Ο ΠΛΟΥΤΟΣ ΒΓΑΖΕΙ ΤΕΡΑΤΑ ΚΑΙ Η ΦΤΩΧΕΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ
Επειδή ηχούν βαριά τα λόγια για τους πλούσιους και επαινετικά για τους φτωχούς, θα καταδείξουμε εξίσου με αντικειμενικό τρόπο, εάν και πότε ισχύουν, όσα καταλογίζονται χωριστά στην καθεμιά τάξη – κοινωνικό στρώμα.
Η απαξιωτική λέξη τέρατα – όντα με μη φυσιολογική διάπλαση, ως καταπέλτης παραπέμπει σε συμπεριφορά πολύ σκληρή έως απάνθρωπη – ανάλγητη έναντι των συνανθρώπων μας. Παρόμοια στάση όμως δεν έχουν ούτε όλοι οι πλούσιοι ούτε οι περισσότεροι από αυτούς. Τέτοια αντίληψη εάν και εφόσον έχουν για τους πλούσιους πολλοί φτωχοί, επειδή είναι ανίσχυροι οικονομικά έναντι των πλουσίων, πηγάζει μάλλον από φθόνο, ζήλεια ή και αμάθεια – έλλειψη γνώσης – μόρφωσης.
Όσοι πλούσιοι ξεκίνησαν φτωχοί και με πολλή δουλειά σε βάθος χρόνου κατάφεραν με σωστή οικονομική διαχείριση να ανέλθουν οικονομικά, ασφαλώς είναι αξιέπαινοι και δακτυλοδεικτούμενοι και συνήθως συμπεριφέρονται με τρόπο σωστό και λογικό, αφού ζυμώθηκαν πολύ καιρό στη φτώχεια νωρίτερα. Μερικοί που ξεχνούν τα δύσβατα μονοπάτια που πέρασαν όταν ήσαν νωρίτερα φτωχοί και τα ξέχασαν, δεν αξίζουν να απολαμβάνουν τις ευκολίες της πλούσιας ζωής στη συνέχεια κατόπιν. Επιστρέφουν σύντομα στη θέση τους από όπου αρχικά ξεκίνησαν και παραμένουν εκεί, ίσως για πάντα στο υπόλοιπο της ζωής τους και μόνο από δική τους υπαιτιότητα – αιτία.
Όσοι γεννήθηκαν πλούσιοι και κληρονόμησαν πλούτο και ακίνητη περιουσία από τους γονείς τους ή άλλους συγγενείς τους, απολαμβάνουν πλουσιοπάροχα τη ζωή τους εφόσον είναι άξιοι να διαχειριστούν τη μεγάλη περιουσία τους. Σε περίπτωση που αφεθούν σε άσωτη κατασπατάληση σε μόνιμη βάση του πλούτου τους το αποτέλεσμα είναι αρνητικό σε σύντομο εύλογο χρόνο. Ο πλούτος έχει φτερά και συχνά αλλάζει χέρια – κάτοχο όταν πετάει από τον έναν στον άλλον. Μοιάζει με άλογο αφηνιασμένο που δύσκολα συγκρατείται, επειδή είναι πολύ ζωηρό και επικίνδυνο στις κινήσεις και το διαφέντεμά του. «Το φυλάξαι τα αγαθά χαλεπώτερον του κτήσασθαι – το να διαφυλάξεις τα αγαθά – πλούτη – χρήματα είναι πιο δύσκολα από το να τα αποκτήσεις, υπενθυμίζει από την αρχαία εποχή ο ρήτορας Δημοσθένης.
Η φτώχεια με τη σειρά της μοιάζει με σκληρή τροφό – παραμάνα – μητριά άπονη, αλλά ανατρέφει γενναία παιδιά συνήθως. τον ταλαιπωρεί αφάνταστα συνέχεια για πολλά χρόνια, γι’ αυτό και συνετίζει τους περισσότερους αν όχι όλους. Τους περνάει σαν τα σίδερα από τον τόρνο και τους δίνει την επιθυμητή μορφή – πρόσοψη. Είναι σταυρός ασήκωτος η φτώχεια για τους περισσότερους, αφού το κατώτερο κοινωνικό στρώμα είναι στη βάση της κοινωνικής πυραμίδας το πιο διευρυμένο σε όλες τις χώρες του κόσμου και τώρα με την παγκόσμια οικονομική κρίση συμπαρέσυρε και κομμάτι μεγάλο από το μεσαίο στρώμα – τάξη. Τα επιδόματα κοινωνικής αλληλεγγύης και τα κοινωνικά συσσίτια των Δήμων και της εκκλησίας συνηγορούν για του λόγου το αληθές σήμερα.
Η δομή κάθε κοινωνίας είναι γνωστή από την αρχαιότητα με τα τρία κοινωνικά στρώματα – τάξεις απανταχού της γης και σήμερα σε οποιοδήποτε κοινωνικό σύστημα. Όπως σε έναν τοίχο με πέτρες που χτίζεται, χρειάζονται μεγάλες, μέτριες και μικρές πέτρες, το ίδιο και στο χτίσιμο κάθε κοινωνίας απαραίτητη είναι η ύπαρξη των τριών τάξεων που προαναφέραμε. Τα μεγαλύτερα βάρη που σηκώνει είναι η φτώχεια που μοιάζει να κατέχει τη βάση ενός κεφαλαίου Δ δέλτα που γίνεται στενότερο – ελαφρύτερο όσο προχωράμε προς την κορυφή της ανώτερης κοινωνικής τάξης των ιθυνόντων αξιωματούχων της διακυβέρνησης εξουσίας ενός λαού.
Η συμμόρφωση που επιβάλλει η φτώχεια με τις στερήσεις οικονομικών και των μεγάλων κόπων, ίσως συνετίζει ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων που φέρονται πονεμένοι – κουρασμένοι και λογικοί από την πείρα – παθήματα.
Από όλα τα προεκτεθέντα πλούτου και φτώχειας αναλυτικά, δεν βγαίνει συμπέρασμα επιβαρυντικό ως κατηγορητήριο για τους μεν και απαλλακτικό – αθωωτικό βούλευμα – απόφαση για τους δε. Εξίσου αναφύονται ανθρωπιστές ή σκληροί – απάνθρωποι και από τις δύο πλευρές, για να ενώσουμε τελικά και όχι να διχάσουμε την κοινωνία των πολιτών.
ΠΕΤΡΟΣ ΠΡ. ΓΟΥΛΙΟΣ
