίρηδες σφαγιάσθηκαν;
Μέσα στις φυλακές της σάπιζαν οι περισσότεροι πρόκριτοι, ιερωμένοι και αγωνιστές της Πελοποννήσου, σκελετοί ρακένδυτοι, ακρωτηριασμένοι από τους αρουραίους, πτώματα, που μόνο ανέπνεαν; Έπρεπε οι νικητές να τους δώσουν « εύφημον μνεία», των Τουρκαλάδων. Ούτε Πάτρα με Γερμανό, Λόντο, Ζαϊμη, Πετμεζά, ούτε Ρουμελιώτες καπεταναίοι κι αγωνιστές Ανδρούτσος, Πανουργιάς, Δυοβουνιώτης. Δε σουβλίστηκε ο Διάκος-μύθος- ούτε Χάνι της Γραβιάς-θρύλος-, ούτε Μεσολόγγι ! Που χρόνια καθόταν απέναντι στη Ζάκυνθο, άκουε τις μπόμπες, τις κανονιές και τις οιμωγές κι έγραψε τους Ελεύθερους Πολιορκημένους ο Σολωμός; Όπου πολιορκημένος έζησε και ο Λόρδος Βύρων κι έγραψε εντυπώσεις και ιστορία για τη θηριωδία των Πολιορκητών;
Οι Θεσσαλοί, οι Μακεδόνες στον Όλυμπο στη Νάουσα, στη Χαλκιδική με το ολοκαύτωμα της Κασσάνδρας και το έπος του Μακεδονικού αγώνα ήσαν ανύπαρκτοι;
Όλα είναι μύθος κι έχουν την αλληγορία και την υπερβολή των δημοτικών τραγουδιών, της ποίησης και της αντίρρησης των αμφισβητιών; Μα τα ιστορικά γεγονότα διαδραματίζονται σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο. Έχουν επιτιθέμενους και αμυνόμενους …….παρατηρητές, θύματα, επιπτώσεις. Όλα είναι μύθοι; Γι’ αυτό ξήλωσαν εξήντα πέντε τάφους Σαλαμινομάχων – και έχει και συνέχεια. Θέλουν να αφανίσουν και τον τύμβο του Μαραθώνα. Να σβήσουν μνημεία, εμάς σα λαό και να διαγράψουν την Ιστορία μας, ενώ κάποιοι Έλληνες που τη «διυλίζουν» να λένε: Δεν υπάρχουν στοιχεία, είναι μύθος.
Εσείς …. ξεχνάτε εκεί κάτω στη σιγουριά σας, αδιάφοροι για το τί γίνεται στη μεθοριακή Ελλάδα όλη, όπου γειτνιάζει με λαούς, «φίλους» και αμύνονται, ακόμη αγωνίζονται και προσπαθούν να μείνουν Έλληνες μετά την Τουρκοκρατία, το Μακεδονικό αγώνα και πέρα. Εδώ τη μυθοπλασία σας διαψεύδει ο αθάνατος Τέλος Άγρας -Αγαπηνός- διαμαρτύρεται, φωνάζει, δεν είναι μύθος. «Θρύλος» ναι, για την ανδρεία και τη λεβεντιά του. Πώς τολμάτε όλοι και τα βάζετε με την Ιστορία και ελαχιστοποιείτε ή μυθοποιείτε γεγονότα, που με φωτιά και μαχαίρι, αίμα και θυσίες έφεραν τη Λευτεριά σ’ αυτή τη χώρα που η μειοψηφία, που κυβερνά αδιάντροπα και ασυνείδητα ξεπουλά από το 2000 και ύστερα; Και κάποιοι, «που έχουν» λόγο για όλα κι αμφιλεγόμενη προέλευση αλλά «ελληνική συμπάθεια και προτίμηση», αγωνίζονται ν’ αλλάξουν τα γεγονότα και την αληθινή και ρεαλιστική ροή της ιστορίας, δηλώνοντες πανταχού παρόντες και υπερισχύοντας των Ελλήνων κι σε κάθε τόπο βοηθούσαν, αφήνοντας την ιδιαίτερη πατρίδα τους ακάλυπτη, που η μεγάλη και αυθεντική Ιστορία, Παπαρηγόπουλος, Πουκεβίλ, ο Ρώσος φιλέλληνας και ιστορικός Πετρώφ, ο Λόρδος Βύρων και οι μορφωμένοι γραμματικοί των μεγάλων πολέμαρχων, ο γνήσιος περιγραφικός και δίκαιος ιστοριογράφος – χρονικογράφος Δεληγιάννης κι αυτός ο ένδοξος, αγνός και ειλικρινής Κασομούλης πουθενά δεν αναφέρουν στα γραπτά τους.
Άλλοι φαντασιώνονται και δηλώνουν παρουσία, συμμετοχή και υπεροχή παντού. Οι υπόλοιποι Έλληνες 95% ήσαν παράλυτοι, κουτοί και δειλοί; Δεν πολεμούσαν. Έπαιζαν… πόλεμο τόσες άξιες ηρωικές και φωτεινές φυσιογνωμίες στο Μωριά, τη Ρούμελη και τα νησιά; Στη Θεσσαλία ο σπορέας της Λευτεριάς Ρήγας Φεραίος έγραφε τραγουδάκια; Κι όλοι οι άλλοι ήσαν μολυβένια ή χαρτονένια στρατιωτάκια και ψεύτικα τσολιαδάκια!!! Φωτήλας, Λόντος, Ζαϊμης, Πετμεζάς, Κολοκοτρώνης, Παπαφλέσσας, Νικηταράς, Μπουμπουλίνα, Μαντώ, Κανάρης, Πιπίνος, Κουντουριώτης και τόσοι Μανιάτες και Σουλιώτες προφήτες και πρόδρομοι της πολυπρόσμενης κήρυξης της επανάστασης, που οι ίδιοι με τις θυσίες τους είχαν πολύ προηγηθεί..
Όλοι αυτοί με μιας, παντού σκόρπισαν Ελπίδες λευτεριάς. «Της θάλασσας τα άξια παληκάρια Μιχούλης, Πιπίνος μαζί με τον Κανάρη αρματωμένοι αντάμα πολεμούν και του εχθρού το στόλο πυρπολούν», λέει το τραγούδι.
Παντού έπνευσε ο άνεμος της Λευτεριάς και ξεσήκωσε τους καταπιεσμένους (Γρήικες) Γραικούς και καθένας κι όλοι μαζί έδρασαν στον τόπο τους γενναία με ανδρεία κι αυτοθυσία, όπως κι οι ατρόμητοι οπλαρχηγοί της Μακεδονίας! Γάτσος, Καρατάσος, Κασομούλης Εμμανουήλ Παππάς ήρωες και μάρτυρες σταυραετοί τ’ Ολύμπου και σημαιοφόροι της αρχής του αγώνα στη Μακεδονία. Κι όσοι δεν αναφέρονται ελλέιψει χώρου και χρόνου. Οι μορφές τους όμως είναι αστροκεντημένες και τ’ όνομα τους χαραγμένο ανεξίτηλα στο γαλάζιο στερέωμα τ’ ουρανού της Ελλάδας και στις λευκές πυκνογραμμένες σελίδες της αμιγούς και αδιάβλητης Ιστορίας.
Πού είναι ο γέρος του Μωριά πιο πολύ σήμερα να βροντοφωνάξει: «Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους». Κάποιοι Πελοποννήσιοι έχουν την υπεροψία της άγνοιας να λένε: «Εμείς τους απελευθερώσαμε»!
Αλίμονο, αν κανείς δεν το επιθυμεί και δεν αγωνισθεί μόνος του, αν δεν χύσει αίμα και δάκρυ, αν δεν βοηθήσει την περιοχή του, πού διατίθενται τόσοι «ελευθερωτές»; Δεν πρέπει να ξεχνάμε, πώς όλοι είμαστε αδέρφια Έλληνες, έχουμε την ίδια Πατρίδα. Από την Ιστορία, την Τέχνη και τον Πολιτισμό της έχουν όλοι καταβολές και δικαίωμα στο μεγαλύτερο αγαθό, που κληρονομήσαμε και πιπιλίζουμε σαν καραμέλα τη Δημοκρατία, που για την Ελλάδα του σήμερα είναι πικρή. Όλοι τη θαυμάσανε, την κλέψανε και την προσαρμόσανε στα μέτρα τους και τη δική μας τη σφαγιάσανε και τη μεταβάλανε σε Δικτατορία και δουλεία. Επιβάλλοντας μας τα μηδενιστικά μέτρα τους -δόγμα Κίσσιγκερ- κ.α. και σερβίροντας μας οι αγορασμένοι τους αυτά τα φούμαρα αγωνιζόμενοι να σβήσουν τον ελληνισμό με τη λαθρομετανάστευση, διαγραφή Ιστορίας- Παράδοσης- αξιών και συμβόλων μηδενίζοντας την αυθυπαρξία και την ιδιαιτερότητά μας. Είμαι εκπαιδευτικός και τα παιδιά μου εδίδαξα εκείνα, που πιστεύω καθώς και τους μαθητές μου. Οπότε υπάρχει μαγιά, γιατί είναι πολλοί σαν κι εμένα και όσο υπάρχει ελληνική ψυχή σ΄ αυτά τ’ αγέρωχα βουνά, τα άγρια βράχια, το γαλανό κύμα κι ουρανό κι αστραφτερά διαμάντια τα νησιά μας, τέτοιες θεωρίες δεν θα περάσουν.
Το Μεσσολογίζει μαρτυρεί, το Ζάλογγο μουγγρίζει, το Κούγκι λαμπαδιάζει, η Αραπίτσα μοιρολογεί τα βράδια, η Κασσάνδρα κραυγάζει, ο Μαραθώνας λάμπει, οι Θερμοπύλες σηματοδοτούν η Σαλαμίνα σαλπίζει κι η Ήπειρος, η Μακεδονία με τη Θράκη αγκομαχούν για την αδιαφορία και την ανοχή της Πολιτείας των αναιδών και αλυτρωτικών διεκδικήσεων των γειτόνων και υποκύπτει, υποπίπτοντας σ’ εσχάτη Προδοσία, η εκάστοτε δουλοπρεπής εξωτερική πολιτική και οι εντός υποστηρικτές της. Η ΕΛΛΑΣ εάλω έσωθεν.
Οι φυλαρμονικές ηχούν εμβατήρια, ρυθμίζουν το βήμα της λεβεντιάς, που θα παρελάσει αποτίοντας τιμή μνήμης κι έκφραση αναγνώρισης κι ευγνωμοσύνης σ’ αυτούς, που επανίδρυσαν την μικρή Ελλάδα σε κράτος. Η Ιστορία περνάει με καμάρι και περηφάνεια, αλλά πληγωμένη και τιμωρημένη σαν ένοχη, γιατί επιζητεί σεβασμό της με ο,τι κέρδισε και της το στερούν
E.Z.
