Της Ελένης Ζώλη
Η διαχρονική ενότητα της Ελληνικής
Η διάκριση της γλώσσης μας σε Νέα και Αρχαία ελληνικά είναι λανθασμένη. Δεν υπάρχουν αρχαία ή νέα ελληνικά. Υπάρχουν μόνο Ελληνικά, με διαφόρους μορφάς της γλώσσης μας (γλωσσικής εκφράσεως) π.χ. Καθαρεύουσα, Δημοτική, Αττική, Ιωνικά, Δωρικά, αιολικά, κοινή Βυζαντινή κτλ.
Οι Έλληνες σήμερον, παντού στην Ελλάδα και μάλιστα ασχέτως μορφώσεως, ομιλούν την γλώσσαν της ομηρικής ποιήσεως (ομηρικά). Αλλά δεν το ξέρουν, επειδή αγνοούν την έννοια των λέξεων που χρησιμοποιούν. Αι ομηρικαί λέξεις ευρίσκονται απλαί ή εν συνθέσει. (Ιλ. = Ιλιάδα. Οδ. = Οδύσσεια).
1) Τό Ἄγχος – ους: (Ιλ. Γ37) = προέρχεται εκ του ρήματος άγχω, που σημαίνει σφίγγω τον λαιμόν, πνίγω. Νυν: αγχόνη. Άγχος, αγωνία από κάποιο σφίξιμο, κάποια πίεση.
2) Ἡ Αἰδώς – οῦς: (Ιλ. Ο657) = ντροπή, συστολή = αισχύνη. συστολή = αισχύνη = ντροπή Νυν: αναιδής, αναίδεια.
3) Ἄλγος (Ιλ. Β 394 = Θλίψις, ή ψυχικός πόνος, σωματικός πόνος = Νυν ανάλγητος, αλγεινός, αναλγητικόν. Το άλγος του άλγους: Το άλγος = ους (Ιλ. Β 304) = σωματικός πόνος, θλίψη, ή ψυχικός πόνος.
4) Ἡ αὐδή – ής (Ιλ. Α 249) = φωνή. Νυν χρησιμοποιούμε το επίθετον άναυδος, απαυδώ = κουράζομαι, έχω απαυδήσει, απηύδησα, βαρέθηκα. “Του και από στόματος γλυκείον μέλιτος ρέεν αυδή”. Για το γλυκομίλητο σοφό Νέστορα, βασιλιά της Πύλου τον πιο γηραιό βασιλιά της εκστρατείας, που τους συμβούλευε όλους, είναι ο χαρακτηρισμός σοφός και γλυκομίλητος.
5) Ἀλέξω: (Οδ. Γ 346) = αποτρέπω, εμποδίζω. Νυν: αλεξίπτωτον, αλεξικέραυνον, αλεξίσφαιρον, αλεξιβρόχιον, ομπρέλα, αλεξήλιον, αντηλιακό κλπ.
6) Ἡ ἄρουρα τῆς ἀρούρης: (Ιλ. Θ 486) = η γεωργούμενη γη, το χωράφι ή καλλιεργήσιμος, καλλιεργημένη γη. Νυν: αρουραίος: ποντικός των αγρών.
7) Τό ἄχθος τοῦ ἄχθους: (Ιλ. Χ 247) = το βάρος, φορτίον. Νυν: αχθοφόρος, ο επαχθής η επαχθής – το επαχθές. Άχθος αρούρης = βάρος της γης. Ο αδύναμος, ο μη παραγωγικός.
8) Τά Βρύχια τῶν Βρυχίων = βαθέα ύδατα. Νυν: υποβρύχιον, υποβρυχίως.
Δόρπος: (Ιλ. Ι 88) = το δείπνον. Νυν: επιδόρπιον. Από το δρέπω, γεύομαι, τρώγω.
Ἡ δαῖς τῆς δαιτός: (Ιλ. Α 424) = φαγητόν, γεύμα, ευτυχία ή συμπόσιον, φαγοπότι. Νυν: συνδαιτυμών – οίνος = ομοτράπεζος, συμποσιάτης.
Ἔρανος: (Οδ. Α 227) = συμπόσιον με συνεισφορά όλων. Ρεφενές, δίαιτα. Νυν: δηλοί συνεισφορά χρημάτων.
Τό λῶπος τοῦ λώπεος ἤ λώπη: (Οδ. Ν 224) = ένδυμα. Νυν: λέγουμε λωποδύτης, που σημαίνει τον εισερχόμενο εις το ένδυμα.
Ὁ Λάας, λᾶς: (Ιλ. Γ 12) = λίθος, πέτρα, βράχος. Νυν: λατομείον, λαξεύω.
Τό λύμα τοῦ λύματος: (Ιλ. 314) = ακάθαρτα νερά υπονόμων = βρωμιά. Νυν: βιομηχανικά λύματα.
Τό λέχος τοῦ λέχους: Ιλ. Α 31) = κρεββάτι, κλίνη, στρώμα. Νυν: λεχώνα, που μένει στο κρεββάτι λόγω τοκετού.
Τό μετέωρον: (μετεώρου) ο,τιδήποτε συμβαίνει στην ατμόσφαιρα. Νυν: μετεωρολογικόν δελτίον, μετεωρολογώ.
Ὁ Νόστος: (Οδ. Α 326) = επιστροφή στην πατρίδα. Νυν: παλιννόστησις, νοσταλγία, κλπ.
Ἡ ναῦς τῆς νεῶς: (Ιλ. Β 92) = πλοίον. Νυν: ναυπηγός, ναυμαχία, ναυλώνω, ναυτιλία, ναύτης, ναύσταθμος, ναυτικός, ναυαγώ, ναύαρχος, ναυτόπαις, κλπ
Τό πέδον, πεδίον: (Ιλ. Ν 797) = έδαφος, γη. Νυν: στρατόπεδον, οικόπεδον, ορθοπεδικός επίπεδον, πεδινός, πεδιάδα κλπ. Πέδοι επίρρημα = κατά γής. Πεδοβάμων = ο βαίνων επί του εδάφους.
Ἡ πέδη: (Ιλ. Ν 36) = δέσιμον, δέσμη, πεδούκλα. Νυν: χειροπέδες, πέδησις, πέδιλον.
Ὁ Πόρος: (Ιλ. Β 592) = διάβασις, πέρασμα. Νυν: εύπορος. Κυριολεκτικά το πιο φαρδύ και ευκολοδιάβατο μέρος ποταμού ή χειμάρρου. Πέρασμα.
Ὁ Πόρπαξ (-κος) = λαβή ασπίδος. Νυν: Πόρπη, μεγάλη γαντζωτή καρφίτσα.
Ἡ Πήληξ (πήληκος): περικεφαλαία, δερμάτινον κάλυμμα κεφαλής πολεμιστών. Νυν στρατιωτικόν πηλίκιον.
Πατήρ – πατρός: (κλητ. πάτερ) πατέρας. Νυν: πατροκτόνος (όχι πατεροκτόνος), πατρικός, πατροπαράδοτος, κλπ. Όχι του πατήρ, τον πατήρ. Προσφώνηση “πάτερ”, τους πατέρες, όχι τους πάτερ, οι πατέρες, όχι οι πάτερ κλπ.
Ρύπος: (Οδ. Ζ 93) = ακαθαρσία, λέρα. (εξακολουθεί να λέγεται έτσι). Νυν: ρύπανση, ρυπογόνος, ρυπαρογράφος, απορρυπαντικόν, κλπ.
Σιτῶ – Σιτέω – ῶ: (Οδ. Ω 209) = τρώγω. Νυν: παράσιτος (= σημαίνει τον συντρόγωντα), (απρόσκλητος σε γεύμα) από το σιτίζομαι, – σίτος. Εξ’ ου και συσσίτιο.
Τῆλε πόρρω: επίρρ. (Ιλ. Ά 314) = μακράν. Νυν: τηλέφωνον, τηλέτυπον, τηλεόρασις, τηλεγράφημα, τηλεβόλον, κλπ. Χρησιμοποιείται παγκοσμίως.
Τό Τέλος: (ους) = δαπάνη, έξοδα. Νυν: (φρ.) ζη πολυτελώς.
Η Ὕλη: (Ιλ. Κ 184) = δάσος, τόπος με δέντρα. Νυν: υλοτόμος.
Τό Ὕδωρ: -ατος (Ιλ. Β 825) = νερό. Νυν: υδραυλικός, υδραγωγείον, αφυδάτωσις, υδροφόρος, ύδευσις, υδροκέφαλος, υδροστατική., υδατοδιαλυτός – ή – ον, κλπ. υδατόπτωσις.
Ἡ Φρήν – φρενός: (Ιλ. Ά 115) = μυαλό, λογική, Νυν: φρενοκομείον, εξωφρεντικός, άφρων, φρενίτις, φρενοβλαβής κλπ.
Τό Φάος τοῦ φάους: (Ιλ. Ν 36) = φως. Νυν: φαεινός, (φρ.) φαειναί ιδέαι.
Ἡ Φερνῆ: (ῆς) = προιξ. Νυν: (φρ.) Πολύφερνη νύμφη.
Ἡ χείρ τῆς χειρός: (Οδ. Ά 146) = χέρι. Νυν: χειρουργός, χειροτονώ, χειραγωγώ, χειραφετώ, χειροφιλώ, χειροδικώ, χειροτονία, χειρονομία, εγχειρίδιον, κλπ.
Ὁ Χόλος: (Ιλ. Ά 82) = θυμός. Νυν: χολώθηκε, χολωμένος, χολώνω, χολή = έχει την έννοια της πικρίας. Χόλιασε = θύμωσε.
Ἡ Χθῶν τῆς χθονός: (Ιλ Ο150) = Ομηρικά η γη. Νυν: καταχθόνιος, υποχθόνιος, αυτόχθων – ονος = εντόπιος. Γηγενής – 25, του Γηγενούς, ο εκ της γης γεννηθείς, ιθαγενής του ιθαγενούς. Αντίθετο είναι: Ο έπιλυς, η έπιλυς – το έπιλυ. Γεν. του επίλυδος = ξένος, αλλοδαπός.
Aπό παλαιότερο άρθρο καθηγητή φιλολογίας και αποστράτου Αξιωματικού στην εφημερίοδα σας.
Ένα μικρό κείμενο θα σχολιάσω, που ομολογεί και επιβεβαιώνει πρόδηλα τη διαχρονικότητα, τη συνέχεια και την ενότητα της Ελληνικής Γλώσσας.
Λυπάμαι αφάνταστα, που ο υπολογιστής ακρωτηριάζει, τη γραφή και δεν θ’ αποδώσει πιστά τις λέξεις γραμμένες σωστά, τονισμένες και στολισμένες με τα σημαδάκια τους (τόνους) και τα καπελάκια τους (τα πνεύματα).
Το μονοτονικό είναι για τους αγράμματους και για τους τεμπέληδες, που δεν θέλουν να πιεσθούν λίγο, να βάλουν το μυαλό τους να δουλέψει περισσότερο, εκτός από το παιγνίδι με τα πλήκτρα του υπολογιστή και εξυπηρετεί τα σχέδια αυτών, που θέλουν να σβήσουν τον Ελληνισμό.
Το κείμενο είναι γραμμένο στο πολυτονικό σύστημα, που κατέχω πλήρως, αλλά για ευκολία κατανοήσεως και από υποταγή στις ακρότητες του υπολογιστή και ενημέρωση, των φιλούντων τα ΕΛΛΗΝΙΚΑ, χρησιμοποιούμε το μονοτονικό, τεμπέλικο και καταλυτικό σύστημα μιας γλώσσας ανεκτίμητης κληρονομιάς και πνευματικού θησαυρού, που λατρεύω.
Η γλώσσα μας είναι πάμπλουτη κι όσο κι αν την κουτσουρεύουν, την ευτελίζουνε, έχει την ευλογία να αναγεννάται και να πολλαπλασιάζεται.
Συμπέρασμα: Η Ελληνική γλώσσα είναι ενιαία ουσιαστικά και αδιαίρετη χρονικά. Όλοι οι Έλληνες ομιλούμε την Ομηρική γλώσσα. Μια γλώσσα, που προϋπήρχε του Ομήρου πολλές χιλιετίες πριν! Όποιος θεωρεί τα επονομαζόμενα “Αρχαία” Ελληνικά “νεκρή γλώσσα” είναι αγράμματος, κακόβουλος, ύπουλος, άπατρις.
Κάποιες εφημερίδες τοπικές, κυρίως δικές μας αλλάξετε ή κάνετε σεμινάρια Ελληνικής Γλώσσας, γραφής της και χωρισμού – συλλαβισμού – προπάντων, γιατί θυμίζουνε το ανέκδοτο του Έρασμου, όταν του χάρισαν τον Όμηρο και προσπαθούσε να διαβάσει και να μιλήσει Ελληνικά. Με τη γραφή και την αδιαφορία τους για ευκολία και από τεμπελιά πάλι στο χωρισμό των διφθόγγων ή διψήφων φωνηέντων κάνουν αδικαιολόγητα λάθη στο χωρισμό. Αυτά δε χωρίζονται ΠΟΤΕ. Μόνο τα δίψηφα σύμφωνα και συμπλέγματα χωρίζονται.
Φαντασθήτε τι θαυμαστό, γραμματικό κι ελληνικό φαινόμενο είναι αντί για τους να γράφουμε το-ύς, νούμερα – νο-ύμερα, αντί για ποιος πο-ιος, αντί για ναύτης – να-ύτης, μου – μο-υ κλπ. Αυτά είναι α-λα-μπουρνέζικα. Ούτε αυτοί, που μπαίνουν σωρηδόν, δεν θα μάθουν τόσα κουτσά Ελληνικά, εκτός αν τους τα διδάξουν αδαείς ή ανθέλληνες.
Γλώσσα κουρεμένη ή με ειδικές ανάγκες!
Η επικοινωνία, ο βασικός πυλώνας μετά τη ζωή και την ύπαρξη του ανθρώπου είναι η επικοινωνία και το εργαλείο της η γλώσσα, η ομιλία, η συνεννόηση.
Έχουν γίνει κατά καιρούς αγώνες κατά της παραφθοράς της, της “απλούστευσής” της και πάντα το νέο επιβαλλόταν, αν ξεκινήσουμε από τη γλώσσα του Ευαγγελίου, που ήταν η Δημοτική της εποχής Του.
Στην αρχή ήταν γλώσσα όλων με πλουσιότερη κι ευγενέστερη τη χρήση των περισσότερο καλλιεργημένων, αλλά και ο λαός την κατανοούσε και τη χρησιμοποιούσε, πιο απλή, αλλά γνήσια συνέχεια της μόνης Ελληνικής, που με την πάροδο του χρόνου τη βάφτισαν Αρχαία, Καθαρεύουσα, Καθομιλουμένη, Κοινή και αργότερα Δημοτική.
Είναι μόνη και μία, η Ομηρική γλώσσα και μιλιέται ακόμη και στη φαλακρή, παραπληγική, που φροντίζουν να μας επιβάλλουν όλοι ανεξαιρέτως οι φορείς.
Την κλάδεψαν, την ακρωτηρίασαν, την κακοποιούν και τη μιλάνε λανθασμένη ακόμα και οι νομικοί – εκτός ολίγων – οι Πάνεπιστημιακοί, οι βουλευτές κι αν αναφέρουμε τους δημοσιογράφους! Κλάψτα, Χαράλαμπε! λέει ο λαός. Μέχρι, που βάλανε και μνηστήρες στην Κλεοπάτρα… οι εκπρόσωποι του λαού.
Από τη μεικτή “μαλλιαρή” πήγαμε στην απλή καθαρεύουσα, υποχωρήσαμε στη “στρωτή” Δημοτική και καταλήξαμε στην Δημοτικιά. Καταλήξαμε και καταργήσαμε “νόμους” και κανόνες, ορθή εκφορά, σημεία στίξης, καταλήξεις και μιλιέται “κουτσή” παντού και γράφεται. “Απλοποίησαν” και τη διατύπωση των Νομικών βιβλίων και γράφουν λέξεις ακατάληπτες, φράσεις ανολοκλήρωτες, νόμους φτωχά εκπεφρασμένους. Πρέπει να επιστρατεύσεις ολοκληρωτικά τη φαντασία και να στύψης τη λογική σου, για να τους κατανοήσεις. Τα νεότερα Ελληνόπουλα, από τότε που καταργήθηκαν τ’ Αρχαία, η Γραμματική της αττικής διαλέκτου και το Συντακτικό, είναι ανορθόγραφα και αγράμματα. Το τονίζω μετά λόγου γνώσεως. Ο υπολογιστής τους φτώχυνε οικτρά το λεξιλόγιο κι ενώ τους δίνεις κείμενο να δακτυλογραφήσουν σε διορθώνουν κιόλας: “Η Γραμματική, που ήξερες εσύ, πριν εκατό χρόνια!!!!”. Αυτοί τα ξέρουν όλα και καλύτερα. Εσύ γράφεις “αναβολικά” κι αυτοί σου γράφουν μεταβολικά! Την “έμπνευση”, ένταση, “ευκολόπιστος” = ευκολοπίστευτος!!! Έτσι τους ταιριάζει κι έτσι είναι τα καλύτερα!!! λόγγος – λόγχος, παροπλισμός – παραπολιτισμός κ.ά. πολλά. Ο πρώτος υποστηρικτής, λάτρης και χρήστης ήταν ο Εθνικός μας βάρδος και μέγιστος των ποιητών μας Κωστής Παλαμάς.
Είναι ωραία στην ποίηση, την απαγγελία, στην λογοτεχνία. Γλαφυρή και μουσικότερη της Καθαρεύουσας. Όμως και η δημοτική του και ο Παλαμάς είναι “ξεπερασμένοι…”. Όχι να της καταστρέψουν την ορθογραφία, τους τόνους, τα σημεία στίξης, τα κεφαλαία, τις καταλήξεις, να την ξεμαλλιάσουν, να την εκχυδαΐσουν την πρώτη γλώσσα του κόσμου, τη μητέρα των γλωσσών και την αρχαιότερη.
Μόνο η Ομηρική και μετά η Κινέζικη ομιλείτο δύο περίπου χιλιετίες, πριν απ’ τον Όμηρο, στο ίδιο μέρος από τους ίδιους λαούς. Οι Ίωνες, οι Αιολείς, οι Δωριείς είχαν και κοινή γλώσσα επικοινωνίας, εκτός από τη διαφορετικότητα έκφρασης, γιατί σε κάθε μία οι δίφθογγοι και τα φωνήεντα είχαν άλλη προφορά. Όλοι συναντώνταν στην αττική, που ήταν η γλώσσα των γραμμάτων, του εμπορίου και της διπλωματίας.
Η Ομηρική κυκλοφορούσε μέσα απ’ όλες αυτές.
Αποκύηση η Βυζαντινή.
Έχει πάρει βραβείο Γκίνες η γλώσσα μας για τον πλούτο του λεξιλογίου της 9.000.000 λέξεις και για τη μουσικότητά της.
Απ’ αυτήν, γεννήθηκε μεταπλάστηκε η Λατινική με δανεισμένο και πιο φτωχόν λεξιλόγιο, Γραμματική, σύνταξη. Και είναι μητέρα μόνο των Λατινογενών γλωσσών με αναρίθμητες χιλιάδες δανεικών ελληνικών λέξεων. Κυρίως αυτών, που εκφράζουν όλων των ειδών τις επιστήμες. Όχι μόνο τις λέξεις έκλεψαν οι “βάρβαροι” αλλά και τις ιδέες, τον πολιτισμό και τις Επιστήμες, καθότι οι Έλληνες σοφοί, επιστήμονες φιλόσοφοι είναι αυτοί, που φώτισαν τον κόσμο. Όλα από εδώ άρχισαν κι ας είναι δυσνόητο και δύσπεπτο για μερικούς.
Τα επιστημονικά συγγράμματα τα έκλεψαν, τα επικαλούνται και είναι οι τυφλοσύρτες, που οδήγησαν κι εξακολουθούν στην Ιατρική, την Αστρονομία, Φυσική, Μαθηματικά, τη Γεωμετρία, τη σύγχρονη γνώση, ακόμα και στο διάστημα.
Τα καλλιτεχνήματα – τα άρπαξαν και τα εκμεταλλεύονται στα Μουσεία τους. Μόνο το Λούβρο εισπράττει 31 δισεκατομμύρια το χρόνο. Τα άλλα πόσα;
Αν διέθεταν και μπουλντόζες, θα είχαν σηκώσει τον Παρθενώνα και ξηλώσει όλη την Ακρόπολη κι άλλα αξιόλογα μνημεία Τέχνης και Εθνικής Κληρονομιάς, με την άδεια των άξεστων και βάναυσων τυράννων. Είναι έγκλημα κι άδικο, πικρή κι ασυγχώρητη παράβαση να διδάσκονται οι ξένοι Αρχαία Ελληνικά και οι “Έλληνες” να αρνούνται και ν’ αποποιούνται, κάθε τι Ελληνικό, την ταυτότητά τους την ίδια, τη βαρειά κληρονομιά τους πολιτιστική, ιστορική και προπάντων την πάμπλουτη και μουσικότατη γλώσσα τους, με όσο θησαυρό κουβαλάει.
