ΚΑΛΟ ΚΑΤΕΥΟΔΙΟ ΝΙΚΟ
Είθε να συναντήσεις τους λατρευτούς γονείς σου στη χώρα εκείνη της ελευθερίας και της λύτρωσης και να σε οδηγούν σε άλλες βουνοκορφές φωτεινές και ορίζοντες με άστρινη λάμψη και αστραφτερό φως και τη θεία Εύα πάλι, μικρό παιδάκι- τρυφερή και πονεμένη ψυχούλα- να σε ξεναγήσει στις ευωδιαστές κοιλάδες και τα μυρωμένα ανθολίβαδα του ουρανού.
Να τελειώσει η ανησυχία της αναζήτησης δικαιοσύνης, που πάντα έψαχνες, της ισότητας, της ομόνοιας, της αγάπης.
Μεταφέροντας και του φίλου σου και εξαδέλφου μου τις ευχές, σε αποχαιρετώ με συγκίνηση και θαυμασμό για το κουράγιο στις μάχες, που έδινες και τις αντοχές, που διέθετες του σώματος και της ψυχής, ώσπου το πρώτο σε πρόδωσε. Απόλαυσε τον ύπνο τον ανακουφιστικό και τον αιώνιο, τη γαλήνη και την ειρήνη, που ελπίζουμε όλοι, πως μόνο στον ουρανό υπάρχει. Σου χαρίζω και το κείμενο, που δεν έβρισκα για να σου διαβάσω στο νοσοκομείο, που μιλούσαμε, μαζί με τον γιο σου και μου πε: την άλλη φορά. Μόνο, που μου’ λεγε «ψέματα». Γιατί ήταν η στερνή και ένιωσα ηθική ικανοποίηση, γιατί παρά τις φήμες, επικοινωνήσαμε άνετα και σε αποχαιρέτησα και από μέρους του Βασίλη.
Ένα απόσπασμα θα αναφέρω:
«Παρυφές περίφανες, όπου γέμουν σποδό,
από χαμένα χιλιάδες κουφάρια
και κάποια οστά λευκασμένα αγώνων
και ανδρείας απομεινάρια.
Επειδή η Πατρίδα δεν έγινε Αντιγόνη,
Να τα επιπάσει με χώμα που θ’ άγιαζε
από τα’ απολιθώματά τους ακόμα,
όπως αγιάζουν τα χιόνια, τα ρυάκια,
τα δέντρα, που στις ρίζες τους κοιμήθηκαν,
άγνωστο πόσα γενναία παλικάρια όπου
τα συντροφεύουν, ο ουρανός, η σιωπή
και δροσερά στην ερημιά τους τα χαϊδεύουν
μόνο χορτάρια. Άνεμοι σφυρίζοντας μοιρολογούν
τον χαμό τους!!! Αστροπελέκια εκπυρσοκροτούν
στην μνήμη τους!
Το θάρρος και η ορμή τους σφιγμένα στις γροθιές τους
μπάλες χιόνι ή χαλάζι…
Η βροχή δάκρυ πικρό που σταλάζει.
Η πάχνη χειμωνιάτικης ξαστεριάς,
οι διαμαντένιες δροσοστάλες της Άνοιξης
αχνόλευκο σάβανο, που με τύψεις η Μάνα τα σκεπάζει,
γιατί δεν έπραξε το Ηθικό και το Πρέπον.
Τα άφησε βορά των ορνέων και των αγριμιών λιχουδιά.
Πέτρωσαν στις θάλασσες των ματιών της κόρης,
της πολύ λυπημένης τα μαργαριτάρια- δάκρυα-
από οδύνη, τρομάρα ή απαγόρευση…
Ποτέ δεν κύλισαν, να σας μυρώσουν, ενώ
η δόξα βουβή, τρομαγμένη και μπερδεμένη,
δεν ξεθάρρεψε ακόμα, να σας δικαιώσει και
με αμφιβολία κι επιφύλαξη σας μνημονεύει…
Πού πήγε το κυνήγι τα’ ονείρου για το Δίκαιό,
την Ισότητα και την προδομένη Λευτεριά,
που θυσιαστήκατε;
Προσκυνούμε τώρα τους τυράνους και τους συνεργούς,
που εξαιτίας τους σφαγιαστήκατε,
ενώ νεοραγιάδες μας κανταντήσανε…
Και εδώ, αντί «ουαί, τοις ηττημένοις»!
Ίσχυσε το «ουαί, τοις νικηταίς»!
Στην οικογένεια σου εύχομαι το φάρμακο του χρόνου να δράσει μαλακτικά στις ψυχές τους και να σε θυμούνται με εκτίμηση, αγάπη, σεβασμό. Αιωνία σου η μνήμη.
ΕΛΕΝΗ ΖΩΛΗ
