Η ιδανική θέση της βίας βρίσκεται αναμφισβήτητα στον πόλεμο ή στις τρομοκρατικές ενέργειες και όχι στο λόγο – διάλογο της ευπρέπειας της λογικής σκέψης.
Το σημερινό μας δημοσίευμα στόχο έχει να φέρει στην επικαιρότητα συμβάντα ασυνήθιστου λεκτικού ήθους τοπικής ή πανελλαδικής εμβέλειας.
Βία χρησιμοποιεί αυτός που την εκσφενδονίζει για να καμφθεί η αντίσταση του αντιπάλου, όταν δεν διαθέτει επιχειρήματα λογικής πειθούς. Η πρακτική της βεβιασμένης ενέργειας στο λόγο χαρακτηρίζει κυρίως ανθρώπους που δεν έχουν ευχέρεια στον προφορικό λόγο ή είναι ολιγογράμματοι με μικρή κοινωνική μόρφωση – τριβή. Για όσους έχουν λάβει γνώσεις ανωτέρου επιπέδου ή είναι ζυμωμένοι στην κοινωνική ζωή, είναι απαράδεκτη μέθοδος πέρα για πέρα.
Επειδή το λεξιλόγιο της Ελληνικής γλώσσας είναι πλούσιο, θα καταδείξουμε με χειροπιαστά θετικά και αρνητικά παραδείγματα τον αντίκτυπο που έχει χωριστά σε κάθε περίπτωση η συμπεριφορά η κόσμια – παραδεκτή και η αποκλίνουσα – απαράδεκτη.
Σε μιά συντροφιά που αναπτύσσεται μια συζήτηση εκθέτει ο καθένας τις απόψεις του και ¨πλέκεται¨ έτσι η ανάπτυξη του θέματος.
Η διαφορετικότητα – μωσαϊκό αντιλήψεων και γνωμών είναι δεδομένη εξ’αρχής, η σύνθεση όμως και η πρόοδος για το τελικό συμπέρασμα – συμφωνία όλων ή των περισσοτέρων, αξιολογεί το επίπεδο των γνώσεων και εμπειριών με θετικό πρόσημο.
Αντίθετα εάν όλοι μαζί συνομιλούν ή στρέφονται ο ένας εναντίον του άλλου για τις διαφορετικές γνώμες που έχει, η κατάληξη θα είναι προβληματική στη σύμπλευση – ένωση
απόψεων και πολύ πιθανή η προσωπική αντιπαράθεση – όξυνση του διαλόγου με αρνητικές προεκτάσεις εμφανείς.
Η τέχνη του διαλόγου δεν πηγάζει μόνο από την απόκτηση γνώσεων στις βαθμίδες της εκπαίδευσης αποκλειστικά, εξίσου χρήσιμη θεωρείται και η κοινωνική μόρφωση –καθημερινή αλληλεπίδραση από τις δοσοληψίες και τις επαφές στις σχέσεις μας με τους άλλους συνέχεια σε βάθος χρόνου.
Η λήψη πτυχίων ανώτατης εκπαίδευσης: Νομικής, Φιλολογίας, Παιδαγωγικών, Πολιτικών και Κοινωνικών Επιστημών, Φιλοσοφίας, συνοπτικά θεωρητικών Επιστημών, εγγυάται τη δεξιοτεχνία ανάπτυξης συστηματικού μοντέλου διαλόγου στο μεγαλύτερο ποσοστό των πτυχιούχων. Τα Διοικητικά Συμβούλια με εκλεγμένα μέλη – πρόσωπα διαφόρων Συλλόγων Συνδικαλιστικών Οργανώσεων επίσης κατέχουν σε ικανοποιητικό βαθμό προσόντα για συμμετοχή σε διάλογο επιπέδου. Τα Διοικητικά Συμβούλια των Δήμων, Περιφερειών της χώρας, έχουν επωμισθεί με αυξημένες αρμοδιότητες και οφείλουν να έχουν ικανότητες ανάλογες για τη διεκπεραίωση δυσκολότερων υποθέσεων στο διάλογο.
Οι δικηγόροι είναι ιδιαίτερα ασκημένοι στο διάλογο, όχι μόνο αποκλειστικά με τη λήψη
του πτυχίου τους, αλλά και με τη διαρκή καθημερινή ενασχόλησή τους στις ακροαματικές διαδικασίες των δικαστηρίων υπεράσπισης ή πολιτικής αγωγής των διαδίκων στην εκδίκαση των υποθέσεων. Οι Βουλευτές όλων των κομματικών αποχρώσεων της Βουλής των Ελλήνων, δίνουν καθημερινές μάχες διαλόγου αντιπαράθεσης απόψεων με άνεση και επιτυχία εντυπώσεων συνήθως.
Σε υπαίθρια στέκια ή υποβαθμισμένες συνοικίες, συχνά συναντούμε συντροφιές που
διαπληκτίζονται μετά από μια συζήτηση, γιατί δε συμφωνούν και ασκούν ακόμη και
σωματική βία, πέρα από τη λεκτική λόγω του χαμηλού επιπέδου μόρφωσης. Ο διάλογος
απαιτεί σεβασμό της γνώμης του άλλου και αυτοσυγκράτηση στην παράθεση αντίθετων
θέσεων – απόψεων και η συντριβή ή αποσιώπηση της άλλης πλευράς προέρχεται από
έλλειψη κουλτούρας – πολιτισμού.
Κοινοβούλια τριτοκοσμικών χωρών συχνά έχουν βίαια επεισόδια στην ανάπτυξη των θέσεων ομιλούντων ενώ αυτή η εικόνα λείπει από όλες τις αίθουσες των αναπτυγμένων
χωρών παγκοσμίως.
Επομένως η καλλιεργημένη σκέψη και λογική, υιοθετεί πρακτικές αποδεκτές από το
σύνολο των υγιώς σκεπτομένων στο διάλογο και ποτέ δε χρησιμοποιεί τη βία ως μέσω πειστικότητας.
ΠΕΤΡΟΣ ΓΟΥΛΙΟΣ
