Βαδίζοντας ο Χριστός με τους μαθητές Του προς τα Ιεροσόλυμα (Μάρκ. ι΄ 32 – 45), τους αναφέρει όσα πρόκειται να συμβούν. Θα συλληφθεί, θα υποφέρει, οδηγούμενος μέχρι Σταυρού και Θανάτου. Όμως μετά από τρεις μέρες θ’ Αναστηθεί. Γι’ αυτό τους προτρέπει να έχουν θάρρος, αποκαλύπτοντας τους το τέλος αυτής της διαδρομής που είναι Ανάσταση Του.
Επομένως, αναμφίβολα η κατάληξη του Πάθους του Χριστού, είναι η Ανάσταση Του. Άρα το κάλεσμα για συμπόρευση και συμμετοχή στα Παθήματα του Κυρίου, που απευθύνει η εκκλησία οδηγεί στην Ανάσταση.
Γι’ αυτό μας καλεί να σηκωθούμε από τον λήθαργο της αμαρτίας. Αναλαμβάνοντας τον κακό εαυτό μας, να συμπορευτούμε με τον Κυρίο στο εκούσιο Πάθος Του, να σταυρώσουμε με την θέληση μας, τον εγωισμό μας, την πηγή των αμαρτιών και κάθε κακίας.
Η Μεγάλη Εβδομάδα, πλημυρίζει από χαρά, είναι γεμάτη από ελπίδα. Βλέποντας τον Νυμφίο να βαδίζει στο Γάμο, στο Εκούσιο Πάθος, ν’ αγαπά μέχρι Σταυρού και Θανάτου τον κάθε άνθρωπο.
Οι μέρες αυτές, προμηνύουν την Ανάσταση. Κάτω από το πρίσμα του κενού Τάφου του Αναστάντος Κυρίου ερμηνεύονται στην εκκλησία τα Πάθη του Χριστού κι όλα όσα συντελούνται την Μεγάλη Εβδομάδα. Δίχως την Ανάσταση, η φιλάνθρωπη κίνηση του Θεού προς εμάς μένει ατελής, καταντά αχρείαστη, προσθέτωντας περισσότερο πόνο στην ανθρώπινη τραγωδία της πτώσης.
Ζούμε την Μεγάλη Εβδομάδα, κατανοώντας τις ενέργειες του Θεού, όταν ξεπεράσουμε το συναισθηματικό κομμάτι και συνδέσουμε τις μέρες αυτές με την Ανάσταση, που είναι ο βασικός και τελικός προορισμός. Κι αυτό πραγματώνεται με την αποδοχή της πρόσκλησης του Χριστού να Τον ακολουθήσουμε στον Σταυρό, να γίνουν Ιεροσόλυμα οι καρδιές μας, στην σταυροαναστάσιμη πορεία που καταλήγει στην Ανάσταση σε μια καινούργια εν Χριστώ Ζωή.
Δεχόμενοι να σταυρώσουμε τα πάθη και τις αμαρτίες, να νεκρώσουμε για χάρη του Χριστού, τον κακό εαυτό μας. Να μεταμορφωθούμε, ως νέοι άνθρωποι, στους οποίους θα κατοικεί ο Ίδιος ο Θεός.
Το πέρασμα αυτό, η κατά Χριστόν εξέλιξη και μεταμόρφωση μας δεν πραγματοποιείται ατομικά, όπως καθένας νομίζει.Βιώνεται μεν προσωπικά μέσα μας, αλλά ταυτόχρονα πραγματώνεται ως κοινωνία προσώπων, ως Ένα Σώμα Χριστού, δηλαδή ως εκκλησία. Οι ναοί γίνονται τα μέσα που οδηγούν στην Ανάσταση.
Ο Χριστός πραγματοποιεί την Θυσία Του, μέσα στον χρόνο και τον χώρο του παρόντος. Σταυρώνεται τώρα, όχι σε κάποια εποχή, από εμάς και συνάμα για εμάς, μέσα στην εκκλησία μας.
Σε καμία περίπτωση ως θεατές ενός δράματος, αλλά μέτοχοι της Θυσία του Χριστού. Κοινωνοί της Ανάστασης Του, γευόμενοι το Σώμα και το Αίμα Του. Ζώντας ενωμένοι μ’ Αυτόν και ταυτόχρονα μεταξύ μας.
Η εκκλησία, δεν ζητά να κλάψουμε και να θρηνήσουμε για τον Χριστό την Μεγάλη Εβδομάδα, αλλά μας καλεί να ελπίσουμε σ’ Εκείνον, δεχόμενοι να συσταυρωθούμε μαζί Του. Με σκοπό, να γίνουμε μέτοχοι της Ανάστασης Του.
Οι μέρες που ακολουθούν, χαρακτηρίζονται ως ευκαιρία και πρόταση ζωής. Μας καλούν, ν’ ανασηκωθούμε από τις αμαρτίες, να μεταμορφώσουμε τον κακό εαυτό μας, επειδή ακριβώς μας αγάπα ο Χριστός και παρά την αμαρτωλότητα και την τραγικότητα της κατάστασης μας έρχεται για εμάς όπως και για κάθε άνθρωπο, να Πάθει, να Πεθάνει επί Σταυρού, ώστε να μας χαρίσει την Ζωή, την Ανάσταση από την αμαρτία και τον θάνατο.
