Ενθυμούμενος την ιστορική (κατά την άποψή μου) ομιλία που εκφώνησε, ο δημοσιογράφος και διευθυντής της ΕΣΤΙΑΣ Μανώλης Κοττάκης, τη 16η Μαρτίου του 2019 στην κατάμεστη αίθουσα του Φιλεκπαιδευτικού Συλλόγου Φλώρινας ο «Αριστοτέλης», ως συντονιστής μα και ομιλητής της εκδήλωσης: «Η Συμφωνία των Πρεσπών…, Η αποδόμησή της – Οι νομικές αντιφάσεις που οδηγούν στην κατάργησή της» με συμμετέχοντες τη δικηγόρο Αριάδνη Νούκα και τον Κρίς Σπύρου.
‘Αρθρο του Πέτρου Γ. Γώγου
«Με τρομάζει η ιδεολογία του μικροελλαδισμού μας» –είπε, «δεν με τρομάζει η συνθήκη, οι συνθήκες είναι για να εφαρμόζονται αλλά και για να αναθεωρούνται». Μίλησε για πολλά…. για τα δίκαια της Μακεδονίας… ποιος άκουσε; Βρισκόμαστε σε κατάσταση Υποδούλωσης…
Ο Κρις Σπύρου απλός, λιτός ο λόγος του, μας «διαφώτισε», αποσαφήνισε πολλά!
Καταιγιστική με νομικά επιχειρήματα η κυρία Αριάδνη Νούκα!
Συγκλονιστικός ο Μανώλης Κοττάκης, ο οποίος μετά από λίγο μου ανέφερε πως «κατέθεσα την Ψυχή μου στην Φλώρινα!»
Ωστόσο σήμερα το ερώτημα παραμένει. Η «συμφωνία της ντροπής» υφίσταται μόνο για την Ελλάδα; Η κυβέρνηση, της οποίας πολλά υψηλόβαθμα στελέχη εξαργύρωσαν την συμμετοχή τους στα συλλαλητήρια ανά την Ελλάδα, αναγνωρίζει, ορίζει και επισήμως αποκαλεί τη χώρα των Σκοπίων, ως «Βόρεια Μακεδονία» ανοιχτά, και καμιά φορά και σκέτη Μακεδονία. Λησμόνησαν τις υποσχέσεις και τους όρκους που έδιναν προεκλογικά. Τα δάκρυα αποδείχθηκαν κροκοδείλια, υποκριτικά. Σήμερα κωφεύουν, ως άλλοι υποτακτικοί αφεντάδων… Χάθηκε η εθνική τους έπαρση, χάθηκε η φωνή τους, έσβησε το πάθος τους και, μαζί με αυτό, χάθηκε και η ντροπή τους…
Ειλικρινά μου έρχεται στο νου η εικόνα του μακαριστού Σιατίστης Παύλου στη Βίγλα Πισοδερίου εκείνη την αποφράδα ημέρα, όπου ταπεινά και με αποτυπωμένη τη στεναχώρια στο πρόσωπο του, εκφώνησε τον «κοινό λόγο» των μητροπολιτών της Δυτικής Μακεδονίας. Ίσως αυτός ο «καημός» να έβγαινε προς εμάς, επειδή έβλεπε μακριά αυτά που δεν μπορούσαμε να δούμε και να φανταστούμε εμείς…
Δύο χρόνια μετά η κυβέρνηση της ΝΔ υποβασταζόμενη από την πανσπερμία των «υιοθετημένων» πολιτικών, που βρήκαν στέγη στην «επάρατη» –όπως έλεγε κάποτε και κάποιος άλλος, προερχόμενοι από τις «αδελφές» δυνάμεις … συνεχίζει, και όχι μόνο αυτό, αλλά εκτελεί πιστά μια συμφωνία την οποία το σύνολο του Ελληνικού λαού θεωρεί κατάπτυστη…
Ταυτόχρονα, στο ιδιαίτερα δύσκολο γεωστρατηγικό παιχνίδι της διπλωματίας, παρατηρούμε «ύποπτες» συναλλαγές, φήμες που διαχέονται και διασπείρονται έντεχνα, πράγματα που θυμίζουν παλαιότερες εποχές (σημιτοκρατίας) με υποχωρήσεις και εθνικές ήττες, μια ομιχλώδη κατάσταση, όπου περισσεύει η ηττοπάθεια και η αβεβαιότητα για το μέλλον, προς όφελος της ονομαζόμενης «σταθερότητας»,
Εύλογα, λοιπόν, ο Μ. Κοττάκης δήλωνε: «εδώ πήραμε με τους Βαλκανικούς πολέμους μια Μακεδονία πίσω και θα μας φοβίσει μια συνθήκη; ΟΧΙ!, ¨Εδώ μας επιστράφηκε η Θράκη και θα μας τρομάξει μια συνθήκη ΟΧΙ!» ή σε άλλη αποστροφή του λόγου του: «με φοβίζει ο αντίπαλος εντός των τειχών…. σε μια διαπραγμάτευση το μεγάλο ζήτημα είναι ποιά φανέλα φοράς, την δική σου, τη γαλάζια, ή την άλλη»;
Δυστυχώς, η μέχρι τώρα πορεία του πολιτικού γίγνεσθαι στην Ελλάδα -ιδιαίτερα τα τελευταία δώδεκα χρόνια- ανέδειξε πως κάποιοι δεν φορούν την γαλάζια φανέλα όσο αποκρουστικό και εάν μας φαίνεται. Πραγματικά κάποιοι έχουν στο πετσί τους – και ας μου επιτραπεί ο όρος – το «σύνδρομο» του μικροελλαδισμού. Παραμένουν λοιπόν εξαρτημένοι «δούλοι» των αφεντάδων τους, είτε αριστερά είτε δεξιά, επειδή οι αφέντες τους ποτέ δεν νοιάστηκαν για την Ελλαδίτσα, παρά μόνο για τον «παρά» που μπορούν να κερδίσουν μέσω αυτής.
Για ακόμα μια φορά, εν μέσω ενός πραγματικά σκληρού «ιικού πολέμου» με πολλά θύματα και νεκρούς, έχουμε και τον πόλεμο της Γαλάζιας Πατρίδας που, ενώ είναι δικιά μας, την επιθυμούν διακαώς οι γείτονες, οι οποίοι, ειρήσθω εν παρόδω, πάντοτε υποστήριζαν τους άλλους –εκ βορρά– γείτονες.
Και άρχισαν οι φιλοσοφούντες, μικρόψυχοι και λιγόψυχοι, διακόσια χρόνια μετά την Επανάσταση του 1821, να φωνασκούν, να διαμαρτύρονται και να κλαίνε για τα παιδιά που θα χαθούν σε μια ενδεχόμενη σύρραξη με τους Τούρκους, αυτοί που μας λένε να μοιράσουμε το Αιγαίο, να μην είμαστε «μοναχοφάηδες» Είναι οι ίδιοι που με τις διάφορες ΜΚΟ υποστηρίζουν την επέλαση-εποίκηση της Ελλάδας από «ορδές αλλόφυλων- αλλόδοξων», μα κυριολεκτικά εξαφανισμένοι από τη Σάμο και την Ελασσόνα και τους κατοίκους τους, που δοκιμάζονται ακόμα σκληρά από τα θεριά της Φύσης. Αυτούς λοιπόν φοβάμαι και εγώ. Τους μικρόψυχους επαγγελματίες της συμφοράς και της αρπαχτής, που χρόνια τώρα υποσκάπτουν την εθνική ανεξαρτησία της Ελλάδας.
Διακόσια χρόνια μετά, κάποια παιδιά κατάφεραν και πέταξαν στον γαλάζιο ουρανό της πατρίδας μας τους χαρταετούς της λευτεριάς και των ονείρων, κάποια άλλα παιδιά ζωγράφισαν και ζωγραφίζουν (ευτυχώς υπάρχουν και αυτά) τα πρόσωπα Ηρώων της επαναστάσεως του 1821 σε άδειους τοίχους, δίχως να τα νοιάζει πόσοι και ποιοι από τους άλλους, τους «στημένους» με λύσσα και μένος, ασελγούν πάνω στις ζωγραφιές. Είναι εκείνα τα παιδιά που ξέρουν ότι υπάρχει η Βόρειος Ήπειρος, η Μία Ελληνική Μακεδονία, η Ελληνική Κύπρος χωρίς τον Αττίλα, το Γαλάζιο Αιγαίο και το Ιόνιο με τα Νησιά μας. Είναι εκείνα τα παιδιά που γνωρίζουν τους Ήρωες, παλαιούς και νεώτερους, όπως τον εθνομάρτυρα Μελά, τον Άγρα, τον Κώττα στην Μακεδονία, τον Κατσίφα στους μαρτυρικούς Βουλιαράτες, που παρέα με τον Σολομό και τον Ισαάκ από την πολύπαθη Κύπρο, μας κοιτούν από ψηλά. Είναι εκείνα τα παιδιά που τιμούν τα αδικοχαμένα παλληκάρια του 74 στην Κύπρο, όπως και αυτά της ελληνικής αεροπορίας, του στρατού που θυσιάστηκαν σε ώρα καθήκοντος, υπερασπιζόμενοι την του Χριστού της πίστεως Πατρίδα και την Ελευθερία.
Δεν πειράζει όμως, κάποτε ασέβησαν στο πρόσωπο του Στρατηγού Θεόδωρου Κολοκοτρώνη όπως και του Δημητρίου Πλαπούτα, η αντιβασιλεία και οι Βαυαριστές – υποτακτικοί της εποχής εκείνης, υπακούοντας σε κελεύσματα άλλων αφεντάδων, που όλως τυχαίως ανήκουν στις ίδιες ράτσες που μας παιδεύουν και σήμερα…
Επιμένω, οι μάχες δεν κερδίζονται με κουμπαριές και με ετερόκλητες φιλίες. Οι μάχες των Ορθοδόξων Ελλήνων ξεκινάνε με προσευχή και δέηση στην Υπεραγία Θεοτόκο, Οι μάχες κερδίζονται με διπλωματία όταν υπάρχει ομοψυχία και ο κατάλληλος ηγέτης – στρατηγός, που θα έχει την ικανότητα και τη θέληση να τοποθετήσει όλο το έμψυχο δυναμικό και τα «στρατεύματα» έτοιμα σε διάταξη μάχης, όπου και όποτε κριθεί σκόπιμο, ακόμα και στον πόλεμο. Πρωτίστως όμως, «η μεγάλη μάχη είναι να νικήσουμε τους «χαλασμένους», να αποτρέψουμε το ενδεχόμενο να γίνουμε επισκέπτες στον τόπο μας». Αχ ρε Μανώλη πόσο δίκιο είχες ….ακόμα κλαίω πραγματικά και όχι σε εισαγωγικά…
Διακόσια χρόνια μετά… Χάθηκε η ντροπή….
Πέτρος Γ. Γώγος
