Βαθιά διχασμένο, σχεδόν δηλητηριασμένο, ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας.
Έλληνες , πρωταγωνιστές και κομπάρσοι, θύτες και θύματα της ΔΙΧΟΝΟΙΑΣ, της αιώνιας κατάρας του γένους μας, μετρούν και συγκρίνουν το πόσο καυτές ήταν οι θανατηφόρες σφαίρες των «αριστερών» εγκληματιών της 17 Νοέμβρη στο κορμί του Παύλου Μπακογιάννη και των άλλων θυμάτων, με το πόσο βαρύς και παγωμένος ήταν ο λοστός του παρακρατικού Καλαμπόκα, που άνοιξε το κεφάλι του αγωνιστή Νίκου Τεμπονέρα.
Μετρούν και συγκρίνουν πόσο ψυχρή και καλά ακονισμένη ήταν η λεπίδα του Ναζιστή Ρουμπακιά, που ύπουλα χώθηκε στο κορμί του Παύλου Φύσσα, με το πόσο πυρωμένες και εύστοχες ήταν οι σφαίρες που έκοψαν το νήμα της ζωής των δύο παιδιών, μελών της Χρυσής Αυγής, λίγους μήνες μετά στο Ν. Ηράκλειο.
Λες και έχει μέτρο και μετριέται ο πόνος της ανθρώπινης απώλειας.
Λες και στο καντάρι του πόνου, τα δράμια φτιαγμένα από δάκρυα, ζυγίζουν διαφορετικά.
Λες και οι μάνες, οι γιοι και αδερφές, ένοιωσαν αλλιώς « το πάτημα της αρκούδας» στο στήθος τους, όταν άκουσαν τα θλιβερά μαντάτα.
Οι υπόλοιποι, καθημερινοί άνθρωποι, φορτωμένοι και καμπουριασμένοι από τα δυσβάσταχτα φορτιά της δύσκολης καθημερινότητας, παρακολουθούν αποσβολωμένοι τις νέες εκφάνσεις της διχόνοιας στον τόπο μας, που συνεχίζει σαν σαράκι να κατατρώει τις σάρκες της κοινωνίας μας.
Η Ιστορία επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά και ξανά… Η ελληνική τραγωδία είναι ΕΔΩ!
Και η ζωή των νέων παιδιών, τραβά την ανηφόρα προς ένα αβέβαιο και δυσοίωνο μέλλον.
Η ΔΙΧΟΝΟΙΑ ακολουθεί την σκιά μας και εν μέσω κρίσης και συνεχώς θεριεύει, σαν να θέλει να κατασπαράξει κάθε ελπίδα για το αύριο. Δυστυχώς μέχρι στιγμής φαίνεται ότι το καταφέρνει.
Τελικά ναι… Ο «Ελληνικός Εμφύλιος» δεν τελείωσε ποτέ!
Μιχάλης Ε. Χάτζιος
Εκπαιδευτικός
