Πέρασε ήδη μία εβδομάδα από την παρέμβαση του Δημάρχου Φλώρινας, ο οποίος διέκοψε μουσική εκδήλωση στο κέντρο της πόλης, όταν στο πρόγραμμα εντάχθηκαν εντελώς αιφνιδιαστικά σλαβόφωνα τραγούδια, με έμμεσες, βουλγαρικής προέλευσης, αλυτρωτικές αναφορές στην γιορτή- του Ίλιντεν (Ίλι-Ντέν = ημέρα του Ηλία στα Βουλγαρικά) και στην ομώνυμη επέτειο της εξέγερσης των Βουλγάρων κατά των Οθωμανών και των Ελλήνων της Μακεδονίας.
Έκτοτε, ο δημόσιος διάλογος κατακλύστηκε από τις γνωστές φωνές που έσπευσαν να σηκώσουν το λάβαρο του δικαιωματισμού, επαναλαμβάνοντας μηχανικά το σύνθημα ότι «η τέχνη και η μουσική δεν γνωρίζουν σύνορα και δεν λογοκρίνονται».
Ωραία ως διακήρυξη. Ας δούμε όμως πώς εφαρμόζεται στην πράξη. Τι θα συνέβαινε άραγε αν ένα ελληνικό συγκρότημα επιχειρούσε να τραγουδήσει το «Μακεδονία Ξακουστή» σε δημόσια συναυλία στην κεντρική πλατεία των Σκοπίων;
Θα μιλούσαν τότε οι ίδιοι κύκλοι για καλλιτεχνική ελευθερία ή θα βλέπαμε άμεσες απαγορεύσεις, καταγγελίες και διεθνείς αντιδράσεις; Το πιθανότερο είναι πως οι Έλληνες θα βαφτίζονταν για ακόμη μία φορά «εθνικιστές προβοκάτορες».
Αυτό ακριβώς συμβαίνει και σήμερα. Όποιος αντιδρά στο άκουσμα τραγουδιών που λειτουργούν ως έμμεσοι ύμνοι αλυτρωτισμού, όπως το «Eleno Kerko», στοχοποιείται ως εχθρός της τέχνης και της δημοκρατίας. Οι ίδιοι όμως «υπερασπιστές της ελευθερίας της τέχνης» είναι εκείνοι που πριν από αρκετά χρόνια φρόντισαν να εξαφανίσουν το βιβλίο «Ελένη Γκατζογιάννη» από βιβλιοπωλεία, τηλεόραση και κινηματογράφους, που αναφερόταν στην εκτέλεση αυτής της αγρότισσας από το χωριό Λια της Θεσπρωτίας από τον ΔΣΕ του ΚΚΕ, επιβάλλοντας ολοκληρωτική απαγόρευση σιωπής στην ιστορία του «κομμουνιστικού παιδομαζώματος».
Αυτό δεν χαρακτηρίζεται φίμωση της τέχνης;
Δεν πρόκειται για σύμπτωση. Είναι οι ίδιοι κύκλοι που διαχρονικά επιτίθενται σε κάθε λόγο που μιλά για πατρίδα και ιστορική μνήμη, για εθνική και θρησκευτική ταυτότητα. Αλλάζουν τα προσχήματα, όχι όμως και η ιδεολογία. Όταν ο ελληνικός λόγος υπερασπίζεται το εθνικό φρόνημα, λοιδορείται. Όταν στρέφεται κατά της Ελλάδας, βαφτίζεται «προοδευτικός στοχασμός».
Η Φλώρινα και συνολικά η Δυτική Μακεδονία δεν είναι ουδέτερο έδαφος. Είναι τόποι που πλήρωσαν βαρύ τίμημα στον Μακεδονικό Αγώνα, τόποι με ζωντανή και πολύ ευαίσθητη ιστορική μνήμη. Οι αλυτρωτικές βλέψεις των Σκοπίων είναι υπαρκτές και συχνά επιχειρούν να παρουσιαστούν με πολιτιστικό προσωπείο, σπέρνοντας διχασμό ακόμη και στα τοπικά πανηγύρια του καλοκαιριού.
Η παρέμβαση του Δημάρχου δεν ήταν επίθεση στην τέχνη. Ήταν πράξη ευθύνης απέναντι στην ιστορία και την κοινωνική συνοχή. Στη Φλώρινα, όπου το εθνικό συναίσθημα των κατοίκων είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο, δεν χωρούν τραγούδια που άμεσα ή έμμεσα αμφισβητούν την ελληνικότητα της Μακεδονίας.
Της Μίας, Μοναδικής και Ελληνικότατης Μακεδονίας που αγωνίστηκε, μάτωσε και τελικά ξεπουλήθηκε για μια γραβάτα.
Η ανοχή στην εργαλειοποίηση του πολιτισμού δεν είναι δημοκρατία. Είναι συνενοχή. Και η Φλώρινα έστειλε ξεκάθαρο μήνυμα: η ανοχή σε πρακτικές διχασμού τελείωσε.
Φτάνει πια με την παραχάραξη της ιστορίας!
Τεράστιες είναι οι ευθύνες της Κυβέρνησης της ΝΔ για την κλιμάκωση των φαινομένων διχασμού στην ευρύτερη περιοχή. Καμία αντίδραση στα διχαστικά έκτροπα των τοπικών πανηγυριών. Καμία αντίδραση στις εκατοντάδες παραβιάσεις της προδοτικής Συμφωνίας των Πρεσπών.
Ούτε λέξη για τις εθνικιστικές κορώνες των αξιωματούχων των Σκοπίων. Και όλα αυτά από εκείνους που παρίσταναν τους «Μακεδονομάχους» στα μεγαλειώδη συλλαλητήρια, μόνο και μόνο για να υφαρπάξουν την ψήφο του Ελληνικού λαού.
Γραφείο Τύπου της ΝΙΚΗΣ
press@nikh.gr
