ΣΤΗΝ ΠΑΛΗΑ ΜΟΥ ΓΕΙΤΟΝΙΑ
Στην Παληά μου Γειτονιά…
Όλα ήταν ήσυχα, όμορφα και καθαρά!
Στην Παληά μου Γειτονιά…
Ο ήλιος έπαιζε με τα παιδιά!
Στην Παληά μου Γειτονιά…
Όνειρα και παιχνίδια πιάνονταν χέρι-χέρι
και χαρούμενες παιδικές φωνές γέμιζαν τον αέρα!
Στην Παληά μου Γειτονιά…
Μοσχοβολούσε αγιόκλημα και γιασεμιά!
Στην Παληά μου Γειτονιά…
Έπαιζαν πεντόβολα τ’αστέρια με τα παιδιά
και το ασημένιο φεγγάρι χαμογελούσε καθώς τα κοίταζε κρυφά!
Στην Παληά μου Γειτονιά…
Τα σπίτια τα έλουζε του ήλιου το χρυσό φώς
και τα ευωδιαστά λουλούδια στους κήπους
κρυφοκουβέντιαζαν μαζί του!
Στην Παληά μου Γειτονιά…
Έμειναν οι αναμνήσεις μόνες
γιατί τίποτα απ’ την Παληά Γειτονιά
δεν έμεινε να τις θυμίζει!
Τότε έφυγαν κι’ αυτές απ’ την Παληά μου Γειτονιά…
Κι’ ήρθαν να μείνουν στην καρδιά!
Και έτσι βουβάθηκε η Παληά η Γειτονιά…
Γιατί πήραν την φωνή της μαζί τους αυτοί που έφυγαν!
Και έτσι ερήμωσε η Παληά Γειτονιά…
Γιατί δεν υπάρχει κανείς από τους παληούς της φίλους
Για να την ζωντανέψει ξανά!
Στην Παληά μας Γειτονιά…
δεν έμεινε κανείς να μαρτυρήσει τις παλιές χαρές και τις περασμένες χάρες της!
ΡΙΤΑ ΡΩΜΠΑΠΑ
