(Εμπνευσμένο από το ποίημα του Κων. Καβάφη «Τα κεριά»)
Γράφει ο Μιχάλης Ραμπίδης
Πτολεμαΐδα 5-1-2023
Η πρώτη σκέψη γι΄ αυτούς που μετρούν έξι δεκαετίες και βάλε, για το χρόνο που φεύγει είναι απαισιόδοξη: Φορτωθήκαμε στην πλάτη μας ακόμα έναν χρόνο …. Είναι θολή αλλά ορατή η νοητή γραμμή των σβηστών κεριών του παρελθόντος, «κρύα κεριά, λυωμένα και κυρτά. Τα πιο κοντινά βγάζουν καπνόν ακόμη». Αποχαιρετίσαμε συμμαθητές, συναδέλφους, φίλους, συγγενείς, γονείς, αδελφούς. Ανάψαμε το κερί σε μέλη της οικογένειας-σε αγαπημένους μας τη χρονιά που έφυγε ….
Η γιορταστική όμως ατμόσφαιρα των ημερών, τα κάλαντα των παιδιών, η μπάντα του Δήμου, τα χορευτικά των πολιτιστικών συλλόγων, η αναβίωση εθίμων σε κάθε μικρή γωνιά της πατρίδας μας, η παραδοσιακή σύναξη της οικογένειας για το γιορτινό τραπέζι και το τυχερό κομμάτι της βασιλόπιτας, φέρνουν μπροστά μου τις ημέρες του μέλλοντος «σα μια σειρά κεράκια αναμένα-χρυσά, ζεστά και ζωηρά κεράκια».
Τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα:
-Η μελαγχολία και στυφή γεύση της απώλειας, η κατήφεια για το άπιαστο στο διάβα του χρόνου όνειρο. Η ώρα που αποχωρίζεται η ψυχή το σώμα, που χωρίζουν τα πέταλα από τα φύλλα, οι μοναδικές στιγμές ευωδίας του τέλους …. Η προειδοποίηση με την εφαρμοσμένη μέθοδο του ασυνείδητου, στα ονείρατα πριν από το ξύπνημα της αποβίβασης, για τον τελευταίο μας σταθμό, το ταξίδι δίχως τους οδηγούς του Δάντη στο Άδη, αλλά με τη σοφία που μας πλουτίζει ο πηγεμός μας στην Ιθάκη.
-Έτοιμοι για την πρωτοχρονιάτικη επιβίβαση στο βαγόνι της προσμονής, του ονείρου, της αλλαγής των συναισθημάτων, σ’ ένα ταξίδι ταιριαστό με το χρώμα του ουρανού και της θάλασσας, τις μυρωδιές και τα αρώματα των δέντρων και των λουλουδιών. Η φύση που δεν παύει ποτέ να γεννά, αναγεννά τη ζωή. Το ταξίδι της ζωής, ο αγώνας για επιβίωση, από τη φύση παίρνει τα κουράγια του. Αυτός ο κύκλος μας δίνει δύναμη κι ελπίδα να αγωνιζόμαστε για τη ζωή.
Θέλω να μπω σ’ ένα βαγόνι του τρένου και να διανύσω κάθε χιλιόμετρο, για νέες παραστάσεις και εμπειρίες, κάθε ημέρα του καινούργιου χρόνου. Να ταξιδέψω «στις μέρες του μέλλοντος, με τα χρυσά, ζεστά και ζωηρά αναμένα κεράκια». Μα δεν μπορώ να μην κοιτάξω πίσω μου «τη σκοτεινή γραμμή που μικραίνει, τα σβηστά κεριά που πληθαίνουν» …. Τις παλαιές διαδρομές μου, στη μικρή γραμμή της ζωής ….
