Η αγγελία του θανάτου της κυρίας Μαίρης ξάφνιασε και στενοχώρησε όλους τους κατοίκους του χωριού, αλλά περισσότερο τις γυναίκες. Όλες είχαν μονό καλές κουβέντες να πουν για τη Μαίρη.
Ήταν κοπέλα, όταν ήρθε στον Παπαγιάννη, στην αρχή της δεκαετίας του 60, στα πλαίσια της επιμόρφωσης του πληθυσμού με το πρόγραμμα της “Βασιλικής Πρόνοιας”.
Ήταν μια από τις κυρίες που αναλάμβαναν πολλαπλές αρμοδιότητες και δραστηριότητες στα χωριά. Είχαν ρόλο επιμορφωτικό και ψυχαγωγικό που αφορούσε σε μικρούς και μεγάλους. Τα “Σπίτια Παιδιού” γέμιζαν κάθε μέρα από μικρά και μεγάλα παδιά καλύπτοντας δημιουργικά τις ώρες τους με μελέτη και παιχνίδι, τότε, που το χωριό είχε πολλούς νέους. Αλλά και οι μεγάλες γυναίκες ωφελήθηκαν από τις έμπειρες ράπτριες, υφάντριες και άλλες, που μετέδιδαν τη γνώση τους με κατανόηση και υπομονή.
Η Μαίρη έμενε στο χωριό. Έγινε ένα με τους ανθρώπους του. Ήταν δίπλα τους και τους πρόσφερε πάντα, με χαμόγελο και καλοσύνη τις υπηρεσίες της.
Μεγάλλο κομμάτι στις θύμισες των γυναικών πιάνουν οι εκδρομές σε κοντινούς αλλά και μακρινόυς προορισμούς της Ελλάδας. Τις έπερνε και τις “παρουσίαζε” χωρίς να “φοβάται” για τις φορεσιές τους, για την ντοπιολαλιά τους, όταν έφταναν σε έναν προορισμό. Ακόμα θυμούνται οι γηραιές πλέον Παπαγιαννίτισσες, τις πρωτόγνωρες εικόνες από τα σπήλαια, τη θάλασσα, τα καράβια, “τον άλλο κόσμο”. Εικόνες που σβήνουν στα περασμένα νοσταλγικά, ανακατέμένες με γέλια και στιγμές ανεπανάληπτες.
Σε κάθε απρόοπτο, η κυρία Μαίρη έμπαινε πάντα μπροστά καλοντυμένη, με θάρρος, με ηρεμία και χαμόγελο και προστάτευε τις γυναίκες. Κι αυτές καμάρωναν. Είχαν την “Αρχηγό” τους.
Ο Σ.Γ.Π.Φ. τίμησε την αξίμνηστη κυρία Μαίρη σε μια σεμνή τελετή τον Μάιο του 2010 με μια πλακέτα που έγραφε λόγια αγάπης και σεβασμού, κι αυτή με συγκίνηση θυμήθηκε τα “παλιά.”
Εμείς θα τη θυμόμαστε και θα τη μνημονεύουμε πάντα.
Καλό παράδεισο κυρία Μαίρη.
Για το Δ.Σ.
Η προέδρος
Δινάκη Τάτου Γιασεμή
