Ζούσαμε την καθημερινότητά μας με τα «πρέπει» και τα «θέλω» μας. Τρέχαμε ακατάπαυστα για να προλάβομε μία πιεστική, αδυσώπητη καθημερινή ρουτίνα, έναν καθημερινό αγώνα δρόμου, άλλοτε για το ζην και άλλοτε για το ευ ζην.
Τα μικρά φάνταζαν σπουδαία και μεγάλα, τα ασήμαντα ότι είχαν μεγάλη σημασία. Οι προτεραιότητες έμπαιναν με βάση έναν μικροορίζοντα, βραχυπρόθεσμα, κοντόφθαλμα.
Και η ζωή μας προσπερνούσε και χανόταν δίπλα μας. Μία ζωή στο “Fast Forward”, σε γρήγορη κίνηση, όπου τα θεωρούσαμε όλα δεδομένα.
Και ξαφνικά σταμάτησε ο χρόνος! Τα πάντα γύρω μας πάγωσαν! Η καθημερινότητά μας όπως την ξέραμε δεν θα ήταν ποτέ πια η ίδια. Η κανονικότητα χάθηκε απότομα, βίαια, αναπάντεχα, εξ αιτίας του αόρατου εισβολέα, του επίβουλου κατά της ζωής. Αίφνης οι προτεραιότητες άλλαξαν. Αυτά που ήταν πιεστικά έγιναν χαλαρά και αμήχανα. Τα σημαντικά έγιναν ασήμαντα. Τα επείγοντα χωρίς σημασία ή ιδιαίτερη βαρύτητα. Ο ελεύθερος χρόνος που ήταν για όλους μας το μεγάλο ζητούμενο, από την μία μέρα στην άλλη μας δόθηκε υποχρεωτικά, καταναγκαστικά, χωρίς να ξέρομε τι να τον κάνομε, πώς να τον διαχειριστούμε. Είναι σαν να μας παίζει η Ζωή μία μεγάλη φάρσα, να γελά με τις προτεραιότητές μας και να θέλει να μας δείξει έναν άλλο δρόμο. Να μας δίνει το ηχηρό μήνυμά της. Να μας εξηγεί ότι μέχρι τώρα βλέπαμε το δέντρο και χάναμε το δάσος. Ότι βλέπαμε τα αστέρια και το δικό μας μικρό κομμάτι ουρανού και χάναμε τους Γαλαξίες των Αστεριών. Ότι βλέπαμε την μικρή και χάναμε την μεγάλη εικόνα.
Να μας βοηθά να ξυπνήσομε από έναν λήθαργο που μας έκανε να μπερδεύομε τις καθημερινές με τις αληθινές μας προτεραιότητες. Να μας δείχνει πως ξεχνούσαμε και παραμελούσαμε τα πραγματικά σημαντικά. Ο καθένας μας θεωρούσε πιο σημαντικό τον αγώνα για το φαίνεσθαι και όχι για το είναι. Και έτσι, εντελώς ξαφνικά η ζωή μπαίνει σε slow motion, σε αργή κίνηση. Εκεί που δεν προλαβαίναμε να σταθούμε για να πάρομε μία απλή ανάσα, βρεθήκαμε εξ απήνης με άπλετο ελεύθερο χρόνο, χρόνο που από εμάς εξαρτάται να γίνει πολύ πιο ποιοτικός και όχι απλώς ποσοτικός. Τώρα δεν υπάρχει δικαιολογία για να μην μπορούμε να βρούμε τον χρόνο να σταθούμε και να θαυμάσομε, τώρα ειδικά που είναι άνοιξη, έστω και από μακριά, το μεγαλείο της φύσης που αναγεννιέται, που θριαμβεύει η ζωή πάνω στον θάνατο και ξαναγεννιέται η ελπίδα και όλα τα μικρά καθημερινά της θαύματα. Άλλωστε, πόσες και πόσες φορές όταν είχαμε την δυνατότητα να θαυμάσομε από κοντά όλη αυτή την ομορφιά δεν προσπερνούσαμε απλώς αδιάφορα και δεν την προσέχαμε, σαν να μην υπήρχε.
Τώρα μας δίνεται απλόχερα η μοναδική ευκαιρία να απολαύσουν τα μάτια μας το χάρμα του πράσινου που «σκάει μύτη» πάνω στα κλαδιά των δέντρων, το άνθισμα της αμυγδαλιάς, το μπουμπούκιασμα των λουλουδιών, το πρασίνισμα των βουνών και των λιβαδιών, τον Ζωοδότη Ήλιο, τον «Ηλιάτορα» και τον Γαλάζιο Ουρανό, που όλα μαζί μας μεταφέρουν το πιο ελπιδοφόρο μήνυμα: ότι η ζωή πάντα στο τέλος θριαμβεύει!
Μπορούμε να έρθομε κοντά στην φύση με μοναχικούς περιπάτους για αναψυχή αλλά και περισυλλογή, που θα μας δώσουν τον χρόνο να σκεφτούμε τι αληθινά μετράει στην ζωή και να καθαρίσομε το μυαλό μας και την σκέψη μας. Να ασχοληθούμε με αυτά που αγαπάμε, να ταξιδέψομε με την φαντασία μας μέσα από ένα καλό βιβλίο. Να αφιερωθούμε σε αυτούς που πραγματικά αγαπάμε. Να κάνομε όλα αυτά που θα θέλαμε και παραπονιόμασταν ότι δεν είχαμε ποτέ αρκετό χρόνο και δεν προλαβαίναμε να τα κάνομε. Να ζήσομε αληθινά και με αξία. Να δούμε την ζωή και τον κόσμο με μία άλλη ματιά. Να ιεραρχήσομε εντελώς διαφορετικά τις προτεραιότητές μας. Να το δούμε σαν ευκαιρία και όχι σαν δοκιμασία.
Γιατί η Ζωή και η Φύση έχουν τον τρόπο τους να μας δείχνουν, όποτε χάνομε τον δρόμο μας, τι πραγματικά μετράει και τι αληθινά έχει αξία!
(Αντίδοτο Αισιοδοξίας και Ελπίδας κατά του Κορωναϊού, γιατί μόνο έτσι θα νικηθεί)
