Ο Άγιος Δημήτριος του Φ.Ο.Ο.Φ.
Εκεί που είναι το κτήριο του Φ.Ο.Ο.Φ. ήταν κάποτε ένας βράχος με θέα, καθώς το βουνό ήταν γυμνό. Από εκεί έβλεπε κανείς όλη την πόλη, από την μια άκρη μέχρι την άλλη. Ένας βράχος που έδωσε την ονομασία «Βράχος» σε όλη την περιοχή. Πίσω από τον βράχο ήταν ένα ίσωμα, το οποίο στα χρόνια της τουρκοκρατίας ήταν αλώνι. Το αλώνι κάποιου Τούρκου, που μετά την απελευθέρωση το αγόρασε ο Φαρμακοποιός Μιχαήλ Δοσίου.
Ήταν η εποχή που ακόμη υπήρχαν εθνικοί ευεργέτες, όταν στις αρχές της δεκαετίας του 1960, ο φυσιολάτρης και ιδρυτικό μέλος του ΦΟΟΦ, Ηλίας Βυζάντης, έπεισε τον Μιχαήλ Δοσίου να χαρίσει την περιοχή του Βράχου, συνολικά 10 στρέμματα, στο νεοσύστατο όμιλο με σκοπό να χτίσει ένα αναψυκτήριο.
Οι εργασίες άρχισαν με εθελοντική εργασία και εράνους, δίχως όμως να προχωρεί το έργο. Μερικές κολώνες, μπόρεσαν να στήσουν, που ο Βυζάντης τις έβαψε λευκές, και ήταν ορατές από την πόλη, και θύμιζαν ερειπωμένο αρχαίο ναό. Η Δικτατορία χρηματοδότησε το έργο, και στις 18 Ιουλίου 1971, έγιναν τα εγκαίνια του περιπτέρου του ΦΟΟΦ, που ονομάστηκε «Λυγκηστίς».
Στο Διοικητικό Συμβούλιο του ΦΟΟΦ ήταν ο Ηλίας Βυζάντης, ο Πέτρος Βόσδου, ο Μενέλαος Καλυβιάνος, ο Θεόδωρος Πέπης, ο Νικόλαος Κωνσταντινίδης, ο Δημήτριος Λουκίδης, ο Ευάγγελος Ταμουτσέλης και ο Βασίλειος Σιάπας. Ήταν το Διοικητικό Συμβούλιο που αποπεράτωσε το κτήριο. Ήταν ένα μεγάλο κατόρθωμα, αν σκεφτεί κανείς το ξεκίνημα αυτής της ιδέας, που υλοποιήθηκε μέσα σε λίγα χρόνια. Αυτό που έμενε ήταν να ευχαριστήσουν και τον Θεό φτιάχνοντας ένα εκκλησάκι κοντά στο κτήριο του Φ.Ο.Ο.Φ.
Το Διοικητικό Συμβούλιο του Φ.Ο.Ο.Φ. νωρίτερα αποφάσισε να χτίσει ένα εκκλησάκι κοντά στο κτήριο και σε μικρή απόσταση. Ένα εκκλησάκι μέσα στα δένδρα με παγκάκια και βρύση, που θα ήταν τόπος αναψυχής για τους εκδρομείς και τους περαστικούς. Τα μέλη πήραν την απόφαση και άρχισαν οι εργασίες. Το σχέδιο το έκανε το ζωγράφος Ευάγγελος Ταμουτσέλης και τις εργασίες ανέλαβε το συνεργείο του οικοδόμου Ευάγγελου Λιούκρα, από την Δροσοπηγή. Το εκκλησάκι είναι του Αγίου Δημητρίου και λειτούργησε για πρώτη φορά στις 25 Οκτωβρίου 1970, παραμονή της εορτής του αγίου.
Τοποθετήθηκε αργότερα και μια βρύση, και καθώς δεν υπήρχε εκεί πηγή πήραν νερό με σωλήνες από το κτήριο του ΦΟΟΦ. Αργότερα την ίσια σκεπή την έκαναν καμπυλωτή με το συνεργείο του Σπύρου Σταθόπουλου, από την Δροσοπηγή. Το εκκλησάκι άλλαξε όψη και μαζί με τα παγκάκια κάτω από τα πανύψηλα δένδρα, έγινε πιο εντυπωσιακό.
Το εκκλησάκι δεν έχει τοιχογραφίες, αλλά μόνο φορητές εικόνες, και ένα παγκάρι, που πάντα έχει κεριά, καθώς ο όμιλος ορίζει πάντα έναν επίτροπο, μέλος του ομίλου για να μεριμνά σχετικά με την καθαριότητα του χώρου, τα κεριά και τα χρήματα. Στις αρχές είχαν φτιάξει έναν κερματοδέκτη απλό. Όμως κάποιοι τον διέρρηξαν. Αργότερα έκαναν από σίδερο, χτισμένο στον τοίχο. Τον ξεπάτωσαν. Κάποτε οι διαρρήκτες σταμάτησαν, αφού ο κόσμος δεν έριχνε πια κέρματα.
Το εκκλησάκι γιορτάζει την ημέρα της γιορτής του Αγίου Δημητρίου, στις 26 Οκτωβρίου. Την παραμονή τελείται εσπερινός και αρτοκλασία. Πολλοί Φλωρινιώτες και μέλη του ομίλου παρευρίσκονται στον πανέμορφο αυτόν τόπο κάτω από τα πανύψηλα δένδρα.
Δημήτρης Μεκάσης
