Σ. Ηλιάδου-Τάχου, Καθηγήτριας Νέας Ελληνικής Ιστορίας, Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας
Εκοιμήθη πριν από λίγες μέρες, ο επί σειρά ετών διατελέσας Γυμνασιάρχης του τέως Γυμνασίου Αρρένων Φλώρινας, ο Περικλής Οικονόμου, σύζυγος της τέως Γυμνασιάρχου του Γ Γυμνασίου Φλώρινας, Μαρίας Βοειδομάτη και πατέρας του Λαέρτη, του Φοίβου, του Ανταίου και του Αινεία.
Η Φλώρινα μίλησε για εκείνον, μέσα από τα ψηφίσματα των φορέων, στους οποίους μετείχε, εκπροσωπώντας τις αξίες ενός κόσμου που φθίνει στις μέρες μας. Αναφέρομαι στην συνέπεια, στην αίσθηση του χρέους, στον σεβασμό των κανόνων και προπάντων στην εντιμότητά του.
Θα μου επιτρέψετε να καταθέσω την δική μου μαρτυρία για τον εκλιπόντα, από την σκοπιά της συναδέλφου καταρχήν και από την οπτική της εξ αγχιστείας συγγενούς από την άλλη.
Στους κύκλους των εκπαιδευτικών ο Οικονόμου θεωρούνταν πρόσωπο αξιοσέβαστο, με δημοκρατικό ήθος, προσωπικό λόγο και πνευματική εμβρίθεια, που εναρμονιζόταν απόλυτα με τον σεβασμό στις συνδικαλιστικές ελευθερίες, την εγκράτεια, την ανιδιοτέλεια και την αυτοπειθαρχία του. Ήταν γνωστό σε όλους τους «παροικούντας» την Ιερουσαλήμ πως ο Περικλής δεν ενέδιδε σε οποιασδήποτε μορφής χειραγώγηση, πως δεν χρησιμοποιούσε ποτέ ούτε βία, ούτε πειθαναγκασμό, πως ανεχόταν την αλήθεια του άλλου, χωρίς να επιτρέπει στον εαυτό του να αξιολογεί αυτόν τον άλλο με κριτήριο τα φρονήματά του. Για τον Οικονόμου, που είχε πάντοτε στέρεες πολιτικές πεποιθήσεις, ο κόσμος γύρω μας δεν ήταν διπολικός. Ήταν πολύπλοκος και πολυπρισματικός.
Είναι αλήθεια απορίας άξιον όμως, πώς η διαφαινόμενη «ενσυναίσθηση» που τον διέκρινε στις προσεγγίσεις του, δεν τον έκανε να μετακινείται από τις αξίες που υπηρετούσε. Αυτό ήταν για μένα μια αντίφαση, που κατέληξα ότι αποτελούσε προϊόν μιας ουσιαστικής ωρίμανσης. Και ως τέτοιο το είχα αποδεχτεί, μαζί με την «εντροπία», που τον κρατούσε μακριά από συναισθηματικές εξάρσεις.
Ως εξ αγχιστείας συγγενής, τώρα, που έζησα πιο κοντά από άλλους την οικογένεια του εκλιπόντος θέλω να μοιραστώ μαζί σας την γαλήνη που προσδιόριζε τις σχέσεις του με την Μαρία και την αρμονία στις επιλογές τους. Και πάνω από όλα επιθυμώ να εξάρω τον θαυμασμό που είχε εμπνεύσει ο ίδιος στα πολύ αξιόλογα παιδιά του, κάτι που δεν είναι καθόλου αυτονόητο στις μέρες μας. Θεωρώ μάλιστα ότι τα ίδια συναισθήματα σεβασμού είχε εμπνεύσει ο Περικλής και στους μαθητές του.
«Γαίαν ελαφράν Περικλή Οικονόμου, άγγιξες την ψυχή των νέων ανθρώπων, αποτέλεσες πρότυπο για πολλούς, δικαίωσες έργοις το λειτούργημα του δασκάλου, αναπαύσου λοιπόν εν Ειρήνη…»
