Κυριακή εννέα Μαΐου (9-5) βαδίζοντας προς την κεντρική πλατεία βλέπω εκεί τη μπάντα του Δήμου, εντυπωσιακή με τις νέες στολές τους, προφανώς για κάποια τελετή και τους ένστολους άνδρες της αστυνομίας και του στρατού, επίσημα ντυμένους υπεύθυνους και σοβαρούς όπως πάντα και δύο μόνο σημαιοφόρους μαθητάς.
Ομολογώ ότι δεν γνώριζα για ποιο λόγο. Ρωτώντας πληροφορήθηκα ότι αυτή την ημέρα γιορτάζεται η επέτειος της εθνικής αντίστασης κατά του Ναζισμού- Φασισμού, με την υποχώρηση των Γερμανών τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο.
Είναι ένδεκα η ώρα και αισθάνομαι την ανάγκη και υποχρέωση να παρακολουθήσω την τελετή.
Μετά μισή ώρα περίπου βλέπω να έρχονται εννέα, δέκα άτομα προφανώς εκπρόσωποι των αρχών, και ένας μόνο Ιερέας (χωρίς συνοδεία ψάλτη).
Σε λίγο αρχίζει η τελετή. Είμαστε πέντε μόνο πολίτες και τίποτε άλλο. Η εικόνα είναι μελαγχολική. Νομίζω ότι αυτή η λαμπρή επέτειος είναι από τις σημαντικότερες ιστορικά μετά βέβαια από την παλιγγενεσία, την επανάσταση του 1821.
Σημ: Είναι ιδιαίτερα ευχάριστο, εντυπωσιακό και ενθαρρυντικό ( τη δύσκολη περίοδο που διανύουμε) ότι γιορτάζεται με τον καλύτερο τρόπο, με εξαιρετικές εκδηλώσεις οι οποίες φαίνεται ότι θα συνεχιστούν όλο το χρόνο προς τιμή της οργανωτικής επιτροπής, με πρόεδρο την άξια προσωπικότητα κυρία Γιάννα Αγγελοπούλου.
Ο τελετάρχης καλεί από το μικρόφωνο τους εκπροσώπους των αρχών οι οποίοι και καταθέτουν με σεβασμό τα στεφάνια τους.
Ο ιερέας διαβάζει το ευαγγέλιο και ψάλλει μόνος του…
Η μπάντα του δήμου παίζει όμορφα, όπως πάντα, για την σιγή ενός λεπτού και στο τέλος τον Ιερό Εθνικό Ύμνο υπέροχο σε λόγια και μουσική.
Έκπληκτος ακούω τον τελετάρχη να ανακοινώνει το τέλος της τελετής.
Ούτε μία-σύντομη έστω- ομιλία, ούτε κάποια αναφορά για την ιστορικότητα αυτής της ημέρας όπως πάντα γίνεται και όπως επιβάλλεται για λόγους ουσιαστικούς και δεοντολογικούς. Πλησιάζω τον τελετάρχη και με ευγένεια τον ρωτάω γιατί αυτή η παράληψη της τελετής.
Μου απαντάει ήρεμα ότι ο ίδιος είναι μόνο εντολοδόχος αφού άλλοι αποφασίζουν για το πρόγραμμα της τελετής γενικά.
Δεν θέλω να συνεχίσω δεν χρειάζεται να αναρωτηθώ ποιοι είναι οι άλλοι.
Λυπάμαι μόνο και προβληματίζομαι και μη σπεύσουν να μου πούνε ότι φταίει η πανδημία.
Οι καφετέριες και οι δρόμοι ήταν γεμάτοι κόσμο προφανώς αδιάφορο για όσα συμβαίνουν μπροστά μας και γύρω μας.
Υ.Γ.: Και θα επιβεβαιωθώ με ένα απλό λαϊκό τραγούδι από αυτά που τραγουδάει ο Έλληνας… όταν αυτοσαρκάζεται:
Και εμείς οι τρεις στον καφενέ
Τσιγάρο, πρέφα και καφέ
Βρε δε Βαριέ, βρε δε βαριέσαι αδερφέ.
Κώστας Βάσσος
