Ο λαός μας έχει χιλιοτραγουδήσει την ζωή μα ακόμα περισσότερο τον θάνατο. Η Ιλιάδα και η Οδύσσεια είναι τα έπη που εξυμνούν εξίσου και τα δυό. Ο θάνατος κατέχει ιδιαίτερη θέση στα περισσότερα έργα πολλών σύγχρονων συγγραφέων και ποιητών(Παπαδιαμάντης, Ρίτσος, Παλαμάς). Πασίγνωστα τα μοιρολόγια της Αγίας Σοφίας, της Βασιλεύουσας, των αγωνιστών της Επανάστασης του 1821, των ηρωικών μακεδονομάχων, όπως του Παύλου Μελά που στην περιοχή της Φλώρινας ακόμα και στα γαμήλια τραπέζια είχε και έχει την πρωτοκαθεδρία. Ξακουστές κρητικές μαντινάδες, ηπειρώτικα, νησιώτικα, θρακιώτικα, ποντιακά τραγούδια εξορκίζουν τον θάνατο με το τραγούδι. Πρόσφατα φίλος μου από την Κρήτη μου ανέφερε ότι εξακολουθεί η ύψιστη τιμή για έναν νεκρό, η υποδοχή του στην είσοδο του χωριού από «κοπέλια» όπως και το να παραστέκονται μοιρολογίστρες από τα διπλανά χωριά όλη την νύχτα μέχρι και την εξόδιο ακολουθία του.
Αυτοί είμαστε. Αυτός είναι ο Λαός μας.
Φαίνεται καθαρά πως ο καημός γίνεται τραγούδι, το βάσανο άσμα. Με αυτό ο Ρωμιός διώχνει τον πόνο και την θλίψη του αποχωρισμού προσφιλών προσώπων από τα εγκόσμια. Η αποδοχή του θανάτου είναι φανερή στα ήθη και τα έθιμα του Γένους.
Και ήρθε η σημερινή εποχή του παλιοϊού της κορόνας…
Η συνεχόμενη «πλύση εγγεφάλου» από τα συστημικά-αδρά πληρωμένα από την κυβέρνηση ΜΜΕ, με τους διαφόρους «ειδικούς» να αλλάζουν γνώμη, άποψη και λόγο (όπως αποδεικνύεται από τις δηλώσεις τους), με δεδομένο των αποκλεισμό όσων έχουν μία «διαφορετική άποψη» από την «επίσημη», ή έστω εκείνων που έχουν διαφορετική αντίληψη στον τρόπο αντιμετώπισης ενός προβλήματος υπαρκτού, φονικού, αλλά όχι μη αντιμετωπίσιμου.
Ο Λαός έχει χάσει την δυνατότητα της αξιοπρεπούς διαβίωσης – επιβίωσής Του. Αντιμετωπίζεται ως πειραματόζωο. Όποτε θέλουν τον περιορίζουν, τον αποκλείουν (με το μαρτύριο της σταγόνας), έχουν καταργήσει κάθε έννοια της Ελευθερίας του, στο όνομα της Δημοκρατίας και της Ζωής του. Στην ουσία ο ασθενής Λαός έχει υποστεί «ανακοπή», έχουν αφαιρέσει την ζωοδόχο (οικονομική) ανάσα, έχοντας κλείσει χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις , ανεβάζοντας τον αριθμό των ανέργων σε εκατομμύρια. Η βίαιη φτωχοποίηση, ο εγκλεισμός, ο παραλογισμός της μετακίνησης (στα μέσα μεταφοράς δεν κολλάει… όπου λέμε εμείς μεταδίδεται…) και όλα αυτά με τις προκλητικές εικόνες των διαφόρων «κοινωνικών συναθροίσεων» των εχόντων και κατεχόντων την εξουσία… ταυτόχρονα οι Έλληνες ζουν καθημερινά υπό τον φόβο του κορονοθανάτου.
Η μεγάλη δε «διαστροφή» της εξουσίας γίνεται και χυδαία «χλεύη»-«εμπαιγμός» όταν από ανευθυνουπεύθυνα χείλη ακούμε «αγαπητικές» δηλώσεις του τύπου : «εμείς για το καλό σας το κάνουμε, εσείς δεν προσέχετε». Συχνές είναι πλέον και οι «εμετικού» τύπου δηλώσεις, (το έχω ξαναγράψει) διαφόρων κομματικοδίαιτων παραγόντων, (φέρτε τα κλειδιά των επιχειρήσεών σας), ή ακόμα χειρότερα όταν επικαλούνται τα παιδιά τους… Το σίγουρο είναι ότι στο βιβλίο της ιστορίας οι ημέρες που διανύουμε θα είναι γραμμένες με «μελανά χρώματα».
Λύσεις υπάρχουν:
–Επάνδρωση με το απαιτούμενο προσωπικό Όλων των Νοσοκομειακών μονάδων της Ελλάδας, με όποιο κόστος.
-Τίμια και ειλικρινή συζήτηση όλων των ειδικών Ελλήνων επιστημόνων με όλες τις απόψεις στο τραπέζι. Καθαρές κουβέντες από επιστήμονες – η Ελλάδα έχει μπόλικους και στο εξωτερικό επίσης- που γνωρίζουν.
–Αναζήτηση φαρμάκων αντιμετώπισης των ασθενών Τώρα Άμεσα. Προέχει η σωτηρία των νοσούντων.
– Η «πρόληψη» επιβάλλεται, όπως η ελεύθερη επιλογή στα εμβόλια και στον εμβολιασμό. Η πληθώρα των εμβολίων που κυκλοφορούν, δίνει την ευκαιρία της αναζήτησης του καλύτερου δυνατού, χωρίς αποκλεισμούς «παράξενων συμφερόντων». Το αμερικάνικο, το βρετανικό, το ιταλικό το κινέζικο ή το ρώσικο ή όποιο άλλο… ας βρεθεί το κατάλληλο και εάν είναι Ελληνικό ακόμα καλύτερα θα είναι και πιο φθηνό…
Ο κόσμος έχει διχαστεί. Η κορονοτρομολαγνεία των ημερών έχει προσθέσει στον επιβαρυμένο ψυχισμό των Ελλήνων την κατάθλιψη. Η μάσκα κρύβει κάθε έκφραση του προσώπου, δίχως να φαίνεται το χαμόγελο, το πάθος, η χαρά, η λύπη ή ο πόνος. Μόνο αντικρίζοντας τα αγνά παιδικά μάτια, μπορούμε να αντιληφθούμε το μέγεθος της ζημιάς που έχει γίνει….
Μας λείπει η αγκαλιά, το φιλί των γονιών, των παιδιών, των αδελφών, των φίλων. Μας λείπει η ζεστασιά της οικογένειας, της «κοινότητας», της παρέας, το γλέντι μα πάνω από όλα χάσαμε το «κέφι» μας. Συμπεριφορές με τις οποίες γαλουχηθήκανε γενεές απαγορεύονται…
Ξεχάσαμε πως μερικοί συνάνθρωποί μας είναι «δέσμιοι» των δαιμόνων τους. Η κρίση ανέδειξε ότι το μίσος, η κακία, η εξουσιομανία, η φιλαυτία και ο εγωισμός, το προσωπικό κέρδος, για κάποιους έχουν γίνει βίωμα, ένα με το δέρμα τους που φαντάζει ωχρό, «νεκρό». Είναι βλέπετε η εποχή που ξεσκεπάζει τα εσώψυχα , τα πάθη. Φαντάζουν δυνατοί, αλλά στην ουσία επιδεικνύουν την αδυναμία τους. Δεν πειράζει «έχει ο Θεός τον τρόπο Του» αποκαλύπτει…
Ξεχάσαμε να λέμε «Δόξα τω Θεώ» που υπάρχουμε, που ήρθαμε στον κόσμο, που γευτήκαμε μικρές χαρές και λύπες, που κολυμπήσαμε στην ζωή όπως μας «γούσταρε» δημιουργώντας και καταστρέφοντας ότι εμείς ποθήσαμε, όχι όπως θα έπρεπε …
Ξεχάσαμε ότι σε όλη την Ζωή μας περπατάμε τον δρόμο που «χάραξε» ο Θεός με σκοπό να οδηγηθούμε στην Αιώνια αγκαλιά Του, όσο και αν οι δαίμονές μας προσπαθούν να μας ξεστρατίσουν…
Ξεχάσαμε επίσης ότι τα φωτεινά πεφταστέρια σβήνουν, έτσι και εμείς ήρθαμε σε αυτή την επίγεια Ζωή και πάλι θα οδηγηθούμε στα χέρια του Δημιουργού, όπως όλες εκείνες οι ψυχές που έφυγαν και θα φεύγουν…
Είμαι αισιόδοξος. Όσο υπάρχει το άσπρο και το μαύρο, η ημέρα και η νύχτα, θα υπάρχουν και Άνθρωποι με φιλότιμο, αλτρουισμό, με θυσιαστική αλληλεγγύη όπως οι χιλιάδες εργαζόμενοι που αγωνίζονται υπό αντίξοες συνθήκες καθημερινά για τον συνάνθρωπο. Πάντοτε θα υπάρχουν οι πραγματικοί αλληλέγγυοι ως καλοί Σαμαρείτες που θα προσφέρουν στα συσσίτια των φτωχών, στα ορφανά, στους άστεγους, στους μη έχοντες.
Πάντοτε το Φώς θα υπερνικά το σκοτάδι, η Ζωή τον θάνατο. Εύχομαι και ελπίζω για το καλύτερο, προσεύχομαι για αυτό…
«Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν».
Πέτρος Γ. Γώγος
