Μια σημαντική απώλεια για τη Φλώρινα
ΕΦΥΓΕ Ο ΛΑΖΑΡΟΣ ΑΝ.ΜΕΛΛΙΟΣ
Σε ηλικία 86 ετών έφυγε από τη ζωή ένας αγιάτρευτος Φλωρινιώτης. Ο δικός μας Λάζαρος . Όποιον Φλωρινιώτη και να ρωτήσεις έχει κάτι να σου πει για τον Λάζαρο. Μα αστείο , μα χωρατό ή σοβαρό. Αυτός ήταν ο Λάζαρος ο άνθρωπος των αντιθέσεων που μπορούσε σε μια ανάπαυλα του καφενείου σε ένα κομμάτι χαρτί να γράφει ποιήματα, λογοτεχνικά κείμενα και κριτικές. Που μπορούσε παρά τα προβλήματα υγείας που είχε, από το πρωί ως το βράδυ να ξεναγεί επισκέπτες στην Πρέσπα και το βράδυ να τραγουδάει στη ταβέρνα με την παρέα του. Που μπορούσε να συμμετέχει αδιαλείπτως σε όλες τις εκδηλώσεις της πόλης μας. Ήταν από τους μετρημένους στα δάκτυλα εναπομείναντες Φλωρινιώτες που είχε τόσο πολλές γνώσεις για την τοπική ιστορία. Δεν αρνήθηκε ποτέ και σε κανέναν να δώσει όσα στοιχεία είχε. Αμέτρητοι οι φοιτητές και οι μαθητές που καθημερινά ζητούσαν τον Λάζαρο και αυτός απλόχερα τους έδινε τις πληροφορίες.
Ο Λάζαρος γεννήθηκε στη Φλώρινα το 1929, όπου και τελείωσε την βασική εκπαίδευση. Φοίτησε στην Παιδαγωγική Ακαδημία Φλώρινας και εργάστηκε ως Δάσκαλος αρχικά και μέχρι το τέλος της στρατιωτικής του θητείας στα Γρεβενά και στη Σαμαρίνα. Στη συνέχεια δίδαξε στον Ατραπό σε σχολεία της Πρέσπας και επί έξι χρόνια στα Ελληνικά Σχολεία Κωνσταντινούπολης (Μέγα Ρώμη – Βοσπόρου) και για είκοσι χρόνια στη περιοχή Θεσσαλονίκης μέχρι το 1977 που ανέλαβε αναπληρωτής Επιθεωρητής Δημοτικών Σχολείων Αλμωπίας – Πέλλας.
Καθ όλη τη διάρκεια της επαγγελματικής του πορείας παραμένει ενεργό στέλεχος του Φ.Σ.Φ. «Ο Αριστοτέλης» και δημοσιεύει συνεχώς στο «Περιοδικό» του, διηγήματα, ποιήματα και λαογραφικά στοιχεία της Φλώρινας. Ενώ κατά διαστήματα όταν υπήρχαν οικονομικά προβλήματα , ήταν ο επίσημος χορηγός της έκδοσης. Ήταν μέλος πολλών μορφωτικών, λογοτεχνικών, εκπαιδευτικών συλλόγων της Μακεδονικής Φιλεκπαιδευτικής Αδελφότητας Θεσσαλονίκης, της Φιλοπτώχου Αδελφότητας Ανδρών Θεσσαλονίκης κ.α.
Έχει συγγράψει πάνω από σαράντα βιβλία και μονογραφίες από τις οποίες οι επτά είναι του Α΄ Σώματος Στρατού για εσωτερική χρήση. Παράλληλα έχει συνεργαστεί με πολλά περιοδικά, εφημερίδες και ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς με θέματα λαογραφικά, ιστορικά βιβλιοκριτική, θέατρο κλπ.
Ήταν από τους παλαιότερους χορωδούς του Αριστοτέλη, μέχρι και την τελευταία στιγμή ενεργό στέλεχός της με άπειρες συμμετοχές. Συμμετείχε επίσης και στις εκκλησιαστικές χορωδίες που κατά καιρούς υπήρχαν στη πόλη μας.
Έχει πραγματοποιήσει πολλές ομιλίες και διαλέξεις σε Πολιτιστικά κέντρα, σε Στρατιωτικές μονάδες και μετείχε ως ομιλητής σε αντιπροσωπίες στον ελληνισμό του Καναδά και της Αυστραλίας.
Έχει βραβευθεί με ποικίλα βραβεία από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Οικουμενικό Πατριάρχη, Στρατηγούς, Δημάρχους και Νομάρχες.
Λάτρης του καλού φαγητού του καλού κρασιού και της παρέας. Ήταν από αυτούς που έζησε τα μεγάλα, τα καλά γλέντια πίνοντας και τραγουδώντας με την παρέα μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.
Για εμάς ήταν ο καθημερινός συνεργάτης που κάθε πρωί μας ενημέρωνε, μας διόρθωνε και εμπλούτιζε την ύλη της εφημερίδας μας με λογοτεχνικά κείμενα, βιβλιοπαρουσιάσεις και τα επίκαιρα ποιήματα του. Φίλος και βασικός συμπαραστάτης , από την ημέρα που πρωτοεκδόθηκε η εφημερίδα μας μέχρι και την τελευταία ώρα που μας παρέδωσε το τελευταίο του κείμενο.
Ανεκπλήρωτο το κενό που άφησε. Η Φλώρινα έμεινε, πολιτιστικά, πιο φτωχή
Λάζαρε, καλό ταξίδι.
ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΛΟΓΟΣ του προέδρου του ΦΣΦΑ Κων/νου Ραπτόπουλου-Χατζηστεφάνου κατά την εκδημία του Λ Α Ζ Α Ρ Ο Υ Μ Ε Λ Λ Ι Ο Υ
(03/10/2014)
Πανοσολογιότατε
Σεβαστοί Πατέρες
Σεβαστές αρχές της πόλης
Συγγενείς και φίλοι του μεταστάντος,
Πολίτες της Φλώρινας
Οι Φλωρινιώτες παριστάμεθα στην εξόδιο ακολουθία αποδίδοντας την οφειλόμενη τιμή και συνοδεύοντας τον μεταστάντα αείμνηστο Λάζαρο Μέλλιο στην τελευταία του κατοικία.
Ευχόμαστε και προσευχόμαστε όπως ο Δωρεοδότης της Ζωής Κύριος, αναπαύει τον μεταστάντα, παρηγορεί και στηρίζει οικείους και διατηρεί άσβεστη τη μνήμη του στους αναρίθμητους φίλους του.
Ο αείμνηστος Λάζαρος Μέλλιος, υπήρξε Δάσκαλος, Συγγραφέας, Ποιητής, Ομιλητής, Λαογράφος, Βιβλιοκριτικός, Χορωδός, Ξεναγός, Ευπατρίδης, Φίλος, ο ορισμός της Παρέας, αυθεντικός Φλωρινιώτης, Άρχοντας! Όπως Άρχοντες είμαστε όλοι οι Φλωρινιώτες όταν ξεπερνούμε τα πάθη και τη μιζέρια μας.
Ανήκε στη γενιά που μεγάλωσε μέσα στη φτώχεια, τον πόλεμο, την κατοχή και την αδελφοκτόνο αντάρα, στη γενιά που μορφώθηκε με στερήσεις και κόπους, που σκόρπισε γνώση, ιδέες και όνειρα στους επόμενους, που δίδαξε αγάπη για τον τόπο. Ανήκε στη γενιά που βοήθησε «να σηκωθεί ο ήλιος πάνω από την Ελλάδα, πάνω από τον κόσμο», που προσέφερε ποιοτικά και πνευματικά στην Φλώρινα.
Γόνος παλαιάς Φλωρινιώτικης οικογένειας, του Αναστασίου και της Παρασκευής, μεγάλωσε στη Φλώρινα με τα αδέλφια του και σπούδασε στην Παιδαγωγική μας Ακαδημία. Διετέλεσε δάσκαλος στον Ατραπό, σε χωριά της Πρέσπας, στη Βασιλίδα των πόλεων την Κωνσταντινούπολη και στη Θεσσαλονίκη.
Στη δουλειά του υπήρξε σοβαρός και υποδειγματικός. Δημιούργησε υγιείς και σκεπτόμενες γενεές πολιτών. Οι μαθητές του; Καλλιεργημένοι, συνειδητά ελεύθεροι και δημοκρατικοί πολίτες, ευσυνείδητοι, πνευματικά έτοιμοι για τα πάντα. Ετοίμασε «καλούς και αγαθούς πολίτες». Υπήρξε πρότυπο στη διδασκαλία και στη διοίκηση σχολικών μονάδων.
Όμως, αλήθεια, τον Λάζαρο Μέλλιο θα τον θυμόμαστε περισσότερο για όλα τα άλλα του γνωρίσματα. Χαρίσματα σωστά!
Η πρώτη και μεγάλη του αγάπη ήταν η Φλώρινα.
Αγνή, έμφυτη, άδολη, αστείρευτη. Αυτήν τον όρισε να τη μελετάει, να καταγράφει κάθε της στοιχείο, να ανακαλύπτει κάθε της μυστικό. Και να μας τα φανερώνει. Γραπτά ή προφορικά. Πάνω από 40 βιβλία έχει γράψει, τυπώσει και κυκλοφορήσει ο ίδιος, ενώ τα άρθρα, τα ποιήματα, τα δοκίμια και οι βιβλιοπαρουσιάσεις του είναι πολλά, πάρα πολλά.
Το μεράκι του για τον τόπο μας, τον έταξε να την προσέχει, να τη διαφημίζει, ξεναγώντας εκδρομείς, ξένους και εγχώριους, μαθητές, φοιτητές, καθηγητές, επισήμους, προσκεκλημένους, πανεπιστημιακούς, ομογενείς, απόδημους. Χειμώνα-καλοκαίρι. Ξεναγός παντός καιρού. Ακούραστος, ευδιάθετος, χαμογελαστός, πάντα με τη βραχνή του τη φωνή.
Πάμπολλες προπτυχιακές και μεταπτυχιακές εργασίες φοιτητών του Πανεπιστημίου μας, είναι δομημένες πάνω σε αφηγήσεις, ιστορικά και λαογραφικά στοιχεία του Λάζαρου Μέλλιου.
Η αγάπη του για την πατρώα Μακεδονική γη, τον έκανε κήρυκα, Απόστολο των Εθνών. Τρεις φορές κλήθηκε από τους απόδημους αδελφούς μας στην Αυστραλία και στον Καναδά για ομιλίες και διαλέξεις. Σε όλες ανταποκρίθηκε επιτυχώς. Χωρίς έχθρες, ακρότητες, αποδεκτά, έντιμα.
Η δεύτερη μεγάλη του αγάπη, ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ.
Από το 1943 εισήλθε στην Αριστοτελική οικογένεια ως πιστό μέλος της Χορωδίας της, βαρύτονος με τεράστια, σε έκταση και βάθος στους χαμηλούς τόνους, φωνή. Βασικότατο και αναντικατάστατο μέλος της Μικτής μας Χορωδίας, μέχρι …χθες!
Διετέλεσε μέλος και της Εκκλησιαστικής Ανδρικής Χορωδίας, η οποία υπηρέτησε το ψαλτήρι πολλών μικρών και ταπεινών ναών των χωριών μας κάθε Κυριακή για πολλά χρόνια. Η αγάπη του για την Ορθοδοξία, την τοπική εκκλησία, τις θρησκευτικές παραδόσεις, ήταν έκδηλη σε κάθε του βήμα. Ο σεβασμός που εξέπεμπε για το Πατριαρχείο και το Οικουμενικό έργο του, όπως το έζησε από κοντά στα χρόνια της εκπαιδευτικής του διακονίας στην Πόλη, ήταν αποδεκτός και αδιαπραγμάτευτος.
Υπήρξε κύριος ομιλητής πολλών εκδηλώσεων του «Α». Συμμετείχε σε συνέδρια, ημερίδες, εντός και εκτός Φλώρινας, ως προεδρεύων ή ως επίσημος καλεσμένος, με βαρύνουσα αξία. Έδωσε αναρίθμητες συνεντεύξεις.
Διετέλεσε μέλος της Συντακτικής Επιτροπής της Εφημερίδας και του Περιοδικού του Συλλόγου, όχι τυπικά, ουσιαστικά. Συγγραφέας πολλών άρθρων, συντάκτης επιστολών, σχολίων, κριτικός, συμμετείχε, επέβλεπε και προπλήρωνε, με δικά του έξοδα, την εκτύπωση των εντύπων.
Ήταν το μοναδικό μέλος του «Α» που συνέχιζε να πληρώνει την ετήσια συνδρομή του, ανελλιπώς, όλα του τα χρόνια. Είδε, έζησε, συμμετείχε, βίωσε και προσέφερε πάρα πολλά στον «Α». Ποτέ του δεν αρνήθηκε οποιαδήποτε βοήθεια όποτε και εάν του ζητήθηκε. Ήταν πάντα παρών, ουσιαστικός, ενεργός, ακέραιος. Ήταν το alter ego του Συλλόγου. Ό,τι και εάν έγινε στο μακρινό παρελθόν που τον στεναχώρησε, γνώριζε και γνωρίζαμε όλοι, εκ της πορείας του, πως ήταν δικαιωμένος.
«Στώμεν καλώς, στώμεν ευλαβώς» για τον Λάζαρο Μέλλιο.
Ήμασταν ήσυχοι τόσα χρόνια οι Φλωρινιώτες. «Έχουμε τον Μέλλιο», λέγαμε. Με αυτόν έπαιρναν αξία οι ιστορίες, οι παρέες, τα τραγούδια, οι χορωδίες, τα ταξίδια, οι αφηγήσεις, οι εορτές, τα ψαλσίματα, τα αστεία, οι εκδρομές.
Υπήρξε σημαντικός και πολύτιμος κρίκος της ιστορίας της μικρής μας πόλης. Ήταν ενεργός της «πολίτης» με την πρώτη και ουσιαστική έννοια του όρου. Πέρα από κόμματα και ιδεολογίες, πρόσωπα και νοοτροπίες. Αποδεκτός από όλους. Προσιτός σε όλους. Επίκαιρος, αγαπητός, διαχρονικός, φωνακλάς και ευαίσθητος, υπεύθυνος χωρίς έπαρση, χωρίς κομπασμό, αλλά και πεισματάρης. Παρακολουθούσε όλες σχεδόν τις εκδηλώσεις όλων των Συλλόγων. Ακόμα και σε ολιγάριθμα ακροατήρια, ξέραμε ότι ο Μέλλιος θα ήταν εκεί.
Αποτέλεσε «ζωντανή μνήμη» της περιοχής, μεστός, ζεστός, ευθαρσής, τολμηρός, ζωντανός, αυθεντικός, ανεπανάληπτος. Ήταν για εμάς τη νεότερη γενιά παράδειγμα συνεχούς και ανιδιοτελούς προσφοράς χωρίς παρασκήνια. Πηγή ακένωτος.
Νοιαζόταν για τους αδύναμους, τους φτωχούς, τους περιέθαλπε, τους εμψύχωνε, τους φρόντιζε. Δεν το φανέρωνε ποτέ. Έκαμνε πολλά!
Τα όσα προβλήματα υγείας συνάντησε τα αντιμετώπιζε με την πλέον θεολογική φράση: «Δόξα τω Θεώ».
Εκτιμούσε τα απλά αλλά ανθρώπινα, τα όμορφα και λιτά.
Έσβησε γράφοντας μέχρι την τελευταία στιγμή. Σε λίγες ημέρες θα προλόγιζε βιβλίο μιας συμπολίτισσάς μας. Έφυγε κοντά στην παρέα του, τους καθημερνούς φίλους του, όρθιος, χωρίς να κουράσει και χωρίς να κουραστεί. Χωρίς να υποχρεώσει και χωρίς να υποχρεωθεί σε κανέναν.
Ας είναι αιωνία η μνήμη του μακαριστού Λάζαρου Μέλλιου και αείποτε φωτεινό το παράδειγμα της προσφοράς του.
