Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας κυβέρνησε τη χώρα του από το 121 μέχρι το 180 μ.χ. και σήμερα υπάρχει μπρούτζινο άγαλμα του στην πλατεία Καπιτωλίου στη Ρώμη. Σπούδασε Ρητορική, Ζωγραφική και Στωική φιλοσοφία.
Η δικαιοσύνη, ως γνωστό, απονέμει το δίκαιο με βάση τους νόμους που ισχύουν σε μία χώρα και εποχή. Το έργο των δικαστών είναι σπουδαίο, γι αυτό και ανήκουν σε διακριτή εξουσία. Εκτελεστική η κυβέρνηση, Νομοθετική η Βουλή και Δικαστική η Δικαιοσύνη σε κάθε πολιτισμένη ευνομούμενη Δημοκρατική χώρα.
Η λεπτομερής εξέταση-διερεύνηση όλων των πτυχών μιας υπόθεσης στο δικαστήριο, δεν αφήνει περιθώρια λάθους ή πλάνης για την απόδοση του δικαίου. Τόσο η πολιτική αγωγή όσο και η υπεράσπιση με την επιχειρηματολογία τους περνάνε μέσα από το πλέγμα της κριτικής σκέψης των δικαστών, οπότε η τελική απόφαση προκύπτει ολοκληρωμένη με μεγάλη βασιμότητα του σκεπτικού της. Το ποινικό, αστικό, εμπορικό, ναυτικό, εργατικό, συνταγματικό, δημόσιο, ιδιωτικό διεθνές δίκαιο, είναι κανόνες δικαίου της νομικής επιστήμης που αποτελούν τον οδικό χάρτη της δικαστικής εξουσίας με τρόπο ακριβή και αξιόπιστο.
Γνωστική εξάλλου σε όλους είναι η υπομονή των δικαστών στην εκδίκαση των υποθέσεών κάθε ακροαματικής διαδικασίας. Η πολύπλευρη και βαθιά εξέταση, οδηγείται βαθμιαία στην απόφαση που είναι άρτια δικαιολογημένη και σαφής.
Κατ’ ανάλογο τρόπο στην καθημερινή πρακτική, όσοι δεν βιάζονται στην συμπεριφορά τους, με ωριμότητα σκέψης βαδίζουν βήμα- βήμα σε προβληματικές καταστάσεις που πρέπει να επιλύσουν με σωστό τρόπο. Για παράδειγμα κάποιος που μας φέρθηκε ανάρμοστα λεκτικά, άλλος αντιδρά σκληρά αμέσως και άλλος ήπια-μαλακά-πολιτισμένα. Μία επιπόλαιη απάντηση όμως δεν μπορεί να είναι εύστοχη- επιτυχημένη. Μια ψύχραιμη αναμονή κινεί την σκέψη για εξεύρεση λογικότερης συμπεριφοράς.
Η μετριοπαθής απάντηση του ότι είναι πιο πολιτισμένη, δεν ξεσηκώνει αντιδράσεις, κατεβάζει τους τόνους της αντιπαλότητας και βοηθάει πολύ στη διεξαγωγή της συζήτησης να κινείται σε λογικά και ευπρεπή πλαίσια αντίθετων γνωμών που συνθέτονται.
Από πείρα της ζωής, όλοι γνωρίζουν ότι με την υπομονή διορθώνουμε μία βλάβη σε κάποιο μικρό ή μεγάλο μηχάνημα που δουλεύουμε καθημερινά. Αύνουμε μια δύσκολη άσκηση ή πρόβλημα μαθηματικών με επιστράτευση όλων των δυνάμεων της σκέψης μας. Οδηγούμαστε στη λύση ευκολότερα σε σύγκριση με τη βιαστική επιπολαιότητα.
Η υπομονή μοιάζει με αρίδα τρυπανιού θα λέγαμε, που δουλεύει αργά με λιγότερες στροφές, αλλά η επιτυχία είναι πιο πιθανή, σε σύγκριση με μία άλλη αρίδα τρυπανιού που δουλεύει γρήγορα και ανάβει- ζεσταίνεται και δεν προχωράει για να φέρει αποτέλεσμα επιθυμητό.
Η υπομονή δεν υιοθετείται συνήθως από πολύ νέους, γιατί η περίσσια μυϊκή τους δύναμη, τους εξαναγκάζει να είναι βιαστικοί στην κίνηση και στην σκέψη. Οι μεσήλικες και οι ηλικιωμένοι έχουν πεισθεί από τις εμπειρίες- παθήματα της ζωής να βαδίζουν με σύνεση- λογική και σιγουριά.
Τελικά οποιαδήποτε εργασία και να κάνουμε με μεγαλύτερη υπομονή, πετυχαίνουμε καλύτερο ποιοτικό αποτέλεσμα και δεν καταπονούμε πιεσμένα τον εαυτό μας, όπως όταν βιαζόμαστε σε άλλη περίπτωση. Τα προϊόντα και υποπροϊόντα της υπομονής είναι γνωστά λοιπόν στους έμπειρους μεγαλύτερους και λιγότερο γνωστά ή άγνωστα σε όσους δεν μπήκαν στο στίβο της ζωής και τα έχουν έτοιμα από τους γονείς τους ή τους μεγαλύτερους τους.
Η υπομονή μας παρέχει χρόνο πολύ στη διάθεσή μας να σκεφθούμε και να διαλέξουμε την καλύτερη λύση μετά από πολλή σκέψη. Διϋλίζεται- καθαρίζει στο μυαλό μας κάθε σχέδιο και προτιμούμε το καλύτερο από πολλές πλευρές.
Θα κλείσουμε το σημερινό μας άρθρο με προβληματισμό των φίλων αναγνωστών μας: η υπομονή φέρνει τριαντάφυλλα. Η υπομονή έχει πίκρα, αλλά οι καρποί της είναι γλυκοί. Η υπομονή μοιάζει με κλειδί που ανοίγει όλες τις κλειδαριές.
ΠΕΤΡΟΣ ΓΟΥΛΙΟΣ
ΦΛΩΡΙΝΑ
