Ήταν Σεπτέμβρης του 2005 όταν ξεκίνησα για πρώτη φορά το όμορφο άθλημα της ξιφασκίας. Πέρασαν 16 ολόκληρα χρόνια που ασχολούμαι με τον πρωταθλητισμό στην ξιφασκία και πλέον και με το προπονητικό κομμάτι. Απο αυτά, τα 15 χρόνια τα πέρασα μέσα σε έναν σύλλογο ( τον Όμιλο Ξιφασκίας Φλώρινας), με ανθρώπους που πίστευα ότι είναι οικογένεια μου, δυστυχώς όμως αποδείχθηκε το αντίθετο!
Οι ίδιοι άνθρωποι που μεγάλωσα μέσα στον σύλλογο τους, που έφερα επιτυχίες γι αυτούς, συνεργαστήκαμε, ζήσαμε τόσα χρόνια μαζί, είναι αυτοί που τώρα δεν μου δίνουν την αποδέσμευση για να ολοκληρωθεί η μεταγραφή μου.
Πριν μερικούς μήνες, μετά από ουσιώδεις διαφωνίες που είχαμε, αποφάσισα να φύγω από τον Όμιλο Ξιφασκίας Φλώρινας, ενημερώνοντας τους εγκαίρως, και να ακολουθήσω τον μόνο άνθρωπο που σκεφτόταν εμένα ως άνθρωπο στην Γυμναστική Ένωση Φλώρινας. Περιμένοντας λοιπόν την περίοδο των μετεγγραφών, 27 Σεπτέμβρη με 8 Οκτώβρη, για να πάρω την δική μου μεταγραφή στον καινούργιο μου σύλλογο και να κάνω μια νέα αρχή, ξεκίνησα να κάνω όνειρα: να ξεκινήσω ξανά τις εντατικές προπονήσεις, τον προγραμματισμό με τον προπονητή μου, τα σχέδια…
Πριν λίγο όμως πληροφορήθηκα και αφού έκλεισε η περίοδος των μεταγραφών, ότι ο παλιός μου σύλλογος, του οποίου ο πρόεδρος είναι Β’ Αντιπρόεδρος της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ξιφασκίας, δεν με αποδεσμεύει ως αθλητή για να συνεχίσω στον νέο μου σύλλογο. Απάντηση στα email που τους έστειλα δεν πήρα ποτέ. Νομίζω καταλαβαίνει ο καθένας ποιες θα είναι οι συνέπειες των πράξεων τους. Κανέναν αθλητή δεν μπορείς να τον κρατήσεις με το ζόρι και ειδικότερα σε έναν σύλλογο ερασιτεχνικού αθλητισμού, κανένας αθλητής δεν θα συνεχίσει να αγωνίζεται με έναν σύλλογο που δεν τον αντιπροσωπεύει , δεν αντιπροσωπεύει τα πιστεύω του και τον φορτίζει συναισθηματικά! Ποιος κερδίζει με την ενέργεια αυτή; Κανείς! Χάνει όμως ο αθλητής! Χάνει τα όνειρα του!
Ποια παιδιά αλήθεια σκέφτηκαν μ αυτή τους την ενέργεια;
Η ξιφασκία ήταν, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, η ζωή μου ολόκληρη και γι αυτό δεν θα αφήσω κανέναν να μου την στερήσει ούτε για ένα, ούτε για δέκα χρόνια. Πέρα από εμένα όμως, στην ίδια κατάσταση βρέθηκαν και παιδιά 17, 18 και 19 χρονών. Στέρησαν και από αυτά τα παιδιά το δικαίωμα να αγωνιστούν με τον σύλλογο που πιστεύουν και εμπιστεύονται. Συνολικά 5 αιτήματα μετεγγραφών απορρίφθηκαν! 5 παιδιά δεν θα αγωνιστούν για ένα χρόνο χάρη στις ενέργειες τους, γιατί με το ζόρι κανείς δεν μπορεί να αγωνιστεί και να πετύχει τον στόχο του!
Θέλω να τους ενημερώσω ότι επιφυλάσσομαι κάθε νομίμου δικαιώματος μου! Θα προσφύγω στο Ανώτατο Συμβούλιο Επιλύσεως Αθλητικών Διαφορών (ΑΣΕΑΔ) και ελπίζω να ακολουθήσουν και άλλοι!
Ζητώ συγγνώμη για το ύφος μου, αλλά η πίκρα και η στεναχώρια μερικές φορές με καταβάλουν! Τα σχόλια δικά σας…
Δημήτρης Δούδος
