Την Κυριακή που μας πέρασε (23/8/20) ο ΣΕΟΦ είχε την χαρά να κάνει μια πανέμορφη ορειβατική διαδρομή 18 χιλιομέτρων που αν και είναι από τις συνηθισμένες της περιοχής μας (Χ.Κ Βίγλας, Λούτζερ (1939μ), Δερβένι, Φλώρινα) ωστόσο αυτή την φορά είχε κάποια ιδιαίτερα γνωρίσματα.
Εκτός από το στόχο αυτό καθεαυτό η ορειβατική αυτή ομάδα, με μέλη κυρίως από τον Πεζοπορικό Όμιλο Αθηνών αλλά όχι μόνο, είχε και έναν ακόμα στόχο. Να μεταφέρει ένα μήνυμα. Ένα απλό και ξεκάθαρο μήνυμα υπέρ του σεβασμού που πρέπει να έχουμε στο Φυσικό Περιβάλλον και του διαρκή αγώνα που πρέπει να κάνουμε για να το υπερασπιζόμαστε.
Το τελευταίο διάστημα βλέπουμε τις μονάδες παραγωγής αιολικής ενέργειας να πληθαίνουν μάλλον υπερβολικά και να εγκαθίστανται πάνω σε κορυφογραμμές που ήταν μέχρι τώρα σχεδόν ανέγγιχτες από κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα. Ανέγγιχτες, αν εξαιρέσουμε βέβαια τις αιματηρές μάχες που δυστυχώς έλαβαν χώρα σε αρκετές από αυτές και τις αθώες ψυχές που θυσιάστηκαν εκεί από κάθε πλευρά στον βωμό της ανθρώπινης ματαιοδοξίας και έπαρσης.
Κορυφογραμμές που είναι η σύνδεση μας με το φυσικό μας χώρο, το Φυσικό Περιβάλλον. Χώρο που αξίζει να τον σεβόμαστε και να μην τον αντιμετωπίζουμε ως ακόμα έναν διαθέσιμο πόρο για να χορτάσει την πλεονεξία, τον ακόρεστο καταναλωτισμό και την ζήτηση μας για ενέργεια.
Κατά πόσο είναι αναγκαίο να υπάρχουν όλες αυτές οι βιομηχανικού τύπου εγκαταστάσεις επάνω στα βουνά; Έχουν εξαντληθεί όλες οι άλλες επιλογές για φιλικότερες προς το περιβάλλον λύσεις; Αξίζει τον κόπο για 15-20 χρόνια παραγωγής ενέργειας να αλλάζει ανεπανόρθωτα το τοπίο αποκλείοντας έτσι οποιαδήποτε άλλη οικοτουριστική προσέγγιση και προοπτική; Είναι σωστό να λαμβάνονται αποφάσεις χωρίς να έχουν διαβουλευθεί οι τοπικές κοινωνίες;
Για την περιοχή της Φλώρινας και της Δυτικής Μακεδονίας που ήταν εδώ και πενήντα και πλέον χρόνια η καρδιά της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας τα παραπάνω ερωτήματα δεν έχουν εύκολες απαντήσεις. Αν δει κανείς τις τεράστιες τρύπες στο έδαφος για την εξόρυξη του λιγνίτη και αν λάβει υπόψη την περιβαλλοντική επιβάρυνση της περιοχής, μπορεί να σκεφτεί τα πράματα και διαφορετικά.
Αντί όμως να οδηγούμαστε βιαστικά σε λύσεις αμφιλεγόμενης αποτελεσματικότητας (αλλά σίγουρης επένδυσης και κερδοφορίας για αυτούς που τις επιδιώκουν) καλό είναι να προβληματιστούμε. Ο καθείς από το πόστο του. Οι φορείς, οι αυτοδιοικητικές αρχές όλων των επιπέδων, οι απλοί πολίτες. Το περιβάλλον δεν ανήκει σε κανέναν. Το δανειζόμαστε από τις μελλοντικές γενιές και ίσως σε μερικές δεκαετίες να μην έχουμε το θάρρος να τις αντικρίσουμε αν δεν βρούμε λύσεις στα παραπάνω ερωτήματα.
Περπατήσαμε αυτή την διαδρομή με αυτές τις σκέψεις στο μυαλό μας. Στην αρχή της πορείας αντικρίσαμε μπροστά μας τα μηχανήματα και τον δρόμο που διάπλατα ανοίγουν σε αυτή την πλευρά του όρους Βέρνον προς τις κορυφές Λούτζερ και Γκολίνα για τις αιολικές εγκαταστάσεις που πρόκειται να γίνουν εκεί. Ίσως η φωτογραφία μας στην κορυφή όλοι μαζί να είναι από τις τελευταίες με τα βουνά της περιοχής μας όπως τα γνωρίζαμε. Η αχόρταγη βιομηχανοποίηση εκτός από τις κοιλάδες μας τώρα διεκδικεί και τα βουνά μας. Ήρθε η ώρα ο καθένας και η καθεμία να αναρωτηθεί τι επιθυμεί να γίνει στο μέλλον που μας χτυπάει επειγόντως την πόρτα και τι μπορεί να κάνει για αυτό. Οποιαδήποτε ολιγωρία θα είναι μη αναστρέψιμη.
