Ο Άστεγος!
Φίλε μου, αδελφέ μου εσύ; Φοβήθηκα να σε αναγνωρίσω
-Με ξέχασες. Πάει καιρός που εσύ τώρα πια, ανήκεις στο Σύστημα. Μη στεναχωριέσαι για μένα. Εγώ είμαι αυτάρκης.
-Μα εσύ κοιμάσαι στο πεζοδρόμιο…
-Και ο Κύριος μας κοιμήθηκε στο χώμα και κάθισε στην πιο χαμηλή πέτρα.Κι εγώ γεννήθηκα σε κρεβάτι σ΄ένα μεγάλο σπίτι.Γι αυτό αποφάσισα να γκρεμίσω το σπίτι μου και να κόψω τα πόδια της καρέκλας μου.
-Η νύχτα είναι μεγάλη, πώς σου περνά η ώρα;
-Μετράω τ’αστέρια.Α,.φίλε μου εσύ τα μέτρησες ποτέ;’Αλλωστε δεν μετρώ τις ώρες,αφήνω την ζωή να με προσπερνά.Δεν δίνω σημασία
-Και όταν δεν έχει άστρα ο ουρανός;
-Τότε παρατηρώ, πώς ενώνονται τα σύννεφα, και τα σχήματά τους, μου δείχνουν τα όνειρα που θα δω μετά.
-Τι όνειρα έχεις όταν είσαι στο δρόμο;
-Περιμένω τον ερχομό της Άνοιξης.Κοντεύει θαρρώ.Κι όταν φυτρώσουν στις παλάμες μου λουλούδια,θα ελπίζω καλύτερα.Θυμάσαι όταν παίζαμε στις αλάνες πώς μας χάϊδευε στα μάγουλα το βελούδο της ημέρας;;
-Και όταν διψάς για νερό;
-Περιμένω να ξυπνήσει η μέρα, να τινάξει η Αυγή το λουλούδι της και μετά για να ξεδιψάσω μου έρχεται να πιω όλη την πολιτεία.
-Σήκω. Θα σε πάρω στο σπίτι μου.Σ’αγαπάω απ’το σχολείο ακόμα.Θα είμαστε μαζί.Θα μιλάμε όπως παλιά.
-Μα εσύ χρωστάς στην Εφορία, στη Δεή,στο νερό.Σε πνίξαν τα χαράτσια.Εγώ είμαι Λεύτερος.Χρωστάω μόνο στο Θεό.
-Τι βαστάς σ’εκείνο το κουτί σφιχτά;
-Το λουλούδι που βρήκα σ’ένα ξεθωριασμένο λεύκωμα.Θυμάσαι;; Ήταν του κοριτσιού που χάθηκε.Εσύ δεν το ήξερες..Την αγαπούσα από την πρώτη στιγμή που την αντίκρισα..<Την λάβωσε η αγάπη του Θεού> είπαμε όλοι. Τι τα θες. Ήταν τόσο λαμπερή,που αν δεν προλάβαινε ο Ήλιος, που τον τύφλωσε η ομορφιά της, θα την έπαιρναν οι Άγγελοι. Όταν πάω να ξεχάσω τα λογάκια που έγραφε από κάτω για μένα, σφίγγω ευλαβικά το μαραμένο λουλούδι και μετά τα θυμάμαι ξανά.
-Δηλαδή θα τα καταφέρεις;
-Δεν έχασα τα χέρια αδελφέ… Έχω και τα πόδια μου γερά. Έχω πολύ δρόμο να διανύσω ακόμα. Όλες οι γειτονιές είναι μια αγκαλιά. Είναι ντροπή να πλαγιάσω νεκρός τις νύχτες..
Να… αυτό φοβάμαι μονάχα..
Μην το πρωί δεν θα μαι σκεπασμένος με λουλούδια….
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Όταν έγραψα για τον άστεγο την ίδια ημέρα το 2014,οι άστεγοι των Αθηνών ήταν 20.000..Σήμερα έχουν φτάσει τους 40.000..
Με τα οδυνηρά τους ξυπνήματα και τις ετοιμοθάνατες λιακάδες τους,στον ύπνο τους περνούν τις εποχές της ζωής τους..
Για τους αφεντάδες-εξουσιαστές μας,αποτελούν παραφωνία γιατί επιμένουν ακόμα στο..”κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη..”
Στην φωτογραφία,αυτή η όμορφη αρχοντογυναίκα,άφησε την τελευταία παγωμένη ανάσα της πριν λίγες μέρες στην είσοδο (ίσως) του σπιτιού της στην οδό Σόλωνος..
