ΠΟΛΥΤΙΜΟΙ ΚΑΙ ΗΜΙΠΟΛΥΤΙΜΟΙ ΛΙΘΟΙ
Αυτοί που ασχολούνται με την εξόρυξη των πολύτιμων λίθων, μετάλλων, γαιανθράκων, λιθανθράκων και με ό,τι βρίσκεται κρυμμένο στα έγκατα της γης λέγονται μεταλλωρύχοι. Είναι μεγάλη υπόθεση, βαρειά κι επικίνδυνη εργασία, να βυθίζεσαι αρκετά μέτρα μέσα στη γη, να σκάβεις με τα χειρωνακτικά εργαλεία, με μηχανήματα, αργότερα, σήμερα πιο σύγχρονες σκαπτικές συσκευές, μετροπόντικες, γεωτρύπανα και ..και.. και… να ψάχνεις και ν’ ανακαλύπτεις τα πολύτιμα κοιτάσματα, να τα αποσπάς, να τα φορτώνεις στο «τραινάκι», να βγουν στο φως, όπως και ν’ αδειάζεις τ’ άχρηστα υλικά: χώμα, πέτρες βράχου, που σ’ εμποδίζουν να συνεχίσεις. Με κίνδυνο μεγάλο ν’ αποσπασθούν όγκοι, να καταπλακώσουν εργάτες, να φράξουν τις εισόδους, να λιγοστέψει ο αέρας, να κινδυνέψουν ζωές κι όλα αυτά, για να γεμίζουν οι τσέπες των μεγαλοεργοδοτών. Βέβαια παίρνουν μέτρα και η εξέλιξη του μηχανικού πολιτισμού θωρακίζει, κάπως την ασφάλεια αυτών των βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων και των εργατών τους.
Σύμφωνα με το θρύλο, το μύθο, την Παράδοση οι πρώτοι ανθρακωρύχοι ή μεταλλωρύχοι στην περίπτωσή μας, ήσαν οι επτά νάνοι. Όλη μέρα δούλευαν κάτω από τη γη και το βράδυ γύριζαν κατάκοποι να χαρούν τη συντροφιά και την περιποίηση της Χιονάτης.
Στ’ Αναγνωστικά, που ακολούθησαν μετά την κατάργηση των δικών μας, σε κάποιο βιβλίο Τρίτης ή Τετάρτης, είχε την εικόνα, όταν έφευγαν το πρωί με το φαγάκι και τα εργαλεία τους, κι όταν γύριζαν το βράδυ, των εφτά νάνων θυμάμαι και το τραγουδάκι, που τους εμψύχωνε και ρύθμιζε το βηματισμό τους: Με φτυάρια, αξίνες, κασμάδες στον ώμο την αστεία τους φατσούλα, την παράξενη στολή τους και το καμαρωτό βήμα, αντηχούσε και τα χαρακτηριστικό τραγουδάκι τους:
Διαμάντια, σμαράγδια, ρουμπίνια,
ζαφείρια, πετράδια,
πολύχρωμα, μύρια
στης γης τα βαθειά χωνευτήρια
παλεύουμε νά’ βρουμε εμείς.
Σοφός, Κουντεντές, Νυσταγμένος,
Γκρινιάρης, Γλεντζές, Μαζεμένος,
Αμψού! κι ο Συναχωμένος!
Οι νάνοι οι εφτά είμαστ΄ εμείς!
Τώρα, πώς μου κατέβηκε να ασχοληθώ με αυτό το θέμα: Ήθελα να ξεφύγω λίγο από τα τετριμμένα και ν’ ασχοληθώ μ’ αυτά τα πανέμορφα και πολύτιμα πραγματάκια, που αγαπώ και θαυμάζω, αλλά περισσότερο στους άλλους, όχι σε μένα, και σκοτώνεται κόσμος γι’ αυτά.
Έχω κάνει χρόνια σεμινάρια με κατανυκτικό ενδιαφέρον και προσοχή, από την τηλεόραση, παρακολουθώντας τους καλύτερους και εμπορικότερους κοσμηματοποιούς και κοσμηματοπώλες της Ελλάδας και με τους περισσότερους έκανα προσωπικές γνωριμίες και συναλλαγές, αγοράζοντας τέλεια κοσμήματα για την κόρη μου και τη νύφη μου. Δυστυχώς την μία την λήστεψαν δύο φορές και η άλλη τα έχασε σε μετακόμιση. Λες και τα είχα κλέψει. Ενώ τα’ αγόραζα με ιδρώτα και εξοφλώντας τα τμηματικά. Μου παρείχαν αυτή την ευκαιρία, γιατί ήμουν πελάτισσα, που εκτιμούσαν για τη συνέπειά της.
Εποχή, που βρήκα κι εγώ να ασχοληθώ μ’ αυτά τ’ ανεκτίμητα, πανέμορφα και πολύ αγαπητά δημιουργήματα της φύσης, που η μάνα γη, τα κρύβει επίζηλα και η προστατευτικά μέσα στην αγκαλιά της και, που για κατοχή των «φλεβών» τους και απόκτηση των δημιουργημάτων τους έχει χυθή και χύνεται άφθονο αίμα ανθρώπινο, πολύς κόπος και ιδρώτας. Και, που σ’ εκείνων τη γη, που ανακαλύπτονται, καταντούνε δούλοι οι κάτοχοι των γαιών τους, γιατί τους τ’ αρπάζουν οι δυνατοί, κυρίως άποικοι και τους βάζουν να δουλεύουν στα δικά τους χωράφια σαν είλωτες και με το μαστίγιο, οι εκμεταλλευτές και οι μεγαλέμποροι, που όπου μυρίσουν ψητό, σπεύδουν και κάνουν κατοχή με βία, με πολέμους, με αστάθειες, καταπίεση και υποβιβασμό της ανθρώπινης προσωπικότητας, όποια κι αν είναι αυτή, στην υπόσταση του υποζυγίου.
Αρκετοί πολύτιμοι λίθοι και ημιπολύτιμοι είναι γνωστοί από την αρχαιότητα, όπως και τα ευγενή μέταλλα κι από τότε η σκοπιμότητα τους ήταν να στολίζουν – να κοσμούν – επεξεργασμένα πλούσιους κι ευγενείς με περιδέραια, ενώτια, στρεπτούς και δακτυλίους, που πολλές φορές ήσαν βασιλικές σφραγίδες, βαρύτιμο εξάρτημα του ανώτατου άρχοντα. Στόλιζαν θρόνους, κεντούσαν βασιλικά ιμάτια, φώτιζαν με τις εκτυφλωτικές λάμψεις τους στέμματα, ζώνες, τηβένους και κορώνες.
Μα πιο πολύ ομόρφαιναν τους λεπτούς λωβούς των ώτων – ενώτια, σκουλαρίκια – , τους τρυφερούς λαιμούς, τα καλλίγραμμα μπράτσα, τα κρινένια δάχτυλα, τις πόρπες των αξιωματούχων, τις ζώνες των γυναικών – Ιππολύτη – και αρχόντων, χαρίζοντας τους επιβλητικότητα, λάμψη και μεγαλοπρέπεια.
Βέβαια ήταν προνόμιο των ευπόρων, αλλά σιγά σιγά σε μικρότερη κλίμακα εξαπλώθηκε και στα αστικά στρώματα και πιο απλά, ακόμα και απομιμήσεις και στα λαϊκά, ικανοποιώντας τον πόθο και τη φιλαρέσκεια των γυναικών κυρίως, αλλά και ανδρών, όλων των φυλών, από τα πιο απλά, οικολογικά-ξύλινα, δερμάτινα, κοκκάλινα, φιλντισένια, έως τα πιο σύνθετα, σπάνια κι ακριβά.
Μεταγενέστερα, που τα προϊόντα εξόρυξης πλήθυναν και οι «ανάγκες» των ανθρώπων – η φιλοκαλλία – διογκώθηκαν, μετά την ανακάλυψη του φωταερίου – λιθανθράκων, γαιανθράκων – και του μαύρου χρυσού – πετρελαίου – το 1859 στην Πενσυλβάνια της Αμερικής και τροφοδότησαν μηχανές, κίνησαν καράβια, εργοστάσια, αεροπλάνα κ.α. Άρχισε ένας αμείλικτος ανταγωνισμός, ποιος θα αρπάξει τα περισσότερα, ξύπνησαν όλοι και όρμησαν να κατακυριεύσουν τη γη. Ξέσπασαν και συνεχίζονται με άγρια μανία πόλεμοι, που στις μέρες μας είναι άγριοι, σκληροί κι αδυσώπητοι. Ξεπατρίζουν τους λαούς, τους εκμηδενίζουν ανθρωπιστικά, οικονομικά, για ν’ αρπάξουν, όσα μπορέσουν. Την ίδια τύχη έχει και η Πατρίδα μας και σκληρότερη από άλλους. Κι εμείς έχουμε πολύτιμους λίθους και είναι σημαδεμένοι οι τόποι και τα πετρώματα. Πότε θα μας κάνουν όργωμα, ποιος ξέρει;
Την Κεντρική και Νότια Αμερική, όπου υπάρχουν πολύτιμοι λίθοι, ευγενή μέταλλα και πετρέλαιο την έχουν διαλύσει, με αστάθειες, δικτατορίες, εμφύλιους.
Το θέμα μας, είναι οι πολύτιμοι και ημιπολύτιμοι λίθοι. Θα μιλήσουμε γι’ αυτούς, που φέρουν όλοι και τα μέταλλα ευγενή και μη Ελληνικά ονόματα. Με πρώτο το διαμάντι: 100% άνθρακας, το πιο σκληρό ορυκτό και μ’ αυτό χαράζουν τις σκληρές επιφάνειες. Και το γυαλόχαρτο ακόμη γίνεται με φτηνή διαμαντόσκονη και λειαίνει επιφάνειες. Λέγεται Αδάμας, γιατί δεν δαμάζεται, δεν επεξεργάζεται εύκολα. Η Επιστήμη όμως έχει εξελιχθή και βρήκε τρόπο, να του δίνει διάφορα σχήματα και κυρίως το κωνικό σχήμα, με πολλές έδρες. Όσο περισσότερες, τόσο πιο λαμπερό γίνεται από τις αντανακλάσεις του φωτός, που δημιουργούνται.
Παλιά το επεξεργάζονταν με τα χέρια και με πρωτόγονα εργαλεία. Υπάρχουν κοσμήματα με διαμάντια παλιάς κοπής κι επειδή είναι μεγάλα, όχι πολύ λειασμένα, για ν’ αστράφτουν τους έβαζαν στη βάση της πέτρας του δαχτυλιδιού καθρεφτάκι, που λέγεται τσασμάς και η κοπή του χαρακτηρίζεται παλαιά κοπή. Old cut. Τα εργαλεία τους τα κοπτικά και τα λειαντικά ήσαν πιο απλά και δύσκολη η χρήση τους στην αδάμαστη πολύτιμη πέτρα. Υπάρχουν δύο είδη κοπής, η ευρωπαϊκή και η αμερικάνικη. Η μία είναι πιο ακριβή, γιατί χρησιμοποιεί πιο σύγχρονα μηχανήματα.
Διαμάντια εξορύσσονται σε πολλά μέρη του κόσμου και ανάλογη πρώτα της καταγωγής τους, της ποιότητας, και μετά της επεξεργασίας τους είναι η και η τιμή τους: Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Αφρική ίσως και αλλού. Τα ανώτερα όμως ποιοτικά είναι εκείνα του Γιοχάνεσμπουργκ και ανάλογα με το μέγεθος, και το χρώμα τους , εκτοξεύεται και η τιμή τους. Είναι το ακριβότερο εμπόρευμα, μαζί με τα όργανα σώματος και τα ναρκωτικά, αλλά και το πιο ύπουλο ανελέητο και σκληρό, που συναλλάσσεται με αίμα και χρυσάφι.
Κι ας ξεκινήσουμε από το βασιλιά. Εκτιμάται από το μέγεθος – βάρος – χρώμα – λευκό – κοπή, ποιότητα, σπανιότητα, προέλευση, δημιουργική επεξεργασία φιλοτέχνηση και μετριέται με το Καράτι.
Η Υπηρεσία, που ασχολείται με την καταγραφή, τα στοιχεία και τη γνησιότητα τους λέγεται Γεμολογία κι εδρεύει στις Βρυξέλλες. Αποικιοκρατική πρωτεύουσα (κι Ευρωπαϊκή!!!).
Όλα τα διαμάντια έχουν ταυτότητα, όπου όλα καταγράφονται και στην πώληση ή αγορά τ’ ακολουθούν όλα τα στοιχεία τους.
Υπάρχουν διαμάντια, που αξίζουν περιουσίες και συλλέκτες πάμπλουτοι, που κάνουν τα πάντα, μα τα πάντα, για να αποκτήσουν το ή τα εκλεκτότερα, σπανιότερα και μεγαλύτερα.
Όταν πρόκειται να πλαισιώσουν ή να συμπληρώσουν κοσμήματα, προετοιμάζονται με την καθορισμένη κοπή, σχήμα και χρώμα. Η ποιότητά τους χαρακτηρίζεται από τα γράμματα του λατινικού Αλφαβήτου, με προφορά της επικρατέστερης εμπορικά γλώσσας παγκοσμίως. Κι είναι έκπληξη κι απορία, ένα πέτρωμα όχι πολύ εντυπωσιακό εξωτερικά, να μεταβάλλεται και να «πλάθεται στα χέρια του άξιου τεχνίτη – καλλιτέχνη στην ουσία – σε θαυμαστό και λαμπρό πετράδι, που στολίζει και φωτίζει ένα σπάνιο και κομψό κόσμημα.
Έτσι έχουμε την τελειότερη μορφή κι εκπληκτικότερο χρώμα το Α (εϊ), πανάκριβο, σπανιότατο. Υπάρχουν και έγχρωμα σπάνια και πανάκριβα.
Το Β (μπι) το ίδιο. Το Ε (i) απλησίαστο στους απλούς αστούς. Το ακριβότερο διαμάντι, που κυκλοφορεί στις διεθνείς αγορές και σπανίως – παραγγελία – στην Ελλάδα είναι (ήταν!), το C (σι). Εκείνο, που μπορούσε μέχρι, πριν λίγο ν’ απολαύσει αντί «αδράς αμοιβής»η Ελληνίδα, ήταν το F (εφ) και το G(τζί), σε επιλεγμένα κοσμηματοπωλεία. Σε όλα τα άλλα – για, τις ακατατόπιστες – κυκλοφορούσε και πανάκριβο στην ελληνική αγορά το I (άι). Βέβαια, μια φορά-ψέμα- κανείς παντρεύεται κι έγινε πολύ της μόδας, ένας κύριος να κάνει πρόταση γάμου στην εκλεκτή του μ’ ένα μονόπετρο μπριλιάντι. Μπριγιάν= φιλοτεχνημένο διαμάντι, που ξεκινάει από 0.10 του καρατιού και φθάνει στο καράτι και βάλε με τιμή, φανταστική!! Όσο ανεβαίνουν τα εκατοστά, η τιμή, εξελίσσεται σε γεωμετρική πρόοδο.
Οι διάφορες κοπές: Τα διαμάντια κορωνέ: από φλούδες ή μικρά κομμάτια του εξωτερικού του διαμαντιού, πριν να φτάσει το επεξεργαστικό μηχάνημα στην καρδιά, στο λαμπερό διαμάντι, που το πελεκάνε, το σμιλεύουν, για να δώσουν και έδρες. Στην αρχή ή στα φθηνά ήσαν οχτώ οι έδρες. Τα σύγχρονα μπριγιάν έχουνε 64 έδρες. Όσο περισσότερες, τόσο εκτυφλωτικό και ζαλίζει με τη σπινθηροβόλα λάμψη του. Τα κορωνέ διαμάντια στολίζουν κοσμήματα καρφίτσες, σταυρούς κ. α. λιγότερης λάμψης κι αξίας.
Έχουμε τη regular cut= απλή κοπή, λιγότερο προσεγμένη, λιγότερη λάμψη. Ακολουθεί η good cut= καλή κοπή, προσεγμένη, περισσότερη λάμψη. Έπεται η με περισσότερη επιμονή λάξευση της πέτρας του διαμαντιού. Fine cut= τέλεια κοπή, 64 έδρες αστράφτει το μπριγιάν. Πανάκριβο. Η άριστη, η τελειότερη κοπή – εχθρός του καλού, το καλύτερο – flawlles cut= το τέρμα πλέον της καλλιτεχνικής εμμονής και επεξεργασίας, που η λάμψη και το φως της παιγνιδίζει στο ημίφως, αναλύεται στα χρώματα της Ίριδας – του ουράνιου τόξου – ενώ στο φώς αστράφτει, σε θαμπώνει, σ’ ενθουσιάζει, σε τρελαίνει κι αν έχεις λατρεία σ’ αυτήν την τέχνη και ποιητική διάθεση, απογειώνεσαι. Και να είναι η ίδια πέτρα σ’ όλες τις κοπές, με διαφορετική επεξεργασία, τέχνη, φωτεινά χρώματα! Περισσότερο φωτεινή σε κάθε κοπή, με μεγαλύτερη εμπορική, αλλά κι αισθητική αξία και τιμή. Υπάρχουν και μαύρα διαμάντια, χαμηλότερης αξίας, πολύ σπάνια, πράσινα πανάκριβα. Ανεβαίνοντας – προχωρώντας – στο Αλφάβητο τα λευκά κλείνουν προς το κίτρινο. Έχουμε διαμάντια χρωματιστά, μικρότερης αξίας, και σε συνδυασμό και αρμονίας χρωματικής, όχι λιγότερης ομορφιάς με κυρίαρχα τα brown, καφέ.
Το διαμάντι ελέγχεται με μηχάνημα, που όταν χτυπά στο αληθινό διαμάντι αυτό βγάζει βουητό και κοκκινίζει το μηχάνημα. Μπορεί ν’ αντικατασταθή, να νοθευθή με ζιργκόν ή λευκό ζαφείρι.
Τα διαμάντια επεξεργασμένα λέγονται μπριγιάν, εξελληνισμένα μπριλάντια. Εκτός από δαχτυλίδια στολίζουν κι άλλα κοσμήματα. Περιδέραια, σκουλαρίκια, σταυρούς, καρφίτσες και μονόπετρα του λαιμού.
Το ίδιο συμβαίνει και με άλλες πολύτιμες ή ημιπολύτιμες πέτρες, που η αξία τους επηρεάζεται σφόδρα από την ποιότητα, σπανιότητα, προέλευση, τέχνη επεξεργασίας και την εμφάνιση και τον τύπο του κοσμήματος, που ποικίλλουν.
Δεύτερο πανάκριβο, πολύτιμο πετράδι με υπέροχη λάμψη και χρώμα, σ’ όλο το φάσμα του πράσινου, είναι το σμαράγδι, που κι αυτό εξορύσσεται σε αρκετά μέρη της γης μας, Ν. Αμερική, Ρωσία, Ινδία κ.α. Όμως ασυναγώνιστα, πανέμορφα, τέλεια, πανάκριβα και φωτεινά είναι τα σμαράγδια της Κολομβίας – Κ. Αμερική – , που κάποια από την τελειότητα χρώματος, ποιότητας, μεγέθους και υφής της «πέτρας» συναγωνίζονται τα λευκά διαμάντια. Έχουν την ίδια σκοπιμότητα και οικονομική αξία, μα και ανείπωτη ομορφιά, συμβολίζοντας το χρώμα της χλωρασιάς και της ελπίδας.
Ακολουθεί το ρουμπίνι στις αποχρώσεις του κόκκινου, με πιο πολύτιμο το αιματί- αίμα του κόκορα-χρώμα της καρδιάς, της αγάπης, της αδρεναλίνης, του αγώνα, της θυσίας. Επειδή τα πετρώματα του βρίσκονται σε μεγάλα υψόμετρα με πολύ χαμηλές θερμοκρασίες, είναι δύσκολη πολύ η εξόρυξη τους, γιατί θρυμματίζονται και απαιτείται πολύ μεγάλη προσοχή και υπομονή, επειδή υπάρχουν απώλειες. Γι’ αυτό η πρώτη του ποιότητα μπορεί σε μεγάλο όγκο-καράτια-να είναι πιο ακριβό κι απ’ το διαμάντι. Συναντάται σε αρκετά μέρη, αλλά τελειότερα, καθαρότερα και πολυτιμότερα κρίνονται τα ρουμπίνια της Βιρμανίας. (Burman). Χαρούμενο, ζωντανό, φωτεινό, ζεστό χρώμα και τα κοσμήματα, που συνοδεύει γλυκά σαν γευστικές και ακριβές καραμέλες.
Τέταρτη πολύτιμη πέτρα είναι το ζαφείρι με όλους τους τόνους του γαλάζιου, από το σαξ, το γλαυκό, έως το μπλέ ρουά (βασιλικό). Υπάρχουν κι άλλα χρώματα, αλλά μειωμένης αξίας και το λευκό, που σερβίρεται κατά κόρον, είναι υποκατάστατο-συνθετικό. Παράγεται κι αλλού, αλλά το τελειότερο, λαμπερότερο και ακριβότερο είναι της Κεϋλάνης (Ceylans) και ακολουθεί κατά πόδας το ζαφείρι του Ζαϊρ ή Αφρικής, μπλέ βασιλικό-ρουά-, λαμπερό, επιβλητικό, μεγαλόπρεπο. Συμβολίζει το ζαφείρι, μ’ όλους τους κυανογάλαζους τόνους, τη θάλασσα, τον ουρανό και την ευφυΐα του προικισμένου-χαρισματικού ανθρώπου. Είναι ψυχρό, αριστοκρατικό χρώμα. Είναι πιο τέλειο στις θαλασσιές του παραλλαγές, ως το κυανούν.
Δεν παράγει μαργαριτάρια η Κεϋλάνη, όπως διάβασα κάπου. Αυτές τις πέτρες, δεν τις συναγωνίζονται άλλες σε ποιότητα και αξία, όσο φιγουράτες και ελκυστικές κι αν είναι.
Απλώς με την πολυπλοκότητα, την ομορφιά, τα παιγνιδίσματα των χρωμάτων τους, την ευκολία να σφυρηλατούνται και να γίνονται απ’ αυτές διακοσμητικά θαύματα, κοσμήματα θελκτικά, φανταστικά και περίτεχνα ή απλά και πρωτότυπα, έδωσαν την έμπνευση και την ευκαιρία στους κοσμηματοποιούς – χρυσοχόους, αργυροχόους – ν’ ασχοληθούν και μ’ αυτόν τον καλαισθητικό τομέα – επιλογή -, να ποικίλουν την εμφάνιση και να κορέσουν τη φιλαρέσκεια των ατόμων, που τ’ αγαπούν, τα φορούν και ενθουσιάζονται μ’ αυτά είναι και οι ημιπολύτιμοι λίθοι, με πρώτον σε λάμψη και αξία, αμέσως μετά τους πολύτιμους την ακουαμαρίν, με τα πρασινογάλαζα νερένια παιγνίδια της πέτρας. Άκουα = νερό, μαρίν= θάλασσα= νερό της θάλασσας αποκαλείται ο ακριβότερος και πολύτιμος και γουρλίδικος αυτός λίθος. Περίδοτο τουρμαλίνη κι άλλες σπουδαίες ημιπολύτιμες πέτρες σε ζωηρούς και παλ χρωματισμούς και λάμψης.
Ξεχνιούνται οι ιριδισμοί και ο συμβολισμός του αμέθυστου, που στόλιζαν τη χλαμύδα του Σολομώντα, κι όποιος τη φορεί δε μεθάει. Η αισιοδοξία του κιτρίνη (citrin), η γαλήνη του τυρκουάζ με πρώτο σε εξόρυξη σε Περσία και ποιότητα, μετά Βραζιλία. Οι ανταύγειες του μπλε τοπαζιού, που ξεγελά σα ζαφείρι και η γλύκα του μελί-τοπάζ, ή αυστηρή μπλε σκούρη εμφάνιση και κομψότητα του Λάπις-λάζουλι, που στολίζει το ματάκι – γούρι και υποκαθιστά κάπως το σκούρο ζαφείρι, οι καφέ – χρυσαφί λάμψεις και η «φύλαξη» – φυλαχτό – του ματιού της τίγρης, οι περλέ λάμψεις και η κόκκινη σαν φλόγα των αποχρώσεων του κοραλιού, τα σπαθάτα καθρεφτίσματα του γνήσιου ζιργκόν – υποκαθιστά το διαμάντι – όχι το βιομηχανοποιημένο σβαρόσφσκι, αυτό αστράφτει -, του κόκκινου γρανίτη (γρανάτη), της ορείας – ορεινής – κρυστάλλου σε ζωηρές αποχρώσεις, το γκρι ανθρακί του αιματίτη, που πιστεύουν, ότι σταματά τις αιμορραγίες, τα χρυσοκίτρινα –καστανοκαφέ σπιθίσματα του κεχριμπαριού – Πρώτη σε παραγωγή Ρωσία – του μαύρου όνυχα, του αχάτη η πλούσια γκάμα χρωμάτων και χρήσεων, της φεγγαρόπετρας, του χρυσόλιθου και ό,τι λαμπερό και αξιόλογο, μπορεί να διαμορφώσει κόσμημα πέτρωμα, μου διαφεύγει. Οι ειδικοί ψάχνουν, αξιολογούν, πειραματίζονται, το χρησιμοποιούν, του δίνουν υπόσταση κ. α. ώσπου να φτάσουμε στην ήρεμη, ραφινάτη, απαλή, στιλπνότητα κι αριστοκρατία των αληθινών μαργαριταριών του γλυκού – κατώτερα – μα και του αλμυρού νερού, τα οποία θα σχολιάσουμε σε άλλο κείμενο.
Σε όλα, πέτρες, μαργαριτάρια, υπάρχουν απομιμήσεις σε βιομηχανοποιημένη μορφή, συνθετικά ή από σκόνη λίθων κολλημένη και χαμηλή οικονομική αξία, όπου επεμβαίνει η τέχνη, η φαντασία και η δημιουργική διάθεση των κοσμηματοποιών και μπορεί να τα προμηθεύονται όλες οι γυναίκες, φανταχτερά κι εντυπωσιακά και τώρα στην κρίση, εξισώθηκαν εμφανισιακά όλα, ακόμα και το δέρμα, τα κομποσχοίνια, κάθε είδους πετρίτσες, κλωστές, βραχιολάκια μακραμέ κ.α. «Πενία τέχνας κατεργάζεται». Ο κύκλος γυρίζει κι επανέρχεται στο σημείο, απ’ όπου ξεκίνησε.
Συμβολισμοί των πετρών: Από την αρχαία εποχή είχαν ασχοληθή και ψάξει οι ειδικοί, μάγοι, μάντεις, αστρολόγοι να ορίσουν την ενέργεια ή την επιρροή, που επέφερε, κάθε λίθος στον κάτοχο του.
Πρώτο το διαμάντι: ανάλογη με την αξία του ήταν και η σκοπιμότητά του. Τα επηρέαζε όλα και μας βοηθούσε θετικά παντού κι εθεωρείτο και πιστεύεται, αν έχεις ένα διαμάντι πάνω σου ξορκίζεις όλα τα κακά και τις αρρώστειες. Είναι το άριστο φυλαχτό από κάθε κακοτυχία, απομακρύνοντας κάθε κίνδυνο.
Αμέθυστος: Η πέτρα της αλήθειας, χαρίζει χαλάρωση και πνευματική ηρεμία.
Αιματίτης: Βοηθάει την καλή λειτουργία του νου, ενισχύοντας τη μνήμη και τον αυτοέλεγχο.
Λάπις Λάζουλι: Τονίζει την αυτοπεποίθηση, την καλή υγεία και χαρίζει ζωντάνεια στη βαρετή καθημερινότητα.
Τυρκουάζ: Φυλαχτό για το μάτι και εξουδετερώνει την αρνητική ενέργεια.
Ακουαμαρίνα: Γούρι των ναυτικών. Ενισχύει την πίστη και τη φιλία.
Ρουμπίνι: Αντικαταθλιπτικό κι ενισχύει τη αντίσταση του οργανισμού.
Σμαράγδι: Αντίδοτο στα δηλητήρια, το κακό, αντικαταθλιπτικό, ερωτικό.
Τοπάζι: Προκαλεί ηρεμία, ενισχύει την επικοινωνία, την έμπνευση.
Μαργαριτάρι: Ανακουφίζει το στομάχι, χαλαρώνει, χαρίζει ψυχική ισορροπία-ηρεμία.
Αχάτης: Σας τυλίγει με μυστήριο, ωθεί στο διαλογισμό, καλοσυνεύει τη διάθεση.
Ζαφείρι: Βοηθεί στη διατήρηση της υγείας και χαρίζει σεβασμό των γύρω στο άτομο, που το φορεί.
Κόκκινος γρανίτης (γρανάτης): Καλή τύχηκαι πίστη στον έρωτα.
Κοράλι: Φέρνει τύχη κι ενισχύει την αποφασιστικότητα.
Σεληνόλιθος-φεγγαρόπετρα: Χαρίζει οξυδέρκεια και βοηθεί την επικοινωνία με τους ανθρώπους και αν συνεχίσουμε ν’ ακολουθούμε αυτούς, που τα ψάχνουν θ’ ανακαλύψουμε κι άλλες σχετικές ιδιότητες, συνδυασμούς κι επιρροές, που μπορεί και μόνο την αυταπάτη μας να τροφοδοτούν, τη φαντασία και τη διάθεση μας να επηρεάζουν.
Ελένη Ζώλη
